Foto: Shutterstock.

Atlantico: De Duitse Rekenkamer schetst in een rapport een apocalyptisch beeld van de Energiewende. 


Wat zijn de belangrijkste lessen uit haar conclusies?

Door Samuel Furfari.

De Duitse Rekenkamer schatte dat ondanks de astronomische kosten van het bevorderen van duurzame energie, de verwachte resultaten niet zijn gerealiseerd. Er is veel vertraging ten opzichte van de gestelde doelstellingen. Er is ook een duidelijk gebrek aan investeringen in infrastructuur. 

De ontwikkeling van windturbines of bepaalde elektriciteitscentrales is met name vertraagd door een gebrek aan infrastructuur en investeringen, met name voor bovengrondse lijnen voor het transport van elektriciteit. De Rekenkamer wijst op deze vertragingen op het gebied van doelstellingen en infrastructuur.

Volgens cijfers van de Duitse Rekenkamer gaat de vertraging bij de planning voor de uitbreiding van het netwerk de verkeerde kant op. Er zou blijkbaar een vertraging zijn van zeven jaar en 6000 kilometer. . Voor de uitbreiding van het elektriciteitsnetwerk zou ruim 460 miljard euro nodig zijn. Als we weten dat de elektriciteitsprijzen al met 43% zijn gestegen voor particuliere klanten, met ruim 32% voor commerciële klanten en met 80% voor industriële klanten, zal er dan geen massale afwijzing komen van de Energiewende?

Deze vraag is fundamenteel. Stroomafwaarts van de energiecentrales ligt een heel elektrisch netwerk tussen de productie en uw schakelaar thuis. Dit elektriciteitsnetwerk is gigantisch omdat er veel elektriciteit over lange afstanden op hoogspanning moet worden getransporteerd, Vooral in Duitsland omdat de windturbines merendeels in het noorden staan ​​en het verbruik vooral in het zuiden van het land plaatsvindt. Vervolgens wordt het omgezet naar een lagere spanning en dan via de straat naar uw huis gedistribueerd. Dit alles is extreem duur.

In Frankrijk wordt een fabriek die elektriciteit produceert een elektriciteitscentrale genoemd. In het Spaans en Italiaans is het hetzelfde. Waarvoor? Omdat er aan de oorsprong van de elektriciteitsproductie een spreiding van elektriciteitsfabrieken bestond. Iedereen ontwikkelde zijn eigen kleine fabriek, vooral afhankelijk van de beschikbare watervallen. Het was daarom noodzakelijk om een ​​netwerk rond deze fabriek op te bouwen. Geleidelijk aan realiseerden we ons dat gezond verstand niet vereist dat er kleine eenheden zijn, maar dat er een grote centrale eenheid is. De elektriciteitsproductie moest gecentraliseerd worden. Sinds het begin van de 20ste eeuw  is het doel geweest om grote energiecentrales te bouwen.

Voor duurzame energie kan er echter geen sprake zijn van grote elektriciteitscentrales en ons is wijsgemaakt dat de toekomst in decentralisatie ligt, waarmee we de generaties ingenieurs negeren die ernaar streefden de productie te centraliseren. Maar vanaf het moment dat je bedenkt dat kleine energiecentrales de toekomst vertegenwoordigen, moet je het aantal kilometers kabels vermenigvuldigen. De Duitse Rekenkamer spreekt van 6000 kilometer achterstand. De situatie is catastrofaal en toont de fout aan die is gemaakt in de Duitse energietransitie. Om dit alles te rechtvaardigen, is het concept van ‘slimme netwerken’ geintroduceerd. De netwerken waren echter niet ‘dom’. Elektriciteitsnetwerken werden in het verleden goed beheerd. Op polytechnische scholen, in de elektriciteitsafdelingen, hebben we altijd ingenieurs opgeleid die gespecialiseerd zijn in elektrische netwerken.

Dit fundamentele aspect werd opzij gezet, omdat het nodig was om grote aantallen windturbines en zonnepanelen te rechtvaardigen. En daarom is er een achterstand van 6.000 kilometer. Al deze netwerken maken echter gebruik van koper, een duur materiaal. Dit verklaart waarom de investeringen erg duur zijn en misschien heeft Duitsland de omvang van de investeringen die nodig zijn om het aantal windturbines in het land te vergroten niet gemeten.

Als we denken dat wind gratis is en daarom alles gratis zal zijn, leidt dit tot een enorme fout in het energiebeleid.

De Duitse Federale Rekenkamer uit ernstige twijfels over de mogelijkheid van een snelle uitbanning van steenkool in 2030 en waarschuwt dat de tien geplande gasgestookte elektriciteitscentrales niet voldoende zullen zijn om de voorzieningszekerheid te garanderen. De doelstelling van een veilige elektriciteitsvoorziening kan daarom niet worden gegarandeerd. Is er ook hier niet de angst dat de energierisico’s in Duitsland weer de kop zullen opsteken als gevolg van deze transitie naar steenkool?

De Rekenkamer heeft iets heel ernstigs onder de aandacht gebracht. Hoe meer alternatieve, variabele en intermitterende energieën worden toegepast, hoe meer back-up en duurzame oplossingen nodig zullen zijn.

Het is niet mogelijk om een ​​windturbine te plaatsen zonder dat er een andere elektriciteitscentrale naast staat die het overneemt als er geen wind is. In de EU waren er voldoende bestaande elektriciteitscentrales. Dus als men er een windturbine aan toevoegde, waren er tenslotte kolen-, kern- of gascentrales in bedrijf om de onderbrekingen te compenseren. Maar vanaf het moment dat in Duitsland kern- en kolencentrales worden stopgezet en alleen nog maar wind- en zonne-energie overblijft, is men verplicht er één te bouwen.

Je kunt een elektriciteitsnet echter niet uitsluitend baseren op windturbines en zonne-energie, omdat wind slechts 23% van de tijd produceert en zonne-energie 11% van de tijd. Wanneer men dus een windturbine installeert, is een vervanging nodig die 75% van de tijd zal werken. De Duitsers hebben dit begrepen en na hun besluit om met steenkool te stoppen vanwege de CO₂-uitstoot en kernenergie zullen er gascentrales moeten worden gebouwd. 

Maar door de moeilijkheden die er waren met Rusland is Duitsland werkelijk verzwakt, omdat er niet langer genoeg gas is voor de chemische industrie en voor de binnenlandse sector. Bovendien is gas duur geworden, omdat ze niet meer profiteren van goedkoop Russisch gas.

In Duitsland zijn de problemen reëel, omdat ze geen windenergie kunnen ontwikkelen en er niet genoeg gascentrales zijn om de onderbrekingen te compenseren.

De Federale Rekenkamer bekritiseerde ook het feit dat het Ministerie van Economische Zaken de ontwikkeling van de elektriciteitsprijzen te positief presenteerde. De Rekenkamer merkt op dat er geen rekening wordt gehouden met de extra kosten van de energietransitie, met name de kosten zoals netwerkuitbreiding of noodcapaciteiten. Schept dit niet een verkeerd beeld van de werkelijke kosten van de energietransitie? Zal dit het voor de Duitse bevolking niet moeilijker maken om de energietransitie te accepteren?

De aap komt nu uit de mouw. Hernieuwbare energie is altijd gepresenteerd als goedkoop, efficiënt en in staat om de wereld te overspoelen met deze technologie. De Duitse situatie laat nu zien dat dit alles volkomen bevooroordeeld en onwaar is. De Duitse Rekenkamer bevestigt dat deze energietransitie veel meer zal kosten dan gepland en verwacht.

Ook in Frankrijk maakte de Rekenkamer vorig jaar dezelfde opmerking. Maar dat veranderde niets. Niemand brengt de bevindingen van het rapport in de praktijk.

De voorzitter van de Rekenkamer zou hebben verklaard dat de voorzieningszekerheid in gevaar was, dat elektriciteit duur is en dat de federale overheid de impact van de energietransitie op het landschap, de natuur en het milieu niet integraal kan inschatten. Zijn we getuige van een grote Duitse puinhoop? Is dit niet zorgwekkend voor de toekomst van Duitsland en zelfs voor Europa op energiegebied?? 

***

Bron hier.