Door Samuel Furfari.

De Franse president blijft vast geloven in het CO2-vrij maken van de Europese economie. Maar vreemd genoeg lijken de kandidaten voor de Europese verkiezingen niet al te geïnteresseerd in het omgaan met de rampzalige gevolgen van het Europese CO2-arme beleid dat de Green Deal verplicht stelt. Is het om het destructieve falen van ons concurrentievermogen te verbergen?

Op 24 april hield Emmanuel Macron een toespraak op de Sorbonne als kandidaat voor het presidentschap van de EU, niet Charles Michel voorzitter is van de Europese Raad, maar als de echte president van een toekomstige federale unie. In een toespraak van bijna twee uur kondigde hij, zonder het te zeggen, aan dat het noodzakelijk was de Staten samen te voegen tot één enkele entiteit waarvan de voorzitter – hij? – de hele Unie zal leiden. Die zal natuurlijk democratisch zijn, maar de besluiten zullen voor iedereen gelden, zelfs als ze niet overeenkomen met de cultuur, met de fundamenten van de gefuseerde naties. Omdat hij naties wil samenvoegen zoals hij bedrijven heeft samengevoegd. Hij sprak over soevereiniteit, maar nooit over nationale soevereiniteit; het zal alleen Europees zijn. Stelt u zich voor dat een Maltezer zal denken en handelen als een Let, een Bulgaar als een Ier?

Met betrekking tot energie en het klimaat verklaarde hij:

“We willen het klimaat, met koolstofvrije energie, zoals ik al zei, maar we zijn de enige geografische ruimte die de regels heeft aangenomen om dit te bereiken. De anderen gaan niet in hetzelfde tempo.”

M.a.w.

“iedereen heeft ongelijk, wij zijn het die gelijk hebben”.

en om aan te kondigen dat

“dus ja, koolstofvrije energie geproduceerd in Europa de sleutel is tot het verzoenen van klimaat, soevereiniteit en het scheppen van banen. En daarom hebben we een gecombineerde strategie nodig: energie-efficiëntie, inzet van hernieuwbare energiebronnen en inzet van kernenergie. Dit zal van Europa een echte elektrische macht maken. En dat is de sleutel.”

In feite is dit al meer dan veertig jaar precies wat we blijven zeggen over het energiebeleid (met uitzondering van kernenergie voor een paar lidstaten).

Groei, geen decarbonisering 

De president schept op over de strategie uit het verleden, terwijl onze concurrenten wat volgens de president kracht is, gebruiken om ons te verzwakken.

Op 9 april plaatste Narendra Modi, de premier van India, een tweet over X die klimaatvoorvechters boos moet hebben gemaakt:

“Een opmerkelijke prestatie! Het overschrijden van de grens van één miljard ton steenkool- en bruinkoolproductie markeert een historische mijlpaal voor India en weerspiegelt onze inzet om een ​​levensvatbare steenkoolsector te garanderen. Het stelt India ook in staat om richting Aatmanirbharta te gaan in een vitale sector.”

Dat India opschept over het gebruik van meer steenkool is geen verrassing, maar dit vreemde woord was voor mij wel verrassend: Aatmanirbharta!

Het is een Indiaas woord dat veerkracht, autonomie betekent. Het Atmanirbhar Bharat Abhiyaan-project ondersteunt de visie van de premier ten aanzien van de zelfredzaamheid van India. Hij lanceerde het op 12 mei 2020, met een budget gelijk aan 10% van het bbp. Het oorspronkelijke doel was het bestrijden van de Covid-pandemie, maar het project werd later hgericht op het doel om het land en zijn burgers in elke zin van het woord onafhankelijk en zelfredzaam te maken.

Aatmanirbharta is synoniem geworden voor het zelfredzame India. Dit project heeft tot doel India in staat te stellen een belangrijke rol te spelen in de wereldeconomie door efficiënter en veerkrachtiger te zijn. Dit doel kan alleen worden bereikt door veel meer energie te gebruiken; het land zal daarom de voorkeur geven aan overvloedige en goedkope energie, en in hun geval is dat steenkool.

In 2022 stoot India 2,6 miljard ton CO (GtCO2/jaar) uit en de EU 2,7 Gt, maar voor een bevolking die drie keer zo klein is. Zoals ik laat zien in mijn laatste boek, ‘Energy, State Lies’ (Uitgeverij: l’Artilleur) zal India, als het in hetzelfde gemiddelde tempo blijft groeien als de afgelopen jaren, in 2050 5,2 Gt CO2/jaar bereiken, maar als het de huidige emissieniveaus per hoofd van de bevolking in de EU en – wat onwaarschijnlijk is – de Indiase bevolking stabiel blijft op 1,3 miljard inwoners, zullen ze 7,5 Gt CO2 uitstoten. Of het nu om 5 of 7 GtCO2/jaar gaat, de kernboodschap is dat India alleen al de kostbare en pijnlijke inspanningen die de Franse president beweert aan alle Europeanen op te leggen meerdere malen zal overtreffen.

In feite is Emmanuel Macron tevreden met het energiebeleid dat de prijs van elektriciteit heeft verhoogd en het concurrentievermogen van bedrijven heeft ondermijnd, en hij is van plan onze belastingen te blijven verspillen door onrendabele duurzame energieprojecten te bevorderen, maar die ten goede komen aan de kaste van profiteurs. Hij had het natuurlijk over waterstof. Ik kwam terug van de Flame 2024-conferentie in Amsterdam over LNG, en sommigen van ons lachten om de simpele zielen die dromen van waterstofenergie (zie mijn boek Waterstofutopie).

Na zijn late bekering tot kernenergie kun je je afvragen of de president de Oostenrijkers ervan heeft overtuigd hun grondwet, die kernenergie verbiedt, te wijzigen. Is hij brutaal genoeg om te overwegen de grondwet van een samengevoegd land te veranderen? Is het mogelijk dat hij niet inziet dat zijn energiestrategie een mislukking is? De Flame 2024-conferentie bevestigde de buitengewone ontwikkeling in de productie, handel en gebruik van vloeibaar aardgas, een fossiele brandstof die de EU weigert te produceren, maar enthousiast koopt van de Verenigde Staten. Amerikaans gas heeft Russisch gas vervangen. Macron pocht geen Russisch gas meer kopen, zonder te vermelden dat we afhankelijk zijn van Amerikaans gas, dat veel duurder is en waarvan Frankrijk de grootste importeur is.

Het is moeilijk om te blijven dromen

Elders worden de leugens van de staat echter steeds zichtbaarder. Terwijl Macron sprak, schreef de Britse minister van Energie Claire Coutinho op X dat landen over de hele wereld zich realiseren dat het niet mogelijk is om kosten op te leggen aan gezinnen in moeilijkheden om de klimaatdoelstellingen te bereiken. Gedurende de Europese campagne moet deze boodschap keer op keer worden herhaald: de ecologische doelstellingen zullen niet worden bereikt omdat we het ons niet kunnen veroorloven om mensen armer te blijven maken.

De Schotse coalitieregering is zojuist uiteen gevallen en de Groenen kunnen niet accepteren dat de regering van Humza Yousaf toegeeft dat zij er niet in zal slagen de CO2-uitstoot tegen 2030 met 75% en tegen 2045 met 100% te verminderen. Hoe is het mogelijk om zulke extravagante doelstellingen aan te kondigen?

Merk op dat de doelstelling van 50% van de EU even extravagant is, om nog maar te zwijgen van de doelstelling van 90% voor 2040 die Ursula von der Leyen van plan is op te leggen als ze wordt herkozen. Om de ontkenning van het realisme te peilen  kondigde de Europese Commissie dit waanzinnige plan aan terwijl boeren met hun tractoren demonstreerden in de Europese wijk van Brussel.

Emmanuel Macron en Ursula von der Leyen, die de elektrische auto vanaf 2035 verplicht wilden stellen, zullen zich niet eens schamen voor dit andere falen: de Europese havens staan ​​vol met Chinese elektrische voertuigen die geen koper kunnen vinden, omdat dat overduidelijk is dat ze deze niet willen, ondanks de prijzen die door de Chinezen worden gesubsidieerd om de Europese markt te veroveren.

Deze week viel Carlos Tavares, CEO van Stellantis, opnieuw de willekeurige emissiedoelstellingen voor elektrische voertuigen aan. Hij had de verdienste om de fout – de leugen – vanaf het begin aan de kaak te stellen, in tegenstelling tot de Duitse fabrikanten die hun mond hielden.

De leugen van de Duitse minister van Milieu

Samuel Furfari.

In een artikel gepubliceerd in het Duitse tijdschrift Cicero onthult journalist David Gräber dat leden van de Groene partij, waaronder minister Robert Habeck, het Duitse publiek hebben misleid door te beweren dat kerncentrales te duur en te gevaarlijk zijn.

Uit analyse is gebleken dat zij goedkope elektriciteit produceren en dat hun exploitatie veilig is. De zaak is ernstig, omdat de leugens en de manipulatie plaatsvonden midden in de energiecrisis na de explosie van de Nord Stream-gaspijpleiding.

Ik had mijn laatste boek de titel ‘Energie-onzekerheid’ gegeven, maar toen ik het manuscript las, suggereerde de uitgever wijselijk dat ik het ‘Energie, staatsleugens’ zou noemen, omdat er zoveel zijn op het gebied van energie. Het gaat niet alleen om leugens, het gaat over onze toekomst als Europa, als naties, als industrieën en als burgers.

De situatie is zo zorgwekkend dat het gemakkelijk te begrijpen is waarom politici niet durven te kijken naar de realiteit die zij met hun Green Deal mede hebben helpen creëren; ze overtuigen zichzelf ervan dat de wereld ons uiteindelijk zal volgen, ook al hebben ze resoluut de decarbonisatie opgegeven, zoals de conclusie van COP28 aantoonde. Het energiebeleid van Emmanuel Macron zal tot gevolg hebben dat de georganiseerde vernietiging van het concurrentievermogen van de EU, die al aan de gang is, zal worden versneld. We moeten er een einde aan maken op 9 juni.

***