Deze week is het de Week van het Leven.
9-11-2023
De Week van het Leven: “in twee seconden zuigen ze gewoon een leven weg”
Deze week is het de Week van het Leven. Van 4 tot 11 november staan pro-lifers in heel Nederland gezamenlijk stil bij de beschermwaardigheid van het ongeboren kind en spreken we ons uit tegen de gruwelijke zonde van abortus. Afgelopen jaar waren er maar liefst ruim 35.000 kinderlevens te betreuren. Abortus is een grove zonde omdat er altijd een kind wordt gedood. Maar ook de moeders die ervoor kiezen dragen vaak hun leven lang een enorm schuldgevoel met zich mee. Dit geldt des te meer voor vrouwen die hiertoe gedwongen worden.
Eenzame vrouw
Na haar echtscheiding woonde Miranda samen met haar zoon. Toch voelde ze zich erg eenzaam. Na een tijdje raakte ze zwanger van haar nieuwe vriend. Zij was dolgelukkig. Haar vriend daarentegen was er absoluut niet blij mee. Hij wilde meteen een afspraak maken bij een abortuscentrum. “Dan voel je de grond onder je voeten wegzakken”, aldus Miranda. “Dan doe ik het wel alleen”, besloot ze. Maar omdat ze geen steun had in haar omgeving, neigde ze toch naar abortus. Eenmaal bij het abortuscentrum voor een intakegesprek wilde ze het eigenlijk niet: “ik bescherm jou”, zei ze, terwijl ze letterlijk haar armen voor haar buik hield. Toen ze in het abortuscentrum de echo maakten, draaiden ze het scherm weg van haar. Toch ze haar kind wel graag zien. “Dan zie je dat kindje, en dan breek je”, aldus Miranda.
“Ik wil het echt niet!”
Omdat ze geen andere uitweg zag, ging ze later toch met lood in de schoenen samen met de vader van het kind naar het abortuscentrum. Eenmaal binnen wordt ze naar van de sfeer die er hangt: “het is heel kil en afstandelijk”. Onderweg naar de behandelkamer zei ze huilend dat ze het niet meer wilde. Maar de abortusarts drong aan: “het is zo voorbij, het is maar een klompje cellen.” Eenmaal op de stoel raakte Miranda in paniek: “ik wil het echt niet!” Toen de aborteur haar onder narcose wilde brengen, weigerde ze. Toen kwam er nog een arts binnen die haar op de stoel vasthield terwijl ze bleef aangeven dat ze het niet wilde, maar ze luisterden niet naar haar. Tegen haar wil in brachten ze de zuigcurettage aan en doodden haar kind. “In twee seconden zuigen ze gewoon een leven weg”, snikt ze.
Lees ook: De Week van het Leven: “we kiezen onvoorwaardelijk voor ons kind”
“Ik was echt kapot”
Miranda rouwt over de dood van haar kindje: “Twintig jaar lang heb ik elke dag pijn gehad.” Ze rekent het zichzelf zwaar aan dat ze een leven dat God geschapen heeft, heeft laten doden. Uiteindelijk leerde ze een aantal jaren na die abortus haar man kennen met wie ze nog een dochter heeft kunnen krijgen. Toch was er iets in het leven van Miranda en haar man dat ze misten. Ze omschrijft het als "een gat in hun hart". Hun bekering tot het christendom heeft hen enorm veel rust en vrede gebracht die ze hun hele leven al misten. Ook ervoer Miranda vergeving en genezing voor de wond in haar ziel vanwege die abortus. De enige reden dat ze voor abortus koos, was omdat ze geen andere uitweg zag. “Had er maar iemand bij een kliniek gestaan (…) iemand die kan helpen”, treurt ze. Ze roept vrouwen dan ook op: “alsjeblieft, kies voor het ongeboren leven, want dat kindje heeft geen stem, maar die moeder wel.”
2 reacties :
Het idee, dat het kindje dat voelt en dat wij alleen het idee hebben van niet, omdat het langetermijngeheugen nog niet is opgebouw, brrr.
De voorlichting van artsen en andere hulpverleners is slecht, zeker vroeger hadden vooral mannen geen benul wat een abortus precies inhield. Vrouwen die vinden dat ze baas in eigen buik zijn kunnen beter eens naar de psychiater gaan of laten ze de pil slikken. Een vrouw die zo makkelijk tegenover abortus staat zouden ze moeten steriliseren.
Een reactie posten