Door Roy Spencer.

Het doel om de mondiale antropogene uitstoot van kooldioxide tot een ‘netto nul’ te brengen, klinkt overweldigend moeilijk. Hoe kunnen we, terwijl de mensheid in toenemende mate CO2 blijft produceren (met een tijdelijke pauze tijdens COVID), ooit het punt bereiken waarop deze uitstoot begint te dalen, laat staan ​​nul bereiken in 2050 of 2060?

Wat niet wordt besproken (voor zover ik weet) is het feit dat de atmosferische CO2-niveaus (waarvan we ter wille van de discussie aannemen dat ze de opwarming van de aarde veroorzaken) zullen beginnen te dalen, zelfs terwijl de mensheid veel CO2 produceert.

Laat me dat herhalen, voor het geval je het punt gemist hebt:

Het atmosferische CO2-niveau zal beginnen te dalen, zelfs met een bescheiden vermindering van de antropogene CO2-uitstoot.

Waarom is dat? De reden hiervoor hangt samen met iets dat de “sink rate” van CO2 wordt genoemd. Er is waargenomen dat hoe meer CO2 er in de atmosfeer zit, hoe sneller de natuur het teveel verwijdert. De NASA-onderzoeken die sinds de jaren tachtig een ‘mondiale vergroening’ in satellietbeelden aantonen, zijn daar het bewijs van.

Vorig jaar heb ik een artikel gepubliceerd waaruit blijkt dat de gegevens over CO2 in de atmosfeer in Mauna Loa suggereren dat de natuur elk jaar gemiddeld 2% van het atmosferische overschot boven 295 ppm (parts per million) verwijdert. Het doel van het artikel was niet alleen om te laten zien hoe goed een eenvoudig CO2-budgetmodel past bij de CO2-metingen van Mauna Loa, maar ook om aan te tonen dat de algemene veronderstelling dat de natuur steeds minder in staat is om “overtollig” CO2 uit de atmosfeer te verwijderen, ongegrond lijkt te zijn – een artefact van de El Niño- en La Niña-activiteit sinds het begin van de monitoring in 1959. Als gevolg daarvan is het zinkpercentage van 2% de afgelopen ruim zestig jaar opmerkelijk constant gebleven. (Trouwens, de voorheen populaire CO2-fractie in de lucht heeft enorme problemen als zinvolle statistiek, en ik zou willen dat deze nooit was uitgevonden. Als je hieraan twijfelt, neem dan gewoon aan dat de CO2-uitstoot gehalveerd is en kijk wat de berekende fractie in de lucht doet. Het is zinloos.)

Hier is mijn nieuwste model dat aansluit bij het Mauna Loa-record tot en met 2023, waar ik een term voor stratosferische aerosolen heb toegevoegd om rekening te houden met het feit dat grote vulkaanuitbarstingen feitelijk de CO2 in de atmosfeer *verminderen* als gevolg van de toegenomen fotosynthese door diffuus zonlicht dat dieper doordringt in het bladerdak van de vegetatie:

Wat zou een ‘bescheiden’ vermindering van de mondiale CO2-uitstoot met 1% per jaar doen?

De VN beweren dat de CO2-uitstoot snel zal moeten dalen om tegen het midden van de eeuw Net Zero te bereiken. Concreet zeggen zij dat tegen 2030 een reductie van 45% onder het niveau van 2010 nodig zal zijn, en dat Net Zero tegen 2050 moet zijn bereikt, om de toekomstige opwarming van de aarde te beperken tot het (nogal willekeurige) doel van 1,5 graden Celsius.

Maar laten we eens kijken naar wat een veel bescheidener vermindering van de CO2-uitstoot (1% per jaar) zou doen met de toekomstige CO2-concentraties in de atmosfeer. Hier is een grafiek van de geschiedenis van de mondiale CO2-uitstoot, en hoe dat traject zou veranderen met een reductie van 1% per jaar vanaf 2023. (Zelfs dit lijkt optimistisch, maar we zijn het er allemaal over eens dat het doel van de VN een illusie is),

Wanneer we het CO2-model uitvoeren met deze veronderstelde emissies, reageert de CO2-concentratie in de atmosfeer als volgt:

Hoewel de CO2-uitstoot aanhoudt, beginnen de CO2-niveaus in de atmosfeer rond 2060 te dalen. Ter referentie worden ook de vier CMIP5-scenario’s van toekomstige CO2-uitstoot getoond, waarbij RCP8.5 vaak het scenario is dat wordt gebruikt om mensen bang te maken voor de toekomstige klimaatverandering, ondanks dat dit uiterst onwaarschijnlijk is.


De boodschap hier is dat de CO2-uitstoot niet veel hoeft te worden verlaagd voordat de CO2-niveaus in de atmosfeer hun stijging kunnen omkeren en beginnen te dalen. De reden hiervoor is dat de natuur CO2 verwijdert in verhouding tot de hoeveelheid overtollig CO2 die zich in de atmosfeer bevindt, en dat verwijderingspercentage zelfs onze CO2-uitstoot kan overtreffen met een bescheiden vermindering van de uitstoot.

Ik begrijp niet dat dit onderwerp niet besproken wordt. Alle Net Zero-retoriek die ik zie lijkt te impliceren dat de opwarming zal doorgaan als we onze CO2-uitstoot niet terugbrengen tot vrijwel nul. Maar dat is niet waar, want zo werkt de natuur niet.

***

Bron hier.

***