De revazallisatie van Europa: de echte oorlogsdoelen van de VS in Oekraïne

Datum:
  • woensdag 6 november 2024
  • in
  • Categorie: , ,
  • Europa wordt verzwakt door deze oorlog, ook al hebben haar elites zich verrijkt met verschillende niet-productieve listen. 


    5-11-2024


    De revazallisatie van Europa: de echte oorlogsdoelen van de VS in Oekraïne

    Europa wordt verzwakt door deze oorlog, ook al hebben haar elites zich verrijkt met verschillende niet-productieve listen. 

    De Verenigde Staten moeten zich bij hun grootse geopolitieke manoeuvres met betrekking tot Oekraïne volledig bewust zijn geweest van de onwaarschijnlijkheid om de militaire kracht van Rusland te ontmantelen of de politieke samenhang van het land aan te tasten door middel van conventionele oorlogsvoering of economische sancties. Zo’n onderneming lijkt op het eerste gezicht een oefening in dwaasheid en gebaseerd op de misrekening van Westerse leiders, vooral die rond de machtsvectoren van Washington DC, Wall Street en de City of London. Het is zo onwaarschijnlijk dat Rusland, met zijn immense territoriale uitgestrektheid, historische veerkracht en strategische diepgang, op zo’n manier onder de voet kan worden gelopen, zoals blijkt uit de resultaten van het conflict, dat het veel diepgaandere vragen oproept dan alleen maar een kwestie van dwaasheid. Er zijn weinig toevalligheden in de politiek, en bij uitbreiding in de geopolitiek.

    Deze schier onmogelijke taak wordt vandaag de dag echter voor een groot deel publiekelijk gerechtvaardigd door een valse verwijzing naar precedenten uit het verleden. De Russische Revolutie, die grotendeels het gevolg was van de tol die de Eerste Wereldoorlog van Rusland eiste, was het product van de kruising van sociale vermoeidheid en geopolitieke intriges. Maar het onvermogen van de toenmalige Russische staat om een levensvatbaar alternatief te bieden was, vanuit het perspectief van vandaag, het resultaat van de relatieve economische onderontwikkeling van het globale Oosten en het globale Zuiden, schrijft Joaquin Flores.

    Met andere woorden, de opkomst van India en China vandaag de dag, evenals Latijns-Amerika en Zuidoost-Azië, en hun grote betekenis op het wereldwijde schaakbord, zijn vooral redenen waarom Rusland niet kan worden ‘geïsoleerd’. Dat is de aard van multipolariteit. De wereld van technologisch en economisch geavanceerde beschavingen is tegenwoordig veel groter dan meer dan een eeuw geleden.

    Maar omdat deze feiten al bekend waren in termen van mondiaal en situationeel bewustzijn van de kant van de VS, roept dit de vraag op naar hun ware plannen en bedoelingen.

    Gebaseerd op een brede en uitgebreide kijk op de situatie is het duidelijk dat de doelen van de VS meervoudig waren.

    1. De West-Europese economie revazalliseren;
    2. Oekraïne vernietigen zodat de uiteindelijke hereniging met Rusland op meerdere manieren kostbaar zou zijn;
    3. X-factoren en de bekende-onbekende factoren, en de onbekende-onbekende factoren zouden mogelijk kunnen leiden tot de destabilisatie van Rusland, maar dit zou een bonus of ‘aangename verrassing’ zijn die buiten de strikte rampenplanning zou vallen.

    Dit artikel zal zich richten op het revazallisatieaspect en het laatste punt, 3., behoeft geen verdere uitleg. Punt 2. vereist zijn eigen paper, als een serie met deze. Maar kort over die kwestie: het is van cruciaal belang om te begrijpen dat de aantrekkingskracht van Rusland – de combinatie van zijn culturele affiniteit en zijn economische groei en stabilisatietraject dat omgekeerd evenredig is aan de periode van ineenstorting aan het einde van de 20e eeuw – van nature leidde tot de re-integratie van Oekraïne met Rusland. Dit betekent dat de VS het niet waarschijnlijk achtten dat ze de re-integratie van Rusland met Oekraïne zouden tegenwerken, maar dat ze veeleer de rode lijnen van Rusland konden manipuleren in het licht van de militaire agressie van de post-Maidan junta in Kiev, om Rusland daadwerkelijk een groot deel van de Oekraïense infrastructuur te laten ‘resetten’ via de SMO. Dit maakt de kosten van de re-integratie aanzienlijk hoger dan het geval zou zijn geweest zonder westerse inmenging.

    Een van de succesverhalen van de Angelsaksen (VS en VK) is dat ze de wereld ervan hebben overtuigd dat ze geloven dat een ‘overwinning’ op Rusland militair, economisch of politiek mogelijk is: dat Rusland militair verslagen kan worden of dat de economie of de sociale structuur van het land dusdanig beschadigd kan worden dat economische machtsgroepen van de elite in Rusland politieke druk uitoefenen op Poetin om zich terug te trekken uit Oekraïne en te streven naar een vrede die gunstig is voor het collectief, d.w.z. het politieke Westen.

    De acties van de VS wijzen eerder op een veel berekender, verraderlijker en uiteindelijk sluwer doel – gericht op de revazallisatie van Europa. Ten tweede, hoewel niet zo belangrijk, is hun doel de opzettelijke verwoesting van Oekraïne, wat het onderwerp zal zijn van ons volgende artikel. In ons derde artikel in deze serie zullen we het hele traject van de geopolitiek na de Tweede Wereldoorlog in Europa (en de wereld) uitleggen als een ‘slow-motion’ derde wereldoorlog, waarvan de volgende fase begint met de ineenstorting van de Sovjet-Unie, en de derde fase, de kinetische fase, begint met de Maidan van 2014 en de afkondiging van de etnische zuivering van alles en iedereen wat Russisch is uit Oekraïne.

    Dit zijn de belangrijkste redenen waarom Rusland de afgelopen vijfentwintig jaar een coherente en consistente continuïteit van leiderschap nodig heeft gehad.

    Waren de VS echt van plan om Rusland militair te verslaan of waren ze echt geïnteresseerd in het revazalliseren van Europa?

    Want wat kan er voor Washington voordeliger zijn dan het herbevestigen van zijn hegemoniale invloed over een Europa dat na de Koude Oorlog langzaam naar een zekere mate van economische onafhankelijkheid en politieke autonomie was toegegroeid? Het universele historische model volgend, en Europa vormt daarop geen uitzondering, versterkte de macht en realiteit van een inheemse heersende klasse die grotendeels in Berlijn en Parijs gevestigd was, met haar eigen kapitaalaccumulatie en de macht die dat met zich meebrengt, naarmate de Europese economie na de Tweede Wereldoorlog complexer en geavanceerder werd. Dit verrijkte weliswaar ook de Angelsaksen, maar zorgde toch voor een zekere mate van autonome accumulatie die in West-Europa bleef.

    Toen de huidige technologische generatie eenmaal verschillende opwaartse grenzen had bereikt, gebaseerd op de algemene neiging voor rendementen om af te nemen binnen een gedefinieerde marktruimte, omdat nieuwe toegepaste productieve technologieën uiteindelijk desinflatoir van aard zijn, was de strategie van de VS niet zozeer om ‘nieuwe’ rijkdom te creëren, maar om hun bondgenoten van hun rijkdom te beroven en hun kapitaal als hun eigen kapitaal te beschouwen.

    De Amerikaanse revazallisatie van Europa

    Veel bedrijven konden zien dat de oorlogsinspanningen en het sanctieregime tegen Rusland economische ellende zouden veroorzaken op het hele West-Europese schiereiland, ook al begrijpen we tijdens dit moment in het eerste kwartaal van 2022 tot maart en het begin van de SMO ook dat het Amerikaanse kapitaal als het ware ‘verrijkt’ werd met de grootste geldcreatie (opwaartse herverdeling van rijkdom, ontwaarding van valuta) om de marktcrash aan te pakken die alom geassocieerd werd met de pandemie. De activiteit van hedgefirma’s toonde ons dit punt ook, in omgekeerde richting. Toen de schade echter eenmaal was aangericht, begonnen we, precies zoals onze hypothese zou vereisen, de come-back te zien van Amerikaanse investeerders en kopers, in de zin van M&A (fusies en overnames) in Europa, en FDI (Foreign Direct Investment) – nu opkopen tegen lagere prijzen of uitbreiding en oprichting van dochterondernemingen, en consolidatie op een terrein met kostenbelaste Europese concurrenten.

    Zoals S&P Global in mei 2023 schreef: “Een bepalend kenmerk van de Europese fusie- en overnamemarkt in 2022 was het vertrek van Amerikaanse kopers. Op het hoogtepunt van de markt eind 2021 waren Amerikaanse kopers verantwoordelijk voor bijna de helft van de consolidatieactiviteit aan de overkant van de vijver. In het tweede kwartaal van 2022 daalde dat aantal tot minder dan een kwart en het bleef het hele jaar laag. Dit jaar lijken Amerikaanse kopers echter stilletjes terug te keren.

    Participatiemaatschappijen hebben hun fusies en overnames op Europese bodem opgevoerd en zijn goed op weg om de dealstroom van vorig jaar te overtreffen. Er zijn dit jaar slechts zeven PE-aankopen nodig in Europa om het aantal van 2022 te evenaren, volgens gegevens van 451 Research’s M&A KnowledgeBase.

    [Een van de redenen voor de toename van de activiteit is dat Europese bedrijven goedkoper zijn geworden. Volgens onze gegevens vragen West-Europese doelwitten dit jaar een mediane waardering van 1,6 keer de omzet, vergeleken met 2,2x vorig jaar. In veel gevallen stelt dit Amerikaanse kopers in staat om de lokale concurrentie voor activa te verslaan en toch lagere prijzen te betalen dan thuis, waar de mediaan 3,7x is.”

    Twee maanden geleden, in augustus van 2024, publiceerde Market Watch een interessant stuk met de titel “Here’s the real reason Europe’s top companies benefit from moving listings to New York, JPMorgan says.” Daarin vinden we dit juweeltje, dat in feite uitlegt dat er in Europa een hoge inflatie en een lage liquiditeit is, en hoewel de oorlog in Oekraïne nooit wordt genoemd, kunnen we ze begrijpen als ze schrijven dat entiteiten hun Euronext-noteringen hebben opgegeven en zijn verhuisd naar de NYSE:

    “Europa’s topbedrijven trekken zich steeds vaker terug van de topaandelenmarkten van het continent en gaan opnieuw noteren in New York. Sinds het begin van 2023 hebben een groot aantal grote bedrijven, waaronder de Duitse chemiereus Linde, de Ierse gokgigant Flutter Entertainment, het Britse loodgietersbedrijf Ferguson, de Ierse bouwmaterialenhandel CRH en het Italiaanse machinebedrijf CNH Industrial, zich allemaal van de Europese markten afgekeerd om naar de VS te verhuizen.

    Meer recentelijk hebben topbedrijven, waaronder oliemultinationals Shell en TotalEnergies, farmaceut Invidior en retailtechnologiebedrijf Ocado, allemaal aangegeven dat ze zich bij de migratie zouden kunnen aansluiten door hun hoofdnotering naar de New York Stock Exchange te verplaatsen. […] de uittocht is vooral het gevolg van de wijdverspreide opkomst van exchange traded funds en indexfondsen.”

    De essentie van het artikel is dat Europese bedrijven die hun noteringen hebben verplaatst naar Amerikaanse beurzen een toename hebben gezien in passief en actief eigendom, waardoor de waarderingsverschillen met hun Amerikaanse concurrenten kleiner zijn geworden. Ze leggen uit dat de grotere pool van passieve beleggingen op de Amerikaanse markt, met meer dan $9 biljoen in ETF’s, een extra aantrekkingskracht uitoefent op Europese bedrijven die op zoek zijn naar betere waarderingen, lagere kosten en meer liquiditeit.

    Er zijn talloze soortgelijke stukken te vinden bij de ‘gezaghebbende’ bronnen (hoewel Oekraïne nooit of te nimmer wordt genoemd als factor in Europa’s ‘prijsinefficiënties’).

    In een stuk van de Financial Times, eerder deze maand geschreven in oktober 2024, leggen ze uit dat beleggers zich steeds meer richten op Europese aandelen met een aanzienlijke blootstelling aan de VS, omdat deze bedrijven met een korting worden verhandeld in vergelijking met hun Amerikaanse tegenhangers. Opvallende Europese bedrijven zoals BAE Systems, Schneider Electric en Novo Nordisk zijn sterk in waarde gestegen, maar bieden nog steeds prijsinefficiënties waar beleggers gebruik van maken. Bedrijven zoals Novo Nordisk, dat 60% van zijn inkomsten uit de VS haalt, worden gezien als aantrekkelijke beleggingen vanwege de lagere koers-winstverhoudingen in vergelijking met Amerikaanse rivalen. Analisten stellen dat Europese multinationals, vooral in farmaceutica en halfgeleiders, een sterk groeipotentieel bieden met het extra voordeel van blootstelling aan de Amerikaanse markt en beter ondernemingsbestuur.

    Sommige van hun bewoordingen kunnen op het eerste gezicht pathetisch overkomen. Maar het verschil met de daling van de Europese inflatie dit jaar, vergeleken met het EU-brede percentage van vorig jaar van ongeveer 5,2%, is dat de lagere inflatie samenhangt met het feit dat mensen zijn gestopt met het kopen van dingen.

    Investigate Europe bevestigt dit en schrijft in een onthullend artikel uit mei 2024 getiteld “‘Mensen kopen spectaculair minder’: door inflatie geteisterd Europa weegt kosten in aanloop naar verkiezingen”, dat “Regeringen hebben geprobeerd de pijn van de recordhoge inflatie in Europa te verzachten. Maar ze zijn er niet in geslaagd om een belangrijke inflatieveroorzaker, namelijk de ‘hebzuchtflatie’ in het bedrijfsleven, te beteugelen. Nu de Europese verkiezingen naderen, staat de crisis rond de kosten van levensonderhoud hoog op de agenda.”

    Wat ze laten zien is dat, hoewel de inflatie in Europa op papier lijkt af te nemen, de gevolgen ervan nog steeds sterk voelbaar zijn voor het publiek, met voedsel- en energieprijzen die in het hele continent hoog blijven. Factoren zoals de nasleep van de COVID-19 pandemie, de oorlog in Oekraïne en de “hebzuchtflatie” van bedrijven hebben allemaal bijgedragen aan de stijgende prijzen, vooral in voedsel en diensten. Hoewel regeringen maatregelen hebben genomen zoals btw-verlagingen en prijsplafonds, heeft de inflatie huishoudens met lagere inkomens onevenredig hard getroffen en hebben de reële lonen geen gelijke tred gehouden met de stijgende kosten. De bedrijfswinsten zijn daarentegen gestegen, doordat bedrijven prijsstijgingen doorberekenen aan de consument terwijl de productiekosten dalen.

    Maar ook hier geldt dat de daling van de productiekosten zelf samenhangt met het feit dat er minder wordt gekocht. Er zijn natuurlijk altijd manieren om rijkdom over te dragen of een bevolking af te troggelen. Maar met stijgende productiekosten op het niveau van de fysieke economie zelf, gaan de downstream economieën in de echte, tastbare zin zelf achteruit. Met andere woorden, een toename in het kopen zou in het huidige paradigma een directe relatie zien met een toename in de prijzen.

    De consensus lijkt te zijn dat, hoewel de algemene trend in 2023 een daling van de directe buitenlandse investeringen (DBI) in heel Europa liet zien in vergelijking met 2021 als gevolg van dezelfde macro-economische en “geopolitieke uitdagingen” – de oorlog in Oekraïne -, deze wel stegen ten opzichte van het eerste kwartaal van 2022, toen het conflict uitbrak.

    Het creëren van een nieuw brandhaard in Oost-Europa, de oorlog in Oekraïne, bood het perfecte vehikel om de Amerikaanse dominantie niet daar in het Oosten, maar in West-Europa te herbevestigen. Het plan lijkt er een te zijn waarbij een directe confrontatie met Rusland, die inderdaad strategisch roekeloos is voor Europa – waarmee we de Frans-Duitse landen bedoelen – dusdanige schade toebrengt aan de Europese economie dat de fysieke/industriële activa en de diensteneconomie worden afgewaardeerd tot brandschatten, om vervolgens te worden opgekocht door de Angelsaksen, of gewoon helemaal uit het spel te worden gehaald.

    Om kort te gaan, de Europeanen waren er niet in geslaagd om de ontsnappingssnelheid van de Angelsaksen te bereiken en waren er zelfs niet in geslaagd om het soort bewustzijn te ontwikkelen dat de wenselijkheid van ontsnappingssnelheid zou waarderen. Dat deel heeft betrekking op kwesties van soft power, identiteit, narratief en hyperrealiteitssimulacrum. Ook al is de lijn tussen Europa en Rusland denkbeeldig en is de oceaan die Eurazië van Noord-Amerika scheidt een echt feit, in hun geestesoog is het concept van het ‘collectieve Westen’ een reïficatie waard.

    En wat is een betere manier om Europa te revazalliseren dan door anti-Russische sancties op te leggen, de economie van de EU lam te leggen en Europa vervolgens te gebruiken als een voorbestemde stormram door Oekraïne op de poorten van Rusland? Watermeloenen tegen een stenen muur gooien levert maar één resultaat op.

    In 2022 en 2023 stegen de Duitse energieprijzen als gevolg van de energiecrisis na de Russische SMO in Oekraïne en de daaropvolgende onderbreking van de gastoevoer. Als gevolg daarvan waren de Duitse elektriciteitsprijzen ongeveer 1,5 tot 2 keer hoger dan de G7-mediaan. Hierdoor behoren de Duitse energiekosten tot de hoogste in Europa en de G7, hoewel de meeste Europese landen in deze periode te maken hebben gehad met prijspieken. Met name landen als Italië en Spanje, die van oudsher afhankelijk zijn van aardgas, hebben ook te maken gehad met stijgende energiekosten. Deze landen zagen de vraag naar gas dalen tijdens de energiecrisis van 2022, toen de prijzen de pan uit rezen. Dit dwong zowel consumenten als industrieën om hun consumptiegewoonten aan te passen door simpelweg minder te kopen, zoals in detail wordt uitgelegd in het hierboven geciteerde stuk van Investigate Europe.

    Conclusie

    De VS waren zich er terdege van bewust dat de uitbreiding van de NAVO naar het oosten nooit de diepe historische, culturele en strategische banden van Rusland met Oekraïne volledig zou kunnen uitwissen. Het Kremlin zou en kon niet gemakkelijk afstand doen van zijn invloedssfeer over een gebied dat het als essentieel voor zijn veiligheid beschouwde, al was het maar als bufferzone of als een echt neutrale staat. Maar hebben de VS ooit serieus geloofd dat ze Rusland konden dwingen zich neer te leggen bij de volledige ontmanteling van hun politieke en militaire structuren?

    Nee, dat was nooit het eindspel. Het werkelijke doel was niet om Rusland volledig te verslaan, maar om Europa’s vermogen te verminderen om onafhankelijk van New York en Londen kapitaal te vergaren.

    Is dit niet de ware prijs van deze oorlog – een oorlog waarin Europa, ooit een continent dat klaar was voor economische autonomie, onherroepelijk is teruggezogen in de invloedssfeer van de VS en Oekraïne is veranderd in een failed state? Uiteindelijk is de vraag die gesteld moet worden niet of de VS van plan waren om Rusland militair te verslaan, maar eerder: in hoeverre is de vernietiging van Oekraïne toegestaan – misschien zelfs aangemoedigd – in dienst van een veel grotere, veel sinistere strategie die erop gericht is om het Europese machtsevenwicht in het voordeel van Washington te herschikken? Het antwoord is duidelijk, zoals de voortdurende tragedie van Oekraïne aantoont.

    Dit conflict is geen geïsoleerde of louter militaire aangelegenheid, maar een economische aanval op Europa zelf. In real time wordt Europa verzwakt door deze oorlog, ook al hebben zijn elites zichzelf verrijkt door verschillende niet-productieve listen. Uiteindelijk is het niet vol te houden voor Europa, en je kunt de gevaarlijke waan onder Europese elites zien dat de beloning zal worden gevonden in het veroveren van Ruslands nieuwste regio’s die de voormalige Oekraïne omvatten. We moeten er eerder aan denken dat onze watermeloenen tegen stenen muren worden gegooid.


    https://frontnieuws.backme.org/


    Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.


    0 reacties :

    Een reactie posten