Door Cap Allon.

Nir Shaviv is een Israëlische astrofysicus en voorzitter van de afdeling Natuurkunde aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem. Zijn onderzoek en dat van zijn collega’s geeft aan dat stijgende CO₂-niveaus slechts een ondergeschikte rol spelen in het klimaat op aarde in vergelijking met de invloed van de zon en kosmische straling.

“De opwarming van de aarde is duidelijk een probleem, hoewel niet op de catastrofale schaal die wordt geportretteerd in de films van Al Gore of de films van de milieualarmisten”, zei Shaviv. “Klimaatverandering is er altijd geweest en zal waarschijnlijk niet verdwijnen. Maar de CO₂-uitstoot speelt niet de hoofdrol. De periodieke zonneactiviteit wel.”

Maar ik dacht dat 97% van de klimaatwetenschappers het erover eens was dat de mens de primaire oorzaak is van klimaatverandering?

“Alleen mensen die de wetenschap niet begrijpen, nemen de statistiek van 97% serieus”, antwoordt Shaviv. “Enquêteresultaten zijn afhankelijk van wie u het vraagt, wie antwoordt en hoe de vragen zijn geformuleerd. Wetenschap is in ieder geval geen democratie. Zelfs als 100% van de wetenschappers iets gelooft, kan een persoon met goed bewijs van het tegendeel toch gelijk hebben.”

Misschien heeft Shaviv niet voldoende kwalificaties … ?

Dr Shaviv schreef zich op 13-jarige leeftijd in aan de Israëlische Technion University – het equivalent van MIT – en behaalde een MA terwijl hij diende in de beroemde inlichtingeneenheid 8200 van de Israel Defense Forces. Hij keerde terug naar het Technion, waar hij promoveerde, en werkte daarna als postdoctoraal onderzoeker aan het California Institute of Technology en het Canadian Institute for Theoretical Astrophysics. Hij was ook een Einstein Fellow aan het Institute for Advanced Study in Princeton.

Zijn kwalificaties zijn dus in orde.

We worden verondersteld naar de wetenschappers te luisteren, toch? Nou, er zijn er weinig meer gekwalificeerd dan Dr. Nir Shaviv.

Maar hoe zit het met een politieke agenda? Is Shaviv niet gecorrumpeerd door Big Oil?

“Vanuit Amerikaans perspectief zou ik mezelf omschrijven als een liberaal in de meeste binnenlandse kwesties, maar meer als een havik in veiligheidskwesties”, zei Shaviv. Desalniettemin was het standpunt van de Trump-regering over de wereldwijde klimaatverandering juist omdat het IPCC-orthodoxie verwierp.

Er zijn letterlijk miljarden uitgegeven aan klimaatonderzoek sinds [2003]…Toch is de opvatting van de mainstream niet veranderd. Voorstanders van door de mens veroorzaakte klimaatverandering negeren nog steeds het effect van de zon op het klimaat op aarde, waardoor ons begrip van de twintigste-eeuwse klimaatverandering op zijn kop wordt gezet.”

Shaviv extrapoleert:

“Zonneactiviteit fluctueert in de loop van de tijd. Een grote variatie is zo’n elf jaar of langer, wat duidelijk invloed heeft op het klimaat. Dit principe is algemeen bekend, maar in 2008 heb ik het kunnen kwantificeren met gegevens op zeeniveau. Als de zon actiever is, stijgt de zeespiegel op aarde. Door de hogere temperatuur zet het water uit. Als de zon minder actief is, daalt de temperatuur en daalt de zeespiegel. De correlatie is glashelder.

Op basis van de toename van zonneactiviteit in de twintigste eeuw zou zonnestraling verantwoordelijk moeten zijn voor tussen de helft en tweederde van alle klimaatverandering’, stelt hij. “Dit betekent weer dat de klimaatgevoeligheid voor CO₂ rond de 1,0 graden moet liggen als de hoeveelheid CO₂ verdubbelt.”

Het verband tussen zonneactiviteit en de opwarming of afkoeling van de aarde is indirect, vervolgt de wetenschapper…

Galactische kosmische straling is een mengsel van hoogenergetische fotonen en subatomaire deeltjes die door supernova-explosies en andere gewelddadige gebeurtenissen in de kosmos naar de aarde worden versneld. De kosmische zonnestralen zijn hetzelfde, hoewel hun bron de zon is.

Zowel de galactische als de kosmische zonnestralen die de aardatmosfeer raken, produceren aerosolen, die op hun beurt wolken vormen (Svensmark et al.) en zo een beslissende invloed hebben op het weer en het klimaat van de aarde. Tijdens het zonneminimum verzwakt het magnetische veld van de zon en neemt de uitwaartse druk van de zonnewind af. Hierdoor kunnen meer kosmische stralen van diep in de ruimte de atmosfeer van onze planeet binnendringen en meer wolken creëren. Dit fenomeen is natuurlijk bijzonder uitgesproken tijdens een groot zonneminimum – zoals het minimum dat we waarschijnlijk binnengaan (of op het punt staan ​​te beginnen met het begin van zonnecyclus 26).

“Wolken zijn de zonneschermen van de aarde, en als de bewolking om wat voor reden dan ook verandert, zal de opwarming van de aarde – of afkoeling van de aarde – optreden.” – Roy W. Spencer Ph.D.

“Vandaag kunnen we de invloed van de zon op het klimaat aantonen op basis van een breed scala aan bewijzen, van fossielen van honderden miljoenen jaren oud tot boeienmetingen tot satelliethoogtemetingen van de afgelopen decennia,” vervolgde Shaviv. “We kunnen ook atmosferische omstandigheden in het laboratorium reproduceren en nabootsen om het bewijs te bevestigen.
Het laat allemaal hetzelfde zien: het grootste deel van de klimaatverandering wordt veroorzaakt door de zon door zijn invloed op de atmosferische lading, wat betekent dat het grootste deel van de opwarming door de natuur komt – dat kan een eerstejaars natuurkundestudent zien.

Onze bevindingen zijn erg lastig voor de opvattingen van de ‘mainstream’. We weten dat er in het verleden zeer grote klimaatschommelingen zijn geweest die weinig te maken hebben met het verbranden van fossiele brandstoffen. Duizend jaar geleden was het op aarde minstens zo warm als nu. Tijdens de Kleine IJstijd driehonderd jaar geleden bevroor de Theems vaker.

Deze gebeurtenissen werden genoemd in het eerste en tweede IPCC-rapport. In 2001 verdwenen ze. Plots geen bewijs meer van natuurlijke opwarming, geen kleine ijstijd. Het klimaat van het afgelopen millennium is gepresenteerd als in wezen vast tot aan de twintigste eeuw. Het is een soort Orwelliaans kersenplukken dat past in een bepaald verhaal.”

Shaviv zegt dat hij voor zijn onderzoek geen financiële steun van de fossiele brandstofindustrie heeft geaccepteerd.

“Het echte probleem is financiering van financieringsorganisaties zoals de National Science Foundation, omdat die voorstellen moeten worden beoordeeld door mensen uit een gemeenschap die ons marginaliseert vanwege haar ‘onconventionele’ standpunt,” zei hij.

“De opwarming van de aarde is niet langer een puur wetenschappelijke kwestie. Het heeft impact op de samenleving. Het heeft ook een morele, bijna religieuze kwaliteit gekregen. Als je gelooft wat iedereen gelooft, ben je een goed mens. Als je dat niet doet, ben je een slecht mens. Wie wil er een zondaar zijn?”


Volgens Shaviv heeft de wereldwijde kruistocht om fossiele brandstoffen te beperken en uiteindelijk te verbieden “reële sociale en economische gevolgen”. De omschakeling naar duurdere energiebronnen zal de industrie van de meer geïndustrialiseerde landen naar armere landen duwen die windturbines en zonnepanelen minder kunnen betalen.

“Het zou een financieel offer kunnen zijn dat de rijken bereid zijn te maken”, concludeerde Shaviv. “Zelfs in ontwikkelde landen zorgt de druk om af te stappen van fossiele brandstoffen ervoor dat arme mensen in de winter het risico lopen dood te vriezen omdat ze geen betaalbare verwarming hebben. De economische groei in derdewereldlanden wordt belemmerd als ze niet van de Wereldbank kunnen lenen om goedkope energiecentrales op fossiele brandstoffen te ontwikkelen. Dit zijn serieuze menselijke problemen in het hier en nu, niet in een theoretische toekomst.”

***

Bron hier.