Door Chris Morrison.

Vertaling: Martien de Wit.

Er zijn wel meer gaten geschoten in de ‘gevestigde’ wetenschappelijke opvatting dat de mens verantwoordelijk is voor alle of de meeste klimaatveranderingen door de verbranding van koolwaterstoffen.

Drie wetenschappers, waaronder atmosferisch professor Yi Huang van McGill University, hebben de hoeveelheid opwarming die wordt veroorzaakt door een verdubbeling van de hoeveelheid kooldioxide in de atmosfeer – een cijfer dat vaak wordt gebruikt om de angst voor opwarming van de aarde aan te wakkeren – met bijna 40% verminderd.

Bovendien twijfelen ze aan het vermogen van CO2 om de atmosfeer verder op te warmen dan de niveaus die al in het pre-industriële tijdperk werden gepasseerd. “De doorlaatbaarheid in het midden van de CO2-band blijft onveranderd bij een toename van CO2, omdat de absorptie al verzadigd is,” merken ze op.

Als dit klopt, vernietigt dit natuurlijk de ‘gevestigde’ klimaatwetenschap die het collectivistische Net Zero project ondersteunt. De bevindingen zullen waarschijnlijk worden genegeerd door de mainstream media. Sommige activistische journalisten en wetenschappers zullen zelfs proberen om het artikel in te laten trekken. Voorlopig wordt het gepubliceerd door de American Meteorological Society in haar Journal of Climate.

Een andere sensationele bevinding is dat hogere CO2-niveaus Antarctica juist lijken af te koelen. “De [verdubbelde CO2] forcering in poolgebieden is sterk hemisferisch asymmetrisch en is negatief op Antarctica,” schrijven de wetenschappers. Niets van dit alles zal een verrassing zijn voor vaste lezers, aangezien het lijkt te worden bevestigd door waarnemingen dat de regio ‘bijna geen opwarming’ heeft laten zien in de afgelopen 70 jaar. De recente ‘verbijsterende’ paniek over het lage niveau van het winterijs op zee is ontkracht door bewijs van vroege weersatellieten die vergelijkbare niveaus lieten zien in 1966.

Het hoofdartikel bevindt zich achter een betaalmuur, maar de wetenschapsblog No Tricks Zone geeft een uitstekende samenvatting van de inhoud. De wetenschap is complex en de ‘samenvatting’ legt uit dat het artikel de ‘spatiotemporele variatie van de momentane, langgolvige CO2 stralingsforcering aan zowel de TOA [de top van de atmosfeer] als het oppervlak’ evalueert. Eenvoudig gezegd onderzoekt deze studie de temperatuurstijging op drie niveaus in de atmosfeer als de aarde haar thermische balans aanpast door warmte die wordt vastgehouden door zogenaamde ‘broeikasgassen’. Het Intergovernmental Panel on Climate Change gaat uit van een formulering van watts per vierkante meter (3,7 W/m2) en stelt dat een verdubbeling van CO2 zal leiden tot een temperatuurstijging aan de TOA van 1,2°C. De wetenschappers hebben dit getal verlaagd tot 2,26 W/m2, een verlaging van 39% tot een temperatuurstijging van 0,72°C. Aan het oppervlak is de stijging slechts 0,55°C. Grote delen van de aarde worden gemeten op 0 W/m2, inclusief onder nul voor Antarctica.

Het ongemakkelijke idee dat CO2 ‘verzadigt’ boven bepaalde atmosferische niveaus, mogelijk op lagere niveaus dan de huidige concentraties, is al lang verworpen, maar het heeft wel het voordeel dat het de hogere gasniveaus uit het verleden verklaart. Kooldioxide absorbeert alleen warmte in smalle banden van het infraroodspectrum en overlapt vaak met andere opwarmende gassen zoals de alomtegenwoordige waterdamp. “De overlapping van waterdamp en CO2 op een absorberende band voorkomt absorptie door extra CO2,” merken de auteurs op. De waterdamp dempt gewoonlijk de verdubbelde CO2-forcering door de energie te verminderen die extra CO2 kan absorberen, voegen ze eraan toe.

Het W/m2 cijfer is een belangrijke bouwsteen in pogingen om een cijfer te plakken op de uiteindelijke temperatuurstijging veroorzaakt door een verdubbeling van CO2, een proces dat bekend staat als klimaatgevoeligheid. Wetenschappers wijzen ook op andere invloeden, of ‘forcings‘, op het klimaat en deze omvatten feedback van vele bronnen zoals verdamping, ijsalbedo (reflectie) en wolken. Voor een ‘gevestigd’ wetenschappelijk verhaal is het opmerkelijk dat er weinig bekend is over hoe zulke terugkoppelingen eigenlijk plaatsvinden. In feite is het waarschijnlijk niet nauwkeurig te meten in een chaotische, niet-lineaire atmosfeer. De resultaten van klimaatmodellen over de laatste 40 jaar lijken die laatste bewering te bevestigen.


Dit alles heeft activistische wetenschappers er niet van weerhouden om een dubbele CO2 opwarming tussen 2-6°C te claimen. Het is in wezen een verzonnen cijfer dat vaak een hypothese wordt genoemd – wetenschapstaal voor een mening. Ondanks beweringen dat het niet ‘ontkend’ kan worden, is het geen ’theorie’ of ‘wet’. Het is een mening die al meer dan 50 jaar onbewezen is. Geen enkel wetenschappelijk artikel kan ons vertellen wat de klimaatgevoeligheid is – activisten zijn vrij om te speculeren dat de temperaturen tot 6°C zullen stijgen, maar anderen suggereren dat het ver onder de 1°C ligt en niet te onderscheiden is van natuurlijke klimaatvariatie. Ondanks dit alles predikt een meerderheid van de wetenschappelijke artikelen doemscenario’s voor het klimaat die gebruik maken van gemodelleerde gegevens van het RCP 8.5 ‘pad’ dat suggereert dat de temperatuur wereldwijd in minder dan 80 jaar met wel 4°C zal stijgen. Andere activisten gebruiken computermodellen om te beweren dat ze eenmalige slechte weersomstandigheden kunnen toeschrijven aan langetermijnveranderingen in het klimaat.

Dit is allemaal pseudowetenschap omdat het niet falsifieerbaar is en dus niet voldoet aan de test van een wetenschappelijke hypothese. Het is echter de hoeksteen van het argument dat het geen zin heeft om over klimaatwetenschap te debatteren en dat alle ketters het zwijgen moet worden opgelegd in het belang van een drastische economische en maatschappelijke controle op basis van Net Zero.

***

Chris Morrison is de milieuredacteur van de Daily Sceptic.

***