Van een onzer correspondenten.

Wie zelf gelooft dat het heel goed gaat met de energietransitie heeft aan Green Deal-architect Diederik Samsom (VL) een overtuigend spreker.

Hij weet dan een zaal vol met studenten mee te voeren in een niets ontziend optimisme over de energietransitie, zoals deze week bij de Zuyd Hogeschool in Heerlen. Voor wie weet dat het anders zit, is Samsom een ordinaire verdraaier van de waarheid die zonder mandaat – in tegenstelling tot zijn baas Wopke Hoekstra – een rol op eist bij de Nederlandse verkiezingen. Het zou gepast zijn als ambtenaren zich terughoudend opstelden in een vertegenwoordigende democratie richting verkiezingen.

‘Schiet het een beetje op met die Green Deal?’ is de vraag die Diederik Samsom zelf maar opwierp om hem meteen ook zelf te beantwoorden:

‘Het gaat heel hard, harder dan ik had durven dromen. In recordtempo worden windparken gebouwd, zonnepanelen zijn niet aan te slepen. Elektrisch rijden wint heel snel terrein. Ik durf te stellen dat we in 2050 alleen nog maar energie uit duurzame bronnen gebruiken.’

Geen woord over de groei van fossiele energie, geen woord over het mogelijk succes van kernenergie, geen woord over het feit dat het wel meevalt met de klimaatcrisis. Dat er andere feiten en visies zijn.

Dat er ook een heel ander beeld is op te roepen over de energietransitie en eerder het mislukken daarvan is helemaal niet meer aan Samsom besteed. Hij spreekt de vele critici niet tegen, maar verdoezelt hun argumenten.

‘Wij liggen achter. Maar we zijn wel bezig met een inhaalslag.’



Neem nu de analyse van natuurkundige Kees le Pair over de energietransitie:

‘De opbouw van energievoorziening uit wind, zon en biomassa, die nu plaatsvindt, is een kaartje enkele reis naar Nergenshuizen. De energieflux van wind en zon is te klein en wisselt te veel. Die systemen vergen een onvoorstelbare industriële infrastructuur om voldoende om te zetten in bruikbare vorm. Dat kost te veel energie (!). Bovendien put het voorraden zeldzame andere grondstoffen dan brandstof uit, lang voor de mensheid er ook maar bij benadering voldoende energie mee verkrijgt. De fluctuerende productie is een extra probleem met een ongelofelijke aanslag op grondstof voorraden en ruimte. Batterijen als opslag zijn een lachertje, behalve voor ‘niche’ toepassingen zoals een horloge of telefoon. Waterstof is op het moment weinig meer dan een energieslurper. Die buffer kunnen we ons alleen permitteren bij een overvloed van primaire energie, uit kweekreactoren.’

Ook economische indicatoren geven aan dat de energietransitie overal hapert, van onrendabele windmolen tot niet salderende zonnepaneel, van lawaaiige warmtepomp tot tegenvallende verkoop van de elektrische auto. Men hoeft de krant maar op te slaan. Samsom zou bijvoorbeeld dit moeten lezen.

Er is geen nuance meer in zijn denken. Zoals hij inmiddels antwoord geeft op zijn eigen bedachte vragen, zo voert zijn extreme optimisme dat alles zal lukken hem naar de inhoudelijke afgrond.

Een van de studenten vroeg zich af wat het voor zin heeft om in Europa te verduurzamen als China dat bijvoorbeeld niet doet. Het antwoord ‘ademt alweer optimisme’, aldus de verslaggever van Zuyd die kennelijk ook de gezwollen adem van Samsom in zijn gezicht voelde tijdens de voordracht. Samsom:

‘Ik weet het, China bouwt nog kolencentrales. Maar legt tegelijk in drie maanden méér zonnepanelen dan Europa in drie jaar. In de VS worden heel veel technische innovaties geboren op het vlak van duurzaamheid. China heeft vaart gemaakt met de elektrische auto, produceren massaal batterijen. Wij liggen achter. Maar we zijn wel bezig met een inhaalslag.’

Samsom zelf ligt achter met zijn eigen inhaalslag. Die komt hij niet meer te boven.

***

Bron hier.

***