Het volgen van de ESG-richtlijnen door vermogensbeheerders als het ABP kost de pensioengerechtigden miljarden.
Door Edgar l. Gärtner 21-3-2024
Onder de titel “ESG – Eilitaire schaduwregering. Hoe Europese burgers naast de democratisch besloten wetten moeten worden heropgevoed met behulp van ESG-richtlijnen’, hebben twee Oostenrijkse Europarlementariërs van de ID-fractie, Roman Haider en Harald Vilimsky, mensen uitgenodigd voor een goed bezochte paneldiscussie in het EU-Parlement in Straatsburg op 13 maart.
Naast de bovengenoemde gastheren, waren ook Dr. James Taylor, de directeur van het Chicago Heartland Institute, de Californische journalist en auteur Jordan Kasten en ondergetekende aanwezig, omdat ik mezelf daarvoor heb aanbevolen via een goed ontvangen artikel op EIKE
Juist omdat de drie letters ESG voor het grote publiek weinig tot niets betekenen, beschouwt James Taylor de politieke en economische strategie erachter als de grootste bedreiging voor de vrijheid die we nog hebben. Het zal geen verrassing zijn dat de twee EP-leden die de uitnodiging hadden verstuurd, het met deze diagnose eens waren.
ESG staat voor “Environmental, Social, Governance”, dat wil zeggen milieu, sociale en corporate governance-criteria voor het beoordelen van de veronderstelde duurzaamheid van kapitaalinvesteringen. De grote internationale vermogensbeheerders BlackRock, State Street en Vanguard, die samen tientallen biljoenen dollars aan fondsen van kleine en middelgrote beleggers beheren, kunnen zo investeringen sturen volgens ideologische richtlijnen. Door dit te doen schenden ze in veel gevallen hun loyaliteitsplicht jegens hun investeerders, omdat ze geïnteresseerd zijn in het maximaliseren van de waardecreatie en de daarmee samenhangende groei van de aandelenkoersen. De talrijke bedrijven waarin BlackRock en zijn concurrenten grote aandeelhouders zijn, kunnen de waardecreatie alleen vergroten door hun klanten tevreden te stellen met producten en diensten van hoge kwaliteit.
Maar klanttevredenheid heeft verre van de hoogste prioriteit in de duurzaamheidscriteria van het ‘stakeholderkapitalisme’, waarover onderhandeld wordt tussen grote vermogensbeheerders, door de staat betaalde wetenschappers en een verwarrend aantal groene NGO’s. Bovenaan staat ‘klimaatbescherming’, die vrijwel uitsluitend wordt bepaald door het niveau van de CO2-uitstoot. Dit kan fundamenteel in strijd zijn met het werkelijke zakelijke doel van de bedrijven die onderworpen zijn aan een ESG-managementsysteem en beperkt dus niet alleen hun economische vrijheid, maar ook hun winstvooruitzichten. BlackRock eist bijvoorbeeld dat olie- en gasbedrijven als Exxon en Chevron, waarin hij grootaandeelhouder is, hun productieactiviteiten terugschroeven. Jordan Kasten beschreef hoe grote delen van de economie op weg worden gezet naar een “groene transitie” met behulp van “woke” en ESG-criteria zoals “koolstofvrij”, “Net Zero”, “diversiteit” en “LGBTQ+-vriendelijk” . zou moeten. James Taylor wees erop dat veel van de middelgrote bedrijven achter de schaliegasboom in de VS nu al geen verzekeraars kunnen vinden onder druk van BlackRock of State Street.
Ik heb er zelf op gewezen dat sociale en milieurapportage, waarmee in de jaren negentig van de vorige eeuw werd begonnen, aanvankelijk vrijwillig bleef en daarom kon dienen om de zichtbaarheid van een bedrijf ten opzichte van de concurrentie te vergroten. (Destijds begeleidde ik zelf milieubeoordelingen en schreef ik milieurapporten voor een aantal industriële en financiële bedrijven, wat voor mij als ecoloog een welkome bonus was.) ESG is nu verplicht geworden in combinatie met passende certificering en vormt een uitdaging voor de deelnemende bedrijven vertegenwoordigen slechts een kostenfactor zonder zichtbaar voordeel. Vooral het midden- en kleinbedrijf (MKB) heeft hier last van, omdat deze kosten, vergeleken met hun bescheiden omzet, een veel grotere impact hebben dan de grotere. Zonder ESG-certificering kunnen de kleintjes hier echter geen zaken meer mee doen.
Omdat de vereisten en normen voor ESG-rapportage gebaseerd zijn op een niet-transparant onderhandelingsproces tussen staatsbureaucratieën, bedrijfsadministraties en NGO’s die de belangen van kleine minderheden vertegenwoordigen, ontstaat er gemakkelijk een ongezonde symbiose tussen deze actoren. Ondanks de toewijding aan ‘diversiteit’ die daar vereist is, zorgt ESG voor een ongekende bureaucratische synchronisatie van het economische leven. De gang van wat gezegd en gedaan kan worden wordt steeds smaller. Alle bedrijven hebben de neiging hetzelfde bedrijfsmodel en dezelfde risicobeoordeling te volgen. Maar omdat de ervaring leert dat de grootste risico’s voortkomen uit zaken waar bijna niemand oog voor heeft, lopen hele economieën het risico tegen de muur te worden gedreven.
Ook werd mij gevraagd of ik een verband zag tussen ESG en de ondergang van de grote Zwitserse bank Crédit Suisse. Ik kon deze vraag alleen maar bevestigend beantwoorden, vooral omdat de bank in haar public relations opschepte dat de afgelopen jaren enkele duizenden managers trainingen hebben gevolgd over het onderwerp ‘leiderschap en inclusiviteit’ en dat 6.000 medewerkers actief zijn geweest als ‘LGBTQ+ Bondgenoten’. Of dit de val van het voormalige Zwitserse nationale heiligdom heeft versneld, kan uiteraard niet formeel worden bewezen. Maar je kunt ervan uitgaan dat de tijd die hier in postmoderne activiteiten werd geïnvesteerd niet voldoende was om de winstgevendheid van investeringen en de ernst van leningaanvragen te beoordelen.
Onlangs is het feodaal-communistische ‘stakeholderkapitalisme’ dat voornamelijk door het ‘World Economic Forum’ (WEF) in Davos wordt gepredikt, in de VS en andere delen van het ‘Westen’ steeds meer onder vuur komen te liggen, en niet zonder reden. In juli 2022 publiceerde de “Neue Zürcher Zeitung” (NZZ) een interview met de succesvolle in India geboren ondernemer en “Wokeness” criticus Vivek Ramaswamy (auteur van de bestseller “ Woke, Inc: Inside Corporate America’s Social Justice Scam ” en oprichter van de nieuwe vermogensbeheerder “Strive”). Dit vraagt om ‘excellentiekapitalisme’ in plaats van ‘stakeholderkapitalisme’:
‘De klant is belangrijker dan alle andere belanghebbenden. Het uitmuntendheidskapitalisme biedt managers een duidelijke poolster en begeleiding bij het prioriteren van concurrerende belangen.’
Medio februari 2024 haalden BlackRock, State Street en de investeringsbank JPMorgan Chase samen ongeveer $16 biljoen uit het ESG-pact “Climate Action 100+”.
Of dit een signaal is dat ESG aan belang begint te verliezen en dat er sprake is van een terugkeer naar betrouwbare methoden voor het berekenen van de winstgevendheid, kan nog niet met zekerheid worden gezegd. Vermoedelijk is het oorspronkelijke doel om investeringsfondsen naar de defensiesector te herleiden. In Frankrijk speelt minister van Economie en Financiën Bruno Le Maire al met het idee om zijn hand op de daar nog steeds populaire spaarrekeningen (Livret A) te leggen, om zo het sturen van grondtroepen naar Oekraïne te financieren, aangespoord door of onder druk van president Emmanuel Macron. De kleine lettertjes in het contract dat bij de gesubsidieerde spaarrekening hoort, geeft hen daartoe het recht.
***
Bron hier.
***
0 reacties :
Een reactie posten