Wat zijn koolstofkredieten? Deze eenvoudige vraag lijkt geen eenvoudig antwoord te hebben. Voor iedereen die gelooft dat werkelijkheid en objectieve waarheid bestaan, zou dit feit alleen al een gevaarlijk teken moeten zijn.

Gehuld in onzekerheid

Denk aan een typische transactie, bijvoorbeeld de aankoop van een tank benzine. Ik ga naar het benzinestation. Ik overhandig een bepaald bedrag en ontvang de benzine. De benzine is een tastbaar object dat ik wil hebben omdat het mijn auto in staat stelt me te brengen waar ik heen wil. Maar wat kopen mensen als ze een koolstofkrediet kopen en hoe gebruiken ze het?

Toestemming van de overheid

Volgens ‘Carbon Credits.com’ werken “koolstofkredieten, ook wel koolstofemissierechten genoemd, als een soort toestemmingsbriefjes voor emissies. Wanneer een bedrijf een carbon credit koopt, meestal van de overheid, krijgen ze toestemming om één ton CO2 uit te stoten.” De overheid van de Verenigde Staten verkoopt echter geen koolstofkredieten en er is ook geen nationale markt die wordt gereguleerd door het Amerikaanse Autoriteit Financiële Markten. De staat Californië, die er altijd op gebrand is om voorop te lopen op milieugebied, heeft wel zo’n systeem.

Verontrustende vragen

Een drie minuten durende YouTube-video getiteld ‘The Ultimate Guide to Understanding Carbon Credits‘ begint met: “Er zijn verschillende manieren om koolstofkredieten te kopen die je voetafdruk compenseren.” Er wordt niet uitgelegd waarom je dat zou willen doen. Een organisatie met de naam ‘One Tree Planted’ geeft wat details. “Als onderdeel van ons ‘Nature-based Solutions‘ programma biedt One Tree Planted CO2-compensaties aan van in de VS gevestigde projecten van derden, gecertificeerd door de ‘Climate Action Reserve‘. Deze credits zijn afkomstig van projecten die gericht zijn op bosbehoud en duurzaam bosbeheer, en voorkomen dat ze worden omgevormd voor landbouwdoeleinden.”

Extremisme

Het ‘Environmental Defense Fund‘ probeert het doel van de kredieten uit te leggen: “De gemiddelde Amerikaanse auto stoot per jaar ongeveer zeven ton CO2 uit; het gemiddelde Amerikaanse gezin ongeveer 24 ton.” Toch roept zo’n verklaring verontrustende vragen op. Ademen, het natuurlijke en onwillekeurige proces waarbij elk levend wezen kooldioxide uitstoot, is een noodzakelijke functie van het leven. Moet ik een gezichtsloze entiteit betalen om te kunnen uitademen? Ongetwijfeld antwoorden sommige milieu-extremisten bevestigend. Zij zien de mensheid als een last voor de planeet. Hoe sneller we uitsterven, hoe beter. Maar zo’n denkwijze gaat het verstand te boven.

Lees ook: Extinction Rebellion blokkeert een cruiseschip. Duizenden reizigers gestrand

Waarom kopen?

Waarom zouden investeerders koolstofkredieten kopen? Een website genaamd ‘The Impact Investor‘ biedt een hartverwarmend verhaaltje over Kyle Kroeger, de eigenaar van de site.

“Enkele jaren geleden begon ik me zorgen te maken over mijn ecologische voetafdruk. Ik reis vaak en realiseerde me dat ik verantwoordelijk was voor een groot deel van de koolstofuitstoot. Voor mijn werk moet ik echter vaak reizen, dus ik kan het nemen van vluchten en het afleggen van lange afstanden niet vermijden.”

Het dilemma is duidelijk, maar meneer Kroeger biedt een oplossing: de uitstoot compenseren door CO2-compensatie te kopen. Hij is enthousiast.

“Dit is misschien niet zo goed als helemaal geen broeikasgassen produceren, maar het is het beste wat ik voor het milieu kan doen.”

De koolstofmarkt betreden

Vervolgens biedt Kroeger een zesstappenproces om een wereldbesparende investeringsreis te beginnen. Mijn eerste stap is het berekenen van de hoeveelheid koolstof die ik uitstoot. De site linkt me door naar een andere pagina met informatie over elf verschillende softwarepakketten die me daarbij kunnen helpen, vermoedelijk tegen een prijs. Helaas lijken de meeste pakketten ontworpen te zijn voor zakelijke klanten die zich veel meer zorgen maken om dingen dan een enkel menselijk gezin.

Marktplaats

Na het voltooien van stap één, ga ik verder met de tweede taak – het registreren op een ‘Carbon Credit Marketplace‘. Dit is waar de daadwerkelijke aankopen plaatsvinden. Natuurlijk heeft de site een favoriet om aan te bevelen. Nadat ik me heb geregistreerd, kan ik verschillende projecten bekijken waarin ik zou willen investeren. Als ik al kennis heb over zulke dingen, kan ik mijn criteria – prijs, land, sector enzovoort – invoeren in een zoekmachine en alleen projecten bekijken die aan mijn doelen voldoen. Ik kan ook net zo lang zoeken tot ik er een vind die me aanspreekt.

Een belangrijke overweging bij deze stap is certificering. Dat betekent dat een ‘verificateur’ het project heeft onderzocht en er zeker van is dat het legitiem en effectief is. Kroeger noemt drie ‘gevestigde verificateurs’.

Zorgvuldigheid

Het is echter niet voldoende om alleen maar het imprimatur van een verificateur te krijgen, want stap vier is onderzoek. Kroeger noemt vier aandachtsgebieden – de locatie van het project, de focus, de achtergrond en het jaar waarin het bedrijf de credits produceerde. Hij geeft de voorkeur aan nieuwe credits die recent zijn geproduceerd. Stap vijf is de eigenlijke aankoop.

De gebruikelijke verhoging is één ton kooldioxidebesparing, dus als we de statistieken van het ‘Environmental Defense Fund’ hierboven gebruiken, heeft het milieubewuste gezin er ongeveer vierentwintig per jaar nodig. Als de koper de compensatie heeft gekocht, kan hij doorgaan met stap zes: het afdrukken van een certificaat. Kroeger hangt ze graag op in zijn woonkamer, in de hoop bezoekers te inspireren om ook “koolstofneutraal te gaan leven”.

Lees ook: Waarom u het ‘klimaatprobleem’ niet kunt oplossen

Een horrorverhaal over Wall Street

Er is echter een potentieel – en immens – nadeel, zoals een recent artikel in The Wall Street Journal uitlegt. Het artikel vertelt het verhaal van Jorge Cantuarias, een Peruaanse zakenman die zwaar geïnvesteerd heeft in koolstofkredieten en deze wil verkopen. Omdat er weinig kopers zijn, verwacht hij dat hij het komende jaar niet meer kan kopen.

Cantuarias kocht de credits van 700 gezinnen in het Amazonegebied. De families genereerden op hun beurt de credits door paranoten te oogsten met behulp van een milieuvriendelijk proces dat de regenwouden waarin de noten groeien in stand houdt. Blijkbaar is de handel in paranoten niet bijzonder winstgevend. Volgens de Journal:

“Zonder het geld zal het geld voor de families opdrogen, waardoor het moeilijker voor ze wordt om het regenwoud te beschermen. We gaan door een zeer moeilijke tijd”, aldus Cantuarias.

Een marktplaats of een casino?

De Journal gaf vervolgens een stukje geschiedenis. De totale koolstofkredietmarkt nam een hoge vlucht van 2018 tot 2021 – een stijging van in totaal 285 miljoen dollar naar 2,1 miljard dollar in die periode van drie jaar.

“Sindsdien,” klaagt de Journal, “heeft een golf van studies en nieuwsartikelen aangetoond dat sommige projecten hun impact op de uitstoot van broeikasgassen enorm hadden overschat….. De markt daalde tot $723 miljoen in 2023… en de credits gaven al hun winst van 2021 op.”

Dus nu bezit Cantuarias ruwweg drie miljoen op dit moment waardeloze credits. Het is moeilijk om aan het gevoel te ontsnappen dat dit een volledig kunstmatige markt is. De basis lijkt weinig meer te zijn dan gebrekkige theorieën over ‘antropogene klimaatverandering’ en de al te menselijke motivaties van trots en hebzucht. In de wereld van investeringen is dat een gevaarlijke combinatie.

***

Bron hier.

***