Door Franco Battaglia.

Demetris Koutsoyiannis is emeritus hoogleraar Hydrologie en analyse van hydrosystemen aan de Nationale Technische Universiteit van Athene. Hij was decaan van de School of Civil Engineering, hoofd van de afdeling Water Resources and Environmental Engineering, en hoofd van het Laboratory of Hydrology and Water Resources Development, redacteur van Hydrological Sciences Journal, bekroond met de International Hydrology Prize-Dooge-medaille (2014 ) van de International Association of Hydrological Sciences (IAHS), UNESCO en de World Meteorological Organization (WMO), en de Henry Darcy Medal (2009) van de European Geosciences Union (EGU).

Hij was ook hoogleraar hydrauliek aan de Postgraduate School of Technical Education of Officers Engineers (Athene) van het Griekse leger, gastprofessor aan het Imperial College (Londen), Hydrologic Research Center (San Diego), Georgia Institute of Technology (Atlanta), de Sapienza Universiteit van Rome en Universiteit van Bologna. Bij zijn laatste bezoek aan Italië is hij geduwd en in zijn gezicht geslagen.

Vertel ons over uw laatste ervaring in Italië

In 2019 was ik academisch bezoeker aan twee Italiaanse universiteiten, in Rome en Bologna. In Rome gaf ik een seminar over een technische kwestie, over onomkeerbare processen in de tijd, maar interessant genoeg gingen de meeste vragen die ik ontving over het klimaat. In Bologna heb ik ook een technisch thema over de stochastiek voorgesteld, maar de universiteit vroeg om een thema dat geschikt was voor een algemeen publiek. Uit de verschillende alternatieven die ik heb voorgesteld, heeft de universiteit die over het klimaat gekozen.

De aankondiging van mijn lezing kreeg vooral bekendheid dankzij Repubblica en een daaraan verbonden blog, Oca Sapiens. Ik had de eer om door Repubblica als “prof negazionista” te worden bestempeld. En ik geniet van deze etikettering, ook al weet ik dat het volledig in overeenstemming is met Goebbels’ Principles of Propaganda. Ik heb ook genoten van de geschriften van Oca, die naast de gebruikelijke onzin die we in dit soort blogs zien, verschillende ‘onthullingen’ bevatten die grove leugens waren, zoals dat ik een onderscheiding ontving van ‘Big Oil & Coal’, ter waarde van tienduizenden euro’s. Daarnaast gaf Oca tijdens mijn lezing instructies aan professoren en studenten van de universiteit om activisme te ondernemen. Misschien was de universiteit ongerust over al die mensen, misschien wilden ze mij beschermen, feit is dat ze mijn lezing hebben afgelast, ook al vertelde ik hen dat activistische daden mij niet interesseren omdat ik als decaan van de School voor Civiele Techniek in Athene, tijdens de vier jaar dat ik in dienst was, voortdurend te maken had met activistische studenten. Maar ik ben nooit voor hen opzij gegaan.

Wat heb je te zeggen over het klimaat?

Laat ik beginnen met u mijn laatste resultaat te vertellen. Zeer onlangs konden drie co-auteurs en ik een artikel publiceren met de titel “On Hens, Eggs, Temperatures and CO2: Causal Links in Earth’s Atmosphere” in het tijdschrift Sci. Dit is een vervolg op twee artikelen die we een jaar geleden publiceerden in de Proceeding of the Royal Society. Daarin hebben we bestaande theorieën over causaliteit bestudeerd en vastgesteld dat deze problemen hebben. Daarom hebben we een nieuwe stochastische methodologie ontwikkeld, die robuust is en toepasbaar is op grote geofysische systemen. Ook hebben wij meerdere applicaties verzorgd, waarvan één op het klimaatsysteem. Omdat deze laatste studie brede belangstelling trok, zijn we dieper ingegaan op het temperatuur- versus CO2-probleem. Aanvankelijk stelden we het als een kip-of-ei-probleem, in termen van het causaliteitsverband (elk van de twee is een oorzaak van de ander), maar uiteindelijk bleek dat veranderingen in de CO₂-concentratie geen oorzaak kunnen zijn van temperatuurveranderingen. In plaats daarvan identificeerden we een unidirectioneel, potentieel causaal verband met temperatuur als oorzaak en de CO₂-concentratie als gevolg. Deze richting van causaliteit geldt voor de gehele periode die wordt bestreken door de moderne instrumentele waarnemingen (meer dan 60 jaar) op alle tijdschalen.

De discussie, die werd aangewakkerd door onze overwegingen over de koolstofbalans, benadrukte het belang van de biosfeer in de koolstofcyclus – met een aandeel van 96% tegenover 4% van de menselijke uitstoot. We hebben aangetoond dat er, in vergelijking met wat er in 1750 gebeurde, nu sprake is van een extra uitstoot van ongeveer 60 Gt C/jaar, waarvan iets minder dan 10 Gt C/jaar het gevolg is van de verbranding van fossiele brandstoffen. Zelfs zonder rekening te houden met de uitstoot van fossiele brandstoffen is er een overschot van ongeveer 50 Gt C/jaar ten opzichte van het niveau van 1750. Dit overschot wordt volledig verklaard door de temperatuurstijging.

Wat waren de reacties?

De meeste collega’s waren niet enthousiast over onze papers, ongeacht hun algemene opvattingen over klimaat. Sommige klimaatorthodoxen oefenden druk uit op de Royal Society om onze artikelen in te trekken. Alles wat in tegenspraak is met de officiële verhalen heeft de neiging te worden verworpen of, als het door de mazen van het systeem is geglipt en is gepubliceerd, te worden ingetrokken. Ik heb de afgelopen twintig jaar verschillende artikelen over het klimaat gepubliceerd, maar tot nu toe is er geen sprake geweest van intrekking, ondanks intensieve pogingen. Maar we zien dat deze tactiek ook bij andere artikelen effectief is.

We leven in een tijdperk van decadentie, waarin diversiteit in alles wordt aangemoedigd en gepromoot – we worden bijvoorbeeld geïnformeerd over 68 verschillende geslachten waaruit mensen zich vrij zouden moeten voelen om te kiezen – maar diversiteit in wetenschappelijke meningen is ten strengste verboden. De wetenschap, die vroeger het vrije onderzoek naar nieuwe kennis was, wordt nu als “gevestigd” beschouwd.

De agenda voor klimaatverandering is dus een politieke agenda.

Ja. Het werd geïnitieerd en ontwikkeld door de Rockefellers – ja, degenen die vroeger de personificatie waren van wat ‘Big Oil’ wordt genoemd. Het werd in 1974 op de internationale politiek gelanceerd door hun diplomaat Henry Kissinger. Momenteel wordt het gecoördineerd door Kissingers leerling Klaus Schwab via het World Economic Forum en de Verenigde Naties.

Een van de meest ironische feiten is dat de meest fanatieke aanhangers van de agenda zichzelf als links beschouwen. Ik kan me voorstellen dat Antonio Gramsci, die ik las en die ik bewonderde toen ik student was, geschokt zou zijn als hij deze ‘linksen’ van vandaag zou zien…

Hoe reageerde u op de Italiaanse ervaring?

Ik heb deze gebeurtenissen zeer positief ervaren – als een bron van inspiratie. Eerst bestudeerde ik de geschiedenis van gerelateerde ontwikkelingen in Italië en wereldwijd, waarbij ik me concentreerde op het raakvlak van wetenschap met politiek en in het bijzonder op de totalitaire facetten van de politiek. De Universiteit van Bologna stond mij toe om, tijdens een evenement dat ik zelf organiseerde en waar geen reclame voor werd gemaakt, mijn eerste bevindingen van dit onderzoek te presenteren. (Ik heb mijn presentatie hier geüpload.)

Hierin vergeleek ik historisch-fascistische praktijken met modern activisme, dat blijkbaar in strijd is met de Italiaanse grondwet, waarvan artikel 33 zegt dat kunst en wetenschap vrij zijn en dat het onderwijs daarin vrij is. Ik vergeleek de consensus van professoren in de tijd van Mussolini, bereikt door een eed van trouw aan het fascistische regime, met moderne wetenschappelijke consensus over het klimaat, bereikt door modernere methoden, die nog steeds de traditionele praktijken omvatten van het tot zwijgen brengen of elimineren van meningen die niet stroken met de officiële opvattingen: het officiële narratief.

Ik zette dit onderzoek voort, waarbij ik me concentreerde op de geschiedenis van de klimaatveranderingsagenda, en ik kon de historische wortels ervan vinden, die ik later in Athene presenteerde in een lezing getiteld “De politieke oorsprong van de klimaatveranderingsagenda”. Sinds de annulering van mijn lezing in Bologna heb ik, alleen of in samenwerking met andere collega’s, tien artikelen over klimaat geproduceerd.

Heeft u nog enige wrok jegens Italië?

Integendeel: ik bewonder de hydrologische gemeenschap in Italië. Ik geloof dat deze de meest geavanceerde in Europa is. Op professioneel vlak heb ik meer goede vrienden in Italië dan in Griekenland. En natuurlijk houd ik van het Italiaanse eten en drinken, het beste ter wereld. Als ik niet in Griekenland zou wonen en als ik de keuze had waar ik anders zou gaan wonen, zou dat Italië zijn.


Maar pas op: zowel Italië als Griekenland zijn zwaar getroffen door de moderne intellectuele en morele decadentie. Bovendien kunnen we moeilijk zeggen dat onze landen soeverein zijn. Ik zie ze eerder als vazalstaten en momenteel intellectueel gehegemoniseerd door een cultuur op laag niveau die elders is ontwikkeld. Ik kan me voorstellen dat Gramsci dit ook niet leuk zou vinden…

Ik geloof dat de volkeren van onze beide landen een grotere verantwoordelijkheid hebben dan andere volkeren om weerstand te bieden aan decadentie en opnieuw de klassieke ethische en intellectuele waarden te bevorderen die onze voorouders hebben ontwikkeld en die de basis zijn geweest van de moderne beschaving.

***

 

 

Bron hier.

***