Mario Draghi.


Door Samuel Furfari.

Mario Draghi presenteerde zijn rapport over het concurrentievermogen van de EU, in opdracht van de Europese Commissie. Hoewel het rapport vóór de Europese verkiezingen werd afgerond, werd het toen niet gepubliceerd, wat de uitslag van de verkiezingen had kunnen beïnvloeden, aangezien het de teloorgang van het concurrentievermogen van de EU betreurt vanwege haar politieke keuzes. De voormalige ECB-president schrijft botweg: “Voor het eerst sinds de Koude Oorlog moeten we ons echt zorgen maken over ons voortbestaan.” Dit rapport zet de vele redenen uiteen waarom het concurrentievermogen van de EU een aanzienlijk nadeel heeft ten opzichte van de rest van de wereld.

Draghi wijst met name op de wetgevende inflatie, waarbij hij maar liefst 13.000 wetten opsomt sinds 2019, waarvan er veel gewoonweg niet afdwingbaar zijn. Tijdens mijn vakantie ontmoette ik iemand die werkt in een Duits familiebedrijf met 60.000 werknemers, dat zeer kleine essentiële onderdelen produceert voor de industrie, wiens rol het is om het management te informeren of het voordeliger is om een ​​boete te betalen dan om te voldoen aan bepaalde Europese regelgevingen inzake duurzame ontwikkeling, die zo moeilijk na te leven zijn dat ze een negatieve impact hebben op de productiekosten.

De grootste zorgen van Draghi draaien echter om het gebrek aan concurrentievermogen als gevolg van de hoge energieprijzen: “ EU-bedrijven worden nog steeds geconfronteerd met elektriciteitsprijzen die twee tot drie keer hoger liggen dan in de Verenigde Staten en met aardgasprijzen die vier tot vijf keer hoger liggen .”

Hoewel mijn laatste boek de ondertitel ‘The Organised Destruction of the EU’s Competitiveness‘ heeft, zoals hij ook klaagt, ben ik het niet eens met veel van de voorstellen van deze grote bankier over energiebeleid, of liever gezegd, ik betreur het ontbreken van bepaald beleid. Draghi trapt ook in de valkuil van niet-energiespecialisten door zich te richten op elektriciteitsopwekking en de belangrijkste behoefte te verwaarlozen, namelijk het thermische gebruik van energie en de geopolitiek van energie.

Bovendien wordt de belangrijkste energiebron in termen van volume, kosten, behoefte en geopolitiek volledig verwaarloosd, aangezien het woord olie slechts één keer in dit rapport wordt gebruikt. Net als de Europese instellingen voorspelt het de energietoekomst van de EU met hernieuwbare energiebronnen zonder ooit het woord ‘intermittency’ te noemen, wat aantoont dat het zich niet bewust is van of de verlammende handicap van populaire hernieuwbare energiebronnen verdoezelt. Hij noemt het woord ‘nucleair’ vijf keer, maar elke keer in de context van ‘hernieuwbare energiebronnen’. Als we doen alsof we de sterke opleving van het nucleaire beleid in de EU en de rest van de wereld negeren, zal dat het verlies aan concurrentievermogen alleen maar vergroten, zo betreurt hij terecht.

Deze duidelijkheid over de dramatische situatie waarin de EU zich bevindt, zou de nieuwe Europese commissarissen en Europarlementariërs moeten waarschuwen en hen aanmoedigen om drastische veranderingen in het energiebeleid door te voeren. Hoewel hij de consequenties van de verandering niet trekt, zijn deze drie zinnen van Draghi bijzonder veelzeggend:

“Als Europa niet productiever kan worden, zullen we gedwongen worden om te kiezen. We zullen niet in staat zijn om tegelijkertijd een leider te worden in nieuwe technologieën, een baken van klimaatverantwoordelijkheid en een onafhankelijke speler op het wereldtoneel. We zullen ons sociale model niet kunnen financieren. We zullen een deel, zo niet al onze ambities moeten terugschroeven. […] We hebben het punt bereikt waarop we, als we niet handelen, ons welzijn, ons milieu of onze vrijheid in gevaar zullen moeten brengen .”

Vrijheid, die kostbare schat die met onberekenbare kosten uit de klauwen van onderdrukking is gerukt, moet het baken van de EU blijven. Sommige milieuactivisten hebben voorgesteld om de vrijheid te beperken om een ​​vermindering van de CO₂-uitstoot af te dwingen, wat zinloos en onhaalbaar is. Het zou een morele vergissing zijn om welvaart op te geven als we weten dat koopkracht en energieprijzen veel Europeanen niet langer een bevredigende kwaliteit van leven of zelfs gezondheidszorg bieden.

Draghi’s derde optie blijft, ‘ onze omgeving in gevaar brengen ‘, maar deze term is niet goed gekozen. Om ons welzijn niet in gevaar te brengen, moeten we natuurlijk vervuiling vermijden en zo het milieu beschermen. Wat Draghi hier bedoelt, is klimaatbeleid, dat hij in zijn rapport meerdere keren prikt (‘we kunnen geen baken van klimaatverantwoordelijkheid worden’).

De voormalige Italiaanse premier geeft schuchter toe dat we aardgas voorlopig niet zullen opgeven. Maar hij had er wel aan toe moeten voegen dat de rest van de wereld – met name de BRICS-landen, die hij helemaal niet noemt – hun verbruik van alle fossiele brandstoffen zal blijven verhogen om hun welvaart en concurrentievermogen verder te vergroten, terwijl de EU zal stagneren omdat we weigeren om overvloedige en goedkope energie te gebruiken. Zoals de laatste drie COP’s laten zien, heeft de wereld de illusie van het verminderen van de wereldwijde CO₂-uitstoot al opgegeven, terwijl dit voor de EU het centrale beleid blijft en er dus geen herstel van ons concurrentievermogen zal zijn.

De situatie is zo ernstig dat het betreurenswaardig is dat Draghi zijn logica niet tot het einde heeft doorgezet.


Bovendien adviseert Mario Draghi, als goede Keynesiaanse bankier, om jaarlijks 700 tot 800 miljard euro uit te geven om de economie te stimuleren. De EU verspilt al jaren overheidsgeld, terwijl ze haar concurrentievermogen vernietigt.

Ursula von der Leyen zal blij zijn met versterkingen om geld te blijven rondstrooien, maar dit zal de wereldwijde CO₂-uitstoot niet verminderen en het zal de dramatische situatie die Mario Draghi aan de kaak stelt, niet terugdraaien.

Over de auteur

Samuel Furfari is een chemisch ingenieur met een doctoraat in toegepaste wetenschappen. Hij was 36 jaar lang een Senior Official bij de Europese Commissie op het gebied van energie. Sinds 2003 doceert hij geopolitiek en energiebeleid. Hij is de auteur van 16 boeken over energie en duurzame ontwikkeling.

***

Dit is een samenvatting van een langer artikel: link naar pdf.

Bron Clintel hier.

***