Poelmann ( Postcodeloterij) maakt onafzienbare bedragen over naar instellingen die vreemdelingen naar Nederland brengen.
De Postcodeloterij als Nederlandse schaduwmacht
J. Verschoor 15-5-2024
Vrijdag 12 april jl. was de laatste dag van het hoger beroep in de juridische kruistocht tegen Shell. Maniakale gelovigen in het klimaatgevaar veroorzaakt door CO2-uitstoot riepen de rechters op om dit eens voorname Nederlandse bedrijf te gelasten zijn uitstoot vóór 2030 met 45% te verminderen. Volgens de ngo Milieudefensie stoot Shell achtmaal meer CO2 uit dan alle Nederlanders tezamen, en alleen door het vonnis van de rechtbank te handhaven zullen Shell, maar ook andere bedrijven als Shell, harder moeten werken om ‘de gevaarlijke klimaatverandering’ een halt toe te roepen. Deze gekkigheid kan in Nederland bestaan door een samenloop van bijzondere omstandigheden, die in december 2019 duidelijk werden toen de minuscule ngo Urgenda het voor elkaar kreeg om rechters te vinden die bereid waren de Nederlandse Staat te veroordelen wegens nalatigheid om CO2-uitstoot effectief tegen te gaan. Urgenda bestond in dit vroege stadium van de krachtmeting met de oliewinnende reus van het vaderlandse bedrijfsleven uit slechts twee activisten: Marjan Minnesma en Jan Rotmans.
Deze willekeurige gelovigen in het kwaad van CO2 mogen zich dankzij een kleine wijziging in het Burgerlijk Wetboek bij de rechter presenteren als dienaren van ‘het algemeen belang’. Dankzij de willekeurige persoon Boudewijn Poelmann, oprichter en alleenheerser van de Nationale Postcode Loterij (verder: Postcodeloterij), kon hun kruistocht worden betaald. Poelmann voorziet Urgendas geloofsgenoten van Milieudefensie van ongeveer € 2.000.000 per jaar om ermee verder te gaan. De uitspraak inzake bovengenoemd laatste hoger beroep wordt op 12 november verwacht. Maar Shell had kort na dat eerdere arrest in 2019 al besloten haar hoofdkwartier in Den Haag te verplaatsen naar Londen.
De Postcodeloterij van Boudewijn Poelmann is een uitzonderlijk fenomeen onder ngo’s. Het is diep verweven geraakt met het Nederlandse establishment en vooral ook het koninklijke onderdeel daarvan. Zijn speeltje heeft hem onbeschrijfelijk rijk gemaakt en met deze rijkdom werkt hij hard aan de Agenda 2030-doelstellingen, door de verborgen beleidskeuzes van een corrupte overheid te dienen, die neerkomen op meewerken aan het vernietigen van Nederland zoals het in de loop der eeuwen is gegroeid.
Poelmann maakt onafzienbare bedragen over naar instellingen die vreemdelingen naar Nederland brengen. In 2018 was hij de drijvende kracht achter het ‘kinderpardon’, waarvan honderden ‘illegalen’ gebruik konden maken. Het zal hem bekend zijn dat 90% van de huidige migratiestromen illegaal zijn. Dus voelt hij niets voor regulering. Hij steunt geen enkel ‘goed doel’ dat opkomt voor gereguleerde arbeidsmigratie als zindelijk alternatief. De Postcodeloterij en haar eigenaar-oprichter maken er geen geheim van dat ze de betaling regelen via Artsen zonder Grenzen, dat een uitgebreide – maar illegale – veerdienst uit Libië naar Europa onderhoudt. Een deel van de ‘reizigers’ vindt makkelijk zijn weg naar het overbevolkte Nederland, waar door de toestroom van nieuwkomers grote spanningen worden opgeroepen. Het excuus dat het gaat om echte ‘asielzoekers’ heeft zijn geloofwaardigheid allang verloren.
De Postcodeloterij heeft € 100 miljoen overgemaakt aan Natuur en Milieu, evenals aan Natuurmonumenten, die beide zijn bedoeld om het land van boeren op te kopen. Stichting Wakker Dier krijgt jaarlijks miljoenen. Deze ngo wil “schuldigen aanwijzen en lastigvallen met harde acties”. Vooral middenstanders die vlees verkopen zijn het doelwit daarvan. Vijf miljoen ging naar de Rutgers Stichting, die de ‘lentekriebels’-programma’s op basisscholen organiseert, ondanks de vele kritiek op haar aanvechtbare opvattingen over wat die leeftijdsgroep aankan betreffende sexualiteit. De Postcodeloterij neemt deel aan internationale netwerken van stichtingen, en geeft bijvoorbeeld met regelmaat veel geld aan de Clinton Foundation.
De Postcodeloterij heeft politici in haar zak, waarmee het nieuwe toetreders tot de loterijmarkt – waar de Postcodeloterij en de Staatsloterij de dienst uitmaken – kan tegenhouden. Het is deze lobby al gelukt de loterijwinsten op te krikken. Tot 2004 waren loterijen verplicht 60% van de omzet uit te keren aan ‘goede doelen’, wat zulks ook mag zijn. Enkele jaren daarna daalde het percentage naar 50%. Vier jaar geleden is de verplichte afdracht verder verlaagd naar 40%. Dit komt de Postcodeloterij goed uit, want haar omzet (thans € 2,4 miljard per jaar) is al enige tijd dalend. De overheid heeft de Postcodeloterij de vrije hand gegeven bij het kiezen van de ‘goede doelen’. Er is maar één persoon die over het geld beschikt en dat is Boudewijn Poelmann, oprichter en alleenheerser. Hij is aan niemand verantwoording schuldig en geeft niemand inspraak in zijn keuzes. Hij zorgt er wel voor dat deze keuzes niet buiten de omlijning vallen van de Grote Herstart-dictaten, bepaald door het World Economic Forum en VN-aanhangsels.
De notie dat ngo’s een ‘algemeen belang’ behartigen, dateert uit de tijd dat zij nog konden bogen op een mate van gezag vanwege idealisme en grote inspanning om goed te doen. Voornamelijk vrijwilligers spanden zich in tegen de jacht op walvissen of het kappen van tropisch regenwoud. Bewonderaars beseften niet dat deze idealistische harde werkers een makkelijke prooi waren voor multimiljardairs, die salarissen konden betalen en zorgen voor comfortabele behuizing, en die dat deden voor eigen doelstellingen. De stichter van het oorspronkelijk idealistische Greenpeace heeft afstand genomen van zijn creatie en uitgelegd hoe Greenpeace gecorrumpeerd is geraakt.
George Soros heeft zich met zijn miljarden ontfermd over idealistische initiatieven, en er vele honderden bij verzonnen. Hele netwerken van ngo’s zijn met het Amerikaanse National Endowment for Democracy (NED) verbonden voor geopolitieke doelen. Beide opzichters van ngo’s speelden de hoofdrol in de Maidan-staatsgreep te Kiev in 2014.
Ngo’s ontpopten zich voor het eerst als bepalend op het gebied van klimaat en CO2-beleid op de Conferentie van de Verenigde Naties over Milieu en Ontwikkeling, georganiseerd door Maurice Strong (protegé van de Rockefeller-clan) in Rio de Janeiro (van 3 tot 14 juni 1992). Een enorm aantal namen daaraan deel, en de toen door hen gebezigde argumenten en resoluties galmen in precies dezelfde termen nog altijd door in het delibereren door overheden over deze onderwerpen. Ook al is er veel kritiek gekomen op hun methodes en uitwassen, de notie dat zij een ‘algemeen belang’ dienen is blijven hangen, en dat lijkt het oordeelsvermogen van de rechters die door Urgenda of Milieudefensie worden ingeschakeld ernstig te hebben aangetast. De rechterlijke macht, die zoals de bovenstaande voorbeelden laten zien hierdoor is gecorrumpeerd heeft in feite hun nationale klimaatpolitiek en de regels waaraan bedrijven moeten voldoen overgenomen.
Wat de gemiddelde burger nog niet is gaan beseffen, is dat het inmiddels vrijwel ontelbare aantal ngo’s is uitgegroeid tot een macht die de macht van gekozen parlementen is gaan vervangen. De enige verwikkeling van de kiezer hierbij is als belastingbetaler, want behalve de geldstromen van de Postcodeloterij-schaduwmacht, gaan ook nog grote stromen van overheidssubsidies hun kant op. Dus, samengevat: wij betalen allemaal mee aan de acties van ngo’s, die aan niemand verantwoording schuldig zijn, om tegen de staat te procederen, opdat die Shell tot volslagen onnodige maar kostbare ingrepen zal dwingen.
Rechters en activisten blijven het liefst bij stellingnames waarmee ze vertrouwd zijn en lijken er niet over te peinzen hun aannames door middel van nadenken bij te stellen. Zouden zij dat wel doen, dan komen ze in een doolhof terecht waarin zij na alle jaren van beïnvloeding waarschijnlijk voorgoed zouden verdwalen. Sinds vorig jaar is het overduidelijk dat er in plaats van een opwarming van de aarde, een noemenswaardige verkoeling plaatsvindt. Sinds de lente van 2024 begint de notie van een Nieuwe IJstijd als gevolg van duidelijk waarneembare zonneactiviteiten ook onder onafhankelijke meteorologische onderzoekers post te vatten.
Geen van de hierboven genoemde partijen doet enige moeite om de in verband met de Rio Conferentie genoemde Maurice Strong in perspectief te plaatsen. Hij was de stichter van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change), dat tot taak had om zoveel mogelijk bewijs aan te dragen voor het idee dat de menselijke uitstoot van CO2 iets te maken zou hebben met de planetaire temperaturen. Met andere woorden: de klimaatcrisis stond al vast zonder tussenkomst van iets dat wetenschap mag worden genoemd. Iedereen die er sinds de golf van ngo-macht op internationaal beleid mee te maken heeft gehad, moest steeds terugvallen op fantasieën over bewijzen van opwarming wanneer er ergens overstromingen of bosbranden plaatsvonden, want werkelijk grote temperatuurverschillen waren tot 2024 nauwelijks met enige zekerheid te meten. De grafieken die terugblikken op vorige eeuwen waren door computermodellen tot stand gekomen.
Dit gigantische bedrog, voornamelijk afkomstig van het Rocke-feller-netwerk van stichtingen, heeft voor de-industrialisatie van het Westen gezorgd, de horizon vervuild met voor de natuur schadelijke windturbines, particulieren met kosten voor elektrische auto’s opgescheept, noemenswaardige aantallen medeburgers veranderd in mallotige aanhangers van een cult, en nog veel meer dat permanent bezig is de maatschappij te ontwrichten. Dat alles had zonder al die ngo’s nooit gebeurd kunnen zijn.
GEZOND VERSTAND
0 reacties :
Een reactie posten