Al Jaber heeft gelijk: er is geen wetenschap die aantoont dat een uitfasering van fossiele brandstoffen zal resulteren in een vermindering van de opwarming van 1,5 °C. 

Sultan Al Jaber, voorzitter van de Conference of the Parties 28 (COP28), heeft deze week wat pragmatisme in de bijeenkomst in Dubai geïnjecteerd met zijn opmerking:

“Er is geen wetenschap, of geen scenario, dat zegt dat de uitfasering van fossiele brandstoffen zal resulteren in een vermindering van de opwarming van 1,5 °C.”

De wetenschap kan veel beter doen dan de bewering van Al Jaber. Die kan aantonen dat de imperatief van de Verenigde Naties (VN) om de menselijke uitstoot van CO2 uit fossiele brandstoffen tegen het jaar 2050 te elimineren (ook bekend als Net Zero 2050), ongegrond is.

Hier zijn drie recente wetenschappelijke ontwikkelingen die, ieder afzonderlijk, de noodzaak van Net Zero tegen 2050 ongeldig zouden kunnen maken:

1. De huidige uitstoot van kooldioxide alleen kan geen 3,5°C extra opwarming van de aarde tegen 2100 veroorzaken.

Het meest recente rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) (AR6) waarschuwt voor een worstcase scenario waarin de wereldwijde gemiddelde temperatuur in het jaar 2100 3,5°C warmer is dan nu, voornamelijk als gevolg van menselijke emissies van het broeikasgas CO2.

De voorspelling van 3,5 ° C is gebaseerd op computermodellen die vol zitten met pro-opwarmingsveronderstellingen en vooroordelen die een lange geschiedenis hebben van te heet worden. Ze worden door het IPCC aanvaard op basis van de consensus van de politieke aangestelden van de VN.


In 2019 ontwikkelden twee eminente natuurkundigen, Dr. W. A. van Wijngaarden en Dr. W. Happer, berekeningen om het opwarmingseffect van CO2 in de atmosfeer te voorspellen, en hun resultaten kwamen overeen met satellietwaarnemingen in het publieke domein. Dit is in overeenstemming met de wetenschappelijke methode, die gebaseerd is op waarnemingen van natuurlijke fenomenen die anderen kunnen repliceren en uitdagen, en weerlegt de IPCC-consensus.

Van Wijngaarden en Happer ontdekten dat als de CO2-concentraties in hetzelfde tempo zouden blijven stijgen als nu, namelijk 2,3 delen per miljoen (ppm) per jaar, de temperatuur op aarde met ongeveer 1.8°C zou stijgen over 180 jaar. Dat zou neerkomen op een stijging van slechts 0,8°C tegen 2100.

De resultaten van de vergelijkingen van Wijngaarden en Happer zijn geen verrassing. We zullen hieronder zien dat de IPCC-wetenschappers diep begraven in hun rapport van 2023 tot vergelijkbare conclusies kwamen.

2. Het IPCC gebruikt versterkte kooldioxide-equivalente emissies om een opwarming van 3,5°C te bereiken.

Wanneer het IPCC in krantenkoppen stelt dat tegen 2100 de gemiddelde temperatuur op aarde 3,5°C hoger kan zijn dan vandaag, vertegenwoordigt dat het netto-effect van alle door de mens uitgestoten broeikasgassen (en in mindere mate het menselijk landgebruik).

Hun modellen voorspellen dat de CO2-uitstoot slechts 70% van de opwarming zal veroorzaken, de rest bestaat uit vier andere broeikasgassen. De krantenkoppen slagen er niet in om dat onderscheid te maken en die andere gassen om te zetten in een kooldioxide-equivalenten.

Maar er is nog een laag om af te pellen. Zelfs als het IPCC stelt dat CO2 alleen (in tegenstelling tot CO2-equivalent) 2,5°C opwarming van de aarde zal veroorzaken, is dat getal minstens het dubbele van de waarde die ze hebben berekend. Ze gaan uit van een overdreven effect van waterdamp op CO2.

Dit is hoe waterdamp een rol speelt: naarmate de planeet opwarmt, zal er meer waterdamp in de atmosfeer zijn. Waterdamp is verreweg de grootste component van het totale broeikasgaseffect, maar wordt niet door de mens uitgestoten.

Deze feiten worden niet betwist; het geschil komt voort uit IPCC-modellen die uitgaan van een sterke positieve feedbacklus van waterdamp (wat betekent dat het de opwarming van de aarde bevordert).

De achterliggend gedachte is dat CO2-geïnduceerde opwarming de waterdamp verhoogt door verdamping, wat nog meer opwarming zal toevoegen als een broeikasgas, dat zichzelf vervolgens versterkt door nog meer waterdamp toe te voegen.

NASA stelt dat deze versterking door waterdamp de opwarming door CO2 alleen meer dan verdubbelt. Diep in het laatste IPCC-rapport (AR6 WGI Hoofdstuk 7 – Samenvatting) staat de verklaring: “De gecombineerde waterdamp- en lapse-rate-feedback levert de grootste bijdrage aan de opwarming van de aarde…”

In hetzelfde hoofdstuk wordt de lapse rate feedback (de relatie tussen oppervlakteluchttemperaturen en temperaturen in de bovenste troposfeer) bevestigd als een kleinere negatieve feedback die wereldwijde afkoeling bevordert.

Als dit het geval is, moet de terugkoppeling van waterdamp zelf groter zijn dan de opwarming van CO2 op zich, waardoor deze op zijn minst wordt verdubbeld. Maar is dit wel zo?

De IPCC-modellen voorspellen al lang dat deze versterking detecteerbaar zal zijn in de bovenste troposfeer binnen de tropische breedtegraden van de aarde.


In 2015 publiceerde Dr. Roy Spencer de resultaten van een op satellieten gebaseerde zoektocht naar deze hotspots, gefinancierd door het Amerikaanse ministerie van Energie. Hij kon ze niet vinden.

De positieve feedbacklus van waterdamp is een belangrijk onderdeel van de bewering van de VN dat voortdurende CO2-emissies de opwarming van de aarde op crisisniveau zullen veroorzaken, maar het kan niet worden gedetecteerd.

Veel grote geesten, zowel binnen als buiten het IPCC, vermoeden dat de extra waterdamp die door de opwarming van de aarde wordt gecreëerd, extra wolken zijn geworden, die een netto verkoelend effect hebben.

3. De IPCC-voorspelling negeert het stedelijk hitte-eilandeffect

Een patroon van normale highs overdag in combinatie met warmere nachten is de signatuur van het urban heat island (UHI) effect.

Het asfalt, beton en baksteen van een stad absorberen overdag meer warmte dan het gras, de bomen en het water dat ze hebben vervangen. Deze door de mens gemaakte structuren geven vervolgens ’s nachts de warmte af en voortdurende menselijke activiteiten genereren de klok rond warmte.

Het staat buiten kijf dat de nachttemperaturen door het UHI-effect enkele graden warmer kunnen zijn dan normaal, waardoor de daggemiddelde temperatuur op die plek stijgt.

Het IPCC beschouwt het UHI-effect als een gelokaliseerd fenomeen, moeilijk te bepalen of te voorspellen, maar geen factor buiten de grote stedelijke gebieden.

Die veronderstelling zou wel eens heel verkeerd kunnen zijn.

Het laatste werk van Dr. Spencer omvatte continentale Amerikaanse temperatuurgegevens van 1895 tot 2023 en analyseerde deze tussen honderdduizenden paren aangrenzende rasterblokken.

Door de gemiddelde temperatuur te vergelijken met de gemiddelde bevolkingsdichtheid van aangrenzende blokken, ontdekte hij dat in grotere steden het UHI-effect verantwoordelijk was voor meer dan 50% van de totale geregistreerde opwarming. Het meest verrassend is dat UHI in de hele continentale VS (stedelijk en landelijk) 24% van de opwarmingstrend van 1895 tot 2023 veroorzaakte.

Het UHI-effect nam in de loop van de tijd toe omdat de bevolking van de VS met een factor van iets meer dan zes keer groeide en stedelijke gebieden enorm groeiden. Wat nog belangrijker is, de gegevens detecteerden dat UHI alle menselijke nederzettingen volgde, stedelijk en landelijk, maar evenredig met de bevolkingsdichtheid.

In dezelfde periode groeide de wereldbevolking, bijna zes keer zo groot. Het eerder verdisconteerde UHI-effect in landelijke gebieden zou een wereldwijde, door de mens veroorzaakte niet-CO2-gerelateerde bron van opwarming kunnen zijn die historisch gezien ten onrechte is toegeschreven aan CO2-opwarming.

Omdat de groei van de wereldbevolking is vertraagd en naar verwachting zal afvlakken, moet de verborgen UHI-component van de voorspelde trend, misschien wel 24%, worden geïdentificeerd en uitgesloten.

Waargenomen wetenschap steunt Sultan Al Jaber

Laten we de drie wetenschappelijke ontwikkelingen samenvatten:

  • Het werk van Wijngaarden en Happer uit 2019, consistent met satellietwaarnemingen, voorspelt dat de normale CO2-uitstoot tussen nu en 2100 0,8 °C opwarming zal veroorzaken.
  • De 100%-plus amplificatie van CO2 door waterdamp die door de IPCC-voorspellingsmodellen wordt verondersteld, kon niet worden gedetecteerd in het satellietproject van Spencer uit 2015.
  • Spencer’s werk uit 2023 met gegevens uit het publieke domein van het UHI-effect laat zien dat het een veel grotere en bredere niet-CO2-menselijke bijdrage levert aan de opwarming van de aarde in het verleden dan het IPCC erkent, en het kan een van de factoren zijn die de IPCC-modellen te heet maken.

Verrassend genoeg wordt de worst-case IPCC-modelvoorspelling van 3,5 °C ontdaan van niet-CO2-gassen (70% van de opwarming), losgemaakt van de minimale 100% waterdampversterking (verder teruggebracht tot 35% van de resterende opwarming) en rekening houdend met een UHI-effect van 24%, teruggebracht tot 27% van de oorspronkelijke voorspelling, 0,9 °C of 0,12 °C per decennium.


Dr. Spencer is al beroemd om zijn werk met Dr. John Christy bij het extraheren van wereldwijde temperatuurwaarden van satellieten (die het IPCC ook niet evalueert) die teruggaan tot 1979.

De 40-jarige satelliettrend voor de wereldwijde gemiddelde temperatuur is gestegen met 0,11 °C per decennium. De trend zou 0,44°C per decennium moeten zijn om tegen 2100 3,5°C warmer te worden.

Al Jaber wil een

“routekaart voor een uitfasering van fossiele brandstoffen die duurzame sociaaleconomische ontwikkeling mogelijk maakt”.

Dit zal niet gebeuren zolang het IPCC hun  gebrekkige computermodellen van het klimaat, versterkt door VN-hysterie, boven de wetenschappelijke methode van zorgvuldige observatie van natuurlijke fenomenen plaatst.

Maar bedankt Al Jaber voor het aanvragen van een ‘nuchter en volwassen gesprek’. Het had al veel eerder moeten gebeuren.

[Al Jaber heeft sindsdien zijn opmerkingen overigens teruggenomen na kritiek van politieke partijen. Red.]

***


Over de auteur

Ron Barmby (www.ronaldbarmby.ca) is ingenieur met een masterdiploma, wiens 40+ jarige carrière in de energiesector hem naar meer dan 40 landen op vijf continenten heeft gebracht. Zijn boek, Sunlight on Climate Change: A Heretic’s Guide to Global Climate Hysteria (Amazon, Barnes & Noble), legt in lekentaal de wetenschap uit van hoe natuurlijke en door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde werken.

***