Door Chris Morrison.

Groenen haten koolwaterstoffen, maar er breekt een open oorlog uit in hun gelederen, nu de wereld buiten hun luxe millennialistische sekte beseft dat het onmogelijk is om een ​​moderne industriële samenleving te runnen zonder koolwaterstoffen. In het Verenigd Koninkrijk begint het kwartje eindelijk te vallen dat gas de enige realistische back-up is voor een elektriciteitssysteem dat wordt aangestuurd door onbetrouwbare winden en zonnestralen. Maar tegelijkertijd sluit de krankzinnige Miliband-crew de lokale olie- en gaswinning, en treedt professor Robert Howarth van Cornell University naar voren die beweert dat transporteerbaar Amerikaans vloeibaar aardgas (LNG) een grotere ‘kooldioxide’-voetafdruk heeft dan steenkool.

The Guardian was helemaal weg van een vroege versie van Cornells werk, dat hielp bij het ondersteunen van de pauze van vorig jaar door de regering-Biden van in behandeling zijnde LNG-exportvergunningen. LNG werd beschreven als een koolstof “megabom“. Cornells werk werd gefinancierd door de miljardair Park Foundation, die ‘progressieve’ doelen en desinvesteringen in olie- en gaswinning ondersteunt. Door een gelukkig toeval – zulke toevalligheden komen natuurlijk vaak voor in de complexe netwerken van de Green Blob – heeft Park de afgelopen drie jaar $ 650.000 aan de Guardian gedoneerd.

Pennies die vallen over gasback-up liggen ten grondslag aan het recente besluit van de Britse regering om £22 miljard te verspillen aan het opvangen van kooldioxide en het begraven ervan onder de grond. De pure zinloosheid van deze exercite is voor velen duidelijk, aangezien het enorme hoeveelheden energie zal vergen om een ​​gas op te vangen en te comprimeren dat waarschijnlijk uiteindelijk uit een nabijgelegen hol uit de grond zal sijpelen.

Geologisch gezien kan het pompen van enorme hoeveelheden gas onder druk in de ondergrond risico’s met zich meebrengen. Op 21 augustus 1986 kwam er plotseling 1,6 miljoen ton magmatisch CO2 vrij uit de bodem van het Nyosmeer in Kameroen. CO2, zwaarder dan lucht, viel op de omliggende dorpen en verstikte 1.746 mensen. Het gas had zich onder hoge druk verzameld en zou door vulkanische activiteit of een kleine aardbeving zijn vrijgekomen.

Een van de eerste locaties voor CO2-opslag in het Verenigd Koninkrijk is Liverpool Bay, terwijl andere locaties in het land zijn geïdentificeerd. Er zullen ongetwijfeld strikte geologische richtlijnen worden gehanteerd om ervoor te zorgen dat CO2 niet in grote hoeveelheden ontsnapt, maar na verloop van tijd kunnen de omstandigheden veranderen. De gesuggereerde dreiging van aardbevingen was voldoende om fracking op land in het Verenigd Koninkrijk te verbieden en het zal interessant zijn om te zien of er soortgelijke zorgen ontstaan ​​wanneer vele miljoenen tonnen CO2 onder druk worden begraven.

Zoals we hebben gezien, worden zogenaamde klimaatoplossingen zoals kooldioxide-afvang gehaat door echte groene sektegelovigen. De groene miljardair-activisteneenheid Oil Change International (OCI) heeft kooldioxide-afvang omschreven als een “kolossale geldverspilling”. In een recent gedetailleerd rapport merkte OCI op dat er in het verleden $ 83 miljard is uitgegeven met een falingspercentage van meer dan 80% in de VS.

“Koolstofafvangprojecten mislukken consequent, geven te veel uit of presteren ondermaats”, aldus OCI.

De haat ontstaat omdat kooldioxide-afvang wordt gezien als legitimatie voor het voortdurende gebruik van koolwaterstoffen. De minder krankzinnige groenen beseffen eindelijk dat ze koolwaterstoffen niet helemaal kunnen verbieden. Dit komt doordat de helft van de wereldbevolking zou sterven zonder op koolwaterstoffen gebaseerde medicijnen, kunstmest, afvalverwerking etc. Maar de echte gelovigen hebben natuurlijk gelijk dat kooldioxide-afvang een kolossale verspilling van geld is en weinig meer oplevert dan een vijgenblad om het voortdurende gebruik van olie en gas te dekken.

Laten we waterstof eens bekijken, een explosieve, dure geldverspilling, maar door veel groenen geprefereerd als een schaalbaar alternatief voor olie en gas. De Britse Royal Society zei dit vorig jaar in een belangrijk rapport geschreven door meer dan 40 vooraanstaande wetenschappers. Het Environmental Defence Fund, een invloedrijke door Green Blob gefinancierde activistische en campagnevoerende organisatie, denkt er anders over. In een recent artikel merkte het op dat de hogere verbrandingstemperatuur van waterstof meer vervuilende stikstofdioxide produceerde. Bovendien is het gas erg licht en ontsnapt het gemakkelijk in de atmosfeer. Chemische veranderingen produceren dan pond voor pond 37 keer de opwarming van CO2. Lastig voor alarmisten, die nog niet hebben uitgewerkt dat de verschillende opwarmende gassen in de atmosfeer ‘verzadigen’ voorbij bepaalde niveaus, een suggestie die wordt ondersteund door 500 miljoen jaar aan klimaatobservaties.

Bij het begrijpen van deze burgeroorlogen die uitbreken in de groene beweging, wordt het grote publiek gehinderd door een nieuwsblackout die al lang is opgelegd aan alle sceptische beschouwingen over Net Zero en klimaatwetenschap.

De BBC kan een antisemitische tirade van 40 minuten uitzenden van de Iraanse leider die de verkrachting en slachting van vrouwen en kinderen in Israël rechtvaardigt, maar zal geen enkele seconde sceptisch commentaar over de ‘vaststaande’ wetenschap van klimaatverandering overwegen. Het rechtvaardigt het eerste met een argument van vrije meningsuiting, noodzaak om te informeren, maar onthoudt zich van zo’n toegeeflijkheid over Net Zero.

Als gevolg hiervan mag een Potemkin-dorp van nepwetenschap, vervalste weercijfers, belachelijke computermodeltoeschrijvingen en -voorspellingen en Jim Dale/Dale Vince-uitspraken floreren met weinig of geen tegenwerping. Grotendeels ongerapporteerd zijn de steeds fellere gevechten die uitbreken in de groene beweging terwijl deze zijn handkar-naar-de-hel-reis voortzet.


Als er een dringende behoefte is om deze interne groene gevechten te begrijpen, is het belangrijk om de banden te onthullen die veel van de deelnemers met elkaar verbinden.

Het werk van professor Howarth is erop gericht om LNG te demoniseren voor politieke doeleinden. Wie het financiert en publiceert, is belangrijke informatie, aangezien het de toekomstige levering van LNG aan een gasarm Groot-Brittannië onder een Harris-regering wel eens zou kunnen beïnvloeden.

De reguliere media zijn niet in staat om deze kwesties te behandelen, aangezien ze gebonden zijn aan een vaststaand verslaggevingsnarratief waarbij scepsis is uitgesloten als ‘misinformatie’. Maar wie wat zegt, waarom ze het zeggen en wie ervoor betaalt dat ze het zeggen, zijn allemaal belangrijke stukjes informatie om te navigeren door de steeds verraderlijker wateren van groene en Net Zero-politiek.

***

Chris Morrison is de milieuredacteur van de Daily Sceptic.

Bron hier.

***