Door Pierre Gosselin.

In een e-mail waarschuwde de Tsjechische natuurkundige Luboš Motl dat beweringen dat Net Zero ‘goedkoop en gemakkelijk’ is, naïef en ‘krankzinnig’ zijn. Mondiaal gezien zouden de kosten inderdaad economisch rampzalig en explosief zijn in termen van sociale cohesie.

Hier is een fragment uit zijn e-mail (namen zijn verwijderd).

Sommige mensen beweren dat het promoten van Net Zero gemakkelijk en goedkoop zou zijn, minder dan 2 biljoen dollar (geïntegreerde totale kosten) – zolang we maar een aantal kerncentrales bouwen. Maar dergelijke beweringen zijn volkomen onzinnig.

Alle elektrische auto’s zijn in principe onmogelijk

Ten eerste: kernenergie is goed, maar vergeleken met steenkool is het geen ‘wonder’. Elke elektriciteitscentrale die gedwongen wordt gesloten – of deze nu op steenkool of uranium draait – is een enorme geldverspilling. Even belangrijk is dat het voor Net Zero helemaal niet voldoende is om energiecentrales te vervangen. Auto’s vervangen door elektrische voertuigen is de komende decennia vrijwel onmogelijk. De markt laat nu al zien dat de vraag naar elektrische auto’s vrijwel verdwenen is. In plaats van de beloofde exponentiële groei worden fabrikanten van elektrische voertuigen waarschijnlijk geconfronteerd met een daling. Dat is geen verrassing.

20 biljoen dollar elke 7 jaar – alleen voor de auto’s!

Je zou kunnen zeggen dat een elektrische auto vergelijkbaar is met een rijdende auto met een verbrandingsmotor (ICE), maar om hem te kopen moet je nog steeds $ 15.000 meer betalen dan een vergelijkbare ICE-auto. Zo’n elektrische auto moet ongeveer elke 7 jaar vervangen worden vanwege batterijproblemen, en tegen die tijd is de techniek verouderd, dus een nieuwe elektrische auto is beter dan de oude met een nieuwe batterij. Je hebt gewoon €15.000 meer per auto per 7 jaar. Er zijn 1,5 miljard auto’s op de wereld. Dat is al 20 biljoen dollar extra in zeven jaar, alleen al voor het type auto. Deze 20 biljoen dollar per zeven jaar, of 3 biljoen dollar per jaar, omvat niet de oplaadinfrastructuur en extra batterijen die aan het elektriciteitsnet zouden moeten worden toegevoegd om het ongelijkmatige opladen van auto’s aan te kunnen.

En de bovenstaande kosten worden nog steeds onderschat omdat een deel van de grondstoffen die we nodig hebben zullen opraken – zelfs als we enorme nieuwe lithiumvoorraden vinden, zullen ze duurder zijn om te delven omdat we dieper moeten graven, en we zouden kunnen eindigen met koper, cadmium of iets anders raakt op. En dat zijn alleen nog maar de auto’s.

De onzin is duidelijk

Dan zijn er de koeien met methaan etc. Kunnen we die vervangen door een technische oplossing? Er bestaat geen aanvaardbare technische oplossing, geen klein mirakeloplossing zoals kerncentrales die de ultieme droom van Net Zero werkelijkheid zouden kunnen maken. Ik kan niet geloven dat welke klimaatcrisisscepticus dan ook over deze belangrijke kwestie – die in de eerste plaats een politieke kwestie is – naar het andere kamp zou kunnen overstappen, maar het rationele argument dat nodig is om erachter te komen dat Net Zero met of zonder kernenergie onzinnig is eigenlijk elementaire wetenschap.

Het echte gevecht is tegen de gekken

De toe-eigening van de wetenschap en het merk ‘wetenschap’ door klimaatalarmisten was een grote klap voor de beschaving. Dertig jaar geleden had ik niet geloofd dat zoiets als dit zou gebeuren (het zag er zeker naar uit dat het een eeuw of langer een saaie utopie zou worden in de stijl van de kapitalistische VS van de jaren tachtig), maar het gebeurde gewoon. We bevinden ons in een nieuwe wereld waar verschillende veldslagen worden uitgevochten, en de pogingen van de gekken om hun idiotie en leugens aan het economisch beleid op te leggen, vormen nu waarschijnlijk het belangrijkste onderdeel van de klimaatgerelateerde argumenten. Het is dus misschien wel belangrijker dan ooit dat redelijk redelijke mensen met een voldoende verenigde stem spreken als het om politiek gaat.

Het is onzin dat CO₂ achter de slechte individuele weersgebeurtenissen of extremen zit, en vrijwel iedereen begrijpt dat een (uniforme) opwarming van 1-2 graden Celsius per eeuw op zichzelf geen probleem is, ongeacht de oorzaken van deze hypothetische verandering (mijn zekerheid dat de CO₂ minder dan 1 graad Celsius toevoegt in een eeuw is niet erg zeker – maar ik denk ook dat het geen erg belangrijke vraag is.).

Pseudowetenschappelijke misvatting: CO₂ achter weersgebeurtenissen

Wat verschrikkelijk is, is dat CO₂ op irrationele wijze de schuld krijgt van stormen en andere fenomenen die al miljarden jaren op aarde voorkomen, in vrijwel dezelfde verdeling (maar tegenwoordig worden ze wereldwijd veel meer gehyped dan vroeger), en zelfs deze waanzin op hoog niveau wordt steeds meer mainstream. Hoewel mensen CO₂ de schuld geven van de (zeker gunstige, als het waar is) opwarming, lijkt dit een onomkeerbaar feit te zijn (tenminste tot het hypothetische moment waarop de opwarming daadwerkelijk in afkoeling verandert, wat zeker het geval is voor zover ik weet, maar velen denken nog steeds dat enige opwarming de komende decennia iets waarschijnlijker is), kan het idee dat CO₂-heksen achter allerlei gedenkwaardige weersomstandigheden zitten een nogal idiote pseudo-wetenschappelijke.


Dus we moeten het toch proberen. Het broeikaseffect is weliswaar belangrijk, maar werkt vrijwel uniform over de hele wereld, over seizoenen en dagelijkse cycli heen. Het kan dus niet echt de drukverschillen en andere variabelen vergroten die dramatische lokale verschijnselen zoals orkanen veroorzaken. Het idee dat een verbod op verbrandingsauto’s of eengezinswoningen in Europa en Noord-Amerika het aantal destructieve weersomstandigheden zal verminderen, is volkomen verkeerd, en het is belangrijk genoeg om de krachten te bundelen met iedereen die nog steeds begrijpt dat het voorgestelde beleid verkeerd, gek en suïcidaal is.

***

Luboš Motl is een Tsjechische natuurkundige en assistent-professor in de natuurkunde aan de Harvard University. Zijn wetenschappelijke publicaties concentreerden zich op de snaartheorie, en momenteel is hij gastonderzoeker bij Rutgers.

Samen met Robbert Dijkgraaf schreef hij: R. Dijkgraaf and L. Motl, Matrix string theory, contact terms, and superstring field theory, arXiv:hep-th/0309238.

***

Bron hier.

***