Veel landen hebben beloofd hun uitstoot van broeikasgassen rond het midden van de eeuw tot bijna nul terug te brengen, terwijl ze de resterende uitstoot compenseren: netto nul. Veel van die netto-nuldoelen zijn echter niet wettelijk bindend en gaan ook niet gepaard met een langetermijn plan of effectief korte termijnbeleid, zo blijkt uit een nieuwe studie van het Planbureau van de Leefomgeving.


Om de klimaatdoelen van Parijs binnen bereik te krijgen, zou dit wel moeten gebeuren, vindt het PBL.

Recente netto nul – doelen laten nog steeds grote onzekerheid over hoeveel de wereld daadwerkelijk zal opwarmen.

 

Instituties als het PBL lijden zo met hun eenzijdig opgezette onderzoeken aan een vermoeidsheidfactor.

Michiel den Elzen van het Planbureau van de Leefomgeving:

‘Een cruciale vraag is of we kunnen geloven dat landen hun toezeggingen zullen nakomen. Zijn de netto-nuldoelstellingen op de lange termijn juridisch bindend, is er een geloofwaardig langetermijnplan en leveren de landen daadwerkelijk resultaten op de korte termijn? Uit onze analyse blijkt dat veel netto-nuldoelen ongeloofwaardig zijn, waardoor de wereld nog steeds op een riskant klimaatpad zit’.

Sommige regio’s scoorden hoog, waaronder de Europese Unie, het Verenigd Koninkrijk en Nieuw-Zeeland, maar ongeveer 90% scoorde ‘lager’ of ‘veel lager’ vertrouwen, waaronder China en de VS, die samen goed zijn voor meer dan 35% van de huidige emissies.

Het Planbureau voor de Leefomgeving geldt als een aanwakkeraar van de klimaathysterie en heeft een eenzijdige focus op klimaatverandering als geheel. Daarbij negeert het stelselmatig wetenschappelijke resultaten die een ander beeld geven van de oorzaken van klimaatverandering, zoals de positieve rol van CO2.

‘90% scoorde lager’

Instituties als het PBL leiden zo met hun eenzijdig opgezette onderzoeken aan een vermoeidsheidfactor.

Bij voortduring wordt de onhaalbaarheid van klimaat- beleid benadrukt. Enerzijds is men daarmee in toenemende mate de boodschapper van ‘slecht nieuws’ en anderzijds maakt men het zelf opgetuigde klimaatprobleem telkens groter. De wetenschappelijke resultaten zouden beleidsondersteunend moeten werken, maar het besef dat Parijs keer op keer alsmaar verder weg komt te liggen, werkt politiek verlammend. Uiteindelijk raakt dit ook aan de grondslag van instituties als het PBL zelf. Iedereen wordt er moedeloos van: de klimaatbevlogen planeetredder ziet geen heil meer en de klimaatrealist zet vraagtekens bij de geloofwaardigheid. Iets wat onhaalbaar is, zal telkens onhaalbaar blijken.

***

Bron hier.

***