Verschrikkelijk voor mobiele telefoons, nog erger voor elektrische auto’s, rampzalig voor CO2 -neutraa
Kobalt bloedbad, kinderarbeid en ecologische verwoesting
De wereldwijde vraag naar kobalt steeg al met de komst van mobiele telefoons en laptops. De vraag explodeerde met de komst van elektrische voertuigen en stijgt nu explosief met de verplichtingen en subsidies van de overheid voor elektrische auto’s. Kobalt verbetert de prestaties van batterijen, vergroot het rijbereik en vermindert het brandgevaar. De vraag zal stratosferische hoogten bereiken als overheden geobsedeerd blijven door klimaatverandering en ‘Net Zero’ (CO2 -neutraal).
Hele landen moeten overschakelen op elektrische auto’s, vrachtwagens, bussen en tractoren; wat een einde zou moeten maken aan elektriciteitsopwekking uit brandstoffen; gasfornuizen, boilers en verwarmingen moeten op elektriciteit. De elektriciteitsopwekking moet verdrie- of viervoudigen. Weerafhankelijke windturbines en zonnepanelen hebben miljarden batterijmodules nodig om elektriciteitsnetten te stabiliseren en black-outs te voorkomen telkens als de wind en de zon weer eens niet meewerken. Voor ál die CO2 -neutrale apparatuur zullen miljarden tonnen kobalt, lithium, koper, nikkel, grafiet, ijzer, aluminium en andere grondstoffen nodig zijn op een schaal die ongekend is in de geschiedenis. Dat vereist mijnbouw, ertsverwerking, productie, bodemverwoesting en vervuiling op een al even ongekend niveau.
Obsessies van regeringen met “klimaatcrisis” en overschakeling op “schone” energie
Alleen al voor de eerste tranche Amerikaanse offshore-windturbines (30.000 megawatt tegen 2030) is zo’n 110.000 ton koper nodig, alleen al voor de turbines. Transmissielijnen, transformatoren en batterijen komen daar nog bij. Op basis van de gemiddelde wereldwijde ertshoeveelheden zou voor het verkrijgen van dat koper 40.000.000 ton gesteente en 25.000.000 ton kopererts moeten worden gewonnen. Maar 2.500 12-megawattturbines van 250 meter hoog zouden nauwelijks genoeg elektriciteit leveren om de staat New York op een warme zomerdag van stroom te voorzien, als de wind waait en voordat het Net Zero-mandaat van kracht wordt.
De regering Biden verzet zich echter tegen mijnbouw in de Verenigde Staten – zelfs voor essentiële CO2-neutrale materialen; zelfs onder de strenge Amerikaanse regelgeving op het gebied van vervuiling en veiligheid op de werkplek en bij landwinning. De verblinde minister van Binnenlandse Zaken heeft zijn veto uitgesproken over mijnbouw voor materialen in Alaska, Minnesota en bijna overal waar essentiële metalen en mineralen gevonden zouden kunnen worden. De regering is gefocust op het beëindigen van de “klimaatcrisis” door over te schakelen op “schone” energie. Ze heeft weinig moeite met het importeren van de nodige materialen uit het verre buitenland, voornamelijk China – ongeacht economische, defensie-, nationale veiligheids-, ecologische of mensenrechten implicaties. Ze wil alleen de vuile aspecten van “schone” energie van heel ver weg en uit het zicht.
In mijnen in Congo wordt “arbeid per cent gewaardeerd, een leven nauwelijks”
De winning van kobalt gaat gepaard met onvoorstelbare gruwelijkheden. ‘Cobalt Red’ van Siddharth Kara, hoofddocent moderne slavernij aan de Universiteit van Nottingham, onthult de gruwelijke realiteit die de ‘Stop Olie’- en ‘Net Zero’-campagnevoerders begraven proberen te houden – net als de lichamen van die ouders en kinderen die omkomen bij instortingen of die langzaam en pijnlijk sterven nadat ze zijn verminkt of vergiftigd in de kobaltmijnen. Professor Kara reisde meerdere keren naar Congo en riskeerde zijn gezondheid en leven om de omstandigheden van wanhopige Afrikanen te documenteren in een regio die 72% van de bekende kobaltvoorraden ter wereld heeft. Hij schat dat bij 70% van dit kobalt (de helft van de wereldvoorraad) kinderarbeid een rol speelt, terwijl de rest bijna slavenarbeid is. In de mijnen in Congo “wordt arbeid gewaardeerd per cent, een leven nauwelijks,” zegt Kara. Werkers in grote industriële mijnen hebben nog enigszins fatsoenlijke werkomstandigheden, medische zorg en loon (misschien $ 10 per dag). Maar een derde van het kobalt in Congo wordt gedolven door ambachtelijke mijnwerkers: mannen, vrouwen en kinderen van nog maar zes jaar oud. Zij en hun gezinnen leven en werken in een boomloos “hel-landschap van kraters en tunnels waarin gepatrouilleerd wordt door maniakken met geweren”.
Er zijn nog duizenden anderen zoals zij – verminkt, verlamd, misvormd of dood
Schadelijke gaswolken doordringen de lucht, die zelfs baby’s moeten inademen. Gezinnen vissen, spelen, wassen zich – en drinken uit – rivieren en meren die vervuild zijn met metalen en industriële chemicaliën. Ze werken tien tot twaalf uur per dag in hitte en giftige modder, water en stof, in enorme kuilen van honderden meters diep – hakkend op rotswanden en in lange, smalle tunnels die met grote regelmaat instorten. Gewonde mijnwerkers krijgen dan eerste hulp, daarna niets meer. In gebieden is hun kleding en huid bedekt met mosterdkleurig stof – opgedroogd zwavelzuur van het verwerken van de ertsen. Bijna overal neemt borst-, nier- en longkanker toe, omdat volwassenen, kinderen en baby’s worden blootgesteld aan zware metalen en uranium in alles om hen heen. Hoge loodniveaus veroorzaken permanente neurologische schade. De 15-jarige Muteba hinkte op krukken, zijn verbrijzelde, verminkte benen bungelden onder zijn magere middel. Hij was de enige overlevende van een instorting waardoor zijn broer en zes anderen levend begraven werden. De 16-jarige Makano viel in een kuil, brak en verwondde zijn been en heup en bleef achter met een etterende, geïnfecteerde wond die dringend antibiotica nodig had en medische hulp, die hij waarschijnlijk niet zal krijgen. Er zijn nog duizenden anderen zoals zij – verminkt, verlamd, misvormd of dood.
“Een eerlijk loon? Mannelijke mijnwerkers krijgen nog ongeveer $2-4 per dag – voor een productie tot twee zakken van 40 kilo kobalterts. Vrouwen en kinderen krijgen meestal de helft van dat bedrag, ongeacht hoeveel ze produceren of de zuiverheid van het erts dat ze delven. Degenen die ongehoorzaam zijn aan de mijn-opzichters kunnen “tot twee dagen opgesloten worden in een scheepscontainer zonder voedsel of water”. In Kanina werden twee jongens die probeerden meer dan het gebruikelijke hongerloon te krijgen voor hun zakken erts van 65 pond, neergeschoten – vermoord – door bewakers.
We horen veel over herstelbetalingen voor afstammelingen van vroegere slaven, maar helemaal niets over compensatie voor deze húidige slaven
“Hier is het beter om niet geboren te worden,” klaagde een moeder. Een mijnwerker: “Hier werken we in ons graf.” Natuurlijk vrezen we de gevaren, zei een ander, “maar als we niet werken, eten we niet.” En nog steeds zeggen mijnbouw-, technologie- en Elektrische Voertuig-bedrijven, ESG-investeringsfirma’s (ESG: (Environmental, Social en Governance: ‘milieu, maatschappij en goed bestuur’), politici en klimaat-fanatici dat ze “verantwoordelijke bevoorrading” eisen en garanderen van de toeleveringsketens: goede lonen, veilige werkomgevingen en voorkomen van kinderarbeid en slavernij. Wat een onverschillige, egoïstische oplichterij. Geen enkele koper in Congo weet of geeft erom waar het kobalterts vandaan komt, hoe het werd gedolven of dat kinderen het hebben uitgegraven. De markt is opgezet om ertsen van legale industriële mijnen en de andere te verzamelen en te mengen – zo is het onmogelijk om bronnen te traceren of te zien of er kind slaven of brute milities bij betrokken waren.
We horen veel over herstelbetalingen voor afstammelingen van slaven – weinig over betalingen voor indianen en helemaal niets over compensatie voor deze moderne slaven. We horen ook niets van miljardairs als Bill Gates, John Kerry, Mark Zuckerberg, George Soros en Michael Bloomberg. Zij financieren uitbundig al die “klimaatcrisis” en “schone energie” campagnes. Hebben ze ook maar een cent uitgegeven om de mijnwerkers in Congo fatsoenlijke lonen, arbeidsomstandigheden, levensstandaard en medische zorg te bieden?
Mensenrechten (van moderne slaven) zouden bovenaan hun liefdadigheidsprogramma’s moeten staan – en op de agenda van iedereen die de ‘klimaatcrisis’, ESG, ‘CO2-neutraal’ en batterijen promoot, vooral voor president Biden en VN-secretaris-generaal Guterres.
Bron:
canadafreepress.com
Door: Paul Driessen
Vertaald uit het Engels door:
“Malpaso”
(voor www.ejbron.wordpress.com)
0 reacties :
Een reactie posten