Door Nicola Scafetta.

Mijn nieuwe artikel laat zien dat realistische emissiescenario’s, klimaatgevoeligheidswaarden en scenario’s van natuurlijke klimaatvariabiliteit meer realistische, niet-alarmerende scenario’s van het klimaat in de 21ste eeuw opleveren.

Ik wil Judith Curry bedanken voor de uitnodiging om een korte blogpost te schrijven over mijn zojuist gepubliceerde artikel:

Nicola Scafetta. Impact en risico’s van “realistische” projecties van de opwarming van de aarde voor de 21e eeuw. Geoscience Frontiers 15(2), 101774, 2024.  Zie hier.

Het artikel is open access en dus voor iedereen toegankelijk.

Ik geloof dat het werk belangrijk is omdat het de centrale kwestie aanpakt die van algemeen belang is: hoeveel opwarming kunnen we verwachten in de 21ste eeuw? Dit is een serieuze uitdaging die wetenschappers moeten oplossen om beleidsmakers echt te kunnen helpen. Is het huidige klimaatalarmisme gebaseerd op echte wetenschap, of is het eenvoudigweg een geëxtrapoleerde visie gebaseerd op gebrekkige argumenten?

Het beantwoorden van een dergelijke vraag is bepalend voor de stappen die moeten worden genomen om eventuele verwachte bedreigingen in verband met mogelijke toekomstige klimaatveranderingen aan te pakken. De onzekerheden zijn echter zo groot dat er geen consensus over kan worden bereikt. Sommigen beweren dat we op de rand van een enorme klimaatramp staan als er niet snel een netto-nul-emissiebeleid wordt gevoerd, terwijl anderen beweren dat er niets zal gebeuren. Technisch gezien kan iedereen argumenten aandragen ter ondersteuning van zijn of haar overtuiging vanwege de grote onzekerheden rond deze klimaatveranderingsvraagstukken.

Ik heb ervoor gekozen om dit probleem aan te pakken door de aandacht te vestigen op recente onderzoeksinspanningen om de onzekerheden te verminderen en zo ‘realistische’ klimaatschattingen voor de 21ste eeuw te verkrijgen. Dit zou vervolgens kunnen worden gebruikt om de werkelijke gevolgen en gevaren van klimaatverandering beter te analyseren, in de hoop dat mensen het eens zullen worden over de beste oplossingen.

Ik heb vier bronnen van onzekerheden geïdentificeerd:

  1. Welk gedeelde sociaal-economische traject (SSP)-scenario voor de 21e eeuw is het meest plausibel? Volgens recente wetenschappelijke literatuur is dit het SSP2-4.5-scenario, een gematigd en pragmatisch scenario waarin de CO2-emissies tot 2050 rond het huidige niveau blijven en vervolgens afnemen, maar in 2100 niet nul bereiken. Helaas zijn de meeste van de Het klimaatalarmisme is gebaseerd op onrealistische scenario’s zoals SSP5-8.5 en SSP3-7.0, die resulteren in een overschatting van de toekomstige verwachte opwarming en een groter alarm.
  2. Hoe gevoelig is het klimaat voor CO2-stijging? Volgens recent wetenschappelijk onderzoek zou de Equilibrium Climate Sensitivity (ECS) tussen de 1 en 3 °C moeten liggen. Helaas leunde de IPCC AR6 sterk op mondiale klimaatmodellen met ECS variërend tussen 2,5 en 4 °C (waarschijnlijk bereik), wat de toekomstige verwachte opwarming overschat.
  3. Kunnen we vertrouwen op de opwarming die wordt gepresenteerd door metingen van de oppervlaktetemperatuur om te kalibreren en/of te valideren welke modellen we moeten gebruiken voor klimaatprojecties? Het aanpakken van dit punt is van cruciaal belang omdat recente literatuur heeft gesuggereerd dat registraties van oppervlaktetemperaturen aanzienlijk kunnen worden beïnvloed door niet-klimatologische vooroordelen op het gebied van warmte (bijvoorbeeld vervuiling door onder meer stedelijke hitte-eilanden), en omdat op satellieten gebaseerde lagere temperatuurregistraties in de troposfeer (bijvoorbeeld UAH-MSU v6 en NOAA-STAR v5) een opwarmingssnelheid laten zien die 30% lager is dan recente metingen van de oppervlaktetemperatuur (zoals ook blijkt uit de IPCC AR6). De zorg is dat de modellen verwachten dat de troposfeer sneller zal opwarmen dan het oppervlak, en niet minder. Als gevolg hiervan moeten er vraagtekens worden gezet bij de opwarmingssnelheid van metingen van de oppervlaktetemperatuur. In dit geval zijn alle CMIP6 GCM’s ‘te warm’, wat wijst op een zeer lage werkelijke waarde van ECS (1-2 °C), wat impliceert dat de toekomstige klimaatverandering in alle gevallen gematigder zou zijn dan door het IPCC werd voorspeld.
  4. De vierde vraag is of de GCM’s de natuurlijke variabiliteit van de klimaatverandering accuraat weerspiegelen. Het probleem is significant omdat uit een grote hoeveelheid onderzoek blijkt dat de CMIP6 GCM’s niet in staat zijn de natuurlijke klimaatvariabiliteit te reproduceren, omdat ze meerdere bekende klimaatcycli op alle tijdschalen negeren. Er is een quasi-millenniale klimaatschommeling met een waarschijnlijke oorsprong uit de zon die het hele Holoceen karakteriseert en verantwoordelijk is voor de goed gedocumenteerde Romeinse en middeleeuwse warmte perioden, die modellen niet kunnen reproduceren (zoals schuchter erkend door het IPCC AR6 figuur 3.2). Er werden ook andere natuurlijke oscillaties gedetecteerd, zoals de quasi-60-jarige oscillatie die te zien is in het Atlantic Multidecadal Oscillation-signaal, evenals vele andere oscillaties die in eerdere studies werden geclassificeerd als zonne-/astronomisch aangedreven. Hoewel GCM’s suggereren dat meer dan 100% van de waargenomen opwarming door de mens wordt veroorzaakt, zouden deze oscillaties aanzienlijk kunnen hebben bijgedragen aan de opwarming die in de twintigste eeuw is geregistreerd. Het introduceren van cyclische natuurlijke variabiliteit voorspelt lage ECS-waarden (1-2 °C) en dat de GCM’s de impact van de zon op het klimaat schromelijk onderschatten.
    ​

Met behulp van de hierboven besproken informatie moeten ‘realistische’ projecties van klimaatverandering worden gemaakt met behulp van de SSP2-4.5 en: (1) alleen modellen met een lage ECS (minder dan 3°C); (2) het herschalen van de modellen naar de lagere opwarmingssnelheid van de lagere temperatuurrecords in de troposfeer; en (3) het adopteren van semi-empirische modellen van natuurlijke klimaatvariabiliteit.

Als gevolg hiervan is de verwachte opwarming voor de 21e eeuw in alle drie de situaties congruent met de door het IPCC voorspelde opwarming op basis van het netto-nulscenario SSP1-2.6. Dit wordt duidelijk aangetoond in de grafische samenvatting van mijn artikel, die hieronder wordt weergegeven:

 

Graphical Abstract

Omdat de toekomstige klimaatverandering naar verwachting bescheiden genoeg zal zijn om eventuele daarmee samenhangende gevaren efficiënt te kunnen aanpakken door middel van effectieve en goedkope aanpassingsstrategieën, is de opwarmingsdoelstelling van het Parijs-akkoord van 2,0 °C  voor de 21ste eeuw waarschijnlijk haalbaar zelfs onder het gematigde SSP2-4.5-emissiescenario zonder de noodzaak van de implementatie van een snel, extreem duur en technologisch waarschijnlijk onmogelijk beleid voor een CO2-neutrale economie.

***​

Bron hier.

***