Waarin moslims en anderen beschaafd doen
In het Nederland waarin ik opgroeide, was het totaal niet interessant dat ‘de mooiste maand voor moslims’ was begonnen. Laat staan dat de Ramadan ‘gerespecteerd’ moest worden. In het Nederland waarin ik opgroeide, vond iedereen het wel prima, dat geramadan. Elk huis zijn kruis, elke gek z’n gebrek en verder gewoon normaal doen. Wil jij vasten, ga jij lekker vasten. Moet jij weten, val me er niet mee lastig. In het Nederland waarin ik opgroeide, stond de krant niet vol van wat moslims deden tijdens de Ramadan en in het Nederland waarin ik opgroeide, werd de Ramadan niemand door de keel geduwd. Noch door een islamitische, noch door een goddeloze keel.
Het begrip goddeloos kenden we trouwens niet in het Nederland waarin ik opgroeide. Je had Nederlanders en mensen met een kleurtje, die met het vliegtuig, de boot, auto of trein naar Nederland waren gekomen: buitenlanders. Die kregen weer kinderen in Nederland, zoals ik. Wij kregen te horen dat we in Nederland woonden en dus moesten doen zoals de Nederlanders. Nederlands spreken – nou ja vooral dat, Nederlands spreken. En verder normaal doen.
In het Nederland waarin ik opgroeide, kende niemand het begrip iftar.
Er was ook geen agent die zijn korps optrommelde om bij de moskee te gaan eten zodra moslims hun vasten verbraken en er weer mocht worden gegeten. Sterker nog: er was niet eens een moskee om naartoe te gaan. De broeinesten van geweld, haat, afscheiding, terreur en vrouwenmishandeling waren nog niet opgericht. Niet met gemeenschapsgeld en ook niet met Arabisch geld. In het Nederland waarin ik opgroeide, deden moslims normaal mee aan de samenleving. Het was ónze samenleving. Onze westerse beschaving, waarvoor iedereen had gekozen en bij wilde horen. In het Nederland waarin ik opgroeide, hadden Nederlanders de islam nog niet ontdekt. Ze hadden zich nog niet laten indoctrineren door vermeende ‘emancipatie’, waarbij moslims hun eigen zuil moesten krijgen om de moslim in zichzelf te ontdekken, vorm te geven en te uiten. In het Nederland waarin ik opgroeide, leerde iedereen nog Nederlands zonder inburgeringscursussen.
In het Nederland waarin ik opgroeide, haalden mensen het niet in hun hoofd om af te geven op Joden. Om de holocaust te verheerlijken en Joden aan het gas te wensen. In het Nederland waarin ik opgroeide, werd de politieke islam verafschuwd en werden bevriende staatshoofden met respect ontvangen.
Het Nederland waarin ik opgroeide, heeft plaatsgemaakt voor ‘tolerantie’, niet te verwarren met angst vermomd als respect. Tolerantie cq respect voor groepen die hun anderszijn met het grootste tromgeroffel uiten, hun beperkte inzichten aan anderen willen overdragen en de geweldenaar in zich met liefde naar buiten brengen. Allemaal uit naam van de islam. Groepen die respect eisen omdat ze moslims zijn – of is het ondanks dat ze moslim zijn?
Het Nederland waarin ik opgroeide, heeft plaatsgemaakt voor misplaatste handhaving. Niet de relschoppers maar de dorpsgekken worden door de politie bezocht, geïntimideerd en terechtgewezen. De haat die uitgaat van degenen die tolerantie predikten en agressie uitstralen, belemmert en intimideert handhaving. Islam krijgt ruimte, begrip en alles wat het niet verdient.
Dat de komende maand de wil van een paar honderdduizend vastende moslims opgelegd wordt aan die van miljoenen niet-vastende Nederlanders, is tot daar aan toe. Mainstream media duwen de islam al decennia door onze strot. Maar dat afgelopen weekend Joodse Nederlanders door islamieten en hun helper whiteys werd uitgejoeld en bedreigd, nota bene bij de opening van het Nationaal Holocaust Museum, is ongekend. Dat de President van Israël moet ervaren hoe Nederlandse politici en justitie agressie tegenover Joodse burgers faciliteren, is schrikbarend. Wel policor braaf de moskee in om gezellig samen te eten, niet het respect kunnen opbrengen om de Nederlandse geschiedenis te herdenken. Wel policor braaf brabbelen over vrijheid van demonstratie, niet het respect kunnen opbrengen om de Nederlandse buurman van Joodse afkomst de ruimte te geven om te herdenken.
In het Nederland waarin ik opgroeide, gaf niemand iets om godsdienst, god of welk geloof dan ook. In het Nederland waarin ik opgroeide, gaf niemand iets om de islam, laat staan om de politieke islam. Ik mis mijn Nederland.
0 reacties :
Een reactie posten