22-1-2024


Zeer geachte heer Scherder,

In februari is het zover. Dan vindt er een groot symposium in Nederland plaats over de vermeende gevolgen van klimaatverandering op kinderen. Volgens de heersende doctrine heeft klimaatverandering – ook in het meest optimistische scenario – ingrijpende gevolgen voor onze kleintjes. De hele klimaatcrisis speelt zich kennelijk af in de zich ontwikkelende hersentjes, zo is de redenering. En alle ‘rampen’ komen met een enorme kracht bij de jeugd binnen. Sterker nog, de klimaatdoden zijn ook al aanwijsbaar in Nederland getuige de analyse van TUD-eredoctor Frans Timmermans. Hij ziet in de dood van een Haarlemse vrouw door een omgewaaide boom een geval van klimaatverandering.

Dit sluipende spook zou wel eens erger kunnen zijn dan het op jeugdige leeftijd drinken van alcohol.


Heeft zo’n Timmermans gelijk? Kan dat wat mensen voor zich zien ook onwaar zijn, ook al zien vele anderen dat ook? U bent psycholoog en hebt, naar eigen zeggen, zelf ook allerlei waarnemingen en emoties die nergens op slaan. U bent zelf bang voor enge ziektes die u niet onder de leden heeft, u hebt vliegangst ook als u niet in een vliegtuig zit, u bent bang in de auto ook als deze stil staat, u bent gezond en denkt toch dat u dood gaat, u ligt s’nachts zwetend wakker over de dag van morgen. U durft amper de lift uit in een hoog, glazen, gebouw. Het bestaat allemaal in uw hoofd zo vertelde u, maar de angsten zijn ongegrond. Heel veel deskundigen, zelfs Nobelprijswinnaars, stellen dat door de mens veroorzaakte klimaatverandering helemaal niet bestaat. Dat de crisis ons wordt aangepraat door wetenschappers in een ratrace om subsidie en dat mainstream media de maatschappelijke angst alleen maar versterken: door geen debat te presenteren maar ‘voldongen’ feiten. Arme kinderhoofdjes. Dit sluipende spook zou wel eens erger kunnen zijn dan het op jeugdige leeftijd drinken van alcohol. U bent de hoogleraar van veel ‘bewegen’. Ook de wetenschap zelf beweegt. Weet u nog dat in de jaren zeventig de opvoeding van moeders, die veel ‘te kil’ zou zijn, als oorzaak werd gezien van schizofrenie bij hun kinderen?


Het bleek een totale wetenschappelijke misvatting, wat tussen de kinderen en hun lieve moeders verstoorde relaties met zich meebracht: moeders die ernstig leden onder het juk van zwaar opgedrongen schuldgevoel. De wetenschap zit vol met dwalingen: het is goedbedoeld mensenwerk. Vraag aan u: is het ervaren van klimaatverandering uiteindelijk toch een psychologisch fenomeen? Dat ouders niet hoeven te vrezen omdat zij de schuld zouden hebben van die vreselijke klimaatverandering wanneer ze met de benzine-auto op vakantie gaan, dat ze een grote gehaktbal met veel frites lekker vinden, dat ze met een vliegtuig hun familie bezoeken, dat ze een houtkachel hebben of dat ze op gas koken en geen warmtepomp willen? Kortom, dat kinderen ook niet bang hoeven te zijn dat ouders hun op een wereld hebben gezet die ten ondergaat.

Zeer geachte heer Scherder, bestaat alarmerende klimaatverandering wel echt?

Vriendelijke groet,

Jan van Friesland

***

Voor het symposium: zie hier.