Van een onzer correspondenten.

Nederland moet een pleitbezorger voor het klimaatalarmisme missen, met het heengaan van oud-premier Andries van Agt. (1931-2024). Het was voor hem een reden dat hij in 2017 niet op zijn eigen CDA stemde met Sybrand Van Haersma Buma, maar op GroenLinks met lijsttrekker Jesse Klaver die voor een ‘ambitieuze’ klimaatwet was.

Aanvankelijk was er de relativerende toon in hem over de politiek. De aanvaarding van het lijsttrekkerschap van het CDA beschreef hij als

‘van eenzelfde soort van vreugde als ik reeds beleefde toen ik vijf jaar en zittende in de kleuterklas werd aangewezen als kabouterkoning van het groepje dat een sprookje zou opvoeren voor een jubilerend burgemeester’.

Veel later kwamen bij Van Agt de zorgen die geen luim meer verdroegen, zoals:

‘Wij putten de aarde uit in een krankzinnig hoog tempo. Nee, ik ben niet optimistisch over de wereld waarin mijn kleinkinderen opgroeien.’

Later zou hij ook nog het lidmaatschap van het door hem groot gemaakte CDA opzeggen.

De relativerende trek die zijn politieke geestesgesteldheid zijn hele leven kenmerkte, hield uiteindelijk halt bij een aantal thema’s van linkse signatuur, waaronder het klimaatalarmisme.

Van Agt in zijn eigen stijl:

‘Ik ben een slag wijzer geworden. Een slag minder onwijs. Als ik mijn leven overzie, birds eye view, dan heeft zich een curiositeit bij mij voorgedaan. Namelijk dat ik gaandeweg, rustig aan en niet in hoog tempo, steeds linkser ben geworden.’

***