Door Fritz Vahrenholt.

Om te beginnen, zoals gewoonlijk, mijn monitor van de werkelijke temperatuurstijging op aarde. Daarna zijn dit mijn onderwerpen voor vandaag:

  • het stedelijk warmte-eilandeffect;
  • de invloed van zonnestraling op de temperatuurontwikkeling;
  • de verdere ontwikkeling van de CO2-uitstoot in de G20-landen;
  • de bijdrage van de natuur aan het stabiliseren van de CO2-concentraties.

In augustus 2023 bleef de afwijking van de mondiale temperatuur ten opzichte van het 30-jarige gemiddelde van satellietmetingen van de Universiteit van Alabama (UAH) licht toenemen vergeleken met juli. De waarde bedraagt ​​0,69 graden Celsius en vertegenwoordigt de op één na hoogste afwijking van het langetermijngemiddelde sinds 1979. De gemiddelde temperatuurstijging per decennium sinds 1979 bedraagt ​​0,14 graden Celsius. Een verdere stijging op dit niveau is geen reden tot zorg en zeker niet tot paniek.

De stijging van de oceaantemperatuur bedroeg 0,12 graden Celsius per decennium; de temperatuurstijging op het land bedroeg 0,19 graden per decennium. Waarom de temperaturen op land sneller stijgen, leggen we hieronder uit.
37 Wetenschappers uit 17 landen rapporteren nieuwe bevindingen over de oorzaken van de opwarming van de aarde

Eind augustus publiceerde het gerenommeerde klimaatwetenschappelijke tijdschrift Climate een publicatie van 37 wetenschappers uit 17 landen over nieuwe bevindingen over de oorzaken van de opwarming van de aarde op het land. Het IPCC heeft de opwarming van zowel het land als de oceanen voor 100% toegeschreven aan de toegenomen CO2-concentraties in de atmosfeer. De 37 wetenschappers komen tot de verschillende conclusie dat er andere oorzaken zijn voor de gemeten temperatuurstijging die niet kunnen worden toegeschreven aan de verhoogde CO2-concentratie in de atmosfeer. Met trots kan ik mededelen dat ik een van de 37 wetenschappers ben die dit hebben gepubliceerd.

Wat heeft deze groep wetenschappers onderzocht?

Om de belangrijkste oorzaken van de opwarming tussen 1850 en 2018 te identificeren, werden twee door het IPCC verwaarloosde bronnen van opwarming statistisch onderzocht:

1. Het zogenaamde stedelijke warmte-eilandeffect, dat de invloed van groeiende steden op meetresultaten en temperatuurstijgingen weerspiegelt.

2. De invloed van zonneactiviteit als verdere oorzaak van temperatuurstijgingen die niet door CO2 worden veroorzaakt.

Over het warmte-eilandeffect

Het warmte-eilandeffect houdt in dat meetstations die voorheen in puur landelijke gebieden lagen, door de verstedelijking nu omgeven zijn door bevolkte gebieden. Een voorbeeld is het meetstation op de luchthaven van Frankfurt, dat 80 jaar geleden een landelijke omgeving had, maar nu wordt beïnvloed door start- en landingsbanen, snelwegen, gebouwen en verkeer die warmte opslaan en afgeven.

Uit het onderzoek blijkt dat 65% van de meetstations in landelijke gebieden tussen 1850 en 1900 nu volledig verstedelijkt zijn.

Waarom is dat belangrijk? Het temperatuurverschil tussen stedelijke en landelijke gebieden is groot. Als landelijke gebieden in de loop van de tijd verstedelijken, registreren de betreffende lokale meetstations de hogere temperatuur van de verstedelijkte omgeving. Dienovereenkomstig spelen de locaties van de meetstations een belangrijkere rol bij de beoordeling van de mondiale temperatuurstijging dan eerder werd gedacht.

Bron: Lüning/Vahrenholt Unerwünschte Wahrheiten 2021.

Omdat de verhouding meetstations op het platteland en in de stad door de groeiende steden met 65% is verschoven ten gunste van de steden, heeft dit ook invloed op de oorzaken van de mondiale temperatuurontwikkeling.

Daarom is een deel van de opwarming van de afgelopen 150 jaar in Europa, de VS en vooral China het gevolg van veranderingen in het milieu en niet alleen van de toenemende CO2-concentraties. Uit het onderzoek blijkt dat het effect 0,34 graden Celsius per eeuw bedraagt. Hiermee wordt geen CO2 opgelost, maar zonder het warmte-eilandeffect zou de mate van opwarming op land bijna 40% lager zijn.

Over de invloed van zonnestraling

De invloed van veranderende zonnestraling op de opwarming van de aarde wordt door het IPCC geschat op bijna nul. Ik had al verwezen naar mijn publicatie in de nieuwsbrief van afgelopen augustus, waarin staat dat vooral de afgelopen twintig jaar de invloed van zonnestraling door het dunner worden van wolken belangrijker is geweest dan het zogenaamde broeikaseffect.

Uit het onderzoek van 37 wetenschappers bleek ook dat de invloed van de zon in de periode daarvoor groter was: daarna kan tot 70% van de opwarming worden toegeschreven aan de zonnestraling.

Waarom zijn de resultaten anders dan die van het IPPC?

Bij het reconstrueren van de zonnecycli vertrouwt het IPCC op gegevens van het fysisch-meteorologische observatorium in Davos (PMOD). De bovengenoemde studie is gebaseerd op gegevens van het Californian Institute of Technology (ACRIM) om de zonnecycli te reconstrueren.

Daar zijn goede redenen voor elk van deze twee satellietmeetsystemen. De verschillen in de meetresultaten lijken zeer klein. Maar als je de metingen van het Californian Institute of Technology (ACRIM) kiest, dan is bij de reconstructie van de zonnecycli door ACRIM de invloed van de zon groter dan de invloed van CO2 op de opwarming.

Eén ding laat de publicatie zeker zien: de onzekerheden bij het bepalen van de temperatuurstijging die niet door CO2 wordt veroorzaakt, zijn veel groter dan in de publieke perceptie lijkt.

Terwijl wetenschappers ‘hun werk doen’ doen politici alsof CO2 de enige oorzaak is van de klimaatverandering. Onder het verhaal van ‘klimaatredding’ streven politici hun eigen sociaal-politieke doelen na, ongeacht de kosten voor de samenleving.

Belangrijke G20-landen wijzen CO2-reducties af

Op de G20-top in India op 9 en 10 september 2023 probeerden de VS en enkele Europese landen andere landen zoals China, India, Rusland, Saoedi-Arabië en Brazilië ervan te overtuigen in te stemmen met een CO2-reductie van 60% in 2035. De poging mislukte omdat geen van de BRICS-landen het Westen volgde.

Als je de uitstoot van de westerse landen (VS, Europa, Japan, Zuid-Korea, Canada en Australië) bij elkaar neemt, krijg je 27,1% van de mondiale uitstoot.

De andere landen, die 73% van de mondiale CO2-uitstoot veroorzaken, denken er om economische redenen niet aan om hun CO2-uitstoot te verminderen.

Met name de gastheer van de G20-top, India, nam een ​​standpunt in en liet zijn minister van Energie Singh verklaren:

“Als de economie met 7% groeit, zal de elektriciteitsopwekking uit steenkool ook groeien.”

De ongemakkelijke waarheid is dat hernieuwbare energie geen realistisch alternatief is voor fossiele energie. Hij benadrukte verder: De behoefte aan back-up voor wind- en zonne-energie door middel van batterijen verhoogt de kosten bijna met een factor vijf. Daarnaast stegen de kosten van lithiumbatterijen voor het eerst sinds 2022 met 7% door duurdere grondstoffen.

We proberen deze kennis al een tijdje over te brengen aan onze federale overheid, tot nu toe zonder succes.

Een paar weken eerder had de klimaatvertegenwoordiger van de Amerikaanse regering, John Kerry, tijdens zijn bezoek aan China ontdekt dat China inmiddels zelfs zijn eigen doelstellingen voor CO2-reductie had laten varen. Nog in 2015 verklaarde China dat het in 2030 zijn maximale CO2-uitstoot wilde bereiken. President Xi heeft nu verklaard dat China kolencentrales niet zal vervangen door hernieuwbare energie, tenzij dit economisch levensvatbaar is. China zal ook meer kolencentrales bouwen.

In 2022 werd in China 106 GW (gigawatt = 1000 megawatt) aan kolencentrales goedgekeurd. Een kolencentrale heeft een gemiddeld vermogen van 1 GW. In de eerste helft van 2023 werden in China extra kolencentrales met een totaal vermogen van 52 GW goedgekeurd. Dat zijn 2 energiecentrales per week.

In China zijn kolencentrales met een totaal vermogen van 136 GW in aanbouw. Deze toename alleen al komt overeen met vier keer de capaciteit van alle Duitse kolencentrales (35 GW), die uiterlijk in 2038 op nul moeten staan.

Wat betekent de Chinese uitbreiding van kolencentrales?

De 136 GW aan nieuwe kolencentrales zullen ongeveer 700 miljoen ton extra CO2 uitstoten. Dit komt overeen met ongeveer 70 maal de CO2-besparing die de federale overheid wil realiseren via de warmtepompwet. Verwacht wordt dat deze wet in 2030 ongeveer 10,4 miljoen ton CO2 zal besparen. De kosten hiervoor bedragen naar verluidt circa € 130 miljard. Dit komt overeen met overheids- en private uitgaven van circa € 12.500 per ton bespaarde CO2.

Deze wet is waarschijnlijk een van de duurste maatregelen ter wereld om de CO2-uitstoot terug te dringen – zonder zelfs maar een effectieve, mondiale CO2-reductie te bewerkstelligen. Onze federale regering houdt uiteraard geen rekening met kosten-batenoverwegingen voor haar “klimaatbeschermingsmaatregelen”. Daarmee is zij de proportionaliteit van haar beleid volledig uit het oog verloren.

Is het erg als China en India afhankelijk zijn van steenkool?

Het VN-doel van netto nul CO2 in 2050 is na de G20-top onbereikbaar geworden. Want de energiecentrales die nu over de hele wereld worden gebouwd, zullen zeker nog op het elektriciteitsnet zijn aangesloten. Er zou veel bereikt worden als de uitstoot in 2050 bijna gehalveerd zou zijn. Het goede nieuws is dat deze reductie voldoende zou zijn om de stijging van de CO2-concentraties te voorkomen.

Nu al wordt 29% van de uitstoot geabsorbeerd door planten en 26% door de oceanen, wat neerkomt op een totaal van 55% van alle CO2-uitstoot wereldwijd.

Prof. Ganteför uit Konstanz heeft dit standpunt inmiddels ingenomen en verwijst net als ik naar de lange versie van het IPCC (Werkgroep 1, FAQ 5.3, p.32).

Waarom is een reductie van de CO2-uitstoot met 45% voldoende?

Planten en oceanen zijn zich niet bewust van de CO2-uitstoot door schoorstenen. Ze nemen CO2 uit de lucht op, afhankelijk van de CO2-concentratie in de lucht om hen heen. Als je de uitstoot halveert, nemen planten en oceanen nog steeds dezelfde hoeveelheid CO2 op, wat dan overeenkomt met de uitstoot. De stijging van het CO2-gehalte in de atmosfeer wordt gestopt.

 

Het effect van de halvering van CO2 is gebaseerd op de rekenmodellen van het IPCC

Als je ook de resultaten van het bovengenoemde onderzoek van 37 wetenschappers meeneemt, is het effect van CO2 op de temperatuurontwikkeling aanzienlijk kleiner: dan zou het niet eens nodig zijn om de CO2 te halveren.

Maar als we alleen maar de CO2-uitstoot willen halveren, kunnen we de grootste onzin van de energietransitie achterwege laten: warmtepompen in oude huizen, het verbieden van diesel- en benzinemotoren, het opzadelen van de industrie met CO2-kosten die hen het land uitjagen. De deïndustrialisatie zou kunnen worden gestopt en miljoenen burgers zouden niet de destructieve vernietiging van de waarde van hun eigendom als pensioenvoorziening hoeven te ondergaan.


Maar waarom leidt de politiek de suïcidale koers zonder rekening te houden met het bittere einde, zodat buitenlandse kranten als de British Telegraph al de kop halen: Hoe Olaf Scholz Duitsland tot de zieke man van de wereld maakte. Waarom zijn politici tegen de voortzetting van de exploitatie van kolencentrales met CO2-afvang en zien zij zonder noodzaak af van kernenergie of schaliegasproductie? Zij meent dat deze “regering de laatste is die de klimaatcrisis nog actief kan beïnvloeden” (Baerbock). Het land zal deze religieuze oorlog tegen zijn eigen burgers, bedrijven en werknemers niet kunnen volhouden.

De rede zal zegevieren.

***