Op dit moment is het onbekend hoe lang dit gruwelijke experiment zal voortduren en .....
11-9-2023
Voor degenen onder ons die goed thuis zijn in de biologie en de opkomende veiligheidsgegevens met betrekking tot de injecties die ‘Covid-vaccins’ worden genoemd, is wat zich voor ons afspeelt als een kettingbotsing in slow motion: we kunnen zien hoe het zich ontvouwt en enorme schade veroorzaakt, we hebben geen idee wanneer het zal stoppen en we voelen ons machteloos om er veel aan te doen.
Op dit moment is het onbekend hoe lang dit gruwelijke experiment zal voortduren en hoeveel verdere schade zal worden veroorzaakt, schrijft Dr. Jonathan Engler.
Helaas zijn er echter redenen om aan te nemen dat het volgende wel eens het geval zou kunnen zijn:
- Het zal veel langer duren voordat de schade wordt erkend door het ‘establishment’ en daarom zullen de injecties nog een tijdje worden toegediend – zij het in steeds kleinere groepen naarmate de tijd vordert, en met wisselend enthousiasme op verschillende locaties .
- Zelfs als de injecties nu zouden stoppen, is het onbekend in hoeverre de tot nu toe veroorzaakte schade daadwerkelijk aan het licht is gekomen, en hoeveel zich in de daaropvolgende jaren of zelfs decennia zal manifesteren.
Eén categorie redenen voor het bovenstaande is in essentie van politieke aard. We verwijzen hier naar het volledige falen van degenen op wie we voorheen vertrouwden om ervoor te zorgen dat farmaceutische interventies veilig zijn. De redenen hiervoor zijn opzettelijke blindheid van de kant van onze regelgevende autoriteiten, gecombineerd met de inmiddels nogal voor de hand liggende overname van deze instellingen door twee verschillende geïnteresseerde partijen:
- Politici die zich blijkbaar tot alles zullen verlagen, inclusief het installeren van transnationaal gecoördineerde censuurregimes, om hun monumentale fouten verborgen te houden;
- Big Pharma, wanhopig om ervoor te zorgen dat zijn bonanza zo lang mogelijk voortduurt.
Maar naast het bovenstaande zijn er enkele inherente biologische redenen die het einde van deze ongekende catastrofe kunnen belemmeren en vertragen.
Om verschillende redenen die hieronder worden opgesomd, blijven er veel onzekerheden bestaan met betrekking tot de biologische werking van herhaalde doses van de mRNA-producten. Wat echter bekend is, suggereert dat veel van de schade die ze veroorzaken wordt gemedieerd door ontstekings- en auto-immuunprocessen die (mogelijk) door het hele lichaam worden geïnduceerd.
Om het belangrijkste werkingsmechanisme samen te vatten: de lipidenanodeeltjes dragen mRNA naar sommige cellen van de ontvanger. Deze cellen brengen spike-eiwit tot expressie, dat vreemd is aan het lichaam. Het immuunsysteem van het lichaam maakt antilichamen tegen dat eiwit aan en valt de cellen aan die het eiwit tot expressie brengen.
In tegenstelling tot de oorspronkelijke beweringen – dat het product zou worden afgebroken in de deltaspier (schouder) met weinig of geen distributie door het lichaam, blijkt dat het product wijdverspreid wordt – mogelijk naar elk orgaansysteem. Dit had natuurlijk niet verrassend moeten zijn, omdat het hele doel van het lipide in de lipide-nanodeeltjes is om ze in staat te stellen membranen te passeren en zich te verspreiden, om te helpen met hun oorspronkelijke rol als transporteurs van gerichte medicijnen naar kankercellen.
Bovendien:
- De hoeveelheid geproduceerd spike-eiwit is ongecontroleerd en oncontroleerbaar, evenals hoe lang het wordt geproduceerd. Vele maanden na de injectie zijn hoge niveaus van spike-antilichamen gevonden , wat erop wijst dat de aanmaak van het eiwit voortduurt.
- Het geproduceerde spike-eiwit heeft ingebouwde verschillen met de natuurlijke versie – de vervanging van uridine door pseudo-uridine – die is ontworpen om ervoor te zorgen dat het mRNA minder afbreekbaar is. Andere veranderingen (bijvoorbeeld codonoptimalisatie) kunnen de vouweigenschappen van het geproduceerde eiwit veranderen, met onbekende gevolgen.
- Er wordt gedacht dat het spike-eiwit zich naar de celkernen kan verplaatsen, waarvan de risico’s nog onbekend zijn.
- Het herhaaldelijk aanmaken van spike-eiwitten door meerdere injecties kan schadelijke gevolgen hebben, zowel voor het vermogen om vergelijkbare virussen te bestrijden (de zogenaamde ‘tolerantie’ die ontstaat door het veranderen van het type antilichaam dat wordt aangemaakt) als voor immuunuitputting (waardoor het vermogen van het lichaam om andere ziekteverwekkers, of kanker, te bestrijden wordt verminderd).
- De LNP’s zelf (ondanks hun ‘payload’) zouden op zichzelf heel goed ontstekingsbevorderend kunnen zijn.
- De betekenis van DNA-contaminatieniveaus boven tolerantieniveau die overblijven van de bacteriële plasmiden die worden gebruikt in het productieproces van grote volumes is tot nu toe onbekend.
Een groot deel van de waargenomen schade lijkt van inflammatoire of auto-immuun aard te zijn. Beide processen zijn meestal chronisch en geen acute problemen. Het is heel goed mogelijk dat ze, eenmaal begonnen, maanden of zelfs jaren kunnen voortduren. Met name wordt gedacht dat chronische ontstekingen een centrale rol spelen in veel van de chronische pathologieën waar westerlingen de afgelopen decennia steeds meer last van hebben.
Daarom kan de staart van zichtbare schade zich over een langere periode manifesteren. Omdat chronische ontstekings- en auto-immuunprocessen zich van nature langzaam opbouwen in de loop van de tijd, is het bovendien waarschijnlijk dat het individu gewend raakt aan nadelige gevolgen, totdat zich na een langere periode een kritieke gebeurtenis voordoet.
Een goed voorbeeld hiervan is coronaire hartziekte. Er wordt gedacht dat ontsteking een belangrijk onderdeel is van de pathofysiologie waarbij zich een ‘plaque’ opbouwt in de arteriële wand. Dit kan asymptomatisch zijn totdat het scheurt en een totale verstopping veroorzaakt, wat resulteert in een ‘hartaanval’. Als de injecties dit ontstekingsproces versnellen, kan het verloop van het pathologische proces identiek lijken aan het proces dat eerder bij veel mensen werd waargenomen, ook al is het teweeggebracht en versneld boven wat die persoon anders zou hebben ervaren; Omdat het echter binnen het bereik valt van de mogelijke of zelfs waarschijnlijke ziekten die worden waargenomen, wordt het afgedaan als ‘een van die dingen’.
Sigarettenfabrikanten ontkenden vroeger dat hun producten longkanker veroorzaakten door te wijzen op niet-rokers die hetzelfde lot ondergingen. Het was in feite alleen door rigoureuze epidemiologische analyse dat het verband ondubbelzinnig kon worden bewezen. Wat de Covid-injecties betreft, is het zeer zorgwekkend dat de autoriteiten al het mogelijke lijken te doen om de toegang tot de gegevens die het uitvoeren van dergelijke analyses mogelijk zouden maken, te belemmeren.
Een andere reden waarom schade moeilijk te identificeren is, is dat in sommige gevallen de pathologische processen slechts een vermindering van de fysiologische reserve inhouden, iets dat jaren of decennia onopgemerkt kan blijven. De meeste systemen van het lichaam hebben een aanzienlijke ingebouwde redundantie. Daarom kan een nier, of een aanzienlijk deel van de lever, verloren gaan terwijl er nog steeds een goede fysiologische en biochemische controle behouden blijft. Maar als iemand een nier verliest, is de kans op nierfalen groter naarmate hij ouder wordt, de efficiëntie van zijn nieren afneemt en de beschikbare reserve wegvalt. Op dezelfde manier, als een deel van het hart op jonge leeftijd wordt beschadigd (bijvoorbeeld door myocarditis), kan de persoon op korte termijn volledig herstellen in de zin dat hij fysiologisch normaal is.
Ten slotte moet worden opgemerkt dat vanwege de brede verspreiding over het hele lichaam (iets nogal voor de hand liggend gezien de grote verscheidenheid aan meldingen in de verschillende databases met bijwerkingen), de schade zich lijkt te manifesteren in een extreem grote verscheidenheid aan symptomen en stoornissen. Deze zullen problematisch zijn om te diagnosticeren en vereisen langdurig en complex onderzoek, waarbij meerdere pathologieën mogelijk zijn. Dergelijke profielen van soorten schade zijn over het algemeen niet eerder waargenomen bij farmaceutische producten; in de meeste gevallen zijn de nadelige effecten beperkter van omvang en hangen ze in de tijd nauwer samen met de dosering (hoewel er enkele uitzonderingen zijn).
Concluderend is het niet mogelijk om te zeggen of we aan het begin of aan het einde staan van de schade die door deze middelen wordt aangericht.
Een combinatie van wat ‘politieke’ redenen genoemd kunnen worden, samen met de inherente biologische kenmerken van de mRNA ‘vaccins’, zorgen er allemaal voor dat de injecties niet snel worden geïdentificeerd en geaccepteerd als de veroorzakers van aanzienlijke en aanhoudende schade die wordt ervaren door een onaanvaardbaar groot aantal mensen.
Bovendien blijft het waarschijnlijk dat ze nog enige tijd zullen worden toegediend – althans aan bepaalde groepen op bepaalde plaatsen – waardoor de reeds veroorzaakte schade wordt verlengd en verergerd.
0 reacties :
Een reactie posten