Door Uli Weber.

De EU wil ons met haar Green Deal op het pad van het koolstofvrij maken dwingen. Over de geplande maatregelen van de EU tegen de klimaatverandering wordt het volgende gezegd:

“In december 2019 besloten de EU-leiders, bijeen in de Europese Raad, dat de EU tegen 2050 klimaatneutraliteit moet bereiken. Klimaatneutraliteit houdt in dat er slechts zoveel broeikasgassen in de atmosfeer vrijkomen als de natuur kan absorberen, dat wil zeggen: bossen, oceanen en bodems kunnen [=Verklaring A] absorberen. Om de doelstelling van een netto nulemissiereductie [=Verklaring B] te bereiken, moeten de EU-landen hun uitstoot van broeikasgassen tegen 2050 drastisch verminderen en manieren vinden om de resterende en onvermijdelijke uitstoot te compenseren. In zijn conclusies benadrukte de Europese Raad dat de transitie naar klimaatneutraliteit aanzienlijke kansen biedt op het gebied van:

  • Economische groei
  • Markten en banen
  • technologische ontwikkelingen

De EU-leiders riepen de Commissie op om de werkzaamheden met betrekking tot de Europese Green Deal te bevorderen . Daarbij erkenden ze dat een kosteneffectieve, sociaal evenwichtige en eerlijke transitie naar klimaatneutraliteit moet worden gewaarborgd.”

Analyse van de EU-verklaringen gemarkeerd met [A] en [B].

EU-verklaring [A]: Er mogen slechts zoveel broeikasgassen in de atmosfeer terechtkomen als de natuur kan absorberen.

EU-verklaring [B]: Het doel is daarom om de netto-uitstoot tot nul terug te brengen.

De ideologische aard van deze twee kernverklaringen van de EU wordt onmiddellijk duidelijk als men hun overtuigende wetenschappelijke connectie als sluitend wetenschappelijk bewijs verwacht. Omdat dat alleen bestaat bij door de mens veroorzaakte computerspeculatie. Daar wordt eenvoudigweg aangenomen dat de lineaire relatie tussen het atmosferische CO2-gehalte en de zogenaamde “mondiale temperatuur”, zoals vastgesteld door de hoogste rechtbank in Duitsland, daadwerkelijk bestaat en dat antropogene CO2 een oneindige atmosferische levensduur heeft.

Maar beide impliciete uitgangspunten zijn verkeerd. Zelfs het IPCC gaat slechts uit van een logaritmische relatie tussen het CO2-gehalte in de atmosfeer en de zogenaamde “mondiale temperatuur”. Deze logaritmische relatie betekent dat elke verdubbeling van het CO2-gehalte in de atmosfeer slechts dezelfde constante bijdrage levert aan de zogenaamd mondiaal gemiddelde temperatuur. Deze hoeveelheid wordt de “klimaatgevoeligheid van CO2” genoemd en wordt door het IPCC gegeven als 1,5 tot 4,5 graden Celsius (per 2xCO2). Bovendien wordt in een EIKE-artikel het IPCC geciteerd met twee zeer tegenstrijdige uitspraken over de CO2-levensduur:

“15 tot 40% van een CO₂-puls [van antropogene emissies] blijft meer dan duizend jaar in de atmosfeer, 10 tot 25% blijft ongeveer tienduizend jaar aanwezig, en de rest wordt in de loop van enkele honderdduizenden jaren afgebroken. “

En

“Kooldioxide (CO₂) is een extreem voorbeeld; de verblijftijd ervan bedraagt ​​slechts ongeveer 4 jaar vanwege de snelle uitwisseling tussen de atmosfeer en de oceaan.”

Zelfs een alfa die zich op tijd had afgemeld voor scheikunde als vak, zou waarschijnlijk over de vloer rollen van het lachen om deze parawetenschappelijke IPCC-grap …

Dus, doe nu de wiskunde:

  • Atmosferische CO2-levensduur: We hebben een vrije wetenschappelijke keuze tussen 4 en honderdduizenden jaren voor de atmosferische CO2-levensduur.
  • De pre-industriële massa van atmosferisch CO2: Volgens Wikipedia bedraagt ​​de massa van de atmosfeer van de aarde 5.150.000 gigaton, waarvan het pre-industriële (sinds 1850) het atmosferische CO2 verantwoordelijk zou zijn voor 280 ppm (miljoensten) , d.w.z. bijna 1.500 gigaton .
  • Totaal CO2-budget voor de atmosferische verdubbeling: We merken op dat het totale budget voor de verdubbeling van het zogenaamde “pre-industriële” CO 2-aandeel in de atmosfeer tot 3.000 gigaton ook iets minder dan 1.500 gigaton bedraagt.
  • Toename van het atmosferische CO2-aandeel: Sindsdien (sinds 1850) is het atmosferische CO2-aandeel toegenomen tot ongeveer 420 ppm, wat overeenkomt met bijna 2.200 gigaton.
  • Mondiaal CO2-budget: Er ontbreekt momenteel nog steeds 800 gigaton CO2 bij de verdubbeling van het zogenaamde “pre-industriële” CO2-aandeel, dat door voorstanders van antropogene klimaatwaanzin ook wel het “mondiale CO2-budget” wordt genoemd.
  • Mondiale jaarlijkse CO2-uitstoot: De mondiale jaarlijkse CO2-uitstoot overschrijdt nu de 30 gigaton en blijft stijgen omdat de besparingen van de westerse geïndustrialiseerde landen ruimschoots worden overtroffen door de economische ontwikkeling in de opkomende landen, waaronder China.
  • Periode voor het verbruik van het mondiale CO2 resterende budget: Bij een constante jaarlijkse CO2-uitstoot van 30 gigaton zou dit mondiale CO 2 resterende budget na ongeveer 25 jaar “opgebruikt” zijn.

Zoals we hierboven al hebben gezien, zou een dergelijke verdubbeling van CO 2 volgens het IPCC op zijn beurt een mondiale temperatuurstijging van tussen de 1,5 en 4,5 graden Celsius veroorzaken. Zelfs het IPCC had nu in zijn eerste rapporten op schandelijke wijze toegegeven dat de gevreesde klimaatverandering slechts “meer dan de helft” door mensen zou worden veroorzaakt. En economisch onafhankelijke vertegenwoordigers van het CO2-bijgeloof gaan slechts uit van een CO2-klimaatgevoeligheid van minder dan 1°Celsius. Niets van dit alles komt tot uiting in de hysterische computerondersteunde klimaatspeculatie. Laten we nu eens een schatting maken van de gevolgen van de minimale en maximale CO2-levensduur in de atmosfeer op de hypothese van door de mens veroorzaakte klimaatwaanzin.

Minimale atmosferische CO2-levensduur: Het totale CO2-budget van 1.500 gigaton zou voldoende zijn voor 50 jaar met een jaarlijkse CO2-uitstoot van 30 gigaton en een oneindige atmosferische levensduur van CO2 in totaal. De levensduur ervan is echter beperkt, ook al willen de protagonisten van de klimaatwaanzin dit tekort in hun CO2- hypothese “ over enkele honderdduizenden jaren ” verminderen. We kunnen gerust aannemen dat Moeder Natuur de enige is die zich strikt aan haar eigen natuurwetten houdt. Dit betekent echter dat natuurlijk en antropogeen CO2 chemisch niet te onderscheiden is van de natuur, wat waarschijnlijk de doodsteek zal zijn voor de CO2-hypothese, gegeven een atmosferische verblijftijd van vier jaar ten opzichte van het IPCC-citaat hierboven.

Maximale CO2-levensduur in de atmosfeer: In zijn boek ‘ Climate Hysteria Endangers Freedom ’ berekende de auteur een totale antropogene CO2- input van ongeveer 1.000 gigaton voor de periode tussen 1900 en 2002 .

Figuur 19 uit “ Klimaathysterie… ”: Industriële CO 2 -emissies in de 20e eeuw (miljard ton = gigaton) – gegevens verzameld uit verschillende bronnen

De extra hoeveelheid CO2 in de atmosfeer ten opzichte van de vermeende pre-industriële waarde bedraagt ​​momenteel (2024) ongeveer 420 ppm, maar slechts 700 gigaton. Van deze huidige extra hoeveelheid CO2 moeten we de CO2-uitstoot voor de periode 2003 tot nu (2024) aftrekken, die dan grofweg nog eens 500 gigaton zou bedragen.

Volgens bovenstaande berekening voor een resterend CO2- budget zou er momenteel zo’n 700 gigaton extra CO2 in de atmosfeer zitten , waarvan volgens deze ruwe schatting slechts 200 gigaton uit de periode tussen 1900 en 2002 komt. Deze ruwe schatting, gebaseerd op alleen al de CO2-reductie voor de cumulatieve emissies tot 2002, zou dus aantonen dat ongeveer 80% hiervan gedurende deze honderd jaar al in natuurlijke CO2-putten moet zijn gestroomd . Er klopt dus helemaal niets van het wensdenken van het IPCC over duizend, tienduizend of zelfs honderdduizend jaar CO2-impact.

Resultaat van deze analyse: We hoeven het niet helemaal mis te hebben als we eenvoudigweg aannemen dat antropogeen CO2 10 keer de IPCC-informatie is voor de atmosferische duur van ‘natuurlijk’ CO2 . Met een realistische schatting van 40 jaar voor de atmosferische CO2 -levensduur en een CO2 -klimaatgevoeligheid van 1 graad voor een verdubbeling van het atmosferische CO2-aandeel (1°/2xCO2), zou dit dan zeer zorgvuldig berekend worden met een lineair blokmodel, een jaarlijks hernieuwbaar mondiaal CO -budget van ruim 35 gigaton om aan de onheilspellende klimaatdoelstelling van Parijs 1° te voldoen – als je zelfs maar wilt geloven in het CO2 -klimaatalarmparadigma.

Zelfs een alfa-aanhanger van het “broeikaseffect” en de “door de mens veroorzaakte klimaatcatastrofe”, zou eigenlijk moeten toegeven dat er geen echte dwang bestaat om actie te ondernemen voor het mondiaal koolstofvrij maken. En onze heersers geloven, in de diepste ernst van hun klimaatreligie van vóór de verlichting, dat ze door het vernietigen van onze industriële levensstandaard een doel moeten bereiken dat we zelfs met een “business as usual” op fossiele brandstoffen niet kunnen missen …

***

Bron hier.

***