Door 

Nu de presidentsverkiezingen naderen, is het terecht om je af te vragen waarom de VS miljarden blijft weggeven om een ​​gefabriceerde klimaatcrisis te ‘afwenden’ aan landen die er weinig belang bij hebben om mee te doen aan de farce, behalve dan om wat geld te accepteren.

De Verenigde Staten leveren een belangrijke bijdrage aan wereldwijde klimaatinitiatieven, vooral via hun betrokkenheid bij het Klimaatakkoord van Parijs.

Tijdens de 15e VN-klimaatconferentie in 2009 beloofden rijke landen om tegen 2020 jaarlijks 100 miljard dollar aan klimaatfinanciering te verstrekken om ontwikkelingslanden te helpen klimaatverandering te ‘bestrijden’. Volgens de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling zou deze doelstelling voor het eerst in 2022 zijn bereikt.

Omdat de VS de grootste economie ter wereld heeft, werd verwacht dat ze een groot deel van het Green Climate Fund (GCF) zouden steunen. Dit resulteerde in een toezegging van 3 miljard dollar.

GCF beweert het “werelds grootste klimaatfonds” te zijn met een portefeuille ter waarde van $ 12 miljard, of $ 45 miljard als cofinanciering van projecten wordt meegerekend. Volgens de GCF-website levert het fonds “transformatieve klimaatactie in 140 landen” om “de gemiddelde wereldwijde temperatuurstijging ruim onder de 2 graden Celsius te houden.”

Waarop men zou kunnen antwoorden: onzin! Geen enkele “klimaatactie” zal een significant effect hebben op de temperaturen, en de genoemde 2 graden doen er in ieder geval nauwelijks toe voor het milieu. Klimaatbeleid “zal een triviaal effect hebben op de temperatuur, maar rampzalige gevolgen voor mensen wereldwijd,” concludeert een recent artikel van Drs. Richard Lindzen en William Happer van respectievelijk het Massachusetts Institute of Technology en Princeton University.

Bovendien floreert de aarde op veel manieren, in tegenstelling tot de voorspellingen van de dag des oordeels. De wereldwijde armoede is de afgelopen decennia dramatisch afgenomen en de landbouwopbrengsten zijn aanzienlijk toegenomen, deels vanwege hogere niveaus van atmosferische CO2 . Natuurrampen — vaak aangehaald als bewijs van klimaatverandering — veroorzaken minder doden dan ooit tevoren, ondanks bevolkingsgroei en ontwikkeling langs kustlijnen en andere kwetsbare gebieden.

De verontwaardiging over het feit dat belastinggeld in de bodemloze klimaatput wordt gestort, wordt nog groter door het feit dat ontvangers van GCF-subsidies onder meer China en India zijn, ’s werelds grootste uitstoters van broeikasgassen die de consumptie van fossiele brandstoffen snel laten toenemen .

Ondertussen is het domme beleid van de VS om het gebruik van deze betaalbare en overvloedige brandstoffen te verminderen ten koste van huishoudbudgetten, winstgevendheid van bedrijven, betrouwbaarheid van het elektriciteitsnet en nationale veiligheid.

Dus in plaats van miljarden te steken in internationale klimaatprojecten, zou de VS prioriteit moeten geven aan zijn eigen energiezekerheid. Dit betekent het ontwikkelen van zijn olie, kolen en aardgas en het versterken van partnerschappen met betrouwbare bondgenoten zoals Canada.

De enorme reserves van aardgas van de Verenigde Staten zijn beschikbaar gemaakt door geavanceerde extractietechnologieën zoals hydraulisch fractureren en horizontaal boren, waardoor het land een van de grootste producenten ter wereld is geworden. Deze overvloed kan een betrouwbare en kosteneffectieve energievoorziening voor andere landen garanderen en de afhankelijkheid van de VS van buitenlandse bronnen verminderen, wat de nationale veiligheid ten goede komt.

De intermitterende aard van wind- en zonne-energie – beide GCF-lievelingen – vereist noodstroombronnen of enorme batterijopslagsystemen die hun eigen milieu- en economische kosten met zich meebrengen. De materialen die nodig zijn voor batterijen, bijvoorbeeld, worden vaak gewonnen in regio’s met slechte milieuprestaties of door gebruik te maken van kinderarbeid.

Daarentegen is de moderne winning van fossiele brandstoffen in de VS en Canada onderhevig aan een aantal van de strengste milieuregels ter wereld . Ironisch genoeg veroorzaakt de VS wereldwijd meer schade aan het milieu door de energieproductie uit te besteden aan landen met minder regelgeving in naam van ‘groen worden’ .

De Russische invasie van Oekraïne en de daaropvolgende energiecrisis in Europa illustreerden op een schrijnende manier de gevaren van energieafhankelijkheid. Europese landen, die te weinig hadden geïnvesteerd in fossiele brandstofinfrastructuur en afhankelijk waren van Russisch gas, bevonden zich in een precaire positie.

Dit voorbeeld alleen al is genoeg voor de VS om haar prioriteiten te resetten. De promotie van mislukte en grotendeels ongewenste “groene” beleidsmaatregelen zou vervangen moeten worden door actieve ontwikkeling van fossiele brandstofbronnen, evenals kernenergie, en het opbouwen van robuuste energiepartnerschappen met bondgenoten.

***


Dit commentaar werd voor het eerst gepubliceerd in  Daily Caller  op 19 september 2024.

Vijay Jayaraj is een Science and Research Associate bij de CO 2 Coalition , Arlington, Virginia. Hij heeft een postdoctorale graad in energiebeheer van Robert Gordon University en een MS in milieuwetenschappen van de University of East Anglia, beide in het VK, en een BS in engineering van Anna University, India.

***

Bron hier.