‘Net Zero’ en economisch verval

Hoe zal het einde van de illusie van groene energie eruit zien?

 Door Francis Maton 8-3-2024

 Van tijd tot tijd (zie bijvoorbeeld hier en hier) heb ik een visie beschreven waarin een staat of land halsoverkop tegen een ‘groene energiemuur’ botst – een ondoordringbare barricade van fysieke onmogelijkheid, gekenmerkt door schaarste en stroomuitval, waarbij de economie plotseling instort. Onder de netto-nul-zelotenlanden die ik heb geïdentificeerd als de belangrijkste kandidaten voor het botsen tegen een dergelijke muur, zijn Duitsland en Groot-Brittannië.

Maar misschien zal de teloorgang van de groene energie-illusie, in plaats van een plotselinge crash, meer lijken op een langzame maar gestage achteruitgang, een geleidelijke teloorgang van de economische activiteit en de welvaart. In dit scenario drijven hoge energieprijzen als gevolg van energiebeperkingen belangrijke industrieën in het faillissement en naarmate goede banen verdwijnen en de energieprijzen stijgen, worden de mensen geleidelijk en onverbiddelijk armer. Recente gebeurtenissen in Groot-Brittannië en Duitsland lijken in de richting van dit soort scenario’s te wijzen.

De nieuwste editie van de Net Zero Watch-nieuwsbrief van de GWPF heeft de kop “Net Zero is stervende.” (Ga hierheen en volg de link voor uw eigen exemplaar van de nieuwsbrief. Ik zit in het bestuur van het Amerikaanse filiaal van de GWPF.). Negen gekoppelde nieuwsartikelen van de afgelopen dagen gaan allemaal over recente voorbeelden van industriële achteruitgang in Groot-Brittannië en Duitsland, elk een gevolg van de energieprijzen die opzettelijk omhoog zijn gedreven in het streven naar ‘netto nul’.

Verschillende stukken hebben betrekking op de aanstaande sluiting van de staalfabriek van Port Talbot in Wales, met het verlies van wel 2.500 banen tot gevolg. Illustratief is een stuk van 19 januari in de Daily Telegraph van Allison Pearson, met de kop: “Port Talbot is opgeofferd aan de boze god van ‘netto nul.” Hoewel de Telegraaf achter een betaalmuur zit, bevat de NZW-nieuwsbrief een lang uittreksel.

Hier is een deel:

De hoge prijs van Britse energie maakt Port Talbot niet concurrerend. . . . [N]etto nul, dat absurde en misantropische geloof. . . noemt Britse werknemers die hun baan verliezen “vooruitgang”, terwijl hun CO2 nu zal worden uitgestoten in India en China. . . . Het Verenigd Koninkrijk zal nu het enige G7-land zijn zonder eersteklas staalproductie – meen je dat? Je zou bijna de indruk krijgen dat het land werd bestuurd door een vijfde colonne die zijn ondergang beraamde.  

In een ander item in de huidige nieuwsbrief wijst GWPF op zijn eigen waarschuwingen over wat er in 2016 en 2021 te wachten stond. Vanaf 2016:

“Als energie-intensieve producent van internationaal verhandelde grondstoffen is de staalsector bijzonder gevoelig voor energiekosten. Het is de eerste die de pijn voelt van het Britse klimaatbeleid, maar het zal niet de laatste zijn. Staal en de energie-intensieve sector in bredere zin kunnen worden beschouwd als de kanarie in de kolenmijn, die vroegtijdig waarschuwt voor algemene economische schade, aangezien de kosten van het klimaatbeleid worden doorberekend van energie naar alle andere sectoren van de economie.”

En vanaf 2021 :

De onderliggende en fundamentele oorzaak [van de voortdurende sluiting van de staalindustrie in Groot-Brittannië] is het gebrek aan concurrentievermogen van alle zware industrie in Groot-Brittannië, en deze regering is grotendeels zelf verantwoordelijk. GWPF heeft lang voorspeld dat het unilaterale klimaatbeleid van Groot-Brittannië het vrijwel onmogelijk maakte om in Groot-Brittannië een zware industrie te exploiteren

Elders in de nieuwsbrief ligt de focus op Duitsland. Een stuk van 19 januari uit de Times of London heeft de kop: “Wat is er misgegaan met Duitsland?” Opnieuw staat het achter de betaalmuur; maar het algemene beeld is een combinatie van consumentenpijn die ze zelf hebben veroorzaakt en een evenzeer zelf veroorzaakte industriële achteruitgang, door zinloze mandaten en hoge energieprijzen als gevolg van de zogenaamde ‘energietransitie’.

Citaat:

De coalitie wordt geplaagd door blunders, getypeerd door een enorm impopulaire poging om huiseigenaren te dwingen warmtepompen te installeren in plaats van gas- of olieketels. Het land is geteisterd door publieke machtsstrijd en heeft de slechtste economische prestaties van de G7-lanen. 

Dat Times-artikel gaat niet in detail in op de industriële achteruitgang. Maar kijk voor enkele details eens naar dit stuk van 13 juli 2023 uit Politico, met als kop ‘Roestgordel aan de Rijn’. 

Citaat:

Chemiegigant BASF is al meer dan 150 jaar een steunpilaar van het Duitse bedrijfsleven en ondersteunt de industriële opkomst van het land met een gestage stroom innovatie waardoor de wereld jaloers werd op ‘Made in Germany’. Maar zijn laatste succes – een investering van 10 miljard dollar in een ultramodern complex dat volgens het bedrijf de gouden standaard zal zijn voor duurzame productie – zal niet in Duitsland plaatsvinden. . In plaats daarvan wordt het 9.000 kilometer verderop in China gebouwd. . . . [BASF] schaalt terug in Duitsland. In februari kondigde het bedrijf de sluiting aan van een kunstmestfabriek in zijn geboorteplaats Ludwigshafen en andere faciliteiten, wat leidde tot een banenverlies van ongeveer 2.600.  . . . Het bedrijf verloor vorig jaar €130 miljoen in Duitsland.

De toelichting? Van Politico:

Geconfronteerd met een giftige cocktail van hoge energiekosten, tekorten aan arbeidskrachten en een hoop administratieve rompslomp, ervaren veel van Duitslands grootste bedrijven – van giganten als Volkswagen en Siemens tot een groot aantal minder bekende, kleinere bedrijven – een ruw ontwaken en strijden ze voor groenere bedrijven. weilanden in Noord-Amerika en Azië. 

Politico merkt op dat de Amerikaanse economie in de vijftien jaar sinds de recessie van 2008/2009 met ongeveer 76% is gegroeid, terwijl de Duitse economie slechts met 19% is gegroeid. Oh, dat is dezelfde periode van de Duitse ‘Energiewende‘, waarin de elektriciteitsprijzen werden gedwongen om drie keer zo hoog te worden als in de VS.

Voor een totaalbeeld van de Duitse industriële situatie is hier een grafiek van YCharts.com , die de trend van de afgelopen vijf jaar laat zien:

Nadat je de steile, door Covid-geïnduceerde dip van 2020-2021 hebt geëlimineerd, blijf je achter met een daling die stabiel en onverbiddelijk is.

Eerlijk gezegd zouden Groot-Brittannië en Duitsland er beter aan doen om tegen een harde muur aan te botsen, waardoor ze op tijd wakker zouden kunnen worden gemaakt om de zaken mogelijk te kunnen keren. De huidige situatie van gestage aanhoudende achteruitgang veroorzaakt schade die wellicht niet meer omkeerbaar is. Zelfs als de energieprijzen in Groot-Brittannië plotseling met een factor drie of meer dalen, is er dan nog iemand die Port Talbot zal herbouwen nadat het is ontmanteld?

Het netto nulpunt is misschien aan het uitsterven, maar dat geldt ook voor de economieën van Groot-Brittannië en Duitsland. Ik hoop alleen dat de VS op tijd gered kunnen worden.

***

Bron Francis Menton hier,

***