Elk jaar tussen 2023 en 2030 zullen de doelstellingen voor duurzame ontwikkeling op het gebied van klimaatverandering iedereen in economieën als de Verenigde Staten 2.026 dollar kosten, schat de VN-conferentie over handel en ontwikkeling. In economieën met lagere inkomens variëren de jaarlijkse kosten per persoon van $332 tot $1.864. In totaal komt het mondiale prijskaartje op ongeveer 5,5 biljoen dollar per jaar.

Daarnaast blijkt uit een rapport van de links georiënteerde non-profitorganisatie Climate Policy Initiative dat de belastingbetalers in de wereld in 2021 en 2022 elk jaar 1,3 biljoen dollar uitgeven aan klimaatgerelateerde projecten. Het constateerde ook dat de “jaarlijkse benodigde klimaatfinanciering” tussen 2031 en 2050 meer dan 10 biljoen dollar per jaar bedraagt.

“Iedereen die moedwillig de impact van de klimaatverandering ontkent, veroordeelt het Amerikaanse volk tot een zeer gevaarlijke toekomst”,
zei president Joe Biden op 14 november 2023, terwijl hij 6 miljard dollar aan nieuwe investeringen aankondigde via de Inflation Reduction Act (IRA).

“De gevolgen die we zien zullen alleen maar erger, frequenter, heviger en duurder worden.”

Bij de ondertekening in augustus 2022 zei president Biden dat de IRA

“369 miljard dollar investeert om de meest agressieve actie ooit – ooit, ooit, ooit – te ondernemen om de klimaatcrisis het hoofd te bieden en onze economische – onze energiezekerheid – te versterken.”

Een rapport van Goldman Sachs schatte het dollarbedrag veel hoger en stelde:
“De cruciale financiering voor deze volgende energierevolutie zal naar verwachting afkomstig zijn van de IRA, die tegen 2032 naar schatting 1,2 biljoen dollar aan prikkels zal opleveren.”
De biljoenen dollars die in nieuwe initiatieven worden gestoken, komen voort uit de doelstellingen die zijn vastgelegd in het juridisch bindende internationale verdrag van de Overeenkomst van Parijs van de Verenigde Naties om “de mondiale uitstoot van broeikasgassen substantieel te verminderen” in de hoop dat de temperatuurstijging bepekt zal blijven tot 1,5 graden Celsius.

Maar elke vermindering van de uitstoot van kooldioxide (CO2) zal de komende honderden tot duizenden jaren geen effect hebben – zelfs onder de meest beperkende omstandigheden, aldus sommige deskundigen.

“Als de uitstoot van CO2 helemaal zou stoppen, zou het vele duizenden jaren duren voordat de CO2 in de atmosfeer terugkeert naar het ‘pre-industriële’ niveau”, stelt de Royal Society in een rapport op haar website. De organisatie omschrijft zichzelf als een “fellowship van veel van ‘s werelds meest vooraanstaande wetenschappers.”

“De oppervlaktetemperaturen zouden minstens duizend jaar hoog blijven, wat een langetermijnengagement voor een warmere planeet impliceert als gevolg van vroegere en huidige emissies”, aldus het rapport. “De huidige door CO2 veroorzaakte opwarming van de aarde is daarom in wezen onomkeerbaar op menselijke tijdschalen.”

Een pagina met veelgestelde vragen op de website van NASA vertolkt hetzelfde standpunt.
“Als we vandaag zouden stoppen met het uitstoten van broeikasgassen, zou de stijging van de mondiale temperatuur binnen een paar jaar beginnen af ​​te vlakken. De temperaturen zouden dan een plateau bereiken, maar vele, vele eeuwen lang hoog blijven”, zegt NASA.

En andere wetenschappers zeggen dat dat komt omdat CO2 in de eerste plaats niet de boosdoener is.

“CO2 veroorzaakt geen opwarming van de aarde. De opwarming van de aarde veroorzaakt meer CO2.”

zegt Edwin Berry, een theoretisch natuurkundige en gecertificeerd meteoroloog. Hij noemde het standpunt van de Royal Society over CO2 ‘pure junkwetenschap’.

Hij zei dat, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, de temperatuur niet de CO2 volgt; in plaats daarvan volgt CO2 de temperatuur, wat op zichzelf het gevolg is van zonneactiviteit.

 


Temperatuur en CO2
Ian Clark, emeritus hoogleraar aan de afdeling Aard- en Milieuwetenschappen aan de Universiteit van Ottawa, was het ermee eens dat als alle broeikasgasemissies vandaag zouden stoppen, de aarde zou blijven opwarmen – maar niet vanwege CO2.Een van de belangrijkste onderzoeksgebieden van de heer Clark is paleoklimatologie (de studie van klimaatomstandigheden met behulp van indirecte gegevens zoals boomringgegevens, ijskernen en andere proxygegevens), en in het bijzonder de arctische paleohydrogeologie, de studie van het water op aarde. door de geschiedenis heen.

“Tijdens de ijstijden hadden we grote temperatuurschommelingen, en dit heeft niet te maken met pure zonneactiviteit, maar met de hoeveelheid zonneactiviteit die de aarde op bepaalde belangrijke breedtegraden treft, allemaal veroorzaakt door buitenaardse gebeurtenissen,” zegt Clark.

               

“De aarde in ons zonnestelsel beweegt en wordt verdrongen. En we hebben verschillende baanpatronen die de invloed van de zon beïnvloeden, en die ijstijden en interglaciale perioden veroorzaken – waar we ons nu in bevinden. En CO2 houdt dat bij. We zullen dus enorme temperatuurveranderingen zien, gaande van ijstijden tot interglacialen, en de CO2-uitstoot wordt zeer laag tijdens ijstijden en zeer hoog tijdens interglacialen.

“En dat wekt de indruk dat CO2 het klimaat aanstuurt, maar in werkelijkheid volgt. Het loopt ongeveer 800 jaar achter.”

Clark zei dat wetenschappers tijdens ijstijden, en vooral de afgelopen 10.000 jaar, een redelijk goed beeld hebben van de temperatuur, dankzij proxygegevens. Hij zei dat uit deze gegevens blijkt dat de middeleeuwse warmte periode waarschijnlijk veel warmer was dan vandaag de dag, en dat de landbouw en de beschaving floreerden.

Maar de Kleine IJstijd volgde die van de 14e tot de 19e eeuw.

“En toen hadden we problemen met de landbouw,” zei Clark.

‘De Theems vroor dicht. We hebben allerlei herinneringen aan hoe koud, en sommigen zouden zeggen ellendig, het toen was. Maar toen begon het weer op te warmen. Dus ongeveer elke 1000 jaar lijken we deze fluctuaties te hebben. Dit komt door zonneactiviteit, en daar zien we het belang van de zon, die de ultieme energiebron is naast geothermische energie en kernenergie. Zonne-energie stimuleert het klimaat.”

Een ander peer-reviewed onderzoek, door wetenschapper William Jackson, onderzocht de relatie tussen CO2-niveaus en temperatuur gedurende de afgelopen 425 miljoen jaar.

Jackson is een vooraanstaand onderzoeker en emeritus hoogleraar voor de afdeling scheikunde van de University of California, Davis campus, die gespecialiseerd is in het onderzoeken van de rol die moleculen zoals CO2, stikstof en koolmonoxide spelen in de atmosfeer van planeten.

Zijn artikel, gepubliceerd in 2017, ontdekte dat

“veranderingen in de atmosferische CO2-concentratie geen temperatuurverandering veroorzaakten in het oude klimaat.”

Op dezelfde manier ontdekte een groep onderzoekers, wier rapport in Nature werd gepubliceerd, dat bij het bekijken van de samenstelling van koolstofisotopen op een miljoenjarige schaal, koolstofdioxide in de atmosfeer op lange termijn geen verband hield met de temperatuur en zelfs een omgekeerde trend vertoonde, vooral na grote gebeurtenissen zoals zoals vulkaanuitbarstingen.
Een geologische tijdschaal die de concentratie van CO2 en temperatuurschommelingen in de loop van de tijd weergeeft. (Met dank aan Dr. Patrick Moore).

 

Ze ontdekten verder dat wanneer de temperatuur en het CO2-niveau in de atmosfeer een bepaald niveau bereikten, de opslag van organische koolstof drastisch toenam, wat uiteindelijk resulteerde in een significante afname van het CO2-niveau in de atmosfeer.

Die activiteit, zei Berry, is dat de natuur de CO2-niveaus in evenwicht brengt – wat een voortdurend proces is.

Instroom en uitstroom

CO2 stroomt vanuit de atmosfeer via fotosynthese naar planten en via ontbinding in de bodem, wordt geabsorbeerd door de oceanen en komt vervolgens vrij via ademhaling, verdamping en verbranding van fossiele brandstoffen. Het hele proces wordt de koolstofcyclus genoemd.

Bovendien zei Berry dat zodra CO2 in de atmosfeer tot een bepaald niveau stijgt, de natuur automatisch de uitstroom vergroot.

“Het lijkt bijna op een badkuip, waarbij de uitloop open kan zijn, zodat er water uit kan stromen als het een bepaald niveau bereikt”, zei hij. “Een bepaalde instelling van de instroom zal het niveau naar een bepaald punt doen stijgen. En naarmate het waterniveau stijgt, zal het sneller wegstromen. Er is een balansniveau voor elke instroominstelling: een balansniveau waarbij alles hetzelfde blijft. Met andere woorden: de uitstroom is gelijk aan de instroom. En wanneer de uitstroom de instroom bereikt, bevindt deze zich op het evenwichtsniveau en accumuleert deze niet langer.”

Berry zei dat het uitgangspunt dat mensen als enige verantwoordelijk zijn voor de toename van de CO2-uitstoot problematisch is.

Volgens het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering (IPCC) van de VN is de CO2-concentratie sinds 1750 gestegen van 280 delen per miljoen (ppm) naar meer dan 420 ppm, en het IPCC beweert dat deze stijging antropogeen is, of door de mens wordt veroorzaakt.

“De huidige concentraties van CO2 en CH4 [methaan] in de atmosfeer overtreffen ruimschoots de pre-industriële waarden die gevonden worden in gegevens over de samenstelling van de atmosfeer in de poolijskernen die teruggaan tot 650.000 jaar geleden”, stelt het IPCC .

“Meerdere bewijzen bevestigen dat de postindustriële stijging van deze gassen niet voortkomt uit natuurlijke mechanismen. … De uitstoot van CO2 door het gebruik van fossiele brandstoffen en door de effecten van veranderingen in landgebruik op koolstof in planten en in de bodem zijn de belangrijkste bronnen van toegenomen CO2 in de atmosfeer.”

Berry noemde de verklaring van het IPCC ‘totaal onzin’.

“Ik heb de eigen koolstofcyclusgegevens van het IPCC gebruikt, die volgens het IPCC tot ongeveer 20 procent nauwkeurig zijn”, zei hij. “Het model geeft niet aan dat mensen 140 ppm produceren. Het komt dichter bij de 30 ppm uit. Wat in wezen betekent dat het IPCC ongelijk heeft.”

Berry zei dat er geen wetenschappelijke basis bestaat voor de bewering dat een

“bepaalde hoeveelheid koolstofdioxide in de lucht een bepaalde mate van temperatuurstijging veroorzaakt.”

“Ze zeggen dat we de CO2-uitstoot moeten verlagen tot 350 ppm om de temperatuur terug te brengen naar de temperatuur die een tijdje geleden was? Daar is geen natuurkunde aan verbonden,’ zei hij.

“Die hele bewering is totaal onzin. CO2 veroorzaakt geen temperatuurverandering; temperatuur veroorzaakt een verandering in CO2.”

Klimaat gedicteerd door de zon

“Als we de uitstoot volledig terugdringen, zou de CO2-uitstoot niet meer in het huidige tempo stijgen”, zei Clark. “Maar het zou waarschijnlijk tot een bepaald punt blijven stijgen, en dan zou het kunnen dalen. Maar dat zou te maken hebben met de temperatuur.”

Clark zei dat de CO2-uitstoot in verschillende delen van de wereld en op verschillende tijdstippen van het jaar “tussen de 15 en 20 procent” schommelt, en dat dit wordt bepaald door de temperatuur van de seizoenen.

“Als we koelere zomers en koudere winters krijgen, zouden die schommelingen de CO2-uitstoot verder doen dalen. Maar over het algemeen zal het klimaat doen wat de zon dicteert”, zei hij.

“We hebben een redelijk goed inzicht in de verschillende cycli die de zon kan doorlopen en hoe deze zich opstapelen. Soms versterken ze elkaar. Soms heffen ze elkaar op. We krijgen dus een soort chaotisch signaal, maar sommige komen behoorlijk krachtig door – deze cyclus van 1000 jaar lijkt behoorlijk sterk.
“We hadden de Romeinse Warmte Periode, daarna de Middeleeuwse Warmte Periode, en nu hebben we de Moderne Warmte Periode; een twee drie. En de geschiedenis en de archieven vertellen ons dat ze maar een paar honderd jaar meegaan, en we zijn al zo’n honderd jaar bezig met deze.’

Behalve dat ze de temperatuur niet beïnvloeden, zei Clark dat de pogingen om de CO2-uitstoot te verminderen gevaarlijk zijn vanwege het verwachte effect op planten.

            

“C4-planten zijn, net als maïs, slechts 20 tot 30 miljoen jaar geleden ontstaan. En ze zijn geëvolueerd als reactie op de afnemende CO2-uitstoot in de atmosfeer. Ze zijn dus een relatieve laatkomer in onze biosfeer en weerspiegelen het gevaar van een afname van de CO2-uitstoot”, zei hij.

Een meerderheid van de planten, zoals bomen, tarwe en rijst, zijn zogenaamde C3-planten, die gedijen bij hogere CO2-niveaus van 800 tot 1500 ppm.

Clark zei dat een van de voordelen van de toename van de CO2-uitstoot de verbeterde mondiale graanopbrengsten en de algemene vergroening van de planeet is.

In antwoord op het verzoek van The Epoch Times om commentaar over de bevindingen van de Royal Society dat de temperatuur honderden tot duizenden jaren zal blijven stijgen, zelfs als de CO2-uitstoot vandaag zou stoppen, zei Alex Matthews-King, senior persvoorlichter van de groep, via e-mail ,
“Dit is een collegiaal getoetst rapport dat gezamenlijk is geschreven door Fellows van de Royal Society en de Amerikaanse National Academy of Science.”
Hij wees op het voorwoord van het rapport , waarin staat:
“Klimaatverandering is een van de bepalende kwesties van onze tijd. Op basis van vele bewijzen is het nu zekerder dan ooit dat mensen het klimaat op aarde veranderen. De atmosfeer en de oceanen zijn opgewarmd, wat gepaard is gegaan met een stijging van de zeespiegel, een sterke afname van het Arctische zee-ijs en andere klimaatgerelateerde veranderingen.

“De gevolgen van klimaatverandering voor mens en natuur worden steeds duidelijker. Ongekende overstromingen, hittegolven en bosbranden hebben miljarden aan schade veroorzaakt. Habitats ondergaan snelle verschuivingen als reactie op veranderende temperaturen en neerslagpatronen. De roep om actie wordt luider.”

Clark was het ermee eens dat mensen

“wellicht een voetafdruk hebben op deze planeet, daar bestaat geen twijfel over.”

Maar hij suggereerde dat het ondergerapporteerde grotere effect voelbaar is in de oceanen, waar mensen

“90 procent van de grote vispopulatie, en walvissen, en al de rest hebben gedood.”


Hij zei dat hij gelooft dat het geld en de middelen die aan klimaatconferenties worden besteed, kunnen worden gebruikt om ‘de milieuproblemen daadwerkelijk te verbeteren’.

“Iedereen die een klimaatrealist is, erkent dat het geld dat we uitgeven aan mitigatie – waarbij we denken dat we de CO2-thermostaat terugdraaien of proberen terug te keren naar de thermostaat en de wereld 1,5 graad opwarming te besparen – weet dat het fantasie is. Het is onmogelijk dat we het klimaat zullen beïnvloeden met wat we doen.”

***

Bron hier.

***