Frans Timmermans schreef: “De grootste drijfveer achter de politiek is angst. Niets is sterker, verleidelijker voor politici dan die angst te gebruiken.”
De EU als pathocratie
Lucas Vermaat 21-9-2023
In een democratische rechtsstaat – die als zodanig functioneert en dus niet volledig is gekaapt – behartigt de regering de belangen van het volk, op een manier waarop zij verantwoording over het gevoerde beleid moet kunnen afleggen. Het recht op vrije vergaring van kennis en uiting van meningen wordt daar erkend als essentieel voor het voortbestaan van die rechtstaat. In een pathocratie daarentegen behartigt de bevolking de belangen van een ongekozen zelfbenoemde elite die de kabinetten en volksvertegenwoordiging met hun dienaren heeft gepenetreerd omwille van het voortbestaan en de uitbreiding van hun buitengewone heersende economische positie. Dit model van overheersing komt erop neer dat het grootste deel van staatsinkomsten afkomstig van de geknechte burgers via belastingen terechtkomt in door deze elite ontworpen projecten, die het algemene belang niet dienen. Cartografische heerschappij gaat niet samen met mondige zelfdenkende burgers en vrije meningsvorming. Daarom wordt in een pathocratie dissent (van mening verschillen) gecriminaliseerd en worden belangrijke besluiten uitgewerkt in ‘achterkamertjes’ met een voor de specifieke doelstelling speciaal geselecteerde belangenverstrengelde groep van zogenaamde experts.
Volgens Andrew Lobaczewski, in zijn klassieke boek Political Ponerology; the Science of Evil, Psychopathy, and the Origins of Totalitarianism, ontstonden totalitaire systemen in het verleden altijd doordat een minderheid met psychopathologische persoonlijkheidstrekken binnen een bevolking tot strategische leiderschapsfuncties in politiek en samenleving wist door te dringen. Zulk een machtselement aan de top heeft een aanzuigende werking op anderen met soortgelijke persoonlijkheidstrekken. Tegelijkertijd zullen politici die nog actieve herinnering hebben aan datgene wat mede door een eigen moreel geweten aan beleidsbeslissingen werd bepaald, uit de politiek vertrekken. Dit opent de weg voor de pathologie van de staat om zich als een soort mindvirus over de bevolking te verspreiden. Volgens sommigen is eigenlijk dit mindvirus het enige virus dat de planeet altijd al heeft geteisterd.
De pathocraten presenteren vervolgens een simplistische, utopische reeks aannames, of een ideologie, op grond waarvan een voorgeschreven werkelijkheid wordt geconstrueerd. Burgers die middels ‘angstporno’, gefabriceerd door de pathocraten, het mindvirus hebben opgelopen, zijn geneigd aan het pathocratisch denken geloof te hechten. Eventuele bewustwording onder de bevolking van de leugens die met dit alles gepaard gaan, kan worden bevorderd door informatie over feiten die de destructieve kracht van het pathocratisch gedachtegoed aantonen. Dit verkleint de kans dat burgers deze destructieve kracht later aan den lijve zullen ondervinden. Dus meer algemeen inzicht in de achtergrond, het gedrag en de werkwijze van de leiders van pathocratische overheidsorganen draagt bij tot het reduceren van tirannie.
In dit nummer onder meer:
Geopolitieke positie Amerika
Onvrijheid in Europa
Lering voor klimaatalarmisten
Succes AfD ook bepalend voor Nederland
Verwrongen beeldvorming Oekraïne-oorlog
Kijken wij naar de bestuur-top van de Europese Commissie, dan zien we personen wier karakter en eigen geschiedenis ideaal zijn om een pathocratie te dienen. De voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, staat bekend om haar corruptie, frauduleus handelen en zwendelarij. De universiteit van Hannover wilde haar in 2016 vanwege plagiaat de dokterstitel afnemen. Bondskanselier Angela Merkel redde haar ternauwernood met het argument dat zij het plagiaat ‘onopzettelijk’ zou hebben gepleegd. In haar functie als Minister van Defensie lapte zij de aanbestedingsregels compleet aan haar laars en bleek haar ministerie in 2015 en 2016 tientallen miljoenen meer aan externe adviseurs te hebben uitgegeven dan in de boeken was vermeld. Een paar maanden voor haar benoeming tot EU-voorzitter wist zij de schuld van de malversaties succesvol bij haar staatssecretaris Katrin Suder neer te leggen.
De nummer twee bij de Europese Commissie, Frans Timmermans, maakte in 2015 via een Twitterbericht duidelijk uit hetzelfde hout te zijn gesneden als Von der Leyen. Hij schreef: “De grootste drijfveer achter de politiek is angst. Niets is sterker, verleidelijker voor politici dan die angst te gebruiken.”
Een pathocratie kan niet beginnen zonder het breken van regels. In de hoogste regionen mag de heersende elite niets worden aangerekend. Dit betekent ook dat de rechterlijke macht niet toegestaan kan worden om naar behoren te functioneren. Nadat Timmermans tot partijleider van de combinatie PvdA en Groen Links was benoemd, liet hij de leden weten dat het doel de middelen heiligt. Zulk redeneren was eveneens afkomstig van minister-president Mark Rutte tijdens zijn ondervraging met betrekking tot de toeslagenaffaire, waarin hij zei de wet opzij te zetten als hem dat om politieke redenen goed uitkwam. Voor het geval hij op misdragingen wordt betrapt, heeft Rutte eveneens het probate antwoord klaarstaan dat hij “geen actieve herinnering” heeft aan wat hij gedaan of gezegd heeft. De hierboven genoemde voorbeelden zijn gedragingen en houdingen waar ondergeschikten met een zwak moreel geweten voorbeeld aan kunnen nemen, wat besmetting met het mindvirus vergemakkelijkt.
Terugkomend op Von der Leyen: eenmaal voorzitter van de Europese Commissie dook een bijzonder brutaal voorbeeld van haar corruptie op in de vorm van de geheimhouding van de tussen haar en Pfizer topman Bourla gesloten EU vaccincontracten, en de hierover tussen hen uitgewisselde SMS-berichten. Deze berichten weigert zij te tonen. In oktober 2022 opende het Europese Openbaar Ministerie (EPPO) een onderzoek naar haar mogelijke corruptie bij de aankoop van dit Pfizer-‘vaccin’ voor een bedrag van vijfendertig miljard euro. Het ging om genoeg doses ‘vaccin’ om elke Europese ingezetene tienmaal mee te kunnen injecteren. Verantwoording voor het feit dat op deze manier met EU gemeenschapsgelden wordt omgegaan hoeft niet te worden afgelegd, omdat de ‘applausmachine’ van het Europees Parlement ermee heeft ingestemd de geheime berichten niet op te eisen.
De diplomatieke onschendbaarheid van topmedewerkers van de Wereldgezondheidsorganisatie, Europese Unie, Verenigde Naties, Wereldbank en IMF is dienstbaar aan de hier beschreven ontwikkeling van een pathocratie. In beginsel kunnen deze mensen in verband met ambtsmisdrijven niet strafrechtelijk worden vervolgd, tenzij deze onschendbaarheid tijdelijk wordt opgeheven. Dergelijke opheffingen hebben dit jaar bij meerdere Europese politici plaatsgevonden, bijvoorbeeld in het Qatargate schandaal. Als gevolg hiervan zijn o.a. Europarlementariër Marc Tarabella en EU-vicevoorzitter Eva Kaili gearresteerd. De aanleiding voor de arrestatie van Kaili was het feit dat haar partner op heterdaad was betrapt op het in bezit hebben van een uit Qatar afkomstige koffer met daarin zeshonderdduizend euro in contanten. Na hervatting van hun werkzaamheden – in eerste instantie met een enkelband om – hebben Kaili en Tarabella bij de EU gepleit voor strengere ethische regels. Dit alles in het kader van ‘rules for thee but not for me’, wat men als het motto van de EU zou kunnen beschouwen. Ziende blind voor haar eigen ontransparante gedrag, projecteerde Von der Leyen daags na inwerkingtreding van de nieuwe EU-wet die censuur op zogenaamd nepnieuws verplicht, haar eigen gedrag via Twitter op de burgers: “Met strikte regels voor transparantie en verantwoordingsplicht beoogt onze Digital Services Act onze kinderen, samenlevingen en democratieën te beschermen.”
Waar het om het bereiken van vooraf gestelde doelen gaat, hoe krankzinnig en onhaalbaar ook, lijken ethische overwegingen bij onze leiders geen rol van betekenis meer te spelen. De hernieuwde inbreng van dit essentiële aspect zal daarom van onderaf moeten komen. Hiertoe zijn we door Rutte in 2021 van harte aangespoord, al had hij daarvoor een citaat van Abraham Kuyper nodig. “Bij elke wel gelukte aanslag op de vrijheid kan dus de Staat nooit anders dan medeplichtige zijn. Hoofd schuldige blijft de plichtvergeten burger zelf, die in zonde en zingenot zijn zedelijke spierkracht verslappend de kracht tot eigen initiatief verloor.” Waar Rutte onbedoeld naar hint, is dat burgerlijke ongehoorzaamheid – als uiterste redmiddel – voor burgers een plicht kan worden, bijvoorbeeld wanneer een losgeslagen immorele overheid wetten op ons loslaat die in strijd zijn met de belangrijkste principes waar gezonde samenlevingen op zijn gebaseerd.
0 reacties :
Een reactie posten