ls u de opmerkelijke korte film UK Covid – 1984 Step 4 – The Unvaccinated, die een paar dagen geleden is uitgekomen, nog niet hebt gezien, dan moet u dat zeker doen.
21-7-2023
Het is de meest recente in een serie van vier die op Twitter en YouTube is uitgebracht door Gain of Function en wordt beschreven als een “alternatief kijkje in enkele dubieuze wetenschappen en enkele mogelijke oorsprongen”. U kunt ze alle vier hier vinden.
Het is een krachtig en onthutsend document over de propaganda en pesterijen waaraan we allemaal zijn blootgesteld en dat een groter publiek verdient dan het tot nu toe lijkt te hebben gekregen, schrijft James Rogers.
Kijkt u alstublieft:
Het is heel moeilijk te geloven dat de opgenomen actualiteit echt uit 2021 komt, en niet is samengesteld uit beelden uit 1938. Ook is het (behalve een kort fragment met John Hurt uit de film 1984) geen fictieve film. Wat ik zag waren geen acteurs, maar politici, ambtenaren, omroepen en het publiek. En ja, deze mensen – Esther Rantzen, Iain Dale, Tony Blair, Edwina Currie, Boris Johnson, Nick Ferrari, Jonathan Van-Tam, Jeremy Vine en Andrew Neil – hebben deze dingen echt gezegd en geschreven.
Wat maakte hen in hemelsnaam al zo vroeg zo zeker, zo bombastisch zeker? Wat gaf hen het recht om de natie angst aan te jagen? Wat een laffe onverantwoordelijkheid. Was er in het tijdperk van het “veiligheidsdenken” een risicobeoordeling met betrekking tot het opdringen van een ongeteste chemische stof aan mensen, voordat ze zo vastberaden aanraadden om te gaan prikken? Men kan zich afvragen of ze juridisch advies hebben ingewonnen – wat zou er kunnen gebeuren als iemand een dagvaarding uitschrijft tegen LBC, de zender waar Nick Ferrari op uitzendt, en schadevergoeding eist voor de dood van een echtgenoot dankzij de prik, of tegen ITV – ‘Mijn vrouw heeft de prik gekregen nadat Piers Morgan zei dat ze een moordenaar en een sociale melaatse zou zijn als ze het niet deed’?
Er zal niets gebeuren, omdat het regeringsbeleid was, en omdat de rechtbanken verlamd zijn. We weten niet of deze mensen echt geloofden in wat ze zeiden, of dat zij of hun werkgevers “sponsoring” ontvingen – van de overheid of van bedrijven – die een bepaalde lijn eisten. Wat we wel zeker weten is dat de Britse regering meer dan 800 miljoen pond heeft uitgegeven aan “reclame” in 2020-22, en dat alleen al het Cabinet Office in die periode 586 miljoen pond heeft uitgegeven. Uit een analyse die op TCW is gepubliceerd na een reeks verzoeken om vrijheid van informatie, bleek dat de blitz van de regering in totaal een miljard pond bedroeg. Hoe het precies werd uitgegeven wordt in dit artikel uiteengezet, waarbij een van de belangrijkste begunstigden het media-aankoopbedrijf Manning Gottlieb was, dat 88 procent van de reclame-uitgaven van de regering beheerde. Dat het bedrag een paar keer hoger was dan de gecombineerde reclame-uitgaven van £196 miljoen door vier grote departementen – Gezondheid, Onderwijs, Transport, Werk & Pensioenen – zou ons allemaal zorgen moeten baren. Waarom kon deze zeer kleine tak van de regering zo’n kolossaal bedrag uitgeven?
Of ze nu betaald werden of niet, Blair, Rantzen, Dale, Morgan, Ferrari en de rest hielden zich bezig met het napraten van een script dat was opgesteld door een tak van onze regering, waarbij ze hun bekende persoonlijkheden gebruikten om een angstbeleid te voeren terwijl ze dreigden met de ergste sancties tegen degenen die zich niet aan de regels hielden, zonder enige wettelijke basis of democratisch mandaat. Dit alles gebeurde onder noodbevoegdheden die frauduleus werden ingeroepen.
Deze figuren verwierpen onze menselijkheid, onze individualiteit, ons vermogen om voor onszelf te redeneren en stelden zichzelf aan als onfeilbare scheidsrechters over wetenschappelijke en maatschappelijke zaken. Alles wat niet in hun narratief paste, werd als “desinformatie” bestempeld. Het maakte niet uit of alternatieve meningen afkomstig waren van Nobelprijswinnende wetenschappers en/of de belangrijkste professoren op verschillende gebieden van de geneeskunde. Alles wat de “commissaris” niet had goedgekeurd voor uitzending, werd gecensureerd, geminacht en veroordeeld. Dit is nog steeds aan de gang.
Hoe de betrokken personen geloofwaardig en geaccepteerd zijn gebleven in ons publieke debat is zowel raadselachtig als zorgwekkend. Hoe ze met zichzelf kunnen leven is al even verbijsterend. Ze hebben moedwillig deelgenomen aan het angst aanjagen, bedreigen en discrimineren van mensen, in sommige gevallen voor geld.
Zal het “Covid Onderzoek” zich over dit obscene gedrag buigen?
Ik voel me gesterkt door mijn eigen vastberadenheid en onderscheidingsvermogen om me ertegen te verzetten; maar ook behoorlijk hol bij de gedachte dat deze smerige propaganda in mijn land werd voorbereid en uitgezonden. Morgen zal ik mijn eigen ervaring met dit “tijdperk” vertellen, een tijdperk waarvan de gevestigde orde erop vertrouwt dat het gewoon onder het tapijt wordt geveegd terwijl ze vrolijk verder gaan met hun publieke leven.
Opdat we het niet vergeten.
0 reacties :
Een reactie posten