Door Tim Worstall,

De Climate Change Committee gebruikt een specifiek economisch model om naar de effecten van de geplande energietransitie te kijken. Dit is verstandig; Niemand kan zelfs maar dromen van wat de economische gevolgen van iets zullen zijn zonder een model van menselijk gedrag te hebben dat helpt bij logisch denken. De interessante vraag is of het juiste model wordt gebruikt en of we daarmee bruikbare resultaten behalen.

Het antwoord hier, in de grote en algemene zin, is “nee”. Dit komt eenvoudigweg omdat in het gebruikte model in eerste instantie wordt aangenomen dat overheidsuitgaven en overheidsinterventie de economie zullen laten groeien. Daarom is het resultaat van de modelberekeningen – waaruit blijkt dat overheidsinterventie en -uitgaven de economie zullen laten groeien – niet interessant. We hebben hier te maken met petitio principii, ofwel de logische misvatting van ‘de vraag stellen’. We hebben in het begin datgene aangenomen waarvan we nu beweren dat het ons resultaat is.

Als we aannemen dat rozen rood zijn en vervolgens ontdekken dat rozen rood zijn, hebben we met die bevinding het menselijk begrip niet bepaald bevorderd.

Het model, dat afkomstig is van Cambridge Econometrics, omvat in de onderliggende aannames amusement zoals dit:

“Een bijzonder kenmerk van de Britse economie is het hoge aandeel van de import in de olie- en gasvoorziening. Naarmate de economie overgaat van voortdurende uitgaven aan geïmporteerde olie en gas ten gunste van koolstofarme binnenlandse investeringen, wordt de lekkage uit de Britse economie verminderd en neemt de impliciete economische multiplier toe, wat leidt tot een stijging van het bbp en de werkgelegenheid.”


Die behandeling van import als ‘lekkage’ is betwistbaar, en aanhangers van de meeste standaardtheorieën zouden dit tegenspreken. In termen van pure bbp-boekhouding is het echter correct: import is een aftrekpost van het bbp, terwijl de export er een aanvulling op is. We zouden dit niet in algemene of bruikbare zin als waarheid ondersteunen, maar in de boekhouding werkt het.

Nou oke. Dat betekent dat als we meer Noordzeevergunningen afgeven, of gaan fracken, we hetzelfde effect op de economie zullen krijgen. Zelfs als al dat gefractioneerde gas wordt geëxporteerd (dat zal niet zo zijn), zodat de binnenlandse gasprijzen niet dalen (dat zou wel gebeuren), krijgen we nog steeds dat effect op het bbp: de import wordt verminderd, de export neemt toe, het bbp stijgt.

Dit is daarom geen bruikbare rechtvaardiging voor een overstap naar hernieuwbare energiebronnen, want een intensivering van de productie van fossiele brandstoffen leidt tot hetzelfde resultaat.

We kunnen er ook op wijzen dat dit een minor league-versie is van wat er mis is met de modellering als geheel. Wij willen weten wat de economische effecten zijn van meer hernieuwbare energiebronnen? Dingen die kunnen worden bereikt door niet alleen meer hernieuwbare energiebronnen, maar ook door minder, kunnen niet worden toegeschreven als “effecten van hernieuwbare energiebronnen”. We kunnen – en moeten – daarom de handelseffecten – minder import van olie en gas – die hier met betrekking tot hernieuwbare energiebronnen zijn besproken, verwerpen. Niet omdat ze niet zullen gebeuren, maar omdat ze niet worden veroorzaakt door hernieuwbare energiebronnen. Ze zijn het gevolg van meer binnenlandse energieproductie van welke aard dan ook – kernenergie zou hetzelfde resultaat net zo goed bereiken en ook op een koolstofneutrale manier.​

Hier is nog een standpunt van Cambridge Econometrics:

“Als er op grote schaal in koolstofarme technologieën wordt geïnvesteerd, dalen de kosten aanzienlijk van dynamische innovatie. De kosten van technologieën voor hernieuwbare energie zijn al aanzienlijk gedaald boven de meeste verwachtingen.”


Dat is ook een mooie veronderstelling. Als we meer van iets hebben, met meer investeringen, zullen de kosten dalen. Maar dat geldt dan ook voor bijvoorbeeld fracking of nucleair. Frankrijk bouwde beslist een kernvloot op basis van de kosten per reactor, die veel goedkoper was dan op andere plaatsen. Ze deden dit door een vloot te bouwen, en niet één elektriciteitscentrale tegelijk. Maar nogmaals, dit geldt voor veel technologieën; het is niet iets specifieks voor hernieuwbare energiebronnen.

Dan is er dit:

“Bovendien is er, gezien de waarschijnlijke aanhoudende vertraging van de Britse economie als gevolg van Covid-19 en de Brexit, meer ruimte dan ooit voor een groene economische stimulans. In deze tijden van hogere werkloosheid en lage rentetarieven bestaat er een sterke economische reden voor de overheid om zwaar te investeren om de transitie direct tot stand te brengen. Dit zou leiden tot een nog snellere transitie en sterkere economische prestaties.”


Wel, ja. Veel economische voorspellingen zijn naar beneden gehaald door MacMillan’s ‘Events, dear boy, events’. Zoals het feit dat sinds de publicatie van deze analyse het grootste Britse macro-economische probleem de inflatie is geweest, als gevolg van buitensporige stimulering van de economie door de overheid. Dus misschien willen we die rechtvaardiging ook terzijde schuiven.

We hoeven ons niet druk te maken over hun sociaal-economische aannames, over hun voorspellingen over welke technologieën tegen welke prijs volwassen zullen worden. Want dit zijn niet de dingen die hun bevindingen drijven. Het zijn niet eens de dingen die het model aandrijven. Dat handelseffect, waarvan we nu weten dat we er geen gebruik van moeten maken, is een belangrijke factor achter de uitkomst.

We moeten echter het basisprobleem beschouwen met de aard van de analyse zelf. Geen enkel model vat ooit alles samen wat er in de werkelijkheid gebeurt. Elk model is een abstractie van een aantal principes die we willen onderzoeken. Dit moet waar zijn, want als dat niet zo was, zouden we geen model gebruiken en zouden we de werkelijkheid onderzoeken. Het gaat dus om de keuze van het model. We hebben er een nodig die het effect onderzoekt van de specifieke actie die we willen onderzoeken.

Maar dat is precies wat dit onderzoek niet doet. Zoals hierboven, hebben we in plaats daarvan een smeekbede.

Wat we willen weten is of de overheidsuitgaven aan de transitie naar hernieuwbare energie ons rijker maken of niet. Daarom moeten we een model gebruiken dat dubbelzinnig – of mogelijk zelfs neutraal – is over het effect van de overheidsuitgaven. Alleen als we uitgaan van het punt dat de overheidsuitgaven neutraal zijn, kunnen we ons vervolgens afvragen of de overheidsuitgaven aan windmolens (of, om minder perjoratief te zijn, de groene transitie) gunstig zijn. Dit is een stukje logica dat voor de hand ligt, maar helaas moet worden uiteengezet.

Dat komt omdat het model dat hier wordt gebruikt ervan uitgaat dat overheidsuitgaven de economie laten groeien. De resultaten van het model maken feitelijk geen onderscheid tussen uitgaven aan groen of aan iets anders. Het effect wordt puur gedreven door die oorspronkelijke veronderstelling: dat meer beter is.

De details van het gebruikte economische model zijn te vinden op E3ME (of hier voor de details). In dit model – of ze nu goed of fout zijn als aannames – vinden we deze twee:

  • Markten zijn onderhevig aan fricties, zowel op de korte als op de lange termijn; Prijzen brengen vraag en aanbod niet automatisch in evenwicht.
  • Er is doorgaans sprake van reservecapaciteit in de economie, waaronder bijvoorbeeld werkloze werknemers.


Beide leiden onverbiddelijk tot de conclusie dat de overheidsuitgaven het bbp verhogen. Het is gewoon wat ze bedoelen. De conclusie is daarom ingebed in de initiële aannames. Het maakt ook niet uit waar de uitgaven aan worden gedaan; de stimulus gebeurt nog steeds. De overheidsuitgaven aan fracking hebben dus hetzelfde effect als de overheidsuitgaven aan hernieuwbare energiebronnen. Maar het resultaat van Cambridge Econometrics wordt gepresenteerd alsof de overheidsuitgaven aan hernieuwbare energiebronnen – op unieke wijze – het bbp zullen vergroten.

Wat ons nog rest met een laatste opmerking. E3ME is een veelgebruikt model onder EU-types die graag meer controle van de overheid over investeringsactiviteiten zouden zien – zoals de makers van het model zelf opscheppen. Ondertussen gaat het model ervan uit dat meer overheidscontrole op investeringen een goed idee is, en levert het dus resultaten op die suggereren dat … meer overheidscontrole op investeringen een goed idee is. Grappig dat mensen die denken dat meer overheidscontrole op investeringen een goed idee is daar graag gebruik van maken, nietwaar?

***

Bron hier.

***