Het programma van de Groenen: De zelfmoord van Europa

 De menselijke geest is de kracht die de wereld beweegt, niet dwang.

Het programma van de Groenen: De zelfmoord van Europa

Door Drieu Godefridi

‘Voorbij de groei’ is de jaarlijkse ideologische bijeenkomst van Europese milieuactivisten. Wat herinneren de meeste mensen zich als ze naar het Beyond Growth rapport kijken? Het Europees Parlement. De link tussen de radicale voorstellen van Beyond Growth en het Europees Parlement wordt als volkomen natuurlijk voorgesteld: als het Europees Parlement radicaal milieubeheer wil, hoe kun jij, een kleine lokale kiezer, daar dan tegen zijn?

We moeten erkennen dat Europese milieuactivisten, extreem links in het algemeen, een benijdenswaardig vermogen hebben om te communiceren. Terwijl conservatieve bewegingen nog te vaak worden belichaamd door wat lijkt op ontmenselijkte karikaturen van beleid, hebben Europese milieuactivisten, afgezien van een hysterische Greta Thunberg, zichzelf frisse en aangename gezichten gegeven als woordvoerders die de ergste verschrikkingen op een aantrekkelijke, kalme en welbespraakte manier weergeven.

Neem bijvoorbeeld de onlangs gehouden Beyond Growth 2023-conferentie in Brussel, België. Beyond Growth is de jaarlijkse ideologische bijeenkomst van Europese milieuactivisten en hun talloze steunpunten in de wereld van door de overheid gefinancierde, zogenoemde “niet-gouvernementele” organisaties (NGO’s).

Beyond Growth komt niet bijeen in de salons van een prestigieus hotel of een landhuis, maar vergadert rechtstreeks in de gebouwen van het Europees Parlement. Dit is geen toeval: wanneer de pers liefdevol verslag doet van de Beyond Growth conferentie, zendt zij beelden uit van mensen die bijeenkomen en spreken in de keurige lokalen van het Europees Parlement. Wat herinneren de meeste mensen zich als ze naar het verslag over Beyond Growth kijken? Het Europees Parlement. De link tussen de radicale voorstellen van Beyond Growth en het Europees Parlement wordt als volkomen natuurlijk voorgesteld: als het Europees Parlement radicaal milieubeleid wil, hoe kun je daar als kleine lokale kiezer dan tegen zijn?

De ster van de meest recente conferentie was Anuna De Wever, een Vlaamse Belgische die de jonge groenen vertegenwoordigt.

Je moet lezen en luisteren naar wat deze activisten zeggen. De meesten kondigen aan wat ze zullen doen als ze aan de macht komen. Laten we eens luisteren naar de “voorstellen” van de charmante, glimlachende De Wever:

1. “We moeten de rijkdom herverdelen”, begint De Wever. Aan wie, hoe? Geen details. Dit is al een eeuw lang standaard in elke zichzelf respecterende Europese toespraak. Zou het te gek zijn om voor te stellen om de herverdeling van rijkdom te beginnen met de salarissen en bezittingen van de groene leden van het Europees Parlement (MEP’s)?
2. “Annuleer klimaatschuld”: In de hoofden van milieuactivisten hebben landen in het “mondiale Noorden”, die een aanzienlijke ontwikkeling hebben doorgemaakt, een ecologische verplichting tegenover de landen in het “mondiale Zuiden”. Hoewel het westerse kapitalisme het grootste aantal mensen in de wereldgeschiedenis uit de armoede heeft gered, heeft het Westen blijkbaar ook de grootste uitstoot van broeikasgassen veroorzaakt. Bovendien “exploiteren” en “koloniseren” Europa en de VS naar verluidt nog steeds veel regio’s in het “mondiale zuiden” via hun multinationals, waarbij ze systematisch natuurlijke hulpbronnen uitputten. Daarom moet de “schuld” aan het “Zuiden” worden kwijtgescholden, ook al heeft deze “schuld” misschien niets te maken met het klimaat.
3. Laten we onmiddellijk, morgen, een “universeel basisinkomen” invoeren. Je kunt je de gretigheid van China, Rusland, Japan, de VS en Cuba voorstellen om een gemeenschappelijk universeel inkomen in te voeren — wat natuurlijk waarschijnlijk alleen mogelijk is door de oprichting van een “universele” wereldregering: slechts een formaliteit.
4. Het Westen moet zich terugtrekken. Inderdaad, het Westen is slecht. Het bewijs is dat het “rijk” is. Daarom moet het Westen gestraft worden, door het in een ineenstorting te storten — een “ontgroeiing” — terwijl anderen die niet in het Westen wonen natuurlijk zullen blijven groeien.
5. Universele openbare diensten moeten worden verhoogd (verdubbeld? verdrievoudigd?). Hoe, in een context van achteruitgang, zal deze toename gefinancierd worden? Die details worden niet gespecificeerd.

“Dit alles,” vervolgt De Wever onder veel applaus, “is natuurlijk alleen mogelijk als we… de witte suprematie vernietigen.”

 

Witte suprematie? Wat heeft witte suprematie met economie te maken, vraag je je misschien af? Het lijkt erop dat in de gedachten van veel milieuactivisten economische groei en witte suprematie feitelijk synoniem zijn. Immers, zo lijkt de redenering te zijn, het was het Westen, belichaamd door Adam Smith in 1776, dat de economische groei “uitvond” en het Westen was in die tijd grotendeels blank, dus door de witte suprematie te vernietigen, vernietigen we het idee van economische groei zelf.

Ze lijken in een soort magisch denken te vervallen waarbij ze twee realiteiten in hetzelfde geheel zien – “witheid” en kapitalisme – en vervolgens een oorzakelijk verband tussen beide als bewijs aannemen.

Als, volgens Adam Smith, economische groei voor iedereen de sleutel is om uit de armoede te geraken – met als doel de armen rijker te maken, niet de rijken armer – dan lijkt het vernietigen van groei geen economisch model dat veel zal helpen. Erger nog, er zijn nu van die vervelende keuzes zoals: Wil je liever groei stimuleren door mensen in arme landen toe te staan fossiele brandstoffen te gebruiken — kolen, olie en aardgas — of wil je deze mensen nog verder de armoede in drijven door ze fossiele brandstoffen te ontzeggen?

Deze vreemde goulash van marxistische overblijfselen – imperialisme, dekolonisatie en slecht verteerde Critical Race Theory – creëert een programma dat waarschijnlijk niet de meerderheid van de Europeanen zal verenigen. Het programma heeft zelfs een naam gekregen: Onmiddellijke Europese Zelfmoord. Als Europa overgaat tot economische “ontgroeiing”, zoals de Groenen willen, dan impliceert deze “ontgroeiing” de vernietiging van hele delen van de Europese en westerse economieën. “Ontgroeiing” en economische vernietiging zijn perfecte synoniemen. “Ontgroeiing” betekent het inperken van economische activiteiten — of ze zo zwaar belasten dat ze ophouden te bestaan.

Deze groene voorstanders vertegenwoordigen 10% van de zetels in het Europees Parlement en lijken in veel EU-lidstaten electoraal te zullen verliezen. Maakt niet uit: de ondemocratische, ongekozen, ondoorzichtige, oncontroleerbare EU biedt hen een toevluchtsoord: in de EU-instellingen zijn de Groenen overal. De ” Groene 10” is bijvoorbeeld een coalitie van tien van de grootste milieuorganisaties en -netwerken die actief zijn op Europees niveau. Zij zorgen ervoor dat de EU prioriteit geeft aan het klimaat, het lokale milieu, de biodiversiteit en de menselijke gezondheid binnen en buiten haar grenzen. Om hun ideeën te verspreiden, worden deze ongekozen NGO’s royaal gefinancierd door de EU-instellingen zelf.

Het fundamentele probleem met Voorbij Groei is dat “degrowth” — wat er daarna gebeurt — nooit gedefinieerd wordt. Marxisten, en daarvoor socialisten, inclusief Duitse nationaalsocialisten, hebben altijd geprobeerd om een economische theorie te definiëren — concrete projecten en de vernietiging van wat bestaat — maar milieuactivisten hebben nooit de moeite genomen om dat te doen. Of is het de belangrijkste agenda van milieuactivisten om Europa op energiegebied afhankelijk te maken van Rusland?

Deze terughoudendheid om “de wereld erna” te beschrijven is begrijpelijk. In de context van een Europa dat tot over haar oren in de schulden zit en zijn burgers al belast om alleen maar de rente op de schuld te betalen, betekent het verminderen van de economische output de vraag wie er als eerste zal sterven. Gezondheidszorg, bijvoorbeeld, wordt al gerantsoeneerd en lijkt meer te gaan over kostenbesparing dan over het leveren van diensten, en meer over het laten groeien van een administratieve bureaucratie met veel papierwerk dan over het investeren in meer dokters en betere en tijdige patiëntenzorg.

Wat zou er gebeuren als er sprake was van “ontgroeien”? Hoe kunnen we bijvoorbeeld een verplichte afname van economische activiteit bedenken zonder elke technologische innovatie te onderwerpen aan controle door een “administratief agentschap”? De droom-EU van milieuactivisten begint te lijken op een versie van Atlas Shrugged: een dystopisch land waarin particuliere bedrijven lijden onder steeds zwaardere wetten, regels en bureaucraten.

Misschien moeten de Groenen eens nadenken over de boodschap van het boek: ondanks pogingen van de staat om de geest met geweld tot slaaf te maken, overwinnen mensen in hun streven naar vrijheid. De menselijke geest is de kracht die de wereld beweegt, niet dwang.

***

Drieu Godefridi is jurist (Université Saint-Louis de Louvain), filosoof (Université Saint-Louis de Louvain) en doctor in de rechtsleer (Paris IV-Sorbonne). Hij is de auteur van Het groene rijk.

Oorspronkelijk Engels: The Greens’ Program: The Suicide of Europe.

Vertaald door W.J. Jongman en H. Sleijster

***