Door  Chris Morrison.

Er is groeiende bezorgdheid dat het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) zijn huidige bevinding, namelijk dat vrijwel alle soorten extreme weersomstandigheden weinig tot geen tekenen van menselijke betrokkenheid in het verleden hebben, of in de periode tot 2100, zal afzwakken of zelfs zal laten varen.

De bevinding in het recente zesde beoordelingsrapport is een doorn in het oog van alarmisten, aangezien attributie van ‘extreme’ weersomstandigheden onlangs is uitgegroeid tot de belangrijkste angsttactiek die wordt gebruikt om de Net Zero-fantasie te promoten. De bevinding van het IPCC is genegeerd en er is een grote pseudowetenschappelijke ‘attributie’-industrie gecreëerd binnen de Green Blob om onwaarschijnlijke en oncontroleerbare ‘wetenschappers zeggen’-verhalen in de mainstream te brengen.

Tijdens een recente ‘scoping‘-vergadering ter voorbereiding op het zevende beoordelingsrapport van het IPCC beweerde het persbericht, in directe tegenspraak met eerder werk, dat een eeuw van verbranding van fossiele brandstoffen heeft geresulteerd in

“frequentere en intensere extreme weersomstandigheden die steeds gevaarlijkere gevolgen hebben gehad”.

Het standpunt om slecht weer niet direct toe te schrijven aan antropogene oorzaken is een groot compliment voor het IPCC. Het heeft in het verleden vaak terecht kritiek gekregen dat het een bevooroordeeld orgaan is dat zeer selectief is in de wetenschap die het belicht. Recent onderzoek van Clintel ontdekte dat maar liefst 42% van zijn klimaatscenario’s gebruik maakte van worstcasescenario’s van zeer onwaarschijnlijke temperatuurstijgingen. De ‘Summary for Policymakers‘ (SPM) is een politiek document en moet worden goedgekeurd door politici uit alle 195 deelnemende landen. Vreemd genoeg ontbrak de IPCC-beoordelingsverklaring dat het hogetemperatuurpad van “lage waarschijnlijkheid” was in het breder verspreide SPM.

Niettemin heeft het IPCC in zijn oorspronkelijke mandaat uit 1998  de opdracht gekregen om op een “objectieve, open en transparante basis” te handelen bij het onderzoeken van door de mens veroorzaakte klimaatverandering. Het is ook vastgesteld dat zijn rapporten “neutraal ten opzichte van beleid” moeten zijn. Alles wijst erop dat deze instructies vaak worden genegeerd.

De vooraanstaande wetenschapsjournalist Roger Pielke Jr. ziet duidelijke gevaren in het verschiet, wijzend op de opmerkingen van de nieuwe IPCC-voorzitter Professor Jim Skea tijdens de recente COP 29 in Azerbeidzjan, die volgens hem volledig gericht waren op pleidooien  à la: “Ik wil de meeste van mijn opmerkingen richten op de kansen – en inderdaad de voordelen – van actie op korte termijn. Maar eerst een paar woorden over urgentie,” zei Skea. Het valt niet binnen het mandaat van het IPCC om op te roepen tot actie of urgentie te smeken, merkt Pielke op. “Er zijn genoeg groepen die die rol spelen. Er is maar één IPCC,” voegde hij toe.

Natuurlijk is het al lang bekend dat de oorspronkelijke opdracht van het IPCC om  door de mens veroorzaakte  klimaatverandering te onderzoeken, onvermijdelijk leidt tot een scheef verhaal. Het was nooit de bedoeling dat het IPCC zou ontdekken dat mensen een verwaarloosbaar effect op het klimaat hadden, aangezien het bestaan ​​ervan in twijfel zou worden getrokken. Vijfentwintig jaar later is er een elite wereldwijde politieke beweging ontstaan, gefinancierd door bijna onbeperkte subsidies, om de  hoogste economische en politieke niveaus ten gunstie van een pro-actef klimaatbeleid te beïnvloeden. Het heeft het IPCC nodig, en het IPCC, en duizenden wetenschappers die hongeren naar subsidies, hebben het nodig om te overleven.

Als je het zo bekijkt, is het duidelijk dat er druk zal zijn om de irritante verklaring van het IPCC te schrappen dat menselijke invloed niet veel van het weer heeft verslechterd. Het persbericht geeft meer aanwijzingen over de mogelijke toekomstige richting van de reis.

“De gevolgen zullen toenemen met elke fractie van extra opwarming, met name voor de meest kwetsbare gemeenschappen, goed voor 3,3-3,6 miljard mensen.”

Zo’n precisie in sommige angstaanjagende getallen – waar halen ze deze cijfers vandaan? Roger Pielke merkt op dat de verklaring leest als

“standaard van een doorsnee klimaatactivistengroep, en niet wat je zou verwachten van een toonaangevende internationale wetenschappelijke beoordeling”.

Ondertussen blijven de attributiekrachten groeien. Professor Richard Betts, hoofd van Climate Impacts bij het Britse Met Office en onlangs benoemd tot speciaal adviseur van het Climate Change Committee, zei onlangs:

“… dat het weer alleen kan worden toegeschreven als alle factoren in overweging zijn genomen en dat menselijke invloed het enige redelijke mechanisme blijft dat die verandering aanjaagt.”

Alleen al uit deze opmerkingen kan worden begrepen waarom het IPCC terughoudend is met attributie.  Het verzamelen an een aantal meningen over een chaotische, niet-lineaire atmosfeer vol complexe natuurlijke variaties door een computermodel en concluderen dat mensen verantwoordelijk zouden kunnen zijn, is geen wetenschap. Het is pseudowetenschap omdat de bevindingen ervan niet kunnen worden gecontroleerd of gefalsificeerd. .


Roger Pielke is met name niet onder de indruk van wat hij “weerattributie-alchemie” noemt. Volgens hem is attributiewetenschap een vorm van “tactische wetenschap”. Dergelijke wetenschap dient juridische en politieke doeleinden, en het werk wordt over het algemeen gepromoot via persberichten.

Het IPCC zelf heeft opgemerkt dat het nut en de toepasbaarheid van beschikbare methoden voor extreme weerattributie “onderhevig zijn aan debat”.

Tenzij wetenschappers een manier vinden om pseudowetenschappelijke meningen om te zetten in wetenschappelijke feiten, kan alleen maar gehoopt worden dat het huidige standpunt van het IPCC tegen de attributie-industrie alle debatten en politieke druk overleeft in zijn aanstaande beoordelingsonderzoek.

***

Chris Morrison is de milieuredacteur van de Daily Sceptic.

***

Bron hier.

***