Een energietransitiesprookje

Door Martien de Wit.

Wie even het beeld op zich laat inwerken van 70.000 goedbetaalde politici, ambtenaren en andere door of via de overheid betaalde adviseurs, deskundigen en meelopers die naar het authentieke Dubai vliegen om daar twee weken lang in luxe airconditioned hotels te verblijven om te babbelen over het versneld uitfaseren van fossiele brandstoffen (om nog net de planeet te redden!), die kan niet anders dan schateren of in tranen uitbarsten. Je kan als normaal mens niet anders constateren dan dat die lui het contact met de werkelijkheid volledig hebben verloren.

De naam van de ‘vergadering’ is Conference of the Parties, afgekort tot COP 28. Gezien het resultaat van al die energieverspilling zou FLOP 28 m.i. een betere naam zijn. De gastheer en voorzitter is Sultan Ahmed Al Jaber, de minister van industrie (?) en geavanceerde technologie van de Verenigde Arabische Emiraten. Al voor de conferentie gooide deze olieminister een knuppel in het hoenderhok door te verklaren dat er geen wetenschappelijk bewijs is dat fossiele brandstoffen bijdragen aan de opwarming van de aarde. Later trok hij die verklaring weer in. Zijn afnemers begonnen wat te morren over deze waarschijnlijk juiste, maar politiek ongewenste stellingname. De olieomzet van de emiraten moest voor de komende decennia natuurlijk wel eerst veiliggesteld worden. Zo geschiedde; de contracten voor heel veel olie zijn in een zijzaaltje getekend.

De emiraten en Saudi-Arabië zijn om begrijpelijke redenen tegen de uitfasering van fossiele brandstoffen. Zij gingen dan ook niet akkoord met een concept-slotstatement van FLOP 28 waarin uitfasering van fossiel is opgenomen. Er blijft dus nog genoeg vergaderstof over voor een volgende niet-duurzame bijeenkomst waarin de nieuwste angstaanjagende vondst van de klimaatkerk centraal zal staan: Tipping Points. Deze creatief bedachte kantelpunten of nog dramatischer: Points Of No Return, zijn de nieuwe gesels waarmee de schuldbewuste westerlingen zich dienen te kastijden. Er moet wel wat te vrezen blijven, zolang de IPCC doemscenario’s van dertig, twintig, tien jaar geleden maar niet uit willen komen. Stel je voor dat ‘de mensen’ gaan denken dat het allemaal wel meevalt.

Onze eigen Robbie de Klimaatkoploper heeft in Dubai dapper voorgesteld om de ‘subsidies’ op fossiele brandstoffen af te schaffen. Internationaal is ooit afgesproken dat bepaalde sectoren geen belasting hoeven te betalen over brandstof, omdat daarvan positieve effecten voor de wereldhandel verwacht werden. Hetgeen ook zo was. Het zijn dus geen subsidies, maar vrijstelling van discutabele heffingen. Want waarom zou een fatsoenlijke regering behalve de BTW nog extra belasting heffen over zoiets noodzakelijks als brandstof? Van de 196 aanwezige landen stemden er 13 voor dit onzalige plan, waaronder Antigua en Bermuda, die op een nieuwe inkomstenbron hoopten. Een catastrofale en beschamende nederlaag voor onze demissionaire minister, die ongetwijfeld na terugkeer uit dat heerlijk luxe resort zal besluiten onmiddellijk af te treden en de rest van zijn leven als monnik in Tibet door te brengen.

Het schiet op die manier niet erg op met de Net Zero doelstelling in 2050. Die houdt in dat de hele mensheid vanaf 2050 netto geen CO2 meer zal toevoegen aan de atmosfeer. Een doelstelling, waarvan iedereen die een beetje kan rekenen al snel zal concluderen dat die volstrekt onhaalbaar is. Een enkele grafiek van Our Wold in Data maakt al veel duidelijk:

De wereldconsumptie van energie bestaat voor zo’n 80% uit olie, steenkool en gas. In de laatste 70 jaar is de totale energieconsumptie gestegen van ca. 30.000 TWh naar ca. 170.000 TWh. Om het fossiele aandeel van 80% te vervangen door zon en wind, dat nu nog maar een gering percentage vertegenwoordigt, zullen we minimaal weer 70 jaar na nu nodig hebben. Vooropgesteld dat we de ruimte en de materialen zouden hebben voor een dergelijke cultuur- en natuurverwoestende operatie. En vooropgesteld dat burgers deze aanslag op hun omgeving zullen accepteren. Dat zullen zij niet. Kernenergie kan wel een uitkomst bieden, maar aangezien daar weer andere mensen rijk van willen worden, duurt dat nog even voor het pokerspel tussen overheden, multinationale investeerders en energiebazen is afgerond. Maar toch: kernenergie gaat explosief groeien en zal over enkele decennia ongetwijfeld een deel van de fossiele energie kunnen vervangen.

Een forse hobbel op weg naar Net Zero 2050 is de enorme groei van de wereldwijde energievraag. Die is zo groot, dat de opbrengst van elke uitbreiding aan zogenaamd duurzame energiebronnen (zon en wind) onmiddellijk wordt opgesoupeerd door de gestegen vraag naar energie. Elke kolen- of gascentrale die wordt stilgelegd, vergroot het energietekort. Willen we de groeiende vraag naar energie kunnen bijhouden, dan zullen alle beschikbare energiebronnen in bedrijf moeten blijven. Zelfs als ze uiteindelijk zeer schadelijk voor het milieu blijken te zijn, zoals windturbines en zonnepanelen.

De olifant in de kamer is echter de distributie van al die elektrische energie. Want energie opwekken is één ding, al die elektriciteit distribueren is een gigantisch probleem. Daarover publiceerde The Daily Sceptic onlangs een verontrustend artikel. Daaruit blijkt dat wereldwijd de elektriciteitsnetwerken totaal ongeschikt en ontoereikend zijn voor een elektrische energievoorziening zoals Net Zero 2050 vereist. Er zullen nieuwe elektriciteitsnetwerken aangelegd moeten worden met een lengte van 80 miljoen kilometer; 2000 keer de omtrek van de aarde. Voor wie het niet geloven wil, heb ik het artikel vertaald en u vindt het hieronder, uiteraard met bronvermelding.


Net Zero 2050 is niet realistisch; niet haalbaar en niet betaalbaar.


Het was een door onwetende politici bedacht sprookje. Politici die niets begrijpen van natuurkunde, energie en klimaat en zich maar beter niet met deze zaken kunnen bemoeien. Zij hebben naast een vals wereldbeeld totaal geen praktisch inzicht en te weinig kennis om vergaande besluiten te nemen over energie. Ze kunnen de praktische gevolgen van hun ideologie niet overzien.

Wat elke oliesultan, cv-monteur en agrariër op zijn klompen aanvoelt, is voor hen iets wazigs en ze denken of hopen dat de realiteit zich wel aan hun dwaze plannen zal aanpassen.

Dat het dwaze plannen waren, blijkt pas lang nadat zij de politiek hebben verlaten en niet meer aansprakelijk gehouden kunnen worden voor de door hen aangerichte puinhoop. Tot die tijd beroepen ze zich op ‘de wetenschap’. ‘Volstrekt onafhankelijke’ wetenschap, die wel door gelijkgestemde politici wordt gefinancierd met geld dat de belastingbetaler via milieutaxen en torenhoge energieheffingen wordt afgetroggeld.

***

Net Zero vereist dat er binnen 17 jaar 2000 keer nieuwe hoogspanningsleidingen rond de aarde worden gewikkeld

Door Chris Morrison 

Vertaling: Martien de Wit.

Net Zero nastreven houdt in dat er binnen 17 jaar 80 miljoen kilometer aan nieuwe en gerenoveerde elektriciteitsleidingen moet worden aangelegd, wat gelijk staat aan de aarde 2000 keer omwikkelen met nieuwe elektriciteitsnet-capaciteit. Alle hoogspanningslijnen die in de vorige eeuw zijn aangelegd, zullen tegen 2040 moeten worden vervangen om te kunnen profiteren van alle intermitterende stroom die door het enorme aantal windturbines wordt geproduceerd. Naar de ecologische kosten van dit alles kunnen we alleen maar gissen. Elektriciteitskabels zijn gemaakt van aluminium en koper en hangen aan gigantische stalen pylonen die ondersteund worden door grote betonnen voetstukken. Windturbines zijn op hun beurt een bedreiging voor de fauna van zowel vogels als oceanen, verbruiken enorme hoeveelheden grondstoffen, hebben een beperkte levensduur en zijn een toenemende plaag voor zowel landschappen in het binnenland als op zee.

Als het Internationaal Energieagentschap (IEA) zijn zin krijgt, heb je tot nu toe nog niets gezien. De uitrol van hoogspanningslijnen zal op een ongekende schaal plaatsvinden. In een rapport over wereldwijde elektriciteitsnetten dat samen met de COP28 is uitgebracht, stelt het IEA dat

“een ongekend niveau van aandacht van beleidsmakers en bedrijfsleiders nodig is om ervoor te zorgen dat de elektriciteitsnetten de overgang naar schone energie ondersteunen en de continuïteit van de elektriciteitsvoorziening in stand houden”.

Er wordt gezegd dat grote veranderingen in de manier waarop elektriciteitsnetten werken en worden gereguleerd, essentieel zijn. De jaarlijkse investeringen in netwerken, die in het algemeen stagneren, moeten verdubbelen tot meer dan 600 miljard dollar per jaar in 2030.

De Australische wetenschapsjournalist Jo Nova is niet in de stemming om begripvol te zijn: “Vergeet niet dat het niet hun schuld is dat duurzame energie veel meer land, meer ruimte, meer back-up en meer infrastructuur nodig heeft – het is onze schuld dat we geen wereld hebben gemaakt die klaar is voor hun heilige energie.”

Het IEA schetst een wereld waarin elektriciteitsnetten een ‘knelpunt’ worden voor de overgang naar Netto Zero emissies. Terwijl de investeringen in hernieuwbare energie snel toenemen, zijn de wereldwijde investeringen in elektriciteitsnetten ‘nauwelijks gewijzigd’. In Europa kunnen beleidsmakers de voortgang op het gebied van netwerken versnellen door ‘de planning te verbeteren, ervoor te zorgen dat risicobeoordelingen in de regelgeving anticiperende investeringen mogelijk maken en administratieve processen te stroomlijnen’. In gewone woorden betekent dit het verscheuren van lokale planningswetten in het overbevolkte Groot-Brittannië en het land bedekken met miljoenen gigantische elektriciteitsmasten. Deze zullen nodig zijn om energie naar stedelijke gebieden te brengen; intermitterende energie die ver weg in de Noordzee en voor de Schotse kust wordt opgewekt.

Het is misschien geen toeval dat de Britse regering onlangs ‘grootse plannen’ uiteenzette om de bouw van aansluitingen te versnellen en de capaciteit van het elektriciteitsnet snel te vergroten. In het persbericht werd dit op slinkse wijze gekoppeld aan een £ 960 miljoen in ‘groene industrieën‘. Er wordt ‘verwacht’ dat het nieuwe pakket de komende 10 jaar £ 90 miljard aan investeringen zal opleveren. De regering beloofde dat ze degenen die het dichtst bij de nieuwe infrastructuur wonen zou ‘belonen‘ met een korting tot 1000 pond per jaar op hun elektriciteitsrekening. In een ander deel van de uitgave wordt dit afgezwakt tot gemeenschappen die ‘zouden kunnen’ profiteren, en de korting wordt beperkt tot 10 jaar.

Waar het geld ook aan wordt besteed, het zal waarschijnlijk een druppel op een gloeiende plaat zijn, vergeleken met de groeiende £ 12 miljard subsidie die jaarlijks door elektriciteitsverbruikers wordt betaald aan producenten van duurzame energie. Maar de volgende Britse regering zal te maken krijgen met een lege staatskas en een torenhoge staatsschuld. Gebrek aan financiële middelen, samen met het einde van de lage rentetarieven en het gratis bijdrukken van geld, zal waarschijnlijk veel van de groene fantasieën die momenteel door collectivistische Net Zero fanatici worden verkondigd, de das omdoen. Het wordt voor steeds meer mensen duidelijk dat hernieuwbare energie onbetrouwbaar en oneconomisch is en een onverzadigbare behoefte heeft aan financiële subsidie.

Emeritus Cambridge professor Michael Kelly is al lang een criticus van de blinde, niet gesubsidieerde rush naar Net Zero. Het elektriciteitsnet in het Verenigd Koninkrijk zal van boven naar beneden moeten worden opgewaardeerd, schreef hij in een recent GWPF-essay. Afgezien van de massale uitrol van hoogspanningsleidingen over lange afstand die nodig is, wijst hij op de tekortkomingen van alle lokale bekabeling en verdeelstations die gebouwd zijn vóór de noodzaak om elektrische auto’s op te laden en warmtepompen te laten werken. “Het hele distributiesysteem zal moeten worden opgewaardeerd… dat project zal buitengewoon duur zijn, maar zonder dat zullen er ofwel regelmatig stroomstoringen zijn, of automobilisten zullen te horen krijgen waar en wanneer ze hun accu’s kunnen opladen,” legde hij uit.


Volgens professor Kelly is het een falen van de Britse politieke machinerie, met name het werk van de ongekozen Klimaatveranderingscommissie.

“We zijn begonnen met het CO2-vrij maken van de economie zonder dat iemand alle technische aspecten heeft doorgedacht, laat staan dat iemand de kosten van de operatie heeft berekend,” concludeerde hij.

Maar zoals Jo Nova opmerkt, is het allemaal onze schuld.

“Blijkbaar hadden we moeten opletten en het juiste netwerk moeten bouwen en nu moeten we door onze luiheid nog eens 80 miljoen kilometer aan verbindende netwerken in allerijl aanleggen, zomaar,” schrijft ze. 

“Vertel de kinderen dat ze zijn voorgelogen,” besluit ze. “De groene toekomst is een industriële woestenij van beton en staal, gebouwd om de zakken van miljardairs en bankiers te vullen.”

***

Chris Morrison is milieuredacteur van de The Daily Sceptic website.

***

Bron: hier.

***