Als mijn veronderstelling juist is, loont het om iemand verdacht te maken.
26-6-2023
Is Dennis Wiersma, die als eerste bewindsman in jaren de verloedering in het onderwijs écht op de schop wilde, terecht vertrokken als minister? Philip van Tijn heeft zijn twijfels. Hij vermoedt een samenzwering van ‘gevestigden’ in het onderwijsveld, die maar wat graag hun positie en werkwijze wilden behouden.
Of Dennis Wiersma (VVD) de deur van het ministerie van Onderwijs hard achter zich dicht heeft gegooid, is ongeveer het enige detail van ’s mans daden(drang) waarover we in het duister moeten tasten. Verder hebben de media ons minutieus verslag uitgebracht van alle menselijke gedrag van deze jonge, veelbelovende minister.
‘Driftig’ en ‘horkerig’ las ik het vaakst en dat zijn natuurlijk vreselijke misdragingen. Maar als je wat dieper graaft, blijken die begrippen niet helemaal – of misschien zelfs helemaal niet – op hun plaats. Als een ambtenaar onzin uitkraamde, reageerde Wiersma onomwonden dat dit onzin was, terwijl zijn voorganger van de ChristenUnie, Arie Slob, meer van het soort was dat reageerde met: ‘Interessante gedachte; daar moeten we het maar eens goed over hebben.’ En vervolgens werd het ingekaderd, besnuffeld, afgekaderd – en uiteindelijk kwam het gezelschap tot dezelfde conclusie als Wiersma in een oogwenk – ook al werd het dan geen ‘onzin’ genoemd, maar ‘een nog niet voldragen, maar best interessante gedachte’.
IS WIERSMA WEL TERECHT AFGETREDEN?
Wiersma’s vertrek is niet onopgemerkt gebleven. Ook niet in EW, waar Eric Vrijsen repte over de ‘tere zieltjes’ in Den Haag en Gerry van der List voorzichtig opwierp dat succesvolle ondernemers en trainers ook niet altijd lieverdjes zijn.
Eigenlijk was in bijna alle kranten dezelfde teneur: een heel goede minister, die niettemin terecht is afgetreden; dat was onafwendbaar (wat de sociale media en de talkshows uitbraakten, laat ik buiten beschouwing).
Ik vind dat een bedenkelijke conclusie, die zeker niet in het landsbelang is, om het maar eens pathetisch te zeggen. Premier Ruud Lubbers zei ooit: ‘Nederland is ziek,’ wat wel wat overdreven was, maar hij bracht er wel een discussie mee op gang. Ook vandaag is Nederland niet ziek, maar zijn sommige sectoren hulpbehoevend, ziek of moeten aan het infuus of zelfs naar de IC.
Ons onderwijs staat hierbij hoog genoteerd. Het basis-, voortgezet, middelbaar en hoger onderwijs zijn door opeenvolgende bewindslieden verder het moeras ingetrokken. In één vloeiende beweging is het niveau omlaaggegaan en de bijbehorende titulatuur omhoog. Na acht jaar basisonderwijs kunnen heel veel leerlingen nog niet goed lezen, schrijven en rekenen. (Ik laat alle tekortkomingen in het hoger onderwijs maar even buiten beschouwing, want daarover waakt minister Robbert Dijkgraaf, die met het puntje van zijn tong uit zijn mond héél lang werkt aan één Kamerbrief.) Volgens onafhankelijke deskundigen (van hen zijn er nog enkele) is het niveau sterk gedaald en tal van technieken liggen onder vuur zoals de toetsen, het doorstromen en de schooladviezen.
EEN EENLING KAN DE STRIJD TEGEN HET ONDERWIJSVELD NIET WINNEN
Maar hoewel de kritiek aanzwelt, gebeurt er weinig. Dat heeft veel te maken met de macht van ‘het onderwijsveld’ – de ons-kent-ons-gemeenschap, die elkaar met grote regelmaat treft bij (bestuurs-, leden-, jaar-)vergaderingen, symposia, congressen en andere incrowd-evenementen. Daardoor wordt de kritiek, die bij sommige individuen natuurlijk wel bestaat, gesmoord, want wie wil nu niet bij de groep horen!? En allen de mond vol over vernieuwing, terwijl de toekomstige onderwijzers, thans ‘leraren’ geheten, blijkens onderzoeken zelf niet tevreden zijn over het niveau van hun opleiding. Volgens mensen die het weten kunnen, is het ministerie een verlengstuk van het onderwijsveld: gekneed en daarna vastgeroest. En erg van zichzelf overtuigd.
Ik zeg niet dat Dennis Wiersma dat alles wel even zou hebben verbeterd en genezen, en zeker niet in één termijn, maar hij was wel de eerste bewindsman in jaren die de problemen aanpakte. Dat heeft hem, denk ik, de kop gekost.
Ik had nooit gedacht dat ik nog eens in een complottheorie zou geloven, maar als ik niet oppas, ga ik stellig geloven dat een complot Wiersma ten val heeft gebracht. Een complot van de vele ‘gevestigden’ in het onderwijsveld, die hun leven en werkwijze onaangetast wilden houden en die hier een jeugdige, doortastende stapelaar, een hork bovendien, doorheen zagen banjeren. Op den duur vermoedelijk een zegen voor het onderwijs en ons land, maar strijdig met persoonlijke belangen.
We krijgen vast weer een volgzame opvolger van Wiersma, die goed ‘naar het veld luistert’ en nóóit zijn stem verheft, noch een deur dicht smijt. En bij wie geen ambtenaar zal vertrekken, omdat te hoge eisen aan hem (m/v) worden gesteld. Of het onderwijs daarbij is gebaat, is de vraag.
En, nog erger. Als mijn veronderstelling juist is, loont het om iemand verdacht te maken. Er hoeft geen rechter aan te pas te komen – dat is bij al die ‘grensoverschrijdende’ zaken van de afgelopen paar jaar maar één keer gebeurd.
0 reacties :
Een reactie posten