Alle risico’s zijn aanvaardbaar als ze zich vastklampen aan de macht. Ze zullen een nieuwe wereldoorlog riskeren; ze zullen nucleaire vernietiging riskeren.
DDS 27-11-2024
Biden’s ‘Samson-optie’
Sinds de terreuraanslagen in New York en Washington op 11 september 2001 – de datum die ik heb gekozen om een grote ommekeer in de wereldorde te markeren – is het duidelijk dat het verlies van de naoorlogse hegemonie door Amerika hoog op de lijst van bepalende gebeurtenissen in de 21e eeuw zou komen te staan.
De vragen vanaf die dag waren hoe de beleidsklieken in Washington zouden reageren op zo’n verandering van Amerika’s plaats in de gemeenschap van naties en wat ze zouden kunnen doen – hoe groot de risico’s zouden zijn die ze zouden nemen – om deze wereldhistorische verschuiving te voorkomen, of op zijn minst te verhinderen, Patrick Lawrence.
Hoe chaotisch of anders, om deze vraag anders te stellen, zou de komst van een nieuwe, post-Amerikaanse wereldorde blijken te zijn?
We zijn net een week lang getuige geweest van schokkende provocaties toen de VS en Groot-Brittannië hun proxyoorlog tegen Rusland opvoerden onder het mom van de verdediging van Oekraïne in een oorlog die al verloren is.
Washington en Londen – de laatste met instemming van de eerste – hebben nu het uiterst onverantwoordelijke regime in Kiev toestemming gegeven om raketten van Amerikaanse en Britse makelij af te vuren op Russisch grondgebied.
De Oekraïners hebben er geen gras over laten groeien. De Strijdkrachten van Oekraïne (AFU) lanceerden afgelopen dinsdag een volley Amerikaanse ATACMS (Army Tactical Missile System) raketten op Russische doelen. Een dag later vuurde de AFU een soortgelijk spervuur van Storm Shadow raketten van Britse makelij af op Russisch grondgebied.
De mate van planning en coördinatie achter deze aanvallen lijkt me vanzelfsprekend. Niemand in Washington, Londen of Kiev geeft commentaar op de getroffen doelen, maar ook deze zijn zonder twijfel gekozen na zorgvuldig overleg.
Moskou heeft gereageerd zoals het weken geleden heeft gezegd. Het beschouwt zichzelf nu als in oorlog met de Westerse mogendheden en heeft afgelopen donderdag een Oekraïens doelwit aangevallen met een hypersonische raket van de nieuwe generatie die een nucleaire kernkop kan dragen.
De boodschap kan nauwelijks duidelijker zijn – als je tenminste in staat bent om het nauwkeurig te lezen.
We hebben nu dus antwoorden op de bovenstaande vragen.
Het was nooit moeilijk te voorzien dat degenen die het buitenlands beleid van de V.S. plannen en uitvoeren, zonder enige voorstellingsvermogen en zonder iets wat ook maar enigszins op moed lijkt, niet in staat zouden blijken om een ordelijke overgang naar een multipolaire wereldorde te bewerkstelligen.
Na de gebeurtenissen van 11 september zou een voortdurende toewijding aan het Amerikaanse primaat onvermijdelijk een toewijding aan één of andere graad van wanorde blijken te zijn.
De laatste escalatie van de proxyoorlog van het Biden-regime in Oekraïne geeft de grenzen van deze toewijding aan: Die zijn er niet.
We weten nu dat de wereld – bitter om dit te schrijven – veroordeeld is tot onophoudelijke chaos en geweld zolang de ideologen van het Amerikaanse imperium in staat zijn om verzet te bieden tegen de wereld zoals die is.
We weten nu welke risico’s degenen die de laatste fase van het imperium willen verlengen zullen nemen om het niet langer verdedigbare te verdedigen: Alle risico’s zijn aanvaardbaar als ze zich vastklampen aan de macht. Ze zullen een nieuwe wereldoorlog riskeren; ze zullen nucleaire vernietiging riskeren.
We horen tegenwoordig veel over de Israëlische doctrine die bekend staat als de Samson-optie, waarbij de Israëli’s, als ze zich existentieel bedreigd zouden voelen, hun nucleaire arsenaal zouden gebruiken om de wereld met zich mee naar beneden te halen. Die freak-show terroristen die de zionistische staat leiden, zou je kunnen zeggen: Wie of wat kan er duivelser zijn?
Dat is een redelijke vraag. Maar er wordt niet langer gedaan alsof de terroristische staat Israël en zijn Samson-optie uniek zijn. Amerika in zijn post-Sept. 11 fase – angstig, zichzelf ziende als bedreigd door de geschiedenis zelf – is net zo pervers gebleken, net zo duivels, net zo vol minachting voor de menselijke zaak.
Het besluit van de VS om het gebruik van door het Westen geleverde raketten tegen Russische doelen toe te staan, kan op meer en minder manieren worden begrepen. Het is deels een kwestie van voorbijgaande politiek, en deels een kwestie van de dynamiek van de laat-imperiale ideologie. Laten we beide bekijken.
Het is zeker zo, zoals Joe Lauria vorige week in Consortium News opmerkte, dat de immense roekeloosheid van de Amerikaanse beslissing om het gebruik van door het Westen geleverde raketten tegen Russische doelen toe te staan, de spuuglelijke vastberadenheid van een mislukte president weerspiegelt, op weg naar zijn ambt, om de aangekondigde intentie van de gekozen president Trump om de oorlog in Oekraïne te beëindigen, te ondermijnen.
Ik zie niet in hoe het geven van toestemming aan Kiev om raketten van westerse makelij (met westerse militairen die ze bedienen) te gebruiken tegen Rusland iets zal veranderen aan de intenties van Trump. De enige manier waarop zo’n gambiet zou kunnen werken is door Rusland te provoceren tot een enorm uitgebreide, enorm gevaarlijkere oorlog. Dit komt overeen met mijn eerder gemaakte punt: Geen risico is te groot als het nemen ervan de lange aanval van de VS op Rusland in naam van het Amerikaanse overwicht verlengt.
Dan is er nog het zielige verlangen van Joe Biden om zijn “nalatenschap” te behouden. Biden was onnoemelijk dom toen hij koos voor de ondermijning van de Russische Federatie – is “onderwerping” mijn woord? – als het project dat zijn naam in de geschiedenisboeken zou graveren.
Dit is weer een verloren oorlog: Biden’s “nalatenschap” ligt in puin nog voordat hij er een achterlaat. De man uit Scranton zal, gemeten aan de mislukkingen, gevaren en rotzooi die hij achterlaat, de geschiedenis ingaan als de slechtst presterende president in de naoorlogse Amerikaanse geschiedenis.
We kunnen dit redelijkerwijs toeschrijven aan de onbekwaamheid van Biden: Elk zorgvuldig overzicht van zijn carrière onthult dat hij – zonder excuses voor mijn woordkeuze – erg dom is. Zijn verslechterende mentale toestand, die zoveel pers heeft gehaald in de maanden sinds hij gedwongen werd zijn herverkiezing in te trekken, is een geval van onvermogen op incompetentie.
Een tijdje geleden begonnen de Russen te verwijzen naar “het collectief Biden” om rekening te houden met de realiteit dat er geen manier is om te weten wie de oordelen en beleidsbeslissingen neemt die gewoonlijk worden toegeschreven aan “de president” of “meneer Biden” of “het Witte Huis”.
Je zou kunnen denken dat het ongelooflijk onverantwoordelijk is van de Democraten, en het hele Capitol Hill met hen, om de Verenigde Staten achter te laten zonder een capabele president, maar ik stel een heroverweging voor:
Hoewel het zeker onverantwoordelijk is om de Oval Office vele maanden, zo niet jaren, onbezet te laten, is het volkomen geloofwaardig gezien de mate waarin de Deep State (de nationale veiligheidsstaat, als je je daar prettiger bij voelt) nu het beleid van de VS bepaalt – dit niet helemaal, maar wel bijna openlijk.
Voor zover we kunnen nagaan, vormen minister van Buitenlandse Zaken Blinken, nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan, William Burns, directeur van de Central Intelligence Agency, en nog een paar anderen een binnenste cirkel die het Amerikaanse beleid gedurende een groot deel van Biden’s presidentiële termijn heeft bepaald, autonoom of door middel van zijn knikkende (letterlijk) instemming.
Een buitenste cirkel, met inbreng op 1600 Pennsylvania Avenue maar minder operationele autoriteit, zou figuren omvatten als Samantha Power, die de leiding heeft over de Amerikaanse regering.
Een buitenste cirkel, met input op 1600 Pennsylvania Avenue maar minder operationele autoriteit, zou figuren omvatten als Samantha Power, die het Agency for International Development leidt, Avril Haines, directeur van de nationale inlichtingendienst, en minister van Defensie Lloyd Austin.
Dit is “het collectief Biden” – deze uitdrukking is goed bedacht. Kijk naar de leden, en er zijn er nog veel meer die ik niet genoemd heb. Dit zijn de praefecti, procurators en consuls van het imperium. Ze hebben geen interesse in politiek en willen niets te maken hebben met de burgerij. Het imperium is hun ideologie en ze zijn er alleen op uit om de macht van het imperium uit te breiden.
En het zijn deze min of meer afstandelijke apparatsjiks die het collectief Biden vormen en die nog onverschilliger staan tegenover het nemen van gewetenloze risico’s dan de zwakke figuur waarachter ze de zaken van het imperium beheren.
Zoals velen opmerkten nadat Rusland twee jaar en negen maanden geleden begon met zijn interventie in Oekraïne, is Joe Biden een oorlog begonnen die hij niet kan veroorloven te verliezen. Maar Joe Biden zal zich over een paar weken tevreden stellen met zijn Corvette en zijn zonnebril.
De Deep State heeft op dit moment veel, heel veel meer op het spel staan – niet minder, zou ik zeggen, dan de levensduur van het Amerikaanse imperium. De mensen die het vormen zijn de echte verliezers die het zich niet kunnen veroorloven om te verliezen.
Het is op dit moment onmogelijk om te weten wat er gaat gebeuren nu de VS, met Groot-Brittannië op sleeptouw, toestemming heeft gegeven voor de langeafstandsraketaanvallen.
We weten onder andere niet hoe de Deep State de pogingen van Trump om de oorlog te beëindigen zal verijdelen. Deze mensen ondermijnden zijn plannen om de betrekkingen met Moskou te verbeteren tijdens zijn eerste termijn, moeten we onszelf eraan herinneren.
Maar de omvang van de wanhoop tussen de Deep State en Biden-de-uittredende- politicus is overduidelijk. Het collectief Biden heeft naar verluidt het Pentagon niet geïnformeerd voordat het de beslissing over de raketten nam. Tegelijkertijd kondigde hij plannen aan om Kiev te voorzien van antipersoneelmijnen, het soort dat de benen van strijders afblaast en kinderen verminkt die er jaren of decennia later op stuiten.
Dit is, op zijn zachtst gezegd, niet het gedrag van een politieke kliek die ervan overtuigd is dat ze haar lot in eigen handen heeft.
De Russische reactie
Er is veel gesproken over de hypersonische raket, de Oreshnik genaamd, die het Russische leger afgelopen donderdag afvuurde op een Oekraïense fabriek van de defensie-industrie in de Oekraïense stad Dnepropetrovsk – een dag nadat Kiev een serie Britse Storm Shadow raketten op Rusland had afgevuurd. De westerse media schreeuwden dat het Rusland van Poetin opnieuw had gedreigd met een nucleaire aanval.
De ongewone, zo niet ongekende kracht van de Oreshnik staat buiten kijf. Volgens de eerste persberichten veroorzaakte het explosies die drie uur duurden. En hij kan inderdaad een nucleaire kernkop dragen.
Maar ik ben het niet eens met de heersende mening over de eerste inzet van de Oreshnik – net zoals ik het niet eens ben met eerdere uitspraken over de veronderstelde dreigementen van Rusland om nucleair te gaan. Ik zou de boodschap die het Kremlin met krijt op de romp van de Oreshnik heeft gekrabbeld als volgt willen samenvatten,
Laten we je eraan herinneren dat we, aan beide kanten, nucleaire mogendheden zijn. Laten we wat gezond verstand brengen in de impasse waarin jullie ons hebben gebracht.
De televisietoespraak die president Vladimir Poetin afgelopen donderdagavond hield, ondersteunt deze interpretatie. Hoewel er waarschijnlijk meer Oreshniks op Oekraïne zullen worden afgevuurd, zullen de doelwitten, net als die van afgelopen donderdag, worden gekozen vanwege hun militaire waarde en zal Rusland zich blijven onthouden van het inzetten van korte- of middellangeafstandsraketten ergens buiten Oekraïne – afhankelijk, zei hij, van wat de VS nu gaat doen.
Zoals gewoonlijk heeft de Russische leider de lange termijn in ogenschouw genomen – zoals we allemaal zouden moeten doen – en plaatst hij de reactie van Rusland op de crisis die de VS en Groot-Brittannië zojuist hebben gecreëerd in de historische context van de lange lijst van verraad van het Westen na de Koude Oorlog.
“Niet Rusland maar de Verenigde Staten hebben het systeem van internationale veiligheid vernietigd,” zei Poetin, de laatste van zijn vele verwijzingen naar de terugtrekking van Washington uit verschillende wapenbeheersingsverdragen sinds de regering Bush II.
Glenn Diesen, redacteur bij Russia in Global Affairs en een van de wijste koppen in dit soort zaken, publiceerde vorige week een stuk waarin hij stelde dat het Westen “de grens tussen proxyoorlog en directe oorlog heeft overschreden”. Daarin stelde Diesen de vraag waar iedereen op dit moment aan denkt:
“Hoe zal Rusland reageren? Er zijn nog verschillende stappen op de escalatieladder voordat de nucleaire knop wordt ingedrukt. Rusland kan de aanvallen op Oekraïense politieke doelen en infrastructuur intensiveren, Noord-Koreaanse troepen inzetten die waarschijnlijk bedoeld waren als afschrikmiddel voor een situatie als deze, NAVO-middelen in de Zwarte Zee en logistieke centra in Polen of Roemenië aanvallen, satellieten vernietigen die gebruikt zijn voor de aanvallen op Rusland, of militaire middelen van de VS/NAVO in andere delen van de wereld aanvallen onder het mom van andere landen in staat stellen zichzelf te verdedigen.”
Ik weet niet hoe waarschijnlijk deze voorspellingen zijn. Maar het lijkt mij dat het collectief Biden en het nationale veiligheidsapparaat erachter het Kremlin in een soort Catch-22 hebben gebracht.
Zolang Rusland de terughoudendheid aan de dag legt die het nu tentoonspreidt – laten we zeggen zolang Poetin en zijn minister van Buitenlandse Zaken, Sergei Lavrov, de staatslieden in de kamer blijven – zullen de VS en cliënten als Groot-Brittannië hun provocatiecampagne waarschijnlijk doorzetten naar de volgende stap, en de stap daarna, enzovoort. Dit is de lange weg naar Amerika’s versie van de Samson-optie.
En als de enige manier om deze provocaties te stoppen is om erop te reageren zoals het Westen van plan is – dat wil zeggen escaleren tot een staat van risico die geen enkele weldenkende staatsman aanvaardbaar zou vinden – dan zou de Russische Federatie wel eens in de oorlog terecht kunnen komen waartegen het zich jarenlang heeft verzet. De korte weg naar de Samson-optie.
We mogen Joe Biden bedanken dat hij de wereld naar dit gevaarlijke moment heeft geleid. Maar ik denk niet dat Biden duivels intelligent genoeg is om dit in zijn eentje voor elkaar te krijgen. En dat is wat ons de meeste zorgen zou moeten baren.
0 reacties :
Een reactie posten