ReArm Europa......
Het sprookje van de “vreedzame en welwillende Europese Unie”
(Door: Pierre Lévy – Vertaling: E.J. Bron)
Men kan Donald Trump dankbaar zijn dat hij ongewild interessante bekentenissen provoceert: toen hij beweerde dat de EU opgericht zou zijn om de VS te “bedriegen”, klonk er een schreeuw van verontwaardiging bij pro-Europese politici, die er op wezen dat het blok onder het beschermheerschap van Washington was ontstaan.
Opnieuw versnellen zich de diplomatiek-militaire gebeurtenissen in het Oekraïne-conflict. Opnieuw is er dus voorzichtigheid geboden, voordat er een meer dan ooit wispelturige situatie wordt geanalyseerd. Eén ding is echter zeker: de Europese Unie wordt uit het spel gelaten – en dat is goed voor de vrede.
Hoe wanhopig haar leiders ook hun best deden, ze werden niet toegelaten tot de belangrijke zittingen. En ze lijken verdoemd te zijn tot de houding die ze meer dan wat dan ook vrezen: die van toeschouwer.
Om deze teleurstelling af te wenden, smeedden ze een plan met de naam “ReArm Europa”. De Europese Raad bevestigde op 6 maart het principe van een plan met deze naam, dat de Europese Commissie twee dagen daarvoor had voorgesteld, ter waarde van € 800 miljard. Enkele hoofdsteden zijn zelfs van mening dat dit astronomische bedrag niet zou volstaan. Daartegenover sprak het Nederlandse parlement zich op 12 maart tegen het genoemde plan uit, omdat drie van de vier in de coalitie vertegenwoordigde partijen het principe van gezamenlijk schulden maken, afwijzen.
“Europa weer bewapenen” en niet “Europa bewapenen”. De uitdrukking heeft het voordeel dat ze – zonder twijfel zonder opzet van haar bedenkers – herinnert aan de oorsprongen van de “Europese opbouw”: de vereniging van Europa (destijds West-Europa) ontstond uit en in de Koude Oorlog.
In het jaar 1949 werd onder het beschermheerschap van de Verenigde Staten de Atlantische alliantie opgericht, een jaar later volgde de oprichting van haar militair geïntegreerde instrument, de NAVO. In 1950 werd de Schuman-verklaring” verkondigt: deze markeert symbolisch het begin van het Europese integratieproces, waaruit in 1957 het Verdrag van Rome voortkwam, dat eerst de basis voor de Europese Economische Gemeenschap (EEG) vormde. Al in 1954 vond de eerste poging plaats van een militair Europa: de Europese Defensie-Gemeenschap (EDG). Deze werd op het laatste moment door het Franse parlement verijdeld, waar communistische en Gaullistische afgevaardigden samen tegen dit door de VS geïnspireerde project stemden.
Maar zijn voorstanders gaven zich nooit gewonnen. De EEG (later de EU) en de NAVO ontwikkelden zich als tweelingzussen, waarbij de tweede natuurlijk de leidende rol aan Washington voorbehield. Het DNA van beide instellingen was dezelfde, de successievelijke “uitbreidingen” verliepen parallel, en men ruilde meermaals de leidende persoonlijkheden. Een van de bekendste voorbeelden was Javier Solana, die achter elkaar secretaris-generaal van de NAVO (1995-1999, tijdens de Joegoslavië-oorlogen en de bombardementen door de NAVO-strijdkrachten) en daarna Hoge vertegenwoordiger van de unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid (1999-2009) was.
We kunnen ons ook nog herinneren dat de elkaar opvolgende Europese verdragen de NAVO uitdrukkelijk als geprivilegieerde partners noemen. En dat een clausule van het Verdrag van Lissabon, dat de huidige EU regelt, voorziet in een automatische militaire betrokkenheid van de lidstaten mits een van hen wordt aangevallen – een clausule, die zelfs bindender is dan de clausule voor de Atlantische alliantie.
Kortom, de EU was nooit een “vreedzame en welwillende unie”, zoals haar propagandisten haar zo vaak geprezen hebben en wier verlies enkele goedgelovige burgers betreuren. Het huidige oorlogszuchtige gedoe van Brussel is absoluut geen afglijden van een groots project, maar de trouwe voortzetting van het politieke Europa sinds zijn oprichting.
En men kan Donald Trump dankbaar zijn dat hij in dit opzicht ongewild bekentenissen heeft geprovoceerd. In zijn provocatieve uitlatingen, die hij zo goed beheerst, had de Amerikaanse president, om zijn politiek van invoerrechten op Europese waren te rechtvaardigen, de opvatting vertegenwoordigd dat de EU opgericht zou zijn om de Verenigde Staten te “bedriegen”.
Van pro-Europese politici en grote media kwam op grond van dit schandaal een schreeuw van verontwaardiging en ze herinnerden er – terecht! – aan dat de Europese integratie op initiatief en onder beschermheerschap van Washington was ontstaan. Zo schreef de auteur van hoofdartikelen van “Le Monde” (11-03-2025) dat “de VS vanaf het begin de opbouw (van Europa)bevorderd zouden hebben om zich te verzekeren van afzetmarkten en het communisme in te dammen.”
Deze herinnering is welkom, omdat ze tegenover een propaganda staat, die de EU vaak als het middel heeft voorgesteld een tegenwicht tegen de VS te vormen en zich van diens bevoogding te bevrijden. In het bijzonder in Frankrijk was dit een van de thema´s die de voorstanders bij de referenda over het Verdrag van Maastricht (dat in 1992 nipt werd aangenomen) en daarna via het grondwetsverdrag (da tin 2005 grotendeels werd afgewezen) gebruikten.
Er was dus een oorlog nodig, opdat enkele boze Europese leiders hun Atlantische nostalgie tentoonstelden door de oorspronkelijke verbindingen tussen de trouw aan Uncle Sam en de Europese Unie te noemen; en dat deze, die nu wanhopig naar militaire macht streeft, openlijk haar ware aard bevestigt…
Bron:
rt.de
Door: Pierre Lévy
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
0 reacties :
Een reactie posten