Het gaat niet goed met de Duitse poging om in 2045 netto nul CO2-uitstoot te bereiken, vijf jaar eerder dan de onrealistische doelstelling van Groot-Brittannië zelf.

Maandenlang probeert de Duitse regering een manier te bedenken om de zware industrie te redden van de hoge energieprijzen, waardoor de productie naar Azië vlucht.

Vorig jaar nog kondigde chemiegigant BASF aan dat het zou investeren in een nieuwe fabriek van £10 miljard in China in plaats van in Europa, dankzij de energiekosten.

Nu lijkt de regering een manier te hebben gevonden. Het gaat £200 miljard  van zijn klimaattransitiefonds, dat had moeten investeren in groene technologie voor andere activiteiten gebruiken. Het fonds was ook bedoeld om huisbewoners te compenseren die kreunen onder de kosten van beleid zoals het voorgestelde verbod op nieuwe gasboilers volgend jaar.

In plaats daarvan zal een deel van het geld gaan naar het subsidiëren van goedkopere energie voor grote gebruikers (hoewel huishoudens uiteindelijk misschien meer zullen moeten betalen). Het is onnodig te zeggen dat een deel van de subsidies zal verdwijnen in de zakken van de eigenaren van kolencentrales – aangezien sommige daarvan opnieuw moeten worden opgestart om de verdwijning van Russisch gas het hoofd te bieden.

Tegelijkertijd verzet Duitsland zich tegen EU-voorstellen voor nieuwe rapportagevereisten over klimaat- en andere milieukwesties. Het wil de regels zo veranderen dat ze alleen gevolgen hebben voor bedrijven met meer dan 500 mensen, in plaats van 250. De Duitse auto-industrie is er al in geslaagd een EU-verbod op benzine- en dieselauto’s vanaf 2035 af te zwakken – verbrandingsmotoren zullen nog steeds toegestaan ​​zijn. als ze kunnen worden gebruikt op synthetische ‘e-brandstoffen’ die zijn vervaardigd uit waterstof en kooldioxide. Gegeven het feit dat je synthetische brandstoffen kunt maken volgens elk recept dat je maar wilt, betekent dit feitelijk dat de auto-industrie in staat zal zijn door te gaan met het maken van verbrandingsmotoren, vrijwel zoals nu.

Hoe is Europa’s meest ambitieuze land met een netto-nulbeleid nu een achterblijver geworden (zonder tot nu toe de steeds onbereikbaarder wordende doelstelling voor 2045 feitelijk te laten varen)? Realiteit, dat is wat het is.


Jarenlang voerde Duitsland een beleid waarbij het zich baseerde op goedkoop Russisch gas, terwijl het hoopte dat er op magische wijze een oplossing zou verschijnen voor het probleem van de intermitterende hernieuwbare energiebronnen. Dit beleid werd voortgezet, zelfs toen Poetin zijn tanks aan de Oekraïense grens opstelde – drie kerncentrales werden voortijdig gesloten op oudejaarsavond 2021.

Nu worden de kosten duidelijker. Wind- en zonne-energie zullen niet voldoende energie leveren die goedkoop en betrouwbaar genoeg is om alle fossiele brandstoffen te vervangen – althans niet zonder een tot nu toe onduidelijke technologie die de betaalbare opslag van grote hoeveelheden energie mogelijk maakt. Het onvermijdelijke resultaat van de pogingen om door te gaan met het netto nulpunt zal zijn dat nog meer delen van de Duitse industrie zullen verdwijnen naar Zuid-Azië, dat niet wordt gehinderd door juridisch bindende doelstellingen.


De vraag is: welk land zal het eerste zijn dat zijn netto-nuldoelstelling bekritiseert, het op een of andere manier uitstelt, verwatert – of de definitie verandert van wat telt? Er moet veel geld worden verdiend aan Duitsland, hoewel het nog een paar jaar kan duren voordat een regering zich dapper genoeg voelt om het onvermijdelijke toe te geven.

***

Over de auteur

Ross Clark is een vooraanstaand schrijver en columnist die al dertig jaar voor The Spectator schrijft. Zijn boeken omvatten Not Zero en The Road to Southend Pier.

***

Bron hier.

***