Een eenvoudige anekdote met voorspellende waarde en latente visie, toen al.
Rients Hofstra 01-01-2024
Ergens in augustus 1971 stapte ik als jong broekie van 21 jaar het onderwijs in. Van het schoolhoofd, die gewoon een full-time onderwijzer was en de 6e klas (heet nu groep 8) voor zijn rekening nam, had ik de 5de klas toebedeeld gekregen. Een klas met 36 kinderen waarvan het merendeel 11 jaar was, sommige kinderen moesten dat nog worden en enkele zittenblijvers waren reeds 12 jaar oud.
Voor het eerst alleen voor de klas, zonder begeleider. Een lokaal vol bengeltjes en enkele engeltjes. Althans dat deed de burgemeester, die mij had aangenomen, mij doen geloven. “Als je het hier redt, red je het overal” waren zijn gevleugelde, maar weinig bemoedigende woorden, wellicht bedoeld als ondersteuning.
Het allereerste begin was spannend, de pauze zo niet nog spannender. Tijdens het speelkwartier van toen al 20 minuten had ook ik pleindienst. Tijdens het surveilleren keek ik angstvallig het plein rond, speurend naar 5de klassers die wellicht zouden samenspannen om na de pauze eensgezind niet te doen wat ik wel wilde. Stel, ik pak mijn rekenboek en ga de klas opdracht geven dit ook te doen en ze pakken demonstratief allemaal het taalboek vanuit de bergruimte onder hun tafelblad? Wat dan? ‘Wat doe ik dan’, spookte het in die 20 minuten door mijn hoofd? Of stel, dat ik een taalles wilde starten en ze begonnen allemaal een liedje te zingen. Het enige wat ik dan kon doen was met mijn taalboek de maat gaan slaan.
Kortom, met het angstzweet in mijn handen, ook al was mij een samenscholing rondom 1 of enkele leidersfiguren in de pauze niet opgevallen, startte ik met rekenen.
De rekenles verliep zoals ik die had voorbereid. Toch was ik me de macht van de massa terdege bewust. Andersom had de klas geen notie van de potentiele macht die het had, indien de handen eensgezind in elkaar waren geslagen.
Later had ik die angst steeds minder, zeker nadat ik een zekere faam had opgebouwd: ‘streng maar rechtvaardig, streng en toch aardig’, waarbij streng vertaald moest worden naar consequent en zonder voorkeur voor welke leerling dan ook.
Waarom vertel ik deze anekdote? Niet omdat ik elke les democratisch met de klas bepaalde.
Maar landelijk en politiek is het machtsvermogen bijna 1 op 1 over te nemen. Want de overheid (de regentenkliek als allesbepalende sekte) is niet consequent, heeft wel degelijk haar voorkeuren, is voor veel Nederlanders niet aardig en zeker niet rechtvaardig. Genoeg redenen een liedje te gaan zingen als ons taalkundig een ongewenste rekening wordt gepresenteerd. En niet zomaar een liedje: een strijdlied verdomme. Een strijdlied waarin we duidelijk aangeven het niet langer te pikken. Met zijn allen (13 miljoen kiezers i.p.v. 36 leerlingen) hebben we de macht. De macht om zelf te bepalen hoe onze toekomst er uit gaat zien, hoe ons belastinggeld wordt besteed. Hoe het onderwijs en de zorg worden ingericht.
Als we dat echt willen, zal dat van onderaf moeten worden opgezet, met of zonder partijen. En als er partijen nodig zijn, dan als ondersteuning van kandidaten met een eigen programma en binding met hun eigen achterban. Partijen mogen nooit alles bepalend en dwingend zijn. Met het AS-systeem is dit allemaal mogelijk, maar dan moet de massa in beweging komen. Dat kan zelfs vanuit de luie stoel. Niemand hoeft de straat op, barricaden hoeven niet te worden opgeworpen. Met eerlijkheid, oprechtheid, rechtvaardigheid en echte democratische principes kan Nederland weer een mooi land worden, waar met plezier en respect voor elkaar vertoefd kan worden.
Hoe? Kijk even 3 minuutjes slechts naar deze korte opname en neem als eerste voornemen dit jaar de moeite je hierin verder te verdiepen.
Iedereen een heel goed opstandig 2024 gewenst.
01-01-2024
1 reacties :
Proletariërs aller provincies verenigt u!
Een reactie posten