21-11-2024


Klimaatactivisten gefrustreerd door weigering IPCC om weersextremen toe te schrijven aan CO2-uitstoot

En dat deze in de toekomst nog zullen toenemen. Maar zelfs het Intergovernmental Panel on Climate Change (iPCC) kon hiervoor geen bewijs vinden. Kortom, weer een gevalletje van misleidend paniekzaaien om het ineffectieve maar uiterst kostbare klimaatbeleid te legitimeren.

  Door Chris Morrison.

Afgelopen juni meldde de BBC, die afhankelijk is van de staat, dat door de mens veroorzaakte klimaatverandering de hittegolven in de VS en Mexico “35 keer waarschijnlijker” had gemaakt. Niets ongewoons hier in de reguliere media, met iedereen van klimaatkomedie ‘Jim’ Dale tot VN-chef Antonio ‘boiling’ Guterres die dit soort bizarre toeschrijvingen doet. Maar voor degenen die de klimaatwetenschap en de beoordelingen van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) nauwlettend volgen, “kunnen zulke koppen moeilijk te begrijpen zijn”, merkt de vooraanstaande wetenschapsjournalist Roger Pielke op. In een harde aanval op de pseudowetenschappelijke industrie van weerstoeschrijving stelt hij:

“noch het IPCC, noch de onderliggende wetenschappelijke literatuur komt ook maar in de buurt van het doen van zulke sterke en zekere claims van toeschrijving”.

Pielke betoogt dat de extreme positie van het toeschrijven van individuele slechte weersomstandigheden “ruwweg overeenkomt” met extreem links.

“Klimaatwetenschap is niet, of zou in ieder geval niet moeten dienen als een proxy voor politieke stammen”, waarschuwt hij.

Maar dat is het natuurlijk wel. De Net Zero-fantasie is een collectivistische nationale en supranationale agenda die steeds meer vertrouwt op het demoniseren van slecht weer. Nu de wereldwijde temperaturen hooguit met 0,1°C per decennium stijgen, kan er alleen maar algemeen en hilarisch gelachen worden als IPCC-baas Jim Skea beweert dat de Britse zomers in minder dan 50 jaar 6°C warmer zullen zijn.

Twee langdurige temperatuurpauzes sinds 2000 hebben de oorzaak van het wereldwijde koken niet geholpen. Bovendien zijn er steeds meer twijfels over de betrouwbaarheid van temperatuurregistraties door veel meteorologische organisaties die niet in staat lijken om op de juiste manier rekening te houden met grootschalige stedelijke hittes.

Het grote probleem voor klimaatextremisten van het ‘extreem linkse’ type is dat gebeurtenistoeschrijving een vorm is, in de woorden van Pielke, van ’tactische wetenschap’. Dergelijke wetenschap dient juridische en politieke doeleinden en is niet altijd onderworpen aan peer review. Zoals de BBC en andere media kunnen bevestigen, wordt het werk ‘over het algemeen gepromoot via persberichten’. Het is ontwikkeld als reactie op het falen van het IPCC om de meeste soorten extreem weer, waaronder droogte, overstromingen, stormen en bosbranden, te detecteren en toe te schrijven aan menselijke betrokkenheid, merkt Pielke op. Erger nog, het IPCC kan weinig tekenen van menselijke betrokkenheid vinden in de aanloop naar 2100.

Wetenschappers kunnen niet direct beantwoorden of bepaalde gebeurtenissen worden veroorzaakt door klimaatverandering, aangezien extremen op natuurlijke wijze voorkomen. Ondertussen is het IPCC enigszins afwijzend over weersattributie, of zoals Pielke het noemt, “weersattributie-alchemie”. Het merkt op:

“Het nut of de toepasbaarheid van beschikbare methoden voor het toeschrijven van extreme gebeurtenissen voor het beoordelen van klimaatgerelateerde risico’s blijft onderwerp van discussie.”

Het IPCC is een bevooroordeeld orgaan vol klimaatalarmisten, maar het onvermogen om afzonderlijke gebeurtenissen toe te schrijven aan mensen is duidelijk zeer irritant en enigszins onhandig voor activisten en hun mediacollega’s.

Dr. Friederike Otto runt World Weather Attribution (WWA) vanuit het Imperial College London en is regelmatig te zien op de BBC. WWA zit achter veel van de directe toeschrijvingen van slecht weer aan menselijke oorzaken en de motieven zijn duidelijk. Zoals Dr. Otto heeft opgemerkt:

“In tegenstelling tot elke andere tak van klimaatwetenschap of wetenschap in het algemeen, werd gebeurtenistoeschrijving oorspronkelijk voorgesteld met de rechtbanken in gedachten.”

Otto is er duidelijk over dat de belangrijkste functie van dergelijke studies, deels gefinancierd door Net Zero-ondersteunende miljardairs en sterk gepromoot door de mainstream media, is om rechtszaken tegen fossiele brandstofbedrijven te ondersteunen. Ze legt deze strategie gedetailleerd uit in het interview ‘From Extreme Event Attribution to Climate Litigation’.

 

Het onvermogen van het IPCC om slecht weer toe te schrijven aan mensen wordt door klimaatactivisten gezien als “politiek problematisch”, vervolgt Pielke. Hij wijst op het werk van klimaatactivisten Elizabeth Lloyd en Naomi Oreskes die zich zorgen maken dat het ontbreken van toeschrijving

“de indruk wekt dat we het gewoon niet weten, wat onzekerheid, twijfel of onvolledigheid voedt, en de algemene neiging van mensen om bedreigingen die niet op handen zijn, te negeren”.

Verwerp de gedachte dat er onzekerheid, twijfel of onvolledigheid zou moeten zijn in de gevestigde wereld van de klimaatwetenschap. Het verschilt natuurlijk van alle andere takken van de wetenschap in die zin dat alle meningen juist zijn en er bijgevolg geen behoefte is aan het nutteloze proces van voortdurend onderzoek en experiment. Het hoeft nauwelijks te worden toegevoegd dat er geen twijfel bestaat bij de BBC, waar voormalig Radio 4 Today-redacteur Sarah Sands het voorwoord schreef voor een WWA-gids voor journalisten.

Sands herinnerde zich toen wijlen Nigel Lawson suggereerde dat er geen toename was geweest in extreem weer en merkte op:

“Ik wou dat we deze gids voor journalisten hadden om ons te helpen zijn bewering effectiever te betwisten.” Tegenwoordig, zo vertelde Sands enthousiast, hebben toeschrijvingsstudies ons “belangrijk inzicht gegeven in de ruiters van de klimaatapocalyps”.


Otto wil op haar beurt de ketters aanpakken. Ze stond aan het hoofd van de recente beruchte intrekking van een artikel in een Springer Nature-tijdschrift waarin werd gesteld dat er geen bewijs was dat er een klimaatcrisis was. Geschreven door vier Italiaanse wetenschappers en geleid door professor Gianluca Alimonti, betoogden ze dat een klimaatnoodsituatie niet werd ondersteund door de gegevens. Otto, die eerder 10 jaar aan de Oxford School of Geography had gewerkt, beweerde dat de wetenschappers niet te goeder trouw schreven.

“Als het tijdschrift om wetenschap geeft, zouden ze het luid en openlijk moeten intrekken en zeggen dat het nooit had mogen worden gepubliceerd,” eiste ze.

***

Chris Morrison is de milieuredacteur van de Daily Sceptic.

Bron hier,

***