Door Fritz Vahrenholt.

Zoals de grafiek hierboven laat zien, bleven de gemiddelde temperaturen wereldwijd in februari ongeveer gelijk aan de voorgaande maand. De afwijking van het langjarig gemiddelde van satellietmetingen bedraagt ​​slechts 0,5 graden Celsius. Verwacht wordt dat de temperaturen het hele jaar door zullen dalen, hoewel de koude La Niña-fase in de Stille Oceaan ten einde loopt en de temperaturen daar neutraal worden.

Vandaag wil ik ingaan op de teleurstellende resultaten van het verkennend akkoord over energie- en klimaatbeleid tussen de CDU en de SPD.

Geen wijziging in het Rood-Groene energiebeleid

Een onthullende uitspraak van bondskanselier-kandidaat Friedrich Merz is een passende samenvatting van de vergaande “business as usual”-benadering van het energiebeleid door de Zwart-Rode coalitie:

“Bijna alles wat we voorstellen is al door de Groenen naar voren gebracht in de laatste verkiezingsperiode.”

Ter herinnering: de ernstige fouten die Merkel en de stoplichtregeringen hebben gemaakt bij het uitfaseren van kernenergie, de buitensporige CO2-prijzen voor energie in Duitsland, de voortijdige sluiting van kolencentrales, de uitbreiding van hernieuwbare energiebronnen met € 500 miljard en de eveneens hoge kosten voor de uitbreiding van het net hebben geleid tot een dramatische stijging van de elektriciteitsprijzen. Duitsland heeft de hoogste elektriciteitsprijzen van alle geïndustrialiseerde landen en energie-intensieve industrieën krimpen als gevolg daarvan en trekken weg uit Duitsland.

Zwart-Rode coalitie zet dure energietransitie voort

Dit rampzalige beleid om de basislast van elektriciteit uit kern- en kolencentrales te vervangen door duurdere en onbetrouwbare hernieuwbare energiebronnen zal door de Zwart-Rode coalitie worden voortgezet.

Het verkennende document roept op tot “de vastberaden en netvriendelijke uitbreiding van zonne- en windenergie.” Dat zonne- en windenergie jaarlijks 20 miljard aan subsidies nodig hebben, is geen probleem. Zonne- en windenergie zijn nooit gunstig geweest voor het elektriciteitsnet. Op zomerse dagen (lichte bries) leidt de ongecontroleerde teruglevering van zonne-energie tot frequentieproblemen in het net, waardoor binnenkort hele regio’s moeten worden uitgeschakeld om een ​​’brown-out’ te voorkomen. In de winter is er geen wind en is er geen zonne-energie beschikbaar. Hierdoor is het donker en stijgen de prijzen enorm.

Ook onze buren ondervinden hier hinder van en er ontstaan ​​problemen. Om deze periode te overbruggen, moet een tweede elektriciteitscentrale van 20.000 MW op gas worden gebouwd. Volgens de wens van de coalitiepartners moet het gebruik van aardgas echter in 2045 worden beëindigd (“Wij staan ​​achter de Europese klimaatdoelstellingen”).

Voor gascentrales die mogelijk vanaf 2030 in gebruik worden genomen, zijn langlopende gascontracten niet meer mogelijk. Er dreigt een jaarlijkse subsidie ​​van miljarden dollars, omdat LNG-gas twee tot drie keer duurder is dan pijpleidinggas. De binnenlandse gasproductie – Duitsland heeft zelf voldoende schaliegas voor de komende 30 jaar – wordt niet eens genoemd. De winning van schaliegas in Duitsland blijft verboden.

Het feit dat zes tot negen kerncentrales binnen twee tot vijf jaar weer operationeel zouden kunnen zijn, wordt in geen enkele zin genoemd. Tijdens de verkiezingscampagne hebben de CDU en ook Friedrich Merz de burgers zand in de ogen geblazen door te zeggen dat ze de teruggave van de kerncentrales wilden onderzoeken. In het verkennende document wordt zelfs geen melding meer gemaakt van een audit. Met een subsidie ​​van 20 miljard euro per jaar voor wind- en zonne-energie kunnen zes betrouwbare, goedkope kerncentrales nieuw leven worden ingeblazen. Zoals Boris Pistorius zo treffend zei:

“We hebben ze (de CDU/CSU, red.) geen seconde in onze voortuin toegelaten.”

Miljarden aan subsidies in plaats van basislaststroomopwekking

Het doel is niet om de energie-intensieve industrie in Duitsland uit te hollen door de uitbreiding van basislastcentrales, maar om de elektriciteitsprijzen te subsidiëren. Elektriciteit wordt gesubsidieerd met 5 €ct/kWh uit belastinggeld. Bij 450 terawattuur per jaar is dat ongeveer € 20 miljard. Deze zijn onderverdeeld in de verlaging van de elektriciteitsbelasting (circa € 7 miljard) en de halvering van de nettarieven (circa € 12,5 miljard).

Voor energie-intensieve industrieën is dit van weinig belang, aangezien zij tot nu toe grotendeels zijn vrijgesteld van elektriciteitsbelasting en netwerkkosten. Maar het is wel zo dat dit essentieel is voor het voortbestaan ​​van de maakindustrie. We weten inmiddels wat het prijskaartje is van een verkeerd energiebeleid: het verlichten van de kosten van de energietransitie kost de komende vier jaar 80 miljard. Daarom heb je speciale schulden nodig om het te financieren.

De CDU en de SPD zijn overeengekomen dat CO2-afvang (CCS), dat tot nu toe in Duitsland verboden was, in bepaalde industrieën, zoals cementfabrieken, mag worden toegepast. Maar de rood-groene coalitie had dit al in gang gezet aan het einde van de stoplichtcyclus.

De CDU viert dit als een succes. Maar de cruciale vraag of ook kolen- en gascentrales (in plaats van de onbetaalbare waterstofcentrales) met CCS worden uitgerust, wordt in het verkennende document niet behandeld. De SPD gaf de CDU geen toegang tot haar voortuin, die was afgezet met ideologische hekken.

Ook de overeenkomst over de bevordering van kernfusie-energie (“Wij willen het kernfusieonderzoek sterker bevorderen”) ziet de CDU als een magere aanwinst. In werkelijkheid is het echter een sociaaldemocratische zorg om het fusieonderzoek te bevorderen, met name de Wendelstein 7-X-fusiecentrale in Greifswald. Sinds Gerd Schröder financiert de federale overheid het fusieonderzoek met € 150 miljoen per jaar.

Alleen de Groenen hebben in de Begrotingscommissie herhaaldelijk geprobeerd het fusieonderzoek af te schaffen. In de vorige stoplichtregering werd het fusieonderzoek echter op aandringen van de FDP verhoogd tot 250 miljoen euro. De CDU verkoopt de voortzetting van het stoplichtenbeleid als een baanbrekend succes, omdat ze de aandacht wil afleiden van het feit dat kernenergieonderzoek voor de ontwikkeling van de inherent veilige kerncentrales van de vierde generatie, waar Merz tijdens de verkiezingscampagne zo enthousiast over was, niet tegen de SPD kon worden doorgezet. Wat zielig!

Industrie in de wurggreep van klimaatbeleid

Daarentegen werd overeengekomen om ‘leidende markten voor klimaatneutrale producten’ te creëren, zoals ‘quota’s voor klimaatneutraal staal’. Deze moerasplant uit de voortuin van de Groenen leidt tot niets anders dan een aanzienlijke prijsstijging van groene staalproducten in Duitsland. Groen staal is twee keer zo duur. De auto-industrie, die worstelt om te overleven, en de bouwsector betalen hiervoor het gelag.

We herinneren ons hoe de CDU tijdens de campagne voor de Europese verkiezingen opriep tot afschaffing van het verbod op verbrandingsmotoren (2035) en hoe ze tijdens de campagne voor de federale verkiezingen aan de burgers adviseerde om het verbod op verbrandingsmotoren op te heffen. De SPD heeft dit alles niet in haar eigen omgeving laten gebeuren. Het standpuntdocument stelt vaag en goedkoop:

“Wij zetten ons in voor Duitsland als vestigingsplaats voor de auto-industrie en de werkgelegenheid daar. Wij richten ons op technologische openheid.”

Dat is een nogal subtiele formulering. Technologische openheid om de onbetwiste doelstelling van nul CO2 voor motorvoertuigen in 2035 te bereiken, betekent CO2-vrije brandstoffen. Geen woord erover, geen promotie van e-brandstof, geen onderzoek. In plaats daarvan zou de e-mobiliteit van auto’s met batterijen uit China opnieuw moeten worden bevorderd met een aankoopincentive.

Hoeveel miljarden? In onze elektriciteitsmix stoot elke auto met een accu die wordt aangedreven door met steenkool gestookte elektriciteit uit China evenveel CO2 uit als een dieselvoertuig dat 100.000 km heeft gereden. De subsidies leiden dus tot een toename van de wereldwijde uitstoot in China. Met geld van de Duitse belastingbetaler.

Fritz Vahrenholt.

Maar het kan nog erger. De Groenen zetten hoog in om een ​​groot deel van de 500 miljard euro aan speciale infrastructuurschuld uit te delen aan hun cliënten: klimaat-ngo’s, klimaatverenigingen en de klimaatindustrie. En als het echt misgaat, zal er niet zomaar een informele zwart-rood-groene regering zijn. Omdat Robert Habeck liever doorgaat waar hij gebleven was, namelijk met het vernietigen van de Duitse welvaart. En als minister aan de kabinetstafel zou hij heel goed met dit standpunt kunnen leven.

***