Een aantal Europese kopstukken wil doorvechten in Oekraïne...
Waartoe leidt de Europese ‘sneuvelbereidheid’?
Richard Rijsdijk 15-3-2025
De mededeling van president Trump dat Europese NAVO-landen in de toekomst hun eigen militaire broek moeten ophouden, sloeg in als een bom. Trump verguldde de pil door aan te kondigen dat hij, buiten de Europese NAVO-partners om, in overleg zou treden met president Poetin om het conflict tussen Rusland en Oekraïne te beëindigen. De speech van vice-president Vance op 14 februari in München had zo mogelijk nog meer impact. De Europees-Amerikaanse samenwerking berust op gedeelde, fundamentele democratische waarden, aldus Vance. Waarden die Europa echter aan de lopende band schendt hetgeen consequenties kan hebben voor de relatie tussen de VS en Europa.
Drie dagen daarna bespraken een aantal leiders van Euro-pese NAVO-landen, inclusief NAVO-secretaris-generaal Rutte, de ontstane situatie. Na drie uur ging men uiteen zonder een gezamenlijke eindverklaring, hetgeen duidt op verdeeldheid binnen de Europese NAVO-landen over de te volgen koers.
Een aantal Europese kopstukken wil doorvechten in Oekraïne, want zij beschouwen Rusland als een existentiële dreiging – mocht het de oorlog winnen. De werkelijkheid dat Rusland de oorlog in wezen al lang heeft gewonnen, wordt door deze kopstukken nog stevig ontkend. Ook tekent hun verdeeldheid zich duidelijk af met Keir Starmer, premier van het Verenigd Koninkrijk, die blijvende steun van de VS essentieel acht voor continuering van de oorlog én voor de veiligheid van Europa, en CDU-leider Merz die geen Duitse militairen naar het Oekraïense front wil sturen, net als PVV-leider Wilders, premier Fico van Slowakije en premier Viktor Orbán van Hongarije. De naakte realiteit toont dat de Europese lidstaten militair gezien zo goed als machteloos zijn. Hun krijgsmachten ontberen materieel, munitie en getrainde manschappen. Vandaar de nu toegenomen propaganda voor een nieuwe aanpak met een Europees leger.
Al sinds 2016 zet de EU stappen voor een nauwe defensiesamenwerking ter verdediging van Europa, hetgeen moet uitmonden in een veiligheids- en defensie-unie: een Europees leger. Het verdrag van Lissabon voorziet in zulk gemeenschappelijk EU-defensiebeleid, maar vermeldt nadrukkelijk de prioriteit van het nationale defensiebeleid, inclusief NAVO-lidmaatschap en, opvallend genoeg, neutraliteit.
Waar de fondsen voor extra defensie-uitgaven vandaan moeten komen, terwijl Europa de-industrialiseert en in een zelfgefabriceerde economische recessie zit, blijft onduidelijk. In plaats van het belastinggeld mede te besteden aan het op peil houden van hun krijgsmachten, werden miljarden tijdens de coronahoax ritueel verbrand, weggegooid aan de klimaatdoctrine en het overeind houden van de kwakkelende Euro-monetaire unie.
De denkbeeldige Russische dreiging noopt Europese leiders plots tot begrotingsplannen met verhogingen van hun defensie-uitgaven tot 2% of zelfs 3% van het bnp.
Dat Europese leger lijkt steeds vastere vormen aan te nemen na de mededelingen van Trump en Vance. Plotseling is het urgent dat Europa op militair gebied zijn mannetje kan staan, nu de VS stopt met het beveiligen van Europa. Defensieminister Brekelmans zweept via de reguliere en sociale media de massa op tot meer oorlog, hogere defensie-uitgaven en steun voor een Europees leger. Volgens de NOS wil ongeveer de helft van onze bevolking zo’n Europees leger. Let wel, een Europees leger is geen initiatief binnen Europees NAVO-verband van Europese lidstaten, maar moet een compleet nieuwe strijdmacht worden, met eigen voorzieningen, materieel, bevelsstructuur en ga zo maar door.
Nederland kan de hiervoor benodigde militaire slagkracht niet snel opbouwen. Niet alleen ontbreekt het aan geld, maar volgens ons ministerie van Defensie ook aan instellingen om grote aantallen dienstplichtigen medisch en psychologisch te kunnen keuren, te huisvesten, opleiden en voorzien van uitrusting. Het integreren van dienstplichtigen binnen het huidige beroepsleger is ook een probleem. In de huidige setting ziet Defensie kans om slechts duizend dienstplichtigen jaarlijks door de molen te halen. Kostbare herstructurering is nodig om tegemoet te kunnen komen aan de oorlogszucht van Den Haag. Elders in Europa is het niet anders. Het ministerie waarschuwt dat tijdens een versnelde opleiding – naar Oekraïens model – veel dodelijke slachtoffers zullen vallen. Wiersma van Landbouw schreef onlangs in een Kamerbrief dat de stikstofnormen militaire oefeningen ernstig zullen beknotten.
Volgens diverse bronnen duurt het twee tot drie jaar om een divisie landstrijdkrachten van tien- tot vijftienduizend man te werven, uit te rusten en te trainen om hen gevechtsklaar te krijgen voor de frontlinies.
Het debat over nut en noodzaak en het realiteitsgehalte van het idee van een Europees leger, vindt niet plaats. Voor enige relativering is geen ruimte. De fundamentele vraag of er daadwerkelijk gevreesd moet worden voor een Russische invasie mag niet gesteld worden. Er wordt alleen furieus verwezen naar de zogenaamd niet uitgelokte Russische Special Operation in 2022. Het blijft allemaal bij oorlogsretoriek zonder daadwerkelijke onderbouwing. Illustratief was het vruchteloze debat van Ralf Dekker (FvD) onlangs met VVD-leidster Yeşilgöz. Hij pleitte voor meer realisme in de Europese houding jegens Rusland en het Oekraïne-conflict. Maar de wannabe democrate bracht geen enkel feit in waarom Poetin de EU zou willen binnenvallen. Yeşilgöz’ verweer bestond slechts uit door emotie ingegeven oorlogstaal: “Ik ga niet met mijn pootjes omhoog liggen en Poetin vragen hoever hij Europa door wil trekken. Ik sta wél voor de veiligheid van Nederlanders.” De voltallige Kamer stemde Dekkers motie weg voor een meer afgewogen, realistische houding. De houding van de meerderheid van de Kamer en Europese lidstaten is dat wanneer de VS niet helpt, de EU zelf Oekraïne wel aan een overwinning zal helpen.
Die agressieve houding past bij de term ‘sneuvelbereidheid’, die te pas en te onpas opduikt. De Europese politiek lijkt zonder voorbehoud bereid honderdduizenden militairen te offeren op hun globalistische altaar, om de eigen voorgeschreven werkelijkheid krampachtig in stand te kunnen houden. Dat Yeşilgöz persoonlijk de wapens zal opnemen voor de Europese veiligheid is uiteraard niet aan de orde. Politici houden zich verre van daadwerkelijke oorlogshandelingen en ook hun naasten hebben niets te vrezen. In zijn documentaire Fahrenheit 9/11 legde Michael Moore die hypocrisie genadeloos bloot. Hij vroeg op de trappen van de Senaat en het Congres de langslopende politieke oorlogshaviken naar hun bereidheid hun kinderen naar het front in Irak te sturen. Die bereidheid was nul. Diezelfde politici hebben er echter geen moeite mee om naamloze dienstplichtigen in te zetten om hun doelen te verwezenlijken. Die dienen ‘sneuvelbereid’ ten strijde te trekken.
Om dat te verwezenlijken, schetst de staatspropaganda een geromantiseerd beeld van de krijgsmacht, met voordelen die zouden voortduren tot na het verlaten van de dienst. Dat dienstplichtigen zullen sneuvelen tijdens een operationele inzet in de frontlinie is meer dan waarschijnlijk. Tijdens de politionele acties in Nederlands-Indië, waar dienstplichtigen 60% van de troepenmacht vormden, was de kans één op vier om gewond te raken of te sneuvelen. In Korea sneuvelde één op zeven en één op drie raakte gewond. In Vietnam sneuvelde bijna 20% van de dienstplichtigen tegen 12% van de beroepsmilitairen.
Politici starten oorlogen moeiteloos onder valse voorwendselen. Het bekendste voorbeeld is de oproep van Colin Powell, minister van Buitenlandse Zaken van de VS in 2003. Hij riep de VN-Veiligheidsraad op tot oorlog met Irak, onder het mom dat Irak massavernietigingswapens zou bezitten. Voor die gelegenheid werd de Guernica van Picasso, een anti-oorlogsprotest, hangend in de hal van het VN-gebouw, afgedekt met een doek. Een oorlog van Europese NAVO-landen tegen Rusland gaat niet om economische belangen of veiligheid, maar om het in stand houden van de globalistische ideologie waarmee Trump en Vance hebben afgerekend. Daardoor loopt het globalisme – met de bijbehorende doctrines – op zijn laatste benen, wat tot de Europese politieke elite nog niet echt is doorgedrongen.
Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog trokken Britse, Franse en Duitse soldaten zingend en sneuvelbereid ten strijde naar een realiteit die louter bestond uit horror en waanzin. De documentaire The Last Tommies toont de getuigenissen van de laatste overlevenden van de loopgravenoorlog, gevoerd onder bevel van incompetente generaals in opdracht van verblinde politici. Een scene toont twee stokoude veteranen, een Duitse en Engelse voetsoldaat samen uitkijkend over de loopgraven waar ze elkaar bevochten. Hun kameraden sneuvelden voor een Duits keizerrijk en een British Empire, die beide kort daarna ophielden te bestaan. Europese politici die fantaseren over een eigen leger dat het moet opnemen tegen Rusland, dienen misschien hun ervaringswereld te verruimen door het lezen van wat relevante literatuur over dit onderwerp, zoals De Lof der Zotheid van Erasmus, waarin hij schreef: “De oorlog is zoet voor wie hem niet heeft meegemaakt.”
Wat vertel ik mijn medemens?
- Trump startte onderhandelingen over vrede tussen Rusland en Oekraïne. De Europese politiek legt zich daar niet bij neer en wil, ondanks haar sterk verzwakte legers, oorlog tegen Rusland.
- Dienstplichtigen moeten sneuvelbereid gaan vechten om de onvermijdelijke nederlaag van Oekraïne uit te stellen.
0 reacties :
Een reactie posten