Door Jennifer Marohasy.

Hierbij een enigszins ingekorte versie van overpeinzingen van Jennifer Marohasy, een van de meest vooraanstaande klimaatrealisten in Australië.

Voor de volledige tekst, klik de link aan het einde van de bijdrage.

***

Er bestaat bij westerse wetenschappers in de 21ste eeuw een tendens, die moet worden weerstaan, om elke ontdekking van massale sterfte als een catastrofe en ongekend te beschouwen – om zich voor te stellen dat de hele aarde stuiptrekt, terwijl dat niet het geval is. Ik denk aan koraalrifwetenschappers zoals Terry Hughes van de James Cook University. die met vliegtuigen op grote hoogte over koralen vliegen die tekenen van verbleking vertonen en aankondigen dat dit gelijk staat aan het brand van het Louvre in Parijs – de Mona Lisa voor altijd verloren.

In feite zijn de processen die vandaag de dag van invloed zijn op de natuurlijke wereld aantoonbaar niet anders dan wat er in de geologische tijd heeft plaatsgevonden – en het is zo dat hetzelfde koraalrif dat Hughes in maart 2020 voor altijd verloren had verklaard, binnen drie maanden volledig werd hersteld – ook al is dat nooit gemeld.

Jennifer Marohasy bij het Great Barrier Reef.

Of het nu gaat om het verbleken van koralen bij het Great Barrier Reef, of zelfs om de uitbarsting van de Hunga Tonga-Hunga Ha’apai Hunga Tonga-vulkaan in de Stille Zuidzee op 15 januari 2022, er is reden voor westerse wetenschappers om meer nederigheid te tonen in hun gedrag en interpretatie van natuurlijk fenomeen.

Mijn huidige excursie naar Londen om deel uit te maken van de allereerste conferentie gehouden door de Alliance for Responsible Citizenship (ARC) heeft mij doen denken aan de nederigheid van de 19e-eeuwse biologen, waaronder Charles Darwin en misschien wel zijn grootste pleitbezorger Thomas Huxley.

Huxley, was geen christen. Niettemin schreef hij in een brief aan de negentiende-eeuwse anglicaanse priester Charles Kingsley:

Het is mijn taak [en dat is wetenschap] om mijn ambities te leren zich aan te passen aan de feiten, niet om te proberen feiten in harmonie te brengen met mijn ambities.

Het lijkt mij dat de wetenschap op de hoogste en sterkste manier de grote waarheid onderwijst die belichaamd is in de christelijke opvatting van volledige overgave aan de wil van God. Ga als klein kind voor de feiten zitten, wees bereid elk vooropgezet idee op te geven, volg nederig waar en naar welke afgrond de natuur ook leidt, anders zul je niets leren. Ik ben nog maar pas begonnen met het leren van inhoud en gemoedsrust sinds ik ondanks alle risico’s heb besloten dit te doen.

De uitbarsting van de Hunga Tonga-vulkaan was ongekend omdat hij meer waterdamp in de stratosfeer injecteerde dan ooit is waargenomen, althans sinds het begin van de satellietregistratie. Een onlangs gepubliceerd artikel in Science waarin het werk van Stephanie Evan wordt uitgelegd, concludeert dat deze uitbarsting een zeer snelle uitputting van de ozonlaag heeft veroorzaakt, met gevolgen voor de klimaatverandering. Ik vraag me af of deze aantasting van de ozonlaag heeft bijgedragen aan de recente piek in de mondiale temperaturen, zoals gerapporteerd door het satellietmonitoringprogramma onder leiding van John Christy en Roy Spencer.

We waren herhaaldelijk gewaarschuwd door het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering dat de stijgende zeespiegel dankzij de klimaatverandering kleine eilandstaten in de Stille Oceaan zeer geleidelijk van de wereldkaart zou wegvagen; dat zij bijzonder kwetsbaar zijn voor door de mens veroorzaakte uitstoot van kooldioxide.

Eruptie Hunga Tonga

Niet zo op het eiland Hunga Tonga – Hunga Ha’apai. Het werd niet ingehaald door de stijgende zeespiegel. Integendeel, het schoot zichzelf de lucht in! In één klap weggevaagd. De enorme vulkaanuitbarsting veroorzaakte sonische knallen, tsunami-golven, spectaculaire bliksemschichten en een gigantische parapluwolk die tot een hoogte van 30 kilometer rees en in minder dan 2 uur een diameter van 500 kilometer bereikte. Het veroorzaakte ook een dramatische daling van de stratosferische temperaturen; Heeft dit zich vertaald in een piek in de mondiale oppervlakte- en troposfeertemperaturen die enkele jaren kan aanhouden – maar niet voor altijd?

Ik moet denken aan de uitputtend lange roman Hawaii van James Michener – mijn favoriete auteur toen ik opgroeide – het begint met commentaar over de meedogenloze golf van het universum, het geweld van de geboorte, de kou die de dood wegscheurt; en toch hoe veelbelovend was het krachtenspel toen een eiland worstelde om geboren te worden en in pijn verdween.​

Maar sinds de twintigste eeuw heeft zich binnen wetenschappelijke gemeenschappen in het Westen een hoogmoed ontwikkeld, en zij vertellen ons nu dat een buitengewone inzet van de mensheid nodig is om de aarde te behoeden voor een dreigende catastrofe. In het bijzonder wordt ons verteld dat de processen die de klimaatverandering vandaag de dag aandrijven fundamenteel verschillen van alles wat ooit in het verleden heeft plaatsgevonden.

Het idee dat iets van nature fundamenteel anders is dan alles wat eerder is gebeurd, en vooral als het om het klimaat gaat, is een stoutmoedige bewering. Niet in de laatste plaats omdat het mogelijk is bewijs te vinden van enorme omwentelingen in de lagen van de aardkorst, waaronder uitgestrekte ruggen van dood koraal die zich bijna over de lengte van Queensland uitstrekken, de gigantische botten van uitgestorven dinosaurussen uit een tijd waarin de aarde warmer was en de zee niveaus hoger, en in recentere lagen de botten van gigantische, eveneens inmiddels uitgestorven wombats uit een tijd waarin het veel kouder was en de zeespiegel 120 meter lager was, en dat was ook toen er werkelijk zoveel massale sterfte van koralen was.

Er waren negentiende-eeuwse biologen die binnen de joods-christelijke culturele traditie werkten, waaronder Thomas Huxley (die zich niet als christen identificeerde), die zich tot het uiterste inspanden om zich te onderscheiden van de toenmalige ‘catastrofisten’ door vol te houden dat de oorzaken die nu aan de orde zijn, voldoende zijn om de huidige verspreiding van levende organismen, fossielen, gesteenten en landvormen te verklaren – zelfs enorme onregelmatigheden waarvan de verspreiding eerder werd gebruikt als bewijs voor bovennatuurlijke interventies die massale overstromingen veroorzaakten.

Het principe werd bekend als uniformisme bepleit door de geoloog Charles Lyell, die een enorme invloed had op het werk van Charles Darwin. Deze christelijke wetenschappers (waaronder Charles Darwin maar niet Thomas Huxley) probeerden geologische en evolutionaire veranderingen te verklaren in termen van bestaande oorzaken.

De twintigste-eeuwse evolutiebioloog Stephen Jay Gould suggereerde dat dit in wezen een aanvaarding was dat natuurlijke processen constant zijn in tijd en ruimte: het verleden moet worden verklaard door processen die zich momenteel in tijd en ruimte afspelen, in plaats van extra esoterische of onbekende processen uit te vinden zonder goede resultaten  –  ook wel bekend als ‘spaarzaamheid’ of Occam’s scheermes.

Verandering is doorgaans langzaam, gestaag en geleidelijk. Er kunnen zich catastrofes voordoen, waaronder vulkaanuitbarstingen, aardbevingen en overstromingen, maar deze zijn strikt lokaal. Ze hebben zich niet in het verleden voorgedaan, en zullen ook in de toekomst niet plaatsvinden in een grotere frequentie of omvang dan ze nu vertonen. In het bijzonder is de hele aarde nooit in één keer in beroering!

Om dit te begrijpen is enige nederigheid nodig, maar ook wat geduld en aandacht voor detail. En ook het vermogen om het bewijsmateriaal zo te organiseren dat de terugkerende cycli de kans krijgen om naar voren te komen, wat ze meestal eerst regionaal doen. Maar dit wordt steeds moeilijker te onderscheiden omdat de officiële gegevens, vooral de metingen van de mondiale temperatuur, voortdurend worden aangepast of op andere wijze worden gecorrumpeerd.

…

Ik had zojuist vernomen dat een van de oprichters van ARC, Mike Johnson, een toegewijd christen, oorspronkelijk een Southern Baptist, nu beschreven als een evangelische christen, de nieuw gekozen voorzitter van het Huis van Afgevaardigden in de Verenigde Staten was. Hij is een man die vindt dat ons morele, culturele, spirituele en economische erfgoed vernieuwing nodig heeft – anders zal het vervangen worden. Hij is ook een van de oprichters van de Alliance for Responsible Citizenship (ARC), ….

De ARC-website herhaalt de bewering dat,

De boog van het morele universum is lang, maar buigt naar gerechtigheid.

Het is naar voren gekomen als een van hun leidende principes.

Als dit inderdaad het geval is, kan het bedrog dat de westerse wetenschap de afgelopen honderd jaar heeft overspoeld wellicht ongedaan worden gemaakt. Niet alleen zou er aanvaard kunnen worden dat evolutie reëel is, maar dat wetenschap niet succesvol kan zijn en ook stroomafwaarts van een cultuur die geen rekening houdt met integriteit en in het bijzonder betrouwbaarheid. Ik hoopte dat mijn collega’s zich gaan realiseren dat we zelfs de officiële temperatuurstatistieken kritisch moeten onderzoeken. …

De corruptie met betrekking tot de historische empirische temperatuurgegevens moet stoppen, samen met de toenemende onbetrouwbaarheid van wat onder biologisch geslacht wordt verstaan. Er zal een onderscheid moeten worden gemaakt tussen wat echt is en wat fictie is. Dit is van fundamenteel belang voor de wetenschap en ook voor het voortbestaan van de westerse culturele tradities die de geboorte van de moderne westerse wetenschap hebben vergemakkelijkt, evenals voor het Louvre en al zijn kunstwerken.

Als een nieuwe beweging van conservatieven de westerse beschaving wil redden, zal zij de centrale rol moeten erkennen die de wetenschap de afgelopen vier eeuwen heeft gespeeld als een kracht ten goede en dat dit altijd een diepgaande analyse met zich meebracht. Altijd.

Centraal in de wetenschap staat bewijs, en dat is nooit in officiële statistieken teruggevonden. Conservatieve economen en wetenschappers moeten dit accepteren en afzien van hun beweringen dat we moeten werken vanuit de officiële wetenschap, vanuit de officiële statistieken. Dit is al lang een claim van Bjørn Lomborg en tot nu toe impliciet in zijn werk.

Dat ik veel van de officiële klimaatstatistieken in twijfel trek en verwerp, heeft ertoe geleid dat velen suggereren dat ik verdwaald ben in konijnenholen en door de bomen het bos niet meer zie terwijl het Louvre in brand staat.

Ik zou willen betogen dat de officiële mondiale temperatuurreconstructies, die het symbool van catastrofisme zijn geworden, niet kunnen worden ontkend. Ze moeten echter kritisch worden geanalyseerd, omdat herhaaldelijk wordt beweerd dat er geen grotere morele kwesties zijn waarmee het Westen vandaag de dag wordt geconfronteerd dan klimaatverandering, waarbij de mondiale temperatuurreconstructie aantoont dat de voortdurende opwarming sinds het begin van de Industriële Revolutie een verzamelsymbool is. Er wordt beweerd dat deze kwestie van het begrijpen van de stijgende temperaturen van cruciaal belang is voor het aanpakken van zowel rechtvaardigheids- als economische kwesties. We moeten dus ons eigen verhaal hebben, aangezien het betrekking heeft op het historische temperatuurverloop.

Het is niet genoeg, zoals zoveel sceptici mij anders proberen uit te leggen, dat ik de huidige officiële temperatuurmetingen zou accepteren, omdat we ze nog steeds kunnen gebruiken om aan te tonen dat er niets uitzonderlijks is aan de huidige snelheid en omvang van de klimaatverandering; werken op basis van de opnieuw vormgegeven gegevens of anderszins gebruik maken van de satellietregistratie van temperatuurverandering, ook al begint deze pas in 1979. Ik wijs deze benadering af. Er moet sprake zijn van integriteit vanaf het begin, en het begin moet meer dan 100 jaar teruggaan, en daarna meer dan 1.000 jaar, en daarna meer dan 140.000 jaar.

***

Bron hier.

***