Door Franco Battaglia. 

Franco Battaglia is hoogleraar chemische fysica aan de Universiteit van Modena en is een vooraanstaand lid van Clintel-Italia. In het tweede deel van de internetconferentie van het Schiller Instituut op 9 september 2023 hield hij de volgende lezing. (De video-opname met alle afbeeldingen vindt u hier.)

 

Afb. 1: Prof. Franco Battaglia is de auteur van het boek “Er is geen klimaatcrisis”.

Goedemorgen! Vandaag wil ik het hebben over een vreemde situatie waarin de wereld zich bevindt: we bevinden ons in een situatie waarin een oplossing, namelijk de energietransitie, zoekt naar een probleem, namelijk de klimaatcrisis. Ik wil niet te veel praten over de klimaatcrisis, ik noem het alleen maar, maar ik heb een boekje geschreven met de titel There Is No Climate Emergency (Figuur 1).

In dit boek gaat het over een petitie die naar de Verenigde Naties is gestuurd door – op de envelop staat 1.000, maar nu zijn het eerder 1.800 – wetenschappers die hebben verklaard dat er geen sprake is van een klimaatcrisis. De eerste ondertekenaar is Ivar Giaever, een Nobelprijswinnaar, en ook John Clauser, de Nobelprijswinnaar voor de natuurkunde in 2022, heeft deze verklaring ondertekend.

Er is dus geen sprake van een klimaatcrisis. Maar zoals ik al zei, dat is het probleem. Het probleem is dat er is verklaard dat er sprake is van een klimaatcrisis, wat niet waar is; een probleem waar een oplossing voor bestaat, de energietransitie. Nu zullen we zien dat de energietransitie niet mogelijk is. Bovendien is het onwenselijk.

Figuur 2: Typisch elektriciteitsverbruik op een decemberdag in Italië.

Om te zien waarom dit onmogelijk is, kijken we naar deze afbeelding (Figuur 2). Dit is een heel belangrijk beeld dat de energie weergeeft die op een normale dag wordt geabsorbeerd. Dit is in Italië. Ik heb de belangrijkste dag in het universum gekozen, mijn verjaardag, 15 december. Italië heeft binnen de 24 uur van 15 december 2022 absorbeerde zoveel elektrische energie. Dat is typisch. Dit is een typische dag in Groot-Brittannië. Zoals u kunt zien, is de hoeveelheid energie die gedurende de dag wordt verbruikt vergelijkbaar.

Laten we nu teruggaan naar dit beeld [het elektriciteitsverbruik van Italië]. Zoals we kunnen zien, is er in Italië een maximale vraag van meer dan 50 GW aan elektrische energie en een minimum van ongeveer 30 GW.

Italië heeft dus 24 uur per dag minimaal 30 GW aan elektriciteit nodig. Waarom is dat belangrijk? Elk land moet een maximum aan elektriciteit uit waterkracht halen, en dat is, zoals we weten, een duurzame energie, net als zonne-energie

Als ieder land het maximale uit duurzame energie zoals waterkracht heeft gehaald, hoe kan dan aan de resterende vraag worden voldaan? Noorwegen haalt bijvoorbeeld 100% van zijn stroom uit waterkracht. Maar niet elk land kan dat. Italië kan bijvoorbeeld slechts in 20% van zijn elektriciteitsbehoefte voorzien uit waterkracht, en niet meer.

Hoe kan in de resterende elektriciteitsbehoefte worden voorzien? Welnu, er wordt 24 uur per dag 30 GW gebruikt, wat betekent dat zonne-energie niet meetelt omdat ze ’s nachts gedurende ten minste 14 uur geen bijdrage leveren, bijvoorbeeld tussen 5 uur ’s middags en 10 uur de volgende ochtend. En windenergie kan ook heel gemakkelijk
een nulbijdrage leveren omdat de wind niet gegarandeerd waait zoals we hopen.

De enige manier om gedurende minstens 14 uur per dag 30 GW aan elektrische energie op te wekken is dus via conventionele methoden, en de beste conventionele methoden zijn kernenergie en steenkool.
Waarom kernenergie en steenkool? Kernenergie omdat het een technologie is die continu energie produceert. Ze moet continu elektrische energie opwekken; Je kunt de kerncentrale niet zomaar aan- en uitzetten.
Kernenergie is dus de beste manier om aan de basisbehoefte aan elektrische energie te voldoen, namelijk 30 GW.

Dit betekent dat een land als Italië ongeveer 30 GW zou moeten hebben – ongeveer 30 kerncentrales – als Italië op een rationele manier elektrische energie wil produceren. Hoe moeten we elektriciteit opwekken boven de basisbehoefte van 30 GW? Welnu, de beste manier om tussen de 30 en 45 GW op te wekken zou via steenkool moeten zijn.  Waarom steenkool? Omdat steenkool een zeer goedkope brandstof is die overvloedig aanwezig is en gemakkelijk over de hele wereld kan worden getransporteerd. Steenkool is dus de tweede beste keuze, na kernenergie.

Afhankelijk van het land heb je uiteraard meer steenkool dan kernenergie, of andersom. En waarom? Omdat de meest ontwikkelde landen kernenergie zullen gebruiken, terwijl de minder technologisch georiënteerde landen meer steenkool dan kernenergie zullen gebruiken. Kolen- en kernenergie zouden dat eigenlijk tenminste moeten zijn – als we rationeel willen zijn: 50 tot 60% van de elektriciteitsbehoefte in de wereld dekken.

Hoe zit het met de piekenergievraag boven 50 of 45 GW? De beste manier zou aardgas kunnen zijn. En waarom? Aardgas moet worden gereserveerd voor piekvraag, omdat aardgassystemen eenvoudig aan en uit kunnen worden gezet. Aardgas is een vrij dure brandstof en de elektriciteitscentrale is goedkoper dan kern- of kolencentrales. Dus dat is de verstandige manier.

Hier zien we een grafiek van de mondiale elektriciteitsproductie (Figuur 3). Zoals we kunnen zien, staat steenkool bovenaan. Bijna 35% van de elektriciteitsbehoefte in de wereld wordt gedekt door steenkool.

Figuur 3: Aandeel van de verschillende energiebronnen in de mondiale elektriciteitsopwekking. Bron: Our World in Data, gebaseerd op BP Statistical Review of World Energy.

De tweede brandstof is aardgas, maar dat is een vergissing. Gas zou het meest geschikt zijn voor transportbehoeften in plaats van voor de productie van elektrische energie.

Dan hebben we waterkracht; Dat is goed, maar waterkracht kan niet meer dekken dan er beschikbaar is. Zoals ik al zei: Noorwegen kan 100% van zijn elektriciteit uit waterkracht halen, en Italië ook 20%. Natuurlijk zijn andere landen soms niet in staat iets uit waterkracht op te wekken.

En dan is er nog kernenergie, die 10% voor zijn rekening neemt, en dat is heel weinig. Eigenlijk zou kernenergie belangrijker moeten zijn dan nu het geval is. Helaas werd kernenergie om onverstandige politieke redenen stopgezet.

En dan hebben we nog de windenergie, die heel weinig bijdraagt ​​ondanks de biljoenen dollars die in windenergie zijn geïnvesteerd.

En tot slot hebben we zonne-energie. Er zit ook wat olie in, maar het is niet goed om uit olie elektrische energie op te wekken. Olie is, net als gas, beter geschikt voor andere doeleinden. Uiteraard gebruiken landen die overvloedige voorraden bezitten, zoals Saoedi-Arabië, olie om elektrische energie op te wekken. Maar dit is niet typerend voor wat er in de meeste landen over de hele wereld gebeurt.

Wat doet een land als Italië dan? Ik noem Italië omdat ik Italië natuurlijk beter ken. Wat Italië doet lijkt de bedoeling van de wereld te zijn, zoals dit onverstandige energietransitieprogramma laat zien: Italië wekt elektrische energie voornamelijk op uit gas en waterkracht. Kernenergie is nul. Kernenergie wordt geïmporteerd in Italië. Als gevolg hiervan is Italië een van de landen waar elektrische energie het duurst is. De elektriciteitskosten in Denemarken en Duitsland zijn waarschijnlijk zelfs hoger dan in Italië.

Ook de energietransitie is onmogelijk. Zo ziet het mondiale primaire energieverbruik er momenteel uit (Figuur 4)

Figuur 4: Primair energieverbruik in de wereld, per energiebron Bron: Onze wereld in data.

Het bestaat voornamelijk uit olie, steenkool, gas en vervolgens kernenergie. Dit betekent dat 90% van de primaire energiebehoefte afkomstig is van conventionele bronnen. Het dwaze idee is om dit kleine aandeel hernieuwbare energie te gebruiken om alle behoeften te dekken. Dat is onmogelijk.

Dat is wat ze willen doen; ze willen in 2050 een nuluitstoot bereiken (Figuur 5).

Figuur 5: Volgens de EU-plannen zal de netto-CO2-uitstoot tot nul worden teruggebracht.

Maar dat is onmogelijk! Ze hebben het verschillende keren geprobeerd – met het Kyoto-protocol [1997] en het klimaatprogrammapakket van de Europese Unie voor 2020. Maar eigenlijk hadden al deze programma’s tot doel de CO 2 -uitstoot met ongeveer 3% te verminderen in het Kyoto Protocol en met ongeveer 20% in het Europese klimaatpakket voor 2020. In werkelijkheid is de jaarlijkse CO2-uitstoot met 60% gestegen ten opzichte van 1990. Dat is de realiteit.

Natuurlijk hebben landen als China en India hun uitstoot met 350% verhoogd, en dat is maar goed ook! Nog maar dertig jaar geleden had 30% van de Indiase bevolking geen toegang tot elektriciteit. Vandaag de dag, dankzij steenkool, heeft 100% van de Indiase burgers toegang tot elektriciteit.

Dit is erg belangrijk. Tegenwoordig heeft bijna 50% van de mensen in Afrika geen toegang tot elektriciteit. Als we willen dat ze een betere levenskwaliteit hebben, moeten we ervoor zorgen dat Afrikaanse landen ook meer steenkool gebruiken om overvloedige energie te verkrijgen tegen een lagere prijs.

Natuurlijk is India nog ver verwijderd van het bereiken van het mondiale gemiddelde emissieniveau, dus ik denk dat India zijn energieproductie zal verhogen door het gebruik van zowel steenkool- als kerncentrales om een ​​beter leven te garanderen.

Uiteindelijk is de energietransitie onwenselijk. En waarom? Omdat het bruto binnenlands product (bbp) per hoofd van de bevolking zich in verschillende landen ontwikkelt afhankelijk van het energieverbruik (figuur 6).

Figuur 6: Er is een duidelijk verband tussen het Energieverbruik en bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking.

Volgens de energietransitieprogramma’s is het doel om minder energie te gebruiken om de levenskwaliteit van het BBP van Burundi te verbeteren.  Helaas is dat het programma. Als je gezondere steden over de hele wereld wilt, moeten we in plaats daarvan een hoger energieverbruik hebben. We moeten toegang hebben tot meer energie tegen een lagere prijs.

***

Laudate Deum

De nieuwe apostolische aansporing, Laudate Deum, is niet alleen een aanval op de wetenschap, maar dreigt ook de geloofwaardigheid te ondermijnen van het Vaticaan, dat momenteel over vrede probeert te onderhandelen met Oekraïne.

Het artikel werd op 4 oktober gepubliceerd in St. Francis, gepubliceerd en gepresenteerd als vervolg op de encycliek Laudato sì, die aanzienlijk werd beïnvloed door de Malthusiaanse ideoloog Hans Joachim Schellnhuber. Hoewel de nieuwe encycliek formeel de uitbuiting van arme landen door neokoloniale machten aan de kaak stelt, presenteert zij de ‘klimaatcrisis’ als een religieus dogma en roept zij op tot een dramatische versnelling van de decarbonisatie, met bindende maatregelen op de komende COP28-conferentie. Wetenschappers die de klimaatcatastrofelijn bekritiseren, worden veroordeeld als ‘klimaatontkenners’ en ‘minderheden’, alsof wetenschappelijke waarheid een kwestie van consensus zou zijn.

Het document is duidelijk gericht tegen de Clintel-groep (Climate Intelligence), wiens verklaring tegen klimaatalarmisme door meer dan 1.800 wetenschappers wereldwijd werd ondertekend. Ze ontkent de klimaatverandering niet, maar is van mening dat deze geen gevolg is van menselijke activiteiten.

Door de ‘klimaatcrisis’-propaganda en de daarmee samenhangende Green Deal te steunen, geeft het Vaticaan toe aan het centrum van het kwaad dat tot een ‘geleidelijke wereldoorlog’ voert, zoals paus Franciscus zelf heeft gezegd.
Hij en zijn collega’s zijn van oordeel dat de oorlog in Oekraïne deel uitmaakt van een dergelijke wereldoorlog die het transatlantische blok voert tegen het Zuiden.

Het is daarom onbegrijpelijk en zeker niet te rechtvaardigen dat hij het mondiale NAVO-beleid van economische vernietiging van haar vermeende vijanden goedkeurt. Een verbod op fossiele brandstoffen veroordeelt het Zuiden tot permanente armoede, en de opkomende landen worden bedreigd met deïndustrialisatie. Het is vooral bedoeld om China en India, de grootste gebruikers van fossiele brandstoffen, aan banden te leggen.

Op 5 oktober hield het Vaticaan een persconferentie om Laudate Deum te introduceren, een ‘vreemde heidense gebeurtenis’, zoals prof. Franco Battaglia het noemde. Tot de sprekers en zogenaamde ‘klimaatexperts’ behoorden onder meer de Duitse ‘Fridays for Future’-activiste Luisa Neubauer, de ‘Slow Food’-uitvinder Carlo Petrini en
Vandana Shiva die Sri Lanka verwoestte. De enige echte ‘wetenschapper’ was Nobelprijswinnaar Giorgio Parisi, die, zoals Battaglia in La Verità herinnert, zelf publiekelijk verklaarde dat hij geen klimaatexpert was toen hem werd gevraagd lid te worden van een klimaatadviesraad.

Zoals Battaglia wrang opmerkt:

“De klimaatcrisis is geen kwestie van geloof; het heeft niets met geloof te maken, omdat het niet bestaat. Er is geen sprake van een klimaatcrisis.”

***

Over de auteur

Franco Battaglia, voormalig hoogleraar fysische chemie aan de Universiteit van Modena, is Clintel-ambassadeur in Italië.

***

Bron: Neue Solidarität — Nr. 45 · 9.11.2023  hier.

***