5-8-2024


Het draagt alle ingrediënten van een succesvolle serie in zich: de opkomst en neergang van de de Rabo Carbobank, een modieus paradepaardje van de Rabo.

Je ziet een klimaatbevlogen blonde dame (gespeeld door een look a like van Prof dr. Barbara Baarsma) met veel ferve naast een flapover staan om aan haar overwegend mannelijke medebankiers het uiterst vernuftige CO2-verdienmodel uit te leggen:

‘Stop C02 in de grond en iedereen, boer en burger gaat erop vooruit.‘

Iedereen moet Carbo-credits kopen en dan komt alles goed met de wereld: honderduizenden boeren in de wereld moeten extra bomen planten.

Peter Sellers.

Haar argumentatie lijkt op die van de eenvoudige tuinman Chance the Gardener (gespeeld door Peter Sellers in Being There) die met simpele metaforen over plantengroei uit zijn tuin een geheel nieuwe kijk gaf op de economie. Zelfs de Amerikaanse president bleek sprakeloos toen hem werd uitgelegd dat de wortels stevig in de grond moeten zitten.

Je weet al in het begin van Carbo-drama dat ergens het struikelmoment van ‘prof. Brabra’ zich zal aandienen. Niet zozeer dat ze wordt tegengewerkt door mannen in streepjespakken, maar door eigen overschatting en diepgevoeld zelf-enthousiasme: de tv-serie gaat over karakter. De bedachte carbo-credits worden voor haar een vernuftig speeltje waar ze applaus mee oogst, totdat ze in een roes van rechtvaardige verdeling iedereen een persoonlijk C02-budget wil toekennen.

Brabra op haar bancaire hoogtepunt in de serie:

‘Iemand die niet wil vliegen, omdat die daar bijvoorbeeld geen geld voor heeft, die verkoopt aan mij uitstootrechten. En krijgt daardoor een beetje meer geld. Zo kunnen mensen met een smalle portemonnee ook iets verdienen aan vergroening.’

Het gaat daarna in de serie alleen maar bergafwaarts met haar en de Goede Bedoelingen-Bank. Projecten lopen helemaal vast, zoals in Ivoorkust en rekenmodellen klopten ook niet. En: werd het geld wel echt in nieuwe bomen gestoken?

Kloeke journalisten stelden indringende vragen.

Barbra moet uiteindelijk opstappen en gooit het op haar persoonlijke leercurve die altijd op zoek is naar ontwikkeling. In de laatste scène zien we haar al bellend in een glazen lift naar de bovenste etage gaan bij weer een nieuwe werkgever, nu Pannekoek & Bradstreet. Chance de tuinman wist het al:

‘Elk seizoen heeft zijn eigen groei.’

***