6-9-2023
Voor degenen onder ons die goed op de hoogte zijn van de biologie en de opkomende veiligheidsgegevens met betrekking tot de injecties die “covide vaccins” worden genoemd, lijkt wat zich nu voor ons afspeelt op een kettingbotsing opeenhoping in slowmotion: we kunnen zien hoe het zich ontvouwt, hoe het enorme schade veroorzaakt, we hebben geen idee wanneer het zal stoppen en we voelen ons machteloos om er veel aan te doen, schrijft Hartgroup.
Op dit moment is het onbekend hoe lang dit afschuwelijke experiment zal doorgaan en hoeveel schade er nog zal worden aangericht.
Helaas zijn er echter redenen om aan te nemen dat het volgende wel eens het geval zou kunnen zijn:
1. Het zal veel langer duren voordat de veroorzaakte schade erkend wordt door de “gevestigde orde” en dus zullen de injecties nog wel enige tijd toegediend blijven worden – zij het aan steeds kleinere groepen naarmate de tijd vordert, en met wisselend enthousiasme op verschillende locaties.
2. Zelfs als de injecties nu zouden stoppen, is het onbekend hoeveel van de tot nu toe veroorzaakte schade daadwerkelijk aan het licht is gekomen, en hoeveel zich in de komende jaren of zelfs decennia zal manifesteren.
Eén categorie van redenen voor het bovenstaande is in wezen politiek. We hebben het hier over het complete falen van degenen op wie we voorheen vertrouwden om ervoor te zorgen dat farmaceutische interventies veilig zijn. De redenen hiervoor zijn moedwillige blindheid van de kant van onze regelgevende instanties, gecombineerd met de inmiddels nogal duidelijke inbezitneming van deze instellingen door twee verschillende belanghebbende partijen:
1. Politici die zich blijkbaar tot alles zullen verlagen, inclusief het installeren van transnationale gecoördineerde censuurregimes, om hun monumentale fouten verborgen te houden; en
2. Big Pharma, die er wanhopig voor wil zorgen dat hun bonanza zo lang mogelijk blijft bestaan.
Maar naast het bovenstaande zijn er ook enkele inherente biologische redenen die het einde van deze ongekende catastrofe kunnen belemmeren en vertragen.
Om verschillende redenen die hieronder worden opgesomd, blijven er veel onzekerheden bestaan over de biologische werking van herhaalde doses van de mRNA-producten. Wat er echter bekend is, suggereert dat veel van de schade die ze veroorzaken gemedieerd wordt door ontstekings- en auto-immuunprocessen die (mogelijk) in het hele lichaam geïnduceerd worden.
Om het belangrijkste werkingsmechanisme samen te vatten: de lipide nanodeeltjes brengen mRNA in sommige cellen van de ontvanger. Deze cellen brengen spike-eiwit tot expressie – dat lichaamsvreemd is. Het immuunsysteem van het lichaam maakt antilichamen aan tegen dat eiwit en valt de cellen die het eiwit uitdrukken aan en vernietigt ze.
In tegenstelling tot de oorspronkelijke beweringen – dat het product zou worden afgebroken in de deltaspier (schouderspier) met weinig of geen verspreiding door het hele lichaam, blijkt dat het product WEL wijd verspreid raakt – mogelijk naar elk orgaansysteem. Dit had natuurlijk geen verrassing moeten zijn, aangezien het hele punt van de lipiden in de lipide nanodeeltjes is om ze in staat te stellen membranen te passeren en verspreid te worden, om te helpen met hun oorspronkelijke rol als transporteur van gerichte medicijnen naar kankercellen.
Bovendien:
• De hoeveelheid geproduceerd spike-eiwit is ongecontroleerd en oncontroleerbaar, net als de duur van de productie. Er zijn hoge niveaus van spike-antilichamen aangetroffen vele maanden na injectie, wat erop wijst dat de aanmaak van het eiwit doorgaat.
• Het geproduceerde spike-eiwit heeft ingebouwde verschillen ten opzichte van de natuurlijke versie – de vervanging van uridine door pseudouridine – ontworpen om ervoor te zorgen dat het mRNA minder afbreekbaar is. Andere veranderingen (bijv. codonoptimalisatie) kunnen de vouwingseigenschappen van het geproduceerde eiwit veranderen, met onbekende gevolgen.
• Men denkt dat het spike-eiwit zich naar de celkern kan transloceren… kanker.
• Het herhaaldelijk aanmaken van spike door meerdere injecties kan schadelijke gevolgen hebben, zowel voor het vermogen om soortgelijke virussen te bestrijden (zogenaamde “tolerantie” die ontstaat door het veranderen van het type antilichaam dat wordt aangemaakt) als voor de uitputting van het immuunsysteem (waardoor het lichaam minder goed in staat is om andere ziekteverwekkers of kankers te bestrijden).
• De LNP’s zelf (ondanks hun “payload”) kunnen op zichzelf heel goed ontstekingsbevorderend zijn…
• De betekenis van boven-tolerantie niveaus van DNA-besmetting die overgebleven is van de bacteriële plasmiden die gebruikt zijn in het grote productieproces is tot nu toe onbekend.
Veel van de waargenomen schade lijkt ontstekings- of auto-immuun van aard te zijn. Beide processen zijn meestal chronische, geen acute problemen. Het is heel goed mogelijk dat ze, eenmaal begonnen, maanden of zelfs jaren aanhouden. Er wordt met name gedacht dat chronische ontstekingen een centrale rol spelen in veel van de chronische ziekten waaraan westerlingen de afgelopen decennia steeds meer lijden.
De staart van zichtbare schade kan zich dus over een lange periode manifesteren. Omdat chronische ontstekings- en auto-immuunprocessen van nature langzaam in de loop van de tijd opgebouwd worden, is het bovendien waarschijnlijk dat het individu gewend raakt aan de nadelige effecten, totdat er na een langere periode een kritieke gebeurtenis plaatsvindt.
Een goed voorbeeld hiervan is coronaire hartziekte. Men denkt dat ontsteking een belangrijk onderdeel van de pathofysiologie is, waarbij zich een “plaque” opbouwt in de slagaderwand. Deze kan asymptomatisch zijn totdat hij scheurt en een totale verstopping veroorzaakt, wat resulteert in een “hartaanval”. Als de injecties dit ontstekingsproces versnellen, kan het verloop van het pathologische proces identiek lijken aan het proces dat eerder bij veel mensen is gezien, hoewel het meer op gang is gebracht en versneld is dan wat die persoon anders zou hebben meegemaakt; maar omdat het binnen het scala van mogelijke of zelfs waarschijnlijke ziekten valt die zijn waargenomen, wordt het afgedaan als “een van die dingen”.
Vroeger ontkenden sigarettenfabrikanten dat hun producten longkanker veroorzaakten door te wijzen op niet-rokers die hetzelfde lot ondergingen. In feite kon het verband alleen ondubbelzinnig worden bewezen door strenge epidemiologische analyses. Wat de covid-injecties betreft, is het zeer verontrustend dat de autoriteiten er alles aan lijken te doen om de toegang tot de gegevens die dergelijke analyses mogelijk zouden maken, te bemoeilijken.
Een andere reden waarom schade moeilijk vast te stellen is, is dat in sommige gevallen de pathologische processen alleen maar de fysiologische reserve verminderen, iets wat jarenlang of tientallen jaren onopgemerkt kan blijven. De meeste lichaamssystemen hebben een aanzienlijke ingebouwde redundantie, daarom kan een nier, of een aanzienlijk deel van de lever, verloren gaan terwijl de fysiologische en biochemische controle nog steeds goed is. Maar als iemand een nier verliest, is de kans op nierfalen groter naarmate hij ouder wordt en de efficiëntie van de nieren afneemt, waardoor de beschikbare reserve afneemt. Op dezelfde manier, als een deel van het hart beschadigd raakt op jonge leeftijd (bijvoorbeeld door myocarditis), kan iemand op korte termijn volledig herstellen in de zin van fysiologisch normaal zijn, maar is hij of zij kwetsbaarder voor hartfalen (waarbij het hart het bloed niet voldoende door het lichaam kan pompen) als hij of zij meer hartspierweefsel verliest na – bijvoorbeeld – een hartaanval op middelbare leeftijd.
Tot slot moet worden opgemerkt dat vanwege de brede verspreiding door het hele lichaam (iets wat nogal voor de hand ligt gezien het brede scala aan meldingen in de verschillende databases met ongewenste bijwerkingen), de schade zich lijkt te manifesteren in een extreem breed scala aan symptomen en aandoeningen. Deze zijn moeilijk te diagnosticeren en vereisen langdurig en complex onderzoek, waarbij meerdere pathologieën mogelijk zijn. Dergelijke profielen van soorten schade zijn over het algemeen nog niet eerder waargenomen bij farmaceutische producten; in de meeste gevallen zijn de bijwerkingen beperkter in omvang en nauwer gerelateerd aan de dosering (hoewel er enkele uitzonderingen zijn).
Conclusie
Het is niet mogelijk om te zeggen of we aan het begin of aan het einde staan van de schade die deze middelen veroorzaken.
Een combinatie van wat “politieke” redenen genoemd kunnen worden, samen met de inherente biologische eigenschappen van de mRNA-“vaccins”, verhinderen allemaal dat de injecties op korte termijn geïdentificeerd en geaccepteerd worden als de veroorzaker van significante en aanhoudende schade bij een onaanvaardbaar groot aantal mensen.
Bovendien blijft het waarschijnlijk dat ze nog enige tijd toegediend zullen blijven worden – tenminste aan bepaalde groepen op bepaalde plaatsen – waardoor de reeds veroorzaakte schade zal worden verlengd en verergerd.
0 reacties :
Een reactie posten