Tenzij grote bedrijven er massaal tegen in opstand komen, zal een nieuwe EU-wet ons leven onherkenbaar veranderen.
Green Deal Verordening die onze welvaart zal beëindigen
Jeroen Pols 24-2-2024
Tenzij grote bedrijven er massaal tegen in opstand komen, zal een nieuwe EU-wet ons leven onherkenbaar veranderen. Deze wet, die vanwege de afleiding door oorlog en politieke schandalen geruisloos kon worden ingevoerd, is de onder Frans Timmermans tot stand gebrachte Green Deal Verordening 2023/959. Deze verordening introduceert een mechanisme van ‘koolstofcorrectie’ om de in het buitenland bij de productie van goederen vrijgekomen CO2 te compenseren. Het officiële doel is het behalen van de in het Parijsakkoord vastgelegde klimaatdoelen. In de praktijk zal het onze economie en welvaart een definitieve nekslag toebrengen.
Einde economische vrijheid
Vanaf 1 januari 2026 is het niet langer toegestaan om zonder vergunning van de overheid door de Europese Commissie aangewezen goederen met een handelswaarde boven € 150 in te voeren. Alleen importeurs zonder strafblad en met aantoonbaar voldoende financiële draagkracht en operationele capaciteit om de enorme bureaucratische lasten te dragen, komen in aanmerking voor certificering als ‘CBAM-aangever’. CBAM staat voor Carbon Border Adjustment Mechanism. Importeurs moeten de in hun goederen ingebedde CO2-emissies compenseren met de aanschaf van CBAM-certificaten. De douane controleert vervolgens of importeurs over een vergunning beschikken. Alleen grote bedrijven zullen onder de nieuwe regeling in staat zijn goederen te importeren, daarmee komt het internationale handelsverkeer onder volledige staatscontrole te staan, vergelijkbaar met de situatie in de vroegere Sovjet-Unie. Het zal duidelijk zijn dat deze regeling een bom onder onze economische vrijheden legt.
Rapportageverplichting
De CBAM-aangever is verplicht om na afloop van elk kwartaal waarin goederen zijn geïmporteerd, een rapport in te dienen bij de Europese Commissie over de ‘broeikasgasemissies’ die bij de productie zijn vrijgekomen, en de in het land van herkomst betaalde koolstofprijs. Dit is een zeer arbeidsintensieve opdracht. De importeur moet bij buitenlandse leveranciers niet alleen gedetailleerde informatie over directe emissies achterhalen, maar ook de indirecte uitstoot van de gebruikte elektriciteit. De kosten van dit bureaucratische monster leiden tot verdere prijsstijgingen en schaarste van beschikbare producten voor consumenten.
De Europese Commissie controleert of de rapportages tijdig ingediend zijn en de juiste gegevens bevatten. De in 2018 opgerichte Nederlandse Emissie Autoriteit (NEA), onder leiding van onder meer de hopeloos gefaalde voormalig GroenLinks-politica Jolande Sap, ontvangt van de Commissie lijsten met importeurs waarvan het vermoeden bestaat dat zij niet aan hun rapportageverplichting voldoen of te weinig CBAM-certificaten aanschaften. De NEA start in die gevallen een handhavingsprocedure waarbij een extra strafheffing van € 10 tot € 50 per ton niet afgerekende CO2 opgelegd wordt.
Sterfhuisconstructie
De CBAM-certificaten worden uitgegeven door de staat, de prijs daarvan komt tot stand door een veiling. Jaarlijks zal het aantal beschikbare certificaten dalen en daarmee de prijs stijgen. Het idee hierachter is om buitenlandse aanbieders in navolging van Europese producenten te dwingen CO2-neutraal te gaan produceren. In werkelijkheid zal Europa als afzetgebied wegvallen omdat zulke productiemethoden onbetaalbare investeringen zullen vergen. Dat betekent dat de Europese consument afhankelijk zal worden van enkele lokale producenten die de huidige de-industrialiseringsgolf overleven. Er is niet veel voorstellingsvermogen voor nodig om te begrijpen dat met deze kostenexplosie de industriële productie onrendabel wordt en bedrijven failliet zullen gaan.
Een vergelijking met de centraal geleide Sovjeteconomie is instructief. Autobezit was toen weggelegd voor een kleine elite en sinaasappels vormden een onbetaalbare luxe. Als het monster van deze verordening niet wordt tegengehouden, dan zullen dergelijke schaarste en exploderende consumentenprijzen ons dagelijkse leven gaan beheersen.
Het idee van CO2-beprijzing is in 1992 tijdens de klimaattop in Rio de Janeiro vastgelegd. In dat jaar startte ook de met overheidssubsidies en contributies van waterschappen, provincies en gemeenten gefinancierde lobbyclub vereniging Klimaatverbond Nederland met het aanjagen van CO2-heffingen. In de perverse belevingswereld van klimaatextremisten leidt elke ton geproduceerde CO2 tot zware economische en maatschappelijke schade vanwege gefantaseerde zeespiegelstijging, en onder normale weersomstandigheden voorkomende droogten en stormen die als bewijzen gingen dienen voor door de mens veroorzaakte klimaatverandering. In juni 2020 publiceerde Klimaatverbond Nederland het rapport Essay: Rekenen met de toekomst – Van Parijs naar CO2-prijs, dat de grondslag voor de CO2-prijsvorming toelicht:
“De eerste vraag die je moet stellen is welk kostenconcept je hanteert. Ons doel is om in monetaire termen uit te drukken wat de welvaartwinst van de samenleving is bij het uitvoeren van milieubeschermende maatregelen (…) De tweede vraag gaat over de mate waarin je toekomstige generaties gelijkwaardig behandelt als de huidige.” Met deze vage abstracties vergoelijkt deze Nederlandse vereniging dus het afbouwen van de huidige economie en welvaart als iets dat toekomstige generaties ten goede komt. Met andere woorden, elk failliet productiebedrijf betekent directe winst voor de samenleving en economie, een economische theorie geheel gespeend van elke economische realiteit.
Kostenexplosie
Forum voor Democratie becijferde dat het klimaatbeleid Nederland minimaal € 1.000 miljard kost. De inwerkingtreding van het CBAM-systeem maakt duidelijk hoe de rekening betaald wordt: terwijl industrie, handel en consument in faillissement gedreven worden, stromen met de verkoop van CBAM-certificaten de komende twintig jaar honderden miljarden de staatskas binnen. In 2020 leverde de handel in CO2-certificaten wereldwijd ruim € 220 miljard op, geld dat uit de zak van de bevolking werd geklopt. De prijs voor een ton CO2 steeg van € 30,48 in 2021 naar € 90,59 in 2023, en zal volgens de huidige indexatieregeling in 2029 stijgen tot € 125,24. De Franse overheid berekent dat de prijs in 2050 € 750 per ton moet gaan bedragen. Volgens Klimaatverbond Nederland is het onverantwoord deze prijsverhoging er direct door te duwen, maar verwacht wordt dat dit in de toekomst wel zal gebeuren. Tegelijkertijd erkennen genoeg rapporten als terloopse kanttekening dat de gebruikte modellen niet geschikt zijn om klimaatschade te berekenen, maar dat heeft geen invloed op de klimaatcult.
Het sluitende net
De regeling geldt op dit moment voor cement, ijzer en staal, aluminium, kunstmest, elektriciteit en waterstof. Geen toevallige keuze, het is een nieuwe fase in de ontmanteling van industriële productie en de agrarische en bouwsector. Een ton cement kost op dit moment rond de € 200 en zal na introductie van de CBAM-regeling de komende jaren met een derde stijgen en in 2050 mogelijk tot bijna € 1.000, waarmee de cementkosten van bijvoorbeeld een huis met € 27.000 stijgen.
Voor de agrarische sector is de ramp niet te overzien, deze is voor meer dan de helft afhankelijk van geïmporteerde meststoffen. De uitstoot van ‘broeikasgassen’ voor de productie van één ton stikstofkunstmest, zoals ammoniak, varieert tussen 1,5 en 2 ton CO2-equivalenten. De prijs voor een ton kunstmest stijgt de komende twintig jaar stapsgewijs van ruim € 700 tot mogelijk € 2.200, met voedselschaarste als voorzienbaar gevolg. Ook betaalbare elektriciteit behoort definitief tot het verleden: terwijl in Europa wordt teruggevallen op dure en onbetrouwbare zon- en windenergie, snijdt de CBAM-regeling de toegang tot goedkopere elektriciteit uit het buitenland definitief af. De Europese Commissie zal de lijst van CBAM-producten richting 2030 steeds verder uitbreiden, de verwachting is dat ook producten als vlees en zuivel getroffen zullen worden.
Instorting economie
In Nederland lijkt men nauwelijks te beseffen dat we ons op dit moment in een van de grootste economische crises in de geschiedenis bevinden. Terwijl de media in alle talen zwijgen berichtte het CBS onlangs dat de industriële productie in november 10% gedaald is ten opzichte van een jaar eerder, een economische implosie vergelijkbaar met de financiële crisis van 2008/2009, en de oliecrisis in 1973. In het coronajaar 2020 daalde de productie met ‘slechts’ 9%. Het CBAM-systeem zal deze de-industrialisatie alleen maar versnellen.
Verzet
De Grote Herstart waarmee dit is verbonden is een realiteit die zich in de komende jaren meedogenloos voltrekt en ons leven onherkenbaar zal veranderen, tenzij een massaal verzet tot stand komt. Tegen de achtergrond van verspreidend Europees verzet tegen overheidsmaatregelen biedt de huidige periode hiertoe een ideale omstandigheid. Men moet in gedachten houden dat een tiranniek systeem draait om conformisme en gehoorzaamheid. Totdat het CBAM-systeem op 1 januari 2026 in werking treedt, worden geen sancties opgelegd. Wanneer een deel van de talloze Nederlandse importeurs beseft dat zij bij gehoorzaamheid hun eigen graf zullen graven, en nu al besluiten om het gedrocht van Frans Timmermans te doen sneuvelen, dan hoeft maar een derde deel, misschien zelfs minder, te besluiten niet mee te doen. Strafheffingsinstanties raken verlamd wanneer een burgermaatschappij aanstalten maakt de eigen ondergang te voorkomen met het effectieve verzet van niet meedoen, en overheden weten dat bij grote aantallen daar niets tegen te doen valt.
0 reacties :
Een reactie posten