Door Henry Pool.

Ik weet zeker dat de meesten van jullie zich er wel van bewust zijn dat er een sterke relatie moet bestaan ​​tussen de concentratie koolstofdioxide (CO2) in de atmosfeer en de warmte van het water in de oceanen, samengevat door de chemische reacties (1) en (2):

HCO3- + UV/warmte = CO2 (g) + OH- (1)

Koolstofdioxide is het gas waarvan alle koolstofleven afhankelijk is. Elk jaar komt er ca. 100 miljard ton CO2 uit de oceanen in de atmosfeer terecht door de warmte van de zon (Roemps Chemie Lexicon). Om de balans van CO2 in de atmosfeer te behouden, moet er door de natuur een vergelijkbare hoeveelheid weer oplossen op plekken waar het water erg koud is, bijvoorbeeld in de poolgebieden, de diepzee, etc.

CO2 (g) + 2H2O + koud = HCO3- + H3O+ (2)

Iemand wees mij onlangs op het werk dat wijlen prof. Lance Endersbee aan deze relatie heeft gedaan. Om te citeren uit zijn rapport uit 2008: zie Endersbee – Carbon dioxide and the oceans.pdf

‘In het verleden werden zeetemperaturen verkregen uit metingen door passerende schepen in de vaarroutes van de wereld. Pas in de afgelopen drie decennia zijn er nauwkeurigere gegevens over zeeoppervlaktetemperaturen beschikbaar gekomen. De analyse van deze recente gegevens door de auteur toont aan dat: a) de oceanen de samenstelling van de atmosfeer reguleren; b) de invloed op het klimaat van door de mens gegenereerde koolstofdioxide (CO2) in de atmosfeer verwaarloosbaar is; en c) wereldwijde klimaatverandering natuurlijke oorzaken heeft.

De oceanen en de atmosfeer zijn vrij ondiep in verhouding tot het enorme oppervlak van de oceanen. De interactie tussen de atmosfeer en de oceanen is in wezen een fenomeen van het oceaanoppervlak. Je zou verwachten dat er bijna een directe correlatie zou zijn tussen de CO2-niveaus in de lucht en de gemiddelde wereldwijde zeeoppervlaktetemperaturen, en dat is inderdaad het geval.

Het is mogelijk om een ​​ervaringscurve te tekenen van de relatie tussen oceaantemperaturen en atmosferische CO2-niveaus. Om dat te doen, is het noodzakelijk om te erkennen dat de oceanen een enorme opslagcapaciteit hebben voor warmte en opgeloste gassen, en dat veranderingen langzaam zijn. Aan de andere kant heeft de atmosfeer een veel snellere responstijd. Als we een 12-maands bewegend gemiddelde van de atmosferische CO2-concentratie en een 21-jarig bewegend gemiddelde van de nauwkeurigere recente gegevens over de gemiddelde wereldwijde zeeoppervlaktetemperaturen gebruiken, wordt een opmerkelijk duidelijke ervaringscurve verkregen.

Het 12-maands bewegend gemiddelde van CO2-niveaus filtert de variaties van de jaarlijkse cyclus eruit en biedt, in gerelateerde analyses, een beeld van de invloed van andere natuurlijke gebeurtenissen. Het 21-jarig voortschrijdend gemiddelde van de temperatuur van het zeeoppervlak bestrijkt de volledige zonnecyclus, inclusief de verandering in magnetische polariteit van de zon, de invloeden van El Niño en La Niña op het wereldwijde klimaat, en het erkennen van de enorme opslagcapaciteit van de oceanen voor CO2 en de trage reactietijd van de oceanen. De grafiek laat zien dat de CO2-niveaus in de atmosfeer en de wereldwijde gemiddelde temperaturen van het zeeoppervlak aan elkaar gekoppeld zijn. De correlatie (R 2 = 0,996) is zo sterk dat het redelijk is om deze op te nemen als een voorwaarde in de computersimulaties die worden gebruikt om klimaatverandering te bestuderen.6

Uit de grafiek blijkt dat de relatie tussen de concentratie CO2 in de atmosfeer en de opwarmingsanomalie van de oceanen wordt weergegeven door: y = 143,6x + 334,1 waarbij y = ppm CO2 in de atmosfeer (gemeten in Mauna Loa, Hawaï) en x = de wereldwijd geëvalueerde opwarmingsanomalie (delta T, in graden Celsius) van de temperatuur van het zeeoppervlak (SST).

Zoals eerder gezegd, helaas overleed Prof. Endersbee in 2009, dus we hebben geen verdere gegevens van hem om te zien hoe zijn relatie tot op de dag van vandaag standhoudt. Ik was nieuwsgierig en besloot om naar twee eenvoudige wft-plots te kijken, één om zijn eigen grafiek (1985-2009) te controleren en een andere om te zien waar we vandaag staan ​​(1980-2025):

Hier zien we aan de trendlijn dat de delta T van 1985 tot 2009 inderdaad ongeveer 0,35C is, zoals hij al nauwkeuriger had bepaald. We berekenen de atmosferische CO2-concentratie: 143,6 x 0,35 +334,1 = 384 ppm, wat natuurlijk precies is wat het in 2009 was.


Hier zien we aan de trendlijn dat de delta T van 1980 tot 2025 ongeveer 0,6C is. We berekenen de atmosferische CO2-concentratie met de formule van Enderbee: 143,6 x 0,6 +334,1 = 420 ppm, wat natuurlijk bijna precies is wat het vandaag de dag is….


Discussie en conclusie 

Merk op dat de manier waarop ik delta T heb bepaald natuurlijk veel onnauwkeuriger is dan Prof. Endersbee het zou hebben gedaan, werkend met de originele data, zoals hij had uitgelegd; maar duidelijk, de resultaten van het onderzoek suggereren dat het de opwarming van de oceanen is die de concentratie van CO2 in de atmosfeer bepaalt. Het is precies zoals professor Endersbee voorstelde, namelijk, ‘dat de oceanen de samenstelling van CO2 in de atmosfeer reguleren’. Het lijkt erop dat al onze door de mens gegenereerde koolstofdioxide weinig of geen invloed heeft op de concentratie van CO2 in de atmosfeer….

***

Bron 
***