Door Tony Thomas.

Vertaling: Martien de Wit.

Is het streven van de Labor-regering naar 43% minder CO2-uitstoot in 2030 – en netto nul in 2050 – een tikje onrealistisch? Zoals de minister van Klimaat, Chris Bowen, al aangaf, vereisen de CO2-verminderingen 22.000 extra zonnepanelen van 500 W per dag van nu tot 2030, en minstens één nieuwe windturbine van 7 MW per dag tot 2030.[1] We moeten al deze apparaten aansluiten met meer dan 10.000 km hoogspanningsleidingen. Dat is ongeveer zeven keer de afstand tussen Melbourne en Brisbane, hemelsbreed gemeten.

Onrealistisch? Helemaal niet, volgens de experts van de Australian Academy of Science. In een bijdrage aan de regering op 14 juli wil de Academy dat de doelen bijna verdubbeld worden. Ze zegt dat de emissiereducties in 2030 74% [2] moeten zijn en dat netto nul 15 jaar vervroegd moet worden naar 2035, dat is over 12 jaar. Dat zijn dan ongeveer 40.000 nieuwe zonnepanelen per dag – gekocht in China, neem ik aan – en de dagelijkse installatie van ongeveer drie 7MW turbines tot 2030.

De versnelling van de Academy zal onze net-zerokosten met $ 3 biljoen verhogen, maar of het verdubbelt of verviervoudigt, daar heb ik geen idee van. Malcolm Turnbull’s Snowy 2.0 [een hydro-project in de Snowy Mountains] is in kosten al vervijfvoudigd tot $10 miljard-en-meer.

Wat houdt een turbine van 7MW in? De 180 grote turbines voor het Macintyre windmolenpark in Queensland zijn slechts 5,7MW. Een turbine van 7MW is een 110 meter hoge toren van staal en beton op een enorm betonnen fundament, met een totale hoogte, inclusief 160 meter bladdiameter, van bijna 200 meter. (Deze bladen kunnen niet gerecycled worden). Voor elke turbine is ongeveer 200 hectare land nodig, samen met zeldzame en zeer giftige mineralen en smeermiddelen en meer dan 20 ton koper.

Nou én, zeggen de klimaatexperts van de Academy, die meer dan 5000 van deze monsters hebben gepland voor 2030! Ik hoop dat al die bouw niet voor niets is geweest – de turbines leveren nul energie tijdens de windstilte in de oostelijke staten die dagenlang kan duren. Stilteperiodes die door voorstanders van turbines over het hoofd worden gezien.

De Academy is, ahum, apolitiek. De directeur wetenschapsbeleid, Chris Anderson, heeft zijn naam op de bijdrage van juli staan. Hij heeft een graad in geschiedenis van de Monash University en een master in overheidsbeleid van de Melbourne University. Voorafgaand aan de Academy was hij zes jaar lang adviseur en vervolgens stafchef van Labor-senator, Rudd-Gillard-minister en factiestrijder Kim Carr. Anderson rapporteert aan de CEO van de Academy, Anna-Maria Arabia, die in 2016 aan het hoofd kwam te staan van de Academy na drie jaar parttime werkzaam te zijn geweest als beleidsdirecteur/hoofdadviseur voor toenmalig oppositieleider Bill Shorten.[3]

In de bijdrage staat:

De Academy steunt het streven naar dit ambitieuzere doel, maar wijst op de inspanningen en gedragsveranderingen die nodig zijn om zelfs maar in de buurt te komen.

Om je een idee te geven van de ‘gedragsveranderingen’, zijn er enkele rapporten van overzee. In een door de Britse overheid gefinancierd rapport van ingenieurs van de Universiteit van Cambridge van eind vorig jaar staat dat om CO2 te dumpen in 2050 – laat staan in het 2035 van de Academy – Britse bouwplaatsen het zonder CO2-intensieve bakstenen, glas en cement zouden moeten doen. In het vorige rapport van de groep stond dat om het Verenigd Koninkrijk naar de 2050-nul te krijgen, alle vlieg- en scheepvaartverkeer moet stoppen, rund- en lamsvlees sterk gerantsoeneerd moet worden, evenals thuis koken en verwarmen. Het autoverkeer (zelfs als het allemaal elektrisch is) moet met 60% afnemen. Deze twee rapporten gaan er verstandig genoeg niet van uit dat momenteel onbeproefde of halfbakken technologieën onze comfortabele levensstijl zullen komen redden.[4] De bijdragen van onze Academy wemelen van dergelijke ‘verlaat de gevangenis zonder betalen’-kaarten.

Maar dit streven naar netto nul is hoe dan ook onuitvoerbaar, omdat de mijnbouw wereldwijd onmogelijk de extra metalen en materialen kan produceren die nodig zijn, zoals de International Energy Association (IEA) heeft aangegeven. Om tegen 2040 aan de veronderstelde vraag naar ‘schone energietechnologieën‘ te voldoen, moet de aanvoer van belangrijke mineralen volgens het IEA twee tot vier keer zo groot worden. Alleen al elektrische voertuigen en batterijmaterialen (grafiet, koper, nikkel etc.) moeten tien tot dertig keer zo groot worden.[5] Maar het vinden en ontwikkelen van zelfs maar één nieuwe ertsmijn duurt tien jaar of langer, ervan uitgaande dat groene wetgeving zo’n project niet bij de geboorte wurgt. Adam Creighton schreef deze week in The Australian:

Volgens Mark Mills, een energie-expert aan het Manhattan Institute, zou de winning en verwerking van de mineralen die aan de basis liggen van elektrische voertuigen, zoals kobalt, nikkel en lithium, tot 2040 met duizenden procenten moeten toenemen om de gewenste groei van elektrische voertuigen mogelijk te maken. “Als dit haalbaar zou zijn, zou het de grootste toename in vraag of aanbod van metalen in de hele menselijke geschiedenis zijn.”

Niet in het minst afgeschrikt, begint de inzending van de Academy in pamfletstijl:

“Het staat buiten kijf dat klimaatverandering een van de grootste bedreigingen is voor het sociale, economische en ecologische welzijn van Australië.”

Buiten kijf? Nou, de Australische oogstopbrengst en tarweopbrengsten, en de opbrengsten wereldwijd, bereikten vorig jaar recordhoogten of bijna recordhoogten na een eeuw van gezonde opwarming van de aarde plus CO2-bemesting. En het sociale welzijn van Australië is nog nooit zo hoog geweest, dankzij de $ 244 miljard inkomsten uit onze energie-export vorig jaar. Deze economische fundamenten worden niet bedreigd door de klimaatverandering, maar door groene fatwa’s en wetteksten tegen de productie van fossiele brandstoffen, gesteund door de Academie, GetUp, de Groenen en de grootstedelijke Aboriginalindustrie. En in ecologisch opzicht heeft de toegevoegde CO2 de planeet groener gemaakt en woestijnen doen krimpen die gelijk staan aan tweeënhalf keer de Australische landmassa, volgens peer reviewed onderzoek dat mede is geschreven door de CSIRO.

De Academy gaat verder met het vermijden van het noemen van de emissie van krachtpatser China:

Hoewel er een noodzaak is om actie te ondernemen, kunnen Australiërs niet alleen doen wat nodig is; we delen één planeet en één atmosfeer. Net als elke andere burger van elk ander land moeten Australiërs actie ondernemen – lokaal en wereldwijd.

Het is daarom noodzakelijk dat Australië samenwerkt met alle leden van de wereldgemeenschap om ambitieuzere doelen te bereiken voor de vermindering van broeikasgasemissies dan die tot nu toe zijn aangekondigd.

Als rijk, ontwikkeld land moet Australië een leidende rol spelen in de beperking van en aanpassing aan de klimaatverandering. We moeten het goede voorbeeld geven; onze acties moeten duidelijk zijn en onze ambities moeten worden waargemaakt. We moeten een leiderschapsstijl hanteren van ‘doen zoals wij doen’ en niet van ‘doen wat we zeggen’.

Het niet genoemde China laat niet alleen de uitstoot van de hele westerse wereld in het niet vallen, maar keurde vorig jaar ook nog eens twee nieuwe kolengestookte elektriciteitscentrales per week goed, voor een jaarlijkse toename, die vier keer zo groot is als de totale kolengestookte elektriciteit van 23 GW in Australië. Medio juli heeft dictator Xi Jin-ping in Peking de klimaatgezant van Biden, John F. Kerry, brutaal afgepoeierd.

Xi kondigde aan dat China energie zou opwekken in een tempo en op een manier die bij het land past, ongeacht de schone beloften van het Akkoord van Parijs.[6] Nu China dit jaar op weg is naar een recordhoge uitstoot, betwijfel ik of Xi zal merken dat Australië “het goede voorbeeld geeft”. In heel Europa keren regeringen en kiezers zich nu tegen de net-nul dwaasheid en de kosten.

Bij nadere bestudering van het werk van de Academy kwam het verrassende punt aan het licht (als ik de wazige syntaxis goed lees) dat kritiek op de Chinese communistische dictatuur riekt naar ‘McCarthyisme‘.[7] Het document is mede opgesteld door de beleidsdirecteur Anderson en wordt specifiek onderschreven door de voorzitter en CEO van de Academie. McCarthyisme is een 70 jaar oude term die verdoezelt dat de instellingen van de VS in de Koude Oorlog inderdaad vol zaten met communistische spionnen, verraders en sympathisanten, zoals bewezen door de Venona codebrekers.[8]

De bijdrage van de Academy van juli stelt, dat Australië niet alleen zijn eigen uitstoot moet aanpakken, maar ook “zijn verantwoordelijkheid moet nemen” en “zijn inspanningen moet intensiveren” om de indirecte uitstoot van onze enorme kolen- en gasexport (“Scope 3”-uitstoot) te meten en terug te dringen, en zelfs van “alle bronnen”, zoals meststoffen van boerderijen en koeienmagen (die waarschijnlijk toch geen kwaad doen).

Door deze maatregelen te nemen kan Australië bijdragen aan een alomvattende en betere mondiale respons op klimaatverandering en zo onze eigen toekomst en die van de planeet beheren.

Geïntrigeerd door de stijl van de Academy, heb ik gekeken naar haar andere inzendingen en beleid – met inbegrip van haar ‘Ja‘ steun afgelopen juni voor het referendum dat een aantal dogmatische herschrijvingen van de geschiedenis doet.[9] Ze heeft nog niet gereageerd op het wetsvoorstel van premier Albanese over censuur dat dreigt met $ 2.75 miljoen dollar boetes (of 2% van de omzet, afhankelijk van wat hoger is) voor techreuzen die “verkeerde informatie” hosten die “ernstige schade” veroorzaakt op hun platforms.[10] Maar hier is de inzending van de Academy van afgelopen augustus, die aandrong op wijzigingen van de Code of Practice on Misinformation and Disinformation (Gedragscode voor misinformatie en desinformatie) om de techreuzen ongewenste media te laten lastigvallen en censureren.

De Code sluit momenteel professionele nieuwsberichten uit die worden gepubliceerd onder een publiek beschikbare redactionele code, behalve wanneer een platform bepaalt dat specifieke gevallen binnen de reikwijdte van desinformatie vallen. Sommige Australische nieuwszenders zijn echter een toevluchtsoord voor misinformatie over klimaatwetenschap – dus deze uitsluiting ondermijnt het vermogen van de Code om zich te beschermen tegen dergelijk ontkenningsgedrag.

Door deze uitsluiting kunnen ontkenning van klimaatwetenschap en andere desinformatie gedijen, ofwel doordat de bepaling in de Code over desinformatie niet wordt gehandhaafd, ofwel doordat de desinformatie van de nieuwsverkooppunten niet voldoet aan de hogere eisen om als desinformatie te worden beschouwd. In een Brits rapport werd onlangs bijvoorbeeld vastgesteld dat Sky News Australia en haar mediapersoonlijkheden wereldwijd een belangrijke bron zijn van onjuiste informatie over klimaatwetenschap, inclusief tijdens de klimaatconferentie van de Verenigde Naties eind 2021 … Het is duidelijk dat de Code niet volstond om de verspreiding van onjuiste klimaatinformatie door Sky News Australia tijdens deze periode aan te pakken.

Lees de hele horror-show van de Academy hier: “Shut Them Up, Argues the Academy of Science“. En onthoud hoeveel vermeende “verkeerde informatie” tijdens COVID achteraf waar bleek te zijn en vice versa.

Ik veronderstel dat de inzichten van John Clauser, de Nobelprijswinnaar voor natuurkunde van vorig jaar, het onderdrukken waard zijn. Zijn favoriete klimaatmodel heeft cumuluswolk- terugkoppelingen als een dominante thermostatische controle. Hij vertelde deze maand op een Koreaanse kwantumconferentie (zie transcript) dat er geen klimaatcrisis is; de peer review controles zijn mislukt. “Naar mijn mening”, zei hij, “is het IPCC een van de ergste bronnen van gevaarlijke desinformatie. Hij is ook van mening dat “misplaatste klimaatwetenschap is uitgezaaid tot massale shock-journalistieke pseudowetenschap“. Als gevolg daarvan annuleerde het IMF abrupt zijn lezing die gepland stond voor 25 juli. Uiteraard wil de Australische Academy niet dat ‘misinformatie’ van Nobelprijswinnaars voor natuurkunde twijfel zaait over haar klimaatartikelen zoals “The risks to Australia of a 3°C warmer world” (2021).[11]

De Academy diende afgelopen januari een interessante, zij het schuchtere, bijdrage in over het Australische wettelijke verbod op kernenergie. Er wordt geklaagd dat Australië meer nucleaire experts nodig heeft –

“er zijn maar drie permanente onderzoekers in Australië die experimentele kernfysica onderzoeken … Deze tekortkomingen in de nucleaire wetenschap hebben invloed op een breed scala aan gebieden, waaronder geneeskunde, ruimtestraling, kwantumtechnologieën en defensie”.

In de inzending wordt vreemd genoeg geen melding gemaakt van emissievrije opwekking van basislast kernenergie, wat voor de regering van Anthony Albanese onverteerbaar is.

De Academy zegt echter wel dat haar standpunt ongewijzigd is sinds de bijdrage over kernenergie in 2019 van toenmalig voorzitter John Shine aan de regering Morrison.

Ik heb dat opgezocht en professor Shine riep op om een einde te maken aan het overheidsverbod op kerncentrales en was een groot voorstander van kleine modulaire reactoren (SMR’s)

“… als een koolstofarme optie die Australië in staat kan stellen om aan zijn emissiereductieverplichtingen te voldoen en tegelijkertijd betaalbare en veiligere elektriciteit te leveren.”

Oppositieleider Peter Dutton en de Nationals, die ook voorstander zijn van SMR’s, mogen dankbaar zijn dat ze de Academy aan hun kant hebben in deze ruzie met premier Albanese.[12] Andere bijdragen zijn:

Supermacht voor schone energie

Op 20 december 2022 diende de Academy een bijdrage in voor het parlementaire onderzoek naar “Australia’s transition to a green energy superpower” (wat dat ook moge zijn). De Academy prees “mogelijkheden om elektriciteit te exporteren naar Zuidoost-Azië via onderzeese hoogspanningskabels”. Slechts drie weken later ging het Sun Cable zonneproject van $35 miljard bij Darwin, ten gunste van Singapore, vrijwillig in surseance van betaling na een hoop tumult. Ga voor de grap eens naar de ijdele en nog steeds actieve website van het project, waar de geur van een overrijpe hype en onbegrensde stupiditeit overheerst. Naar verluidt lagen overbesteding en het niet halen van mijlpalen aan de basis van de ineenstorting. (Op 26 juli schrapte de Canadese ATCO-groep zijn kleine “groene waterstof”-project in Westelijk Australië, waarbij de $ 29 miljoen aan subsidies van het Renewable Energy Agency door het putje zagen verdwijnen).

De bijdrage wijst op de schadelijke gevolgen van wind- en zonne-energie voor het platteland en de biodiversiteit en vindt een vage oplossing in “sociale licenties’ om te opereren, zodat boeren, landeigenaren en Aboriginals worden gerustgesteld. In een nieuwe variant van federaal socialisme wordt erop aangedrongen dat:’

Sterk nationaal leiderschap, bijvoorbeeld via een Commissaris voor Groene Energie of een bestaand orgaan zoals Infrastructure Australia, kan investeringen, ontwikkeling en gebruik van groene energie-infrastructuur en -middelen coördineren om verspilling door dubbel werk tegen te gaan en het concurrentievermogen te waarborgen.

Deze bijdrage steunt wat het noemt “een rechtvaardige transitie” van werknemers uit officieel afgekeurde fossiele-brandstofindustrieën naar “groene energiebanen”. Het volgde op de Future Earth-conferentie van de Academy in 2021 om de strategieën voor een “rechtvaardige aanpassing” uit te werken. Wat Future Earth feitelijk presenteerde als plenaire openingsspreker was de nep-Aboriginal Bruce Pascoe die besprak hoe walvissen rond 12.000 v. Chr. zijn groep in Bass Strait waarschuwden voor een stijging van de zeespiegel, waarop zijn vredelievende volk zich aansloot bij hun vredelievende neven van het vasteland (met schilden als optioneel modeaccessoire).

Carbon Capture, augustus 2022 en juli 2023:

De Academy weet dat emissie beperkende bedragen haar doelen voor het redden van de planeet niet bereiken. Zij heeft uitgelegd:

Er is een dwingende noodzaak om te identificeren welke nieuwe wetenschappelijke en technologische benaderingen mogelijk zijn, evenals het verbeteren van de schaalbaarheid van bestaande technologieën om deze kritieke uitdaging aan te pakken.

Ze wil het klimaat in evenwicht brengen door op grote schaal CO2 uit de lucht te halen door middel van “Carbon Capture & Storage” (CCS), en dit veilig op te slaan voor honderden jaren. Op zich vergt dit een enorme hoeveelheid energie. In 2022 waren er wereldwijd 30 van zulke installaties in bedrijf, die 42 miljoen ton CO2 vastlegden. In Australië is er een capaciteit van 4-6 miljoen ton operationeel met nog eens 9 miljoen ton in 2025-26 in het vooruitzicht. Niet echt een ‘wow!’ als je bedenkt dat de energiegerelateerde CO2-uitstoot 37 miljard ton per jaar bedraagt. De Academy klaagt dat:

Australië geen beleid heeft om broeikasgassen uit de atmosfeer te verwijderen. In zijn rapport van april 2022 stelt het IPCC dat voor het halen van de gemodelleerde 1,5°C-paden een netto negatief koolstofdioxide-uitstootvolume nodig is van 20-660 gigaton tegen 2100.

Als we het midden van die enorme bandbreedte nemen als 320 gigaton, dan is dat bijna tien keer de huidige jaarlijkse door de mens veroorzaakte uitstoot. In 2008 kondigde premier Kevin Rudd van Labour, om een goede indruk te maken op een internationale conferentie, $ 100 miljoen per jaar aan onderzoeksgeld aan voor zijn Global Carbon Capture & Storage Institute, letterlijk meer geld dan de directieleden wisten wat ze ermee moesten doen. (Net als de uit de lucht gegrepen $ 444 miljoen van premier Turnbull in 2017 voor onderzoek naar het niet-bedreigde Great Barrier Reef). Rudd’s visie was dat CCS tegen 2050 9 miljard ton CO2 uit de lucht zou halen. Na 15 jaar zijn de resultaten bedroevend.

Elektrische voertuigen

In een bijdrage over de nationale strategie voor elektrische voertuigen in oktober vorig jaar drong de Academy erop aan dat mensen uit hun benzine/dieselauto’s moesten stappen als “integraal onderdeel van onze nationale emissiereductieverplichting”. Hoe het elektriciteitsnet moet omgaan met de extra vraag naar elektrische voertuigen, daar heeft de Academy geen boodschap aan. In dit geval is haar waandenkbeeld: in Australië ontworpen en geproduceerde batterijen voor de volgende generatie EV’s. De Academy erkent dat de huidige lithium EV-batterijen slecht zijn voor het milieu (vraag maar aan de arme kinderen die de mineralen delven in Afrika), kwetsbaar zijn voor veroudering en vatbaar zijn voor gemene branden.


Australië zou dus moeten streven naar de ontwikkeling van natrium-ion batterijen van de volgende generatie, samen met “vezelbatterijen en vloeibare door zonne-energie gegenereerde brandstoffen zoals waterstof”. Als je het je afvraagt: vezelbatterijen zijn millimetersdunne en tere toevoegingen aan draagbare ‘slimme kleding’ en elektronica. De wereldwijde markt in 2031 wordt geschat op een minuscule $ 420 miljoen. De Academy concludeerde: “Australië kan een end-to-end productieketen voor batterijen ontwikkelen, op basis van fundamenteel onderzoek, gebouwd in Australië, ten voordele van Australiërs en de wereld.” Ik hoop het, ondanks het feit dat China al een wereldwijde dominantie van 60% heeft in de productie van EV-batterijen.

De inzending van juli waarmee ik begon, eindigt met een rapsodie in groen:

Australië heeft veel sterke punten; we hoeven ze alleen maar te ontwikkelen en verstandig te gebruiken. We zijn geen supermacht, maar we kunnen wel een stem ten goede zijn.

Met dat gebaar zijn de schrijvers waarschijnlijk per e-scooter naar Manuka [stadsdeel van Canberra met veel restaurants en nachtclubs] gereden, op zoek naar een CO2-vrij feestbiertje.

***

Noten

[1] Bowens berekening is 40 per maand.

[2] Van 2005 niveaus

[3] Ik weet niet of er nog andere ex-Labor alumni op de Academy zitten.

[4] “We moeten onze uitstoot van broeikasgassen tot nul reduceren tegen 2050: dat is wat klimaatwetenschappers ons vertellen, het is wat sociale demonstranten vragen en het is nu de wet in het Verenigd Koninkrijk. Maar we liggen niet op schema. Twintig jaar lang hebben we geprobeerd het probleem op te lossen met nieuwe of baanbrekende technologieën die energie leveren en de industrie in staat stellen te blijven groeien, zodat we onze levensstijl niet hoeven te veranderen. Maar hoewel er een aantal opwindende nieuwe technologische opties worden ontwikkeld, zal het lang duren om ze in te zetten en zullen ze niet binnen dertig jaar op schaal werken.”

[5] IEA: “Een gezamenlijke inspanning om de doelstellingen van het Akkoord van Parijs te halen (klimaatstabilisatie op “ruim onder de 2°C wereldwijde temperatuurstijging”) zou echter een verviervoudiging betekenen van de minerale vereisten voor schone energietechnologieën tegen 2040. Een nog snellere overgang, om tegen 2050 wereldwijd netto nul te bereiken, zou in 2040 zes keer meer minerale inputs vereisen dan vandaag.”

[6] Volgens de door China gedomineerde Verenigde Naties blijft China klimaatconcessies krijgen als “ontwikkelingsland”. Xi zei: “het pad en de middelen om dit doel te bereiken, en het tempo en de intensiteit, moeten en mogen door onszelf worden bepaald, en nooit onder het gezag van anderen.”

[7] Academy: “Toenemende bezorgdheid over Chinese technologische vooruitgang heeft geleid tot onderzoeken naar banden tussen in de VS gevestigde wetenschappers en China, wat heeft geleid tot Chinese beweringen over McCarthyisme-een bewering die bekend is bij Australiërs.”

[8] Ik moet de film Oppenheimer nog zien en hoe die met dat feit omgaat.

[9] “De Academy erkent dat dit continent ten onrechte werd uitgeroepen tot terra nullius, of niemandsland, om de Britse kolonisatie te legitimeren, en dit werd pas rechtgezet in 1992 toen het Hooggerechtshof van Australië de voortdurende verbondenheid van Aboriginal- en Torres Strait Islander-volkeren met het land erkende. De Academy merkt op dat het aannemen van terra nullius zeer schadelijk was voor generaties van inheemse volken.” Zie Michael Connor over de terra nullius fictie.

[10] Bovendien zou “ACMA in staat zijn om haar eigen industrienorm vast te stellen en te handhaven. Overtredingen van deze standaard kunnen bedrijven een boete opleveren van maximaal $6,8 miljoen of vijf procent van hun wereldwijde omzet.”

[11] Het is een ijdelheidsproject, met de auteurs die hun eigen werk meerdere keren aanhalen, vooral voorzitter Ove Hoegh-Guldberg (16 zelfcitaties), Mark Howden (11 keer) Lesley Hughes (10 keer), Will Steffen (10 keer), en David Karoly en John Church (8 keer). Zelfs Sarah Perkins-Kilpatrick, die het document zou moeten beoordelen, beoordeelt zichzelf, want ze wordt zeven keer geciteerd in de referenties.[2] Recensent Jason Evans wordt negen keer geciteerd. Een andere recensent is Martin Rice, die werkt voor Tim Flannery’s propaganda organisatie Climate Council, maar hij komt slechts vier keer voor in het rapport.

•[12] Het plan volgde op wat The Australian op 5 december 2022 (paywall) meldde: “Anthony Albanese heeft een poging van de Zuid-Australische [Labor] premier Peter Malinauskas om het nucleaire debat in Australië nieuw leven in te blazen de kop ingedrukt, waarbij hij afval- en veiligheidsproblemen aangaf als de belangrijkste redenen waarom kernenergie niet als energieoptie zou moeten worden overwogen.”

***

Bron hier.