Shell, had het schip al verlaten, bijna $ 1 miljard afgeschreven en zich teruggetrokken als equity partner.

 

7-4-2025

Windproject ‘Atlantic Shores’ afgeblazen – en daarmee een groene illusie minder

Door Charler Rotter.

Er zijn weinig dingen bevredigender dan het zien van een miljardenverspilling die instort onder het gewicht van zijn eigen bureaucratische absurditeit en wetenschappelijke slordigheid. Dat is precies wat er gebeurde toen een cruciale luchtvergunning voor het offshore windpark Atlantic Shores South werd ingetrokken, slechts enkele weken nadat president Donald Trump publiekelijk had gehoopt dat het project “dood en verdwenen” was. Hij kreeg zijn zin.

En alsof dit verhaal nog niet mooi genoeg is, is het afkomstig van Bloomberg, een publicatie die niet bepaald bekendstaat om zijn bewondering voor Trump of scepsis ten aanzien van het klimaatveranderingsindustriële complex.

Het project, gesteund door niemand minder dan Shell New Energies en EDF Renewables, kreeg een flinke klap toen de US Environmental Appeals Board de vergunning van de EPA voor luchtvervuiling terugdraaide. Het agentschap had deze vergunning minder dan zes maanden eerder afgegeven, maar nu, dankzij juridische uitdagingen van lokale burgers en het nieuwe energiebeleid van de Trump-regering, is het terug bij af.

Laten we even stilstaan ​​en de ironie proeven: een project dat bedoeld was om de planeet te redden, werd door de EPA van de rails gehaald, vanwege zorgen over luchtvervuiling. Dit kun je niet verzinnen.

Volgens Bloomberg is “het besluit om een ​​vergunning van de Environmental Protection Agency voor luchtvervuiling voor de Atlantic Shores South-onderneming in te trekken de meest gedurfde aanval tot nu toe tegen een windmolenpark sinds Trump in januari aantrad en de federale vergunningverlening voor de projecten bevroor.” Slechts enkele weken daarvoor had Trump het project bekritiseerd, het een “grootschalige windmolenramp voor de kust van Zuid-New Jersey” genoemd en het een snelle dood toegewenst. Bijna profetisch kreeg het die.

Shell, dat het handschrift aan de wand zag, had het schip al verlaten, bijna $ 1 miljard afgeschreven en zich teruggetrokken als equity partner. Dat is niet bepaald een blijk van vertrouwen in de toekomst van groene energie, vooral niet van een bedrijf dat zijn imago bij elke gelegenheid wil vergroenen.

En wat veroorzaakte deze glorieuze ineenstorting? Niet alleen een uitvoerende actie, maar ook lokaal verzet: mensen die in de buurt van de voorgestelde turbinelocatie wonen, gewapend met gezond verstand en een gezond wantrouwen tegen slechte wiskunde. De groep Save LBI diende een bezwaarschrift in tegen de vergunning van de EPA, waarbij ze “gebrekkige analyse, waaronder onjuiste luchtkwaliteitsmodellering” aanhaalden. De Appeals Board was het daarmee eens.

Bob Stern, hoofd van Save LBI, verwoordde het botweg:

“Het benadrukt het gebrek aan volledige openheid en de twijfelachtige wetenschap en wiskunde die andere aanvragen en goedkeuringen hebben gekenmerkt.”

Dat is codetaal voor: de cijfers kloppen niet, de modellen zijn waardeloos en eindelijk heeft iemand het opgemerkt.

Vergis u niet, dit gaat niet alleen om één vergunning. Dit is een boodschap met een hoog voltage aan de hele offshore windsector. Als deze projecten kunnen worden gestopt vanwege slordige modellen en dubieuze wiskunde, dan kan het hele kaartenhuis in de problemen komen.

Bloomberg presenteerde dit als een verontrustende ontwikkeling voor energie-investeerders. Jason Ryan van de American Clean Power Association betreurde dat de stap

“investeringen in de VS voor alle soorten infrastructuur zou kunnen afremmen als een projectvergunning om politieke redenen wordt ingetrokken en niet vanwege echte gevolgen.”

Maar hier is de clou: dit was vanwege echte gevolgen. Het project faalde bij de regelgevende controle. Investeerders hebben gelijk dat ze bang zijn. Ze beseffen eindelijk dat deze windfantasieën niet bestand zijn tegen kritisch onderzoek.

Deze zaak is ook een schoolvoorbeeld van hoe de klimaatkruistocht transparantie en publieke inbreng opoffert voor de illusie van vooruitgang. Offshore windprojecten zijn “uniek kwetsbaar voor politieke verschuivingen”, geeft Bloomberg toe. Nou, goed. Dat zou ook zo moeten zijn. Wanneer een sector van een biljoen dollar leeft van overheidssubsidies, milieuvrijstellingen en gemanipuleerde data, wordt politieke verantwoording een kenmerk, geen fout.

Atlantic Shores zou 2,8 gigawatt aan elektriciteit leveren via 200 turbines, ongeveer 8,7 mijl uit de kust van Jersey. Maar het publiek geloofde de groene utopie die ze verkochten nooit. In plaats daarvan stelden mensen ongemakkelijke vragen. Zoals: waarom installeren we enorme metalen structuren in mariene ecosystemen om een ​​probleem op te lossen dat niet goed is gemeten, gemodelleerd of bewezen?

En dat is de crux. De offshore windpush, net als zoveel klimaatbeleid, berust op wankele aannames. Het Atlantic Shores-debacle is geen op zichzelf staande misstap. Het is een symptoom van een systeem dat is gebouwd op speculatieve wetenschap en politiek theater. Het is niet alleen de wind die waait, maar ook het rookgordijn.

Laten we dus een toost uitbrengen op president Trump, Save LBI en elke sceptische stem die weigerde zich te laten gaslighten door Green New Dealers in labjassen en krijtstreeppakken. Met een beetje geluk is dit slechts de eerste dominosteen in een lange rij van windfoolies die wachten om om te vallen.

Het klimaat-industriële complex krijgt eindelijk te maken met een briesje dat het niet kan sturen.

***

Bron hier.

***